Απορίες...

Ποια είναι η απόλαυση μιας συναυλίας αν δε μπορείς να τη μοιραστείς;

Ποια είναι η απόλαυση να βγάλεις φωτογραφία ένα υπέροχο μέρος όταν δεν έχει κάποιο γνώριμο πρόσωπο μέσα;

Ποια η απόλαυση να ξέρεις τα λόγια ενός τραγουδιού όταν κανείς άλλος γύρω σου απλά δε ξέρει το τραγούδι;

Πώς πραγματικά θα συνειδητοποιήσω την πραγμάτωση του ονείρου μου χωρίς να κοιτάξω τον έναστρο ουρανό, όταν η σύλληψη του (ονείρου) έγινε καθώς ατένιζα τον ίδιο αυτόν έναστρο ουρανό;;

KASABIAN

Μάλλον λόγω καιρού, ξαναέβαλα να παίζει το Empire των Kasabian. Είναι και η εποχή τους άλλωστε, τέτοια εποχή μετά απο πανελλήνιες πήρα το πρώτο album τους και το λιωσα. Είχα ακούσει τραγούδια τους και είχα ξετρελαθεί. Διάβαζα πως ήταν φιλαράκια με τον Gallagher, το παρέβλεπα. Διάβαζα πως πιωμένοι μετά απο κάτι βραβεία φώναζαν "We're unstopable!!!" και ξίνιζα λίγο, αλλά το παρέβλεπα και συνέχιζα να αγοράζω cd για να παν σ'αυτούς τα λεφτά (εν μέρει...). Τρία album μέχρι στιγμής, και μπορώ να πω πως ναι, είχαν δίκιο που το φώναζαν. Κάθε επιφύλαξη που είχα όταν έβγαζαν καινούριο δίσκο, -θα είναι καλός? θα έχουν εξελιχτεί απ'τον προηγούμενο? θα έχουν το μέλλον των υπόλοιπων που βγάλαν έναν πρώτο εξαιρετικό δίσκο και μετά δε μπόρεσαν να το ξεπεράσουν?- όλες εξαλείφονταν γρήγορα. Έχω την εντύπωση πως στην αρχή μου ήταν κάπως δυσκολοχώνευτοι οι επόμενοι δίσκοι...αλλά μόλις έμπαινα στο νόημα όλα αυτά ξεχνιόντουσαν.

Και καταλήγω να μ'αρέσουν τα πάντα σ'αυτούς, σαν έναν κεραυνοβόλο έρωτα που σε τυφλώνει, μα που ακόμα καλά κρατεί. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Η αίσθηση του ρυθμού και της μελωδίας που έχουν. Το οτι μπορείς να χορέψεις Kasabian. Και μπορείς να πορωθείς χορεύοντας ή τραγουδώντας ακόμα και τα instrumental. Ακόμα και τις έντονες βρετανικές προφορές και τον τρόπο που προφέρουν τις λέξεις. Το οτι το τελευταίο τους cd συνόδευσε στο repeat πολλές δημιουργικές μου ώρες.

Κλείσιμο του ποστ, ένα βίντεοτραγούδι τους. Αν σήμερα δε τους είχα θυμηθεί με το συγκεκριμένο τραγούδι, θα χα τεράστιο πρόβλημα να μην ανεβάσω τη πλειοψηφία των τραγουδιών τους. Ποιός με εμποδίζει? Η περασμένη ώρα και το μάθημα που δίνω αύριο.

Δικαιολογίεςςς

les sons tenebreux 01.

Το τραγούδι αυτό με στοίχειωνε για πολύ καιρό...Ώσπου η απάντηση δόθηκε: του Προκόφιεβ! (τι όνομα κι αυτό... κι όμως μ αρέσουν τα ρώσικα περίπλοκα ονόματα!!)

τελικά μετά απο πολύ ψάξιμο δεν είναι Tchaikovski. Mεγάλωσα με ταινίες Disney, και αυτό ήταν το αγαπημένο μου σημείο της ταινίας. Ειδικά η μουσική απο την αρχή του αποσπάσματος (με μια ιδιαίτερη αγάπη στο σημείο μετά το 02.45)

Αν μπορούσα να κόψω το βίντεο θα το κανα στο 03.15

Κρίμα να μη μπορώ να το βρω ούτε καν στο cd. Όσο για τη Μαγκούφισσα... η αγαπημένη μου κακιά :-)

les sons tenebreux...

I know, I know, έχω απίστευτα πολύ καιρό να γράψω, αλλά δε σε ξέχασα. Είχα ξεμείνει απο ιδέες, κι όταν τις είχα, αναρωτιόμουν αν θα κανα καλά να στις εκφράσω. Δεν έχει σημασία πλέον. Τώρα είμαι εδώ...
Αποφάσισα να κάνω κάτι που ήθελα απο μικρή. Να βγάλω μια λίστα με τραγούδια, με "σκοτεινά" τραγούδια όπως τα λεγα απο μικρή. Αυτά που οι μελωδίες σου μεταδίδουν μια αίσθηση κινδύνου, ή ένα ιλλιγειώδες συναίσθημα, σα να χορεύεις σε ένα παραμύθι με τη συντροφιά του "κακού" που σε παρασέρνει... Αυτές ήταν οι εντυπώσεις που μου δημιουργούσαν κάτι τέτοια τραγούδια. Το εγχείρημα μου θα ολοκληρωθεί (αν ποτέ) σε μια σειρά απο posts.
Αρχίζοντας απο σήμερα!
Μια συμφωνία που πρωτοάκουσα live στο Μέγαρο και απλά δε τη χόρταινα...τόσο ευχάριστα σκοτεινή, ήθελα να μη σταματήσει ποτέ!
Εδώ είναι ένα απόσπασμα της, το απόσπασμα που μ'αρέσει
Symphony No.7 in A Major, Op. 92 II. Allegretto, Beethoven

The dancer-PJ Harvey

He came riding fast like a phoenix out of fire flames
He came dressed in black with a cross bearing my name
He came bathed in light and the splendor and glory
I can't believe what the lord has finally sent me

He said dance for me, fanciulla gentil
He said laugh a while, i can make your heart feel
He said fly with me, touch the face of the true god
And then cry with joy at the depth of my love

Cause i've prayed days, i've prayed nights
For the lord just to send me home some sign
I've looked long, i've looked far
To bring peace to my black and empty heart

My love will stay till the river bed run dry
And my love lasts long as the sunshine blue sky
I love him longer as each damn day goes
The man is gone and heaven only knows

Cause i've cried days. i've cried nights
For the lord just to send me up some sign
Is he near? is he far?
Bring peace to my black and empty heart

So long day. so long night
Good lord, be near me tonight
Is he near? is he far?
Bring peace to my black and empty heart

Πολύ κόλλημα. Μα πάααρα πολύ...

Apprivoise-moi! dit le renard... (ακολουθεί μετάφραση)

C'est alors qu'apparut le renard.
-Bonjour, dit le renard. ..
-Bonjour, répondit poliment le petit prince, qui se retourna mais ne vit rien.
-Je suis là, dit la voix, sous le pommier.
-Qui es-tu ? dit le petit prince. Tu es bien joli..
-Je suis un renard, dit le renard.
Viens jouer avec moi, lui proposa le petit prince. Je suis tellement triste...
-Je ne puis pas jouer avec toi, dit le renard. Je ne suis pas apprivoisé
-Ah ! pardon, dit le petit prince.
Mais, après réflexion, il ajouta:
-Qu'est ce que signifie « apprivoiser » ?
-Tu n' es pas d'ici, dit le renard, que cherches-tu!
-Je cherche les hommes, dit le petit prince. Qu'est-ce que signifie « apprivoiser » ?
-Les hommes, dit le renard, ils ont des fusils et ils chassent. C'est bien gênant! Ils élèvent aussi des poules. C'est leur seul intérêt. Tu cherches des poules ?
-Non, dit le petit prince. Je cherche des amis. Qu'est-ce que signifie « apprivoiser »?
-C'est une chose trop oubliée, dit le renard. Ça signifie « créer des liens... »
-Créer des liens ?
-Bien sûr, dit le renard. Tu n'es encore pour moi qu'un petit garçon tout semblable à cent mille petits garçons.
Et je n' ai pas besoin de toi. Et tu n'a pas besoin de moi non plus. Je ne suis pour toi qu'un renard semblable à cent mille renards. Mais, si tu m'apprivoises, nous aurons besoin l'un de l'autre. Tu seras pour moi unique au monde. Je serai pour toi unique au monde...
-Je commence à comprendre, dit le petit prince. Il y a une fleur... je crois qu'elle m'a apprivoisé...
-C'est possible, dit le renard. On voit sur la Terre toutes sortes de choses.
-Oh! ce n'est pas sur la Terre, dit le petit prince. Le renard parut très intrigué:
-Sur une autre planète ?
-Oui.
-Il y a des chasseurs, sur cette planète-là ?
-Non.
-Ça, c'est intéressant! Et des poules ?
-Non.
-Rien n'est parfait, soupira le renard.
Mais le renard revint à son idée:
-Ma vie est monotone. Je chasse les poules, les hommes me chassent. Toutes les poules se ressemblent, et tous les hommes se ressemblent. Je m'ennuie donc un peu. Mais, si tu m'apprivoises, ma vie sera comme ensoleillée. Je connaîtrai un bruit de pas qui sera différent de tous les autres. Les autres pas me font rentrer sous terre. Le tien m'appellera hors du terrier, comme une musique. Et puis regarde! Tu vois, là-bas, les champs de blé ? Je ne mange pas de pain. Le blé pour moi est inutile. Les champs de blé ne me rappellent rien. Et ça, c'est triste! Mais tu as des cheveux couleur d'or. Alors ce sera merveilleux quand tu m'auras apprivoisé! Le blé, qui est doré, me fera souvenir de toi. Et j'aimerai le bruit du vent dans le blé...

... Τότε εμφανίστηκε η Αλεπού.

"Καλημέρα," είπε η Αλεπού.
"Καλημέρα," αποκρίθηκε ευγενικά ο Μικρός Πριγκιπας, κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε τίποτα.
"Είμαι εδώ" ξανακούστηκε η φωνή, "ακριβώς κάτω από τη μηλιά."

"Ποια είσαι εσύ;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας και πρόσθεσε "Είσαι πολύ όμορφη."
"Είμαι μια αλεπού," απάντησε η Αλεπού.
"Έλα να παίξουμε" πρότεινε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Είμαι τόσο δυστυχισμένος."
"Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου" δήλωσε η Αλεπού. "Δεν έχω εξημερωθεί."
"Συγνώμη;" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.

Και μετά από λίγη σκέψη, πρόσθεσε:

"Τι θα πει εξημερώνω;"
"Δεν είσαι από εδώ" είπε την αλεπού. "Τι ψάχνεις;"
"Ψάχνω ανθρώπους" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Τι θα πει εξημερώνω;"
"Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Επίσης τρέφουν κοτόπουλα. Αυτά είναι τα μόνα ενδιαφέροντά τους. Ψάχνεις για κοτόπουλα;" Ρώτησε η Αλεπού.

"Όχι," είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει εξημερώνω;"
"Είναι μια πράξη που παραμελείται πάρα πολύ συχνά" είπε η Αλεπού. "Εξημερώνω σημαίνει κάνω δεσμούς."
"Κάνω δεσμούς;"
"Ακριβώς αυτό" είπε η Αλεπού. "Για μένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αγόρι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε χρειάζομαι. Και εσύ, από τη δική σου πλευρά, δεν με έχεις καμία ανάγκη. Για σένα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια αλεπού όπως εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. Για σένα θα είμαι μοναδική σε όλο τον κόσμο..."

"Αρχίζω να καταλαβαίνω" είπε ο Μικρό Πρίγκιπας. "Υπάρχει ένα τριαντάφυλλο... Νομίζω ότι με έχει εξημερώσει..."

"Είναι πιθανό" είπε η Αλεπού. "Στη Γη μπορεί να δεις τα πάντα."
"Ωωω, μα το τριαντάφυλλό μου δεν είναι στη Γη!" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.

Η Αλεπού μπερδεύτηκε και ρώτησε με πολύ περιέργεια:

"Σε άλλο πλανήτη;"
"Ναι."
"Έχει κυνηγούς σε εκείνο τον πλανήτη;"
"Όχι"
"Aαα, πολύ ενδιαφέρον! Έχει κοτόπουλα εκεί;"
"Όχι"
"Τίποτα δεν είναι τέλειο," αναστέναξε την Αλεπού.

Μα ξανασκέφτηκε την ιδέα του.

"Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αν με εξημερώσεις, θα νιώσω να έχει έρθει ο ήλιος στη ζωή μου. Θα αναγνωρίζω τον ήχο από τα βήματά σου που θα είναι διαφορετικά από εκείνον όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με κάνουν να κρύβομαι .Τα δικά σου θα με καλούν, σα μουσική, έξω από τη κρυψώνα μου. Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσό, θα με κάνει να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..."

Καρναβαλάκι

Τσικνοπέμπτη, στη σχολή. Ο καιρός θαυμάσιος (πέρα απο το κρύο) μ'έκανε να θυμηθώ πως πριν 3 χρόνια είχα πάει για εγγραφή σ'ένα "απαγορευμένο" μάθημα για φοιτητή 1ου έτους, μόνο και μόνο επειδή ο αγαπημένος μου καθηγητής θα βγαινε σε σύνταξη. Λογοτεχνία 18ου αιώνα, Ρουσώ, Ντιντερό, Βολταίρος σε παρόμοια απογεύματα, απ' αυτά που σου ανοίγουν καινούριους ορίζοντες. Και μια κοπέλα που έγινε φίλη μου και ήταν τότε 3ο έτος, σα και μένα τώρα. Είχε πάρει εκείνη τη μέρα μια βενετσιάνικη μάσκα. Μ αρέσουν οι βενετσιάνικες μάσκες, αλλά μ'αρέσει περισσότερο να μασκαρεύομαι. Για μια μέρα να γίνω πχ κάτι απ' αυτά που έβλεπα και βλέπω σε ταινίες, να γίνω ήρωϊδα ενός σεναρίου. Μια πλευρά του εαυτού μου που θα θελα πολύ να μπορούσα να είμαι, που δεν είμαι εγώ, και που όμως δε παύει πάντα να είναι πλευρά του εαυτού μου. Σε μπέρδεψα?? :-)

Τα πρωϊνά ξυπνάω πλέον νωρίς. Έτσι και σήμερα ξύπνησα και άνοιξα τηλεόραση σε light προγραμματα (για πρωί σε σχέση με τα άλλα) της ψηφιακής κρατικής. Ε η ώρα πέρασε, και πέτυχα εκπομπή της Oprah σε άλλο κανάλι. Είχε θέμα τον καρκίνο του μαστού, άκρως ενδιαφέρον που σε ταρακουνούσε για τα καλά. (Αυτή ήταν η heavy συνέχεια μάλλον). Και ήταν ανάμεσα σε πολλές μια κοπέλα η οποία επιβίωσε απ' όλο αυτό και είπε κάτι που με προβλημάτισε.

Σε κάποια στιγμή λοιπόν της θεραπείας της, ήταν στα πρόθυρα να παρατήσει κάθε προσπάθεια και ελπίδα. Εκείνη τη στιγμή ήρθε η μητέρα της να της δώσει κουράγιο μέσα απο μια συζήτηση. Αυτό που είπε ήταν το εξής.

Όλες οι γυναίκες έχουν πολλούς ρόλους να ανταπεξέλθουν, στη δουλειά, ως σύζυγοι, ως μητέρες κλπ. Και οι περισσότερες κρύβονται πίσω απο μία μάσκα, τη μάσκα της τέλειας, που μπορεί να καταφέρει τα πάντα (γιατί πρέπει να καταφέρει τα πάντα). Επιτυχημένη, όμορφη, η μάσκα του μακιγιαζ, η μάσκα της εμφάνισης, η μάσκα της επιτυχίας, η μάσκα της δυνατής, η μάσκα της τέλειας. Και είπε πως εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά άφησε πίσω όλες τις μάσκες και βγήκε ο πραγματικός εαυτός της. Γιατί η ομορφιά ενός ανθρώπου είναι σ'αυτά που έχει μέσα του.

Θα πείτε "ε αυτά είναι δεδομένα". Είναι?? Πρέπει να σου τύχει κάτι τέτοιο για να συνειδητοποιήσεις τι μετράει στη ζωή σου? Για να καταλάβεις τον εαυτό σου αφήνοντας πίσω τις φοβίες και τις ανασφάλειες?

Στην υγειά!

Ανακεφαλαίωση

Blogάκι μου,

Καλη χρονιά! Είχα καιρό να σε πιάσω στα χέρια μου αλλά είχα καλούς λόγους. Κι όπως και να'χει τώρα είμαι εδώ. Τι έγινε όσο έλειπα?
Έκανα ένα σύντομο ταξιδάκι Ολλανδία, και πέραν του ότι θέλω κάποια στιγμή πλέον να πάω να ζήσω εκεί μόνιμα, όταν γύρισα με βρήκα πιο ανανεωμένη. Σα να μου άνοιξε καινούριους ορίζοντες, καινούρια point of view. Δέθηκα λίγο περισσότερο με άτομα που μπήκαν πρόσφατα στη ζωή μου και που συνειδητοποίησα οτι τα θέλω περισσότερο μέσα σ'αυτή. Έζησα κι επιτέλους γιορτές με χιόνια, και αργότερα με βόλτες και πολλές ταινίες..
Μετά μπήκε το νέο έτος. Στην αρχή λίγο περίεργα και για μένα και για πολλούς, αλλά μετά ήρθε στα ίσια του. Ακόμα και όρεξη για τη σχολή ξαναβρήκα, γενικά μου έφερε πολύ ενέργεια αυτή η αλλαγή. (Ίσως να ευθυνόταν λίγο και η Ολλανδία αλλά δε μπορώ να το πω με σιγουριά).
Μια μέρα έκανα βόλτα και ενώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου θυμήθηκα πόσο καιρό έχω να πάω να πάρω ενα cd και να το λιώσω. Ακόμα και στο mp3 μου είχα πόσο καιρό να βάλω μπαταρίες. Ουπς! Ξανάπιασα τα τελευταία arctic monkeys kai kasabian και κατάλαβα πως τελικά και οι kasabian βγάλαν ακόμα έναν πολύ ωραίο δίσκο. Όχι οτι δε μ'αρεσε απ'την αρχή, απλά είχα στο μυαλό μου πως δεν είναι αντάξιο των προηγούμενων. Βασικά ακόμα δεν έχω βγάλει πόρισμα...λίκο ακόμα καιρό δώστε μου.
Επίσης..έγινα 20. Λίγο επεισοδιακά, μιας και δε τ θυμήθηκαν πολλοί. Αλλά εγώ πάντα το κορόιδευα αυτό. "Ε ξέχασε μια ημερομηνία, και?". Με έριξε όμως. Χαζομάρα μου το ξέρω. Βγήκε λίγο η μελαγχοΛΙΑ εκείνη την ώρα, θυμήθηκα και παλιές εποχές, αλλά την έστειλα απο'κει που ήρθε ;-) Εξάλλου το φινάλε με δικαίωσε και με το παραπάνω.
Αν βλέπω διαφορά στη δεκαετία των 20? Ναι αρκετές, δεν είμαι η Λία που ήμουν. Μια πιο βελτιωμένη και μεγαλύτερη έκδοση.
Τι άλλο? Α. Έχω να σου πω κάτι, αλλά δε το χω πει ακόμα πουθενά αλλού. Ένα βράδυ που ξενυχτουσα με πρησμένα μάτια κάνοντας εργασία, έκανα μόνο ένα διάλειμμα στισ 6 τα ξημερώματα (την έδινα το πρωί, μη νομίζεις οτι στρώθηκα γι'άλλο λόγο). Που λες σ'αυτό το διάλειμμα είχα την περιέργεια να ψάξω πόσο κοστίζουν οι πτήσεις απο δω για Αφρική. Πρώτη φορά στη ζωή μου που μου ρθε αυτό το πράγμα. Θυμήθηκα πως ο μόνος λόγος που ήθελα να γίνω γιατρός ήταν για να γραφτώ στους Ιατρούς Χωρίς Σύνορα. Και μου ρθε η ιδέα του εθελοντισμού. Ε και το ψαξα αρκετά (ήταν μεγάλο διάλειμμα, το δικαιούμουν άλλωστε) και έχω σχεδόν αποφασίσει μετά τη σχολή να γραφτώ σε ένα τέτοιο πρόγραμμα εθελοντισμού. Εχει να προσφέρει απίστευτες εμπειρίες και ψήνομαι αρκετά όπως κατάλαβες. Αυτά μεταξύ μας...Ακόμα είναι φρέσκια ιδέα ας ωριμάσει και λίγο με το καιρό.
Αυτά προς το παρόν σου υπόσχομαι θα σε ξαναγράψω πιο σύντομα.
ps1. με αυτά και με τ'αλλα ξαναείδα το Constant Gardener (επίμονος κηπουρός). Πόσο λυπητερή, σοκαριστική ταινία αλλά και πόσο τη λατρεύω!
ps2.Απορώ πόσο νόημα θα βγάζω αύριο απ'αυτό το κείμενο όταν το ξαναδιαβάσω..Σόρυ :-)