Άνθρωπος του 21ου αιώνα: αγχωμένος με τα πάντα, με τη δουλειά, με τους λογαριασμούς, με τα ψώνια της βδομάδας, με την οικογένεια, με τη καθαριότητα. Τόσο πολύ που ξεχνάει τον σκοπό όλων των πραγμάτων, τον σκοπό της ζωής. Αν ένα μωρό μπει μέσα στη τούρτα, στεναχώρια που πάει η τούρτα και που πρέπει να πλύνουμε τα ρούχα και το ίδιο. Αν ένα παιδί έχει την απίστευτη τύχη σήμερα να βγει να παίξει σε πάρκο με άλλα παιδιά, θα του βγει ξινό για τις φωνές που θ'ακούσει στο τέλος επειδή το ευχαριστήθηκε και η μάνα θα πλύνει τα ρούχα που "μόλις βγήκαν απ'το πλυντήριο".
Έτσι και το προηγούμενο απόγευμα, όταν, ενώ φτιάχναμε γλυκό, άνοιξε απότομα το σακουλάκι της άχνης ζάχαρης και, αφού έπεσε το άσπρο σύννεφο, αποκαλύφθηκε πως η μεριά του πάγκου, του πατώματος που ήμασταν, όπως και εμείς οι δύο, όλοι μας ντυθήκαμε στα λευκά, και η δικιά μου πρώτη αντίδραση ήταν μετά την έκπληξή μου,να σκάσω στα γέλια. Όχι όμως και η μάμυ, που φρίκαρε γιατί "Έλεος μόλις είχα καθαρίσει!τρέχα πάρε άλλη άχνη αμέσως!". Πόσο υπέροχο θα ήταν να 'χαμε πατήσει ταυτόχρονα τα γέλια... Από σεβασμό στη φρίκη της, κρατήθηκα και ξέσπασα σε γέλια μόνο στο δρόμο για το σούπερ-μάρκετ, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πόσο λυπηρό είναι να μη νιώθεις το αστείο και την ομορφιά της κατάστασης...Ευτυχώς, προς ανακούφισή μου, όταν συνειδητοποίησε η μάμυ ότι η άχνη έβγαινε χωρίς να αφήσει λεκέδες, με περίμενε με ύποπτα βλέμματα και με γέλια.
Γιατί δεν είναι εύκολο να θυμόμαστε τα βασικά όνειρα μας ακόμα κι όταν αυτά υλοποιούνται? Γιατί βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος? Μαμά, χαίρομαι που υπάρχει ακόμα μέσα σου ένα μέρος που μπορεί και βλέπει και ζει αυτήν την ομορφιά.
ΥΓ. Το υπόλοιπο γλυκό έγινε μέσα σε γέλια και βγήκε φανταστικό. Σ 'όλα τα χρόνια της ζωής μου ήταν η καλύτερη παρασκευή γλυκού που έζησα ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου