Παρελάσεις-η άλλη όψη του νομίσματος...

Η αλήθεια είναι ότι στο θέμα αυτό προβληματίστηκα τόσο,όσο δε φαντάστηκα ποτέ. Στο θέμα δεν είχα καμιά άποψη. Άκουγα τα υπέρ του θέματος, και με έβρισκα σύμφωνη. Άκουγα τα κατά, και τότε μπερδευόμουν, γιατί τα΄βρισκα λογικά επίσης. Το αποτέλεσμα ήταν, την 28η Οκτωβρίου, να΄μαι τόσο συγχυσμένη μέσα μου, και τόσο στεναχωρημένη, επειδή δεν ήξερα τι μου γινόταν, κι επειδή ένιωθα σα «κοιμισμένο» που μου περνούσαν ότι οι άλλοι ήθελαν. Έδωσα τέλος σ΄όλο αυτό ψάχνοντας πληροφορίες στο Internet. Αφού εξάντλησα σχεδόν όλες τις πηγές του google στο θέμα αυτό, μπορώ να πω ότι είμαι ήρεμη πλέον και έχω διαμορφώσει μια ΔΙΚΗ ΜΟΥ άποψη, που μπορώ να την επιχειρηματολογήσω.
Πρώτα απ΄όλα θα ξεκαθαρίσω: είμαι κατά των στρατιωτικών παρελάσεων , από την άποψη ότι απλούστατα είμαι κατά των πολέμων. Πιο κατά δε θα μπορούσα να΄μαι. Υλικές ζημιές ανυπολόγιστες ακόμα και σε μνημεία του παρελθόντος, καταστροφή περιβάλλοντος, χρήματα που εξαντλούνται σ΄αυτούς τους πόρους, ανθρώπινες ζωές που χάνονται για τη τρέλα των «μεγάλων», και ακόμα περισσότερες που «χάνονται» μαζί μ΄αυτές που χάθηκαν, που καταστρέφονται… Είμαι επίσης κατά των μαθητικών, γιατί τις βρίσκω κατά κάποιο τρόπο ρατσιστικές.(ο συνεργάτης αναλώθηκε ήδη σ΄αυτό). Δε συμφωνώ που η σημαία γίνεται βραβείο της επιμέλειας και του διαβάσματος των παιδιών. Γι΄αυτόν το λόγο υπάρχουν οι έπαινοι, θα μπορούσαν να επιβραβεύσουν τα παιδιά και μ΄άλλους τρόπους. Δηλαδή μας λένε πως τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι άξια να κρατήσουν τη σημαία της χώρας τους? Λιγότερο Έλληνες είναι εκείνοι επειδή δε διαβάζουν? Δεν έχω όμως πάλι πρόβλημα να κρατήσει κάποιος αλλοδαπός(και με τη λέξη αυτή δεν αναφέρομαι σε Αλβανούς, αλλά σε οποιονδήποτε, ακόμα και σε Γάλλους) τη σημαία. Παλιά σκεφτόμουν πως σε εθνική γιορτή Έλληνας πρέπει να τη κρατάει. Αλλά ένας αλλοδαπός μπορεί να θέλει μ΄αυτόν τον τρόπο να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του προς τη χώρα που τον φιλοξενεί, να μη το βλέπει δηλαδή σα μια αγγαρεία, όπως πολλοί Έλληνες δυστυχώς το νιώθουν.
Παρ΄όλα αυτά, καταλαβαίνω πλέον τους λόγους που γίνονται οι παρελάσεις. Η στρατιωτική παρέλαση της 28ης στη Θεσσαλονίκη γίνεται κάθε χρόνο για επίδειξη ισχύος προς άλλες χώρες. Είναι ένας τρόπος πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας προς τις άλλες χώρες. Για να αναφερθώ τώρα στη Τουρκία( προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Τούρκους, θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω και παρέα μαζί τους). Γνωρίζω πως σ΄αυτή τη χώρα υπάρχει τεράστια λογοκρισία σ΄ότι γράφεται, σ΄ότι ειπώνεται , σ΄ότι προβάλλουν τα ΜΜΕ. Οι άνθρωποι όχι μόνο δε γνωρίζουν πολλές φορές την αλήθεια πίσω απ΄τα πράγματα, αλλά φανατίζονται κιόλας. Είμαστε στο 2007. Τι μου λέει εμένα ότι θα αποφύγουμε ένα μεταξύ μας πόλεμο σε 13 περίπου χρόνια, σπάζοντας μ΄αυτόν τον τρόπο μια παράδοση 300 ετών??(βλ. 1821,1922) Όσο και να μισώ τους πολέμους παράφορα, ακούω για εισβολές τούρκικων αεροσκαφών στα μέρη μας, όπως και οι Τούρκοι ακούν για εισβολές ελληνικών αεροσκαφών στα μέρη τους(είναι η αλήθεια), και φοβάμαι τόσο για το μέλλον, που σκέφτομαι πλέον να ζήσω όσο καλύτερα μπορώ αυτά τα λίγα χρόνια. Για να επανέλθω στο θέμα των στρατ. παρελάσεων, πως εν τέλει, ναι, μου δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας, πως τουλάχιστον ακόμα δε θα κάνουν καμιά κίνηση εναντίον μας. Βλέπω τον εξοπλισμό, και σκέφτομαι (πλέον) πως χάρη σ΄αυτόν δε ζω μέρες πολέμου. Μου χουν πει πολλοί «Και σιγά μη δε ξέρει η Τουρκία τι εξοπλισμό έχουμε!». Όντως, μιας και ανήκουμε και οι 2 στο ΝΑΤΟ, γνωρίζουν τον εξοπλισμό μας πολύ καλά. Όμως χώρες που δεν είναι ενταγμένες, όπως τα ΣΚΟΠΙΑ, είναι ο μόνος τρόπος για να ενημερωθούν γι΄αυτόν.
Και τώρα η στιγμή που περίμενα περισσότερο. Για μια σφαιρική ενημέρωσή μου, διάβασα άρθρα και κείμενα κι απ΄τις δύο πλευρές. Πλέον, όταν διαβάζω αυτά των κατά των παρελάσεων, μου ρχεται να βάλω τα γέλια, γιατί τα περισσότερα,για να μη πω σχεδόν όλα τα επιχειρήματά τους, είναι άκυρα.Και ξεκινάω. Όλα ξεκινάνε λέγοντας πως είναι ντροπή να συνεχίζουμε μια συνήθεια που ξεκίνησε από εποχή Μεταξά. Όπως σωστά τοποθετήθηκε ο συνεργάτης, οι παρελάσεις υπήρχαν από τα αρχαιο-ελληνικά χρόνια. Για να εκθέσω κανονικότατη πηγή, εφημερίδα του 1921, για όσους δε ξέρουν, πριν τον Μεταξά και κατά τη διάρκεια κυβέρνησης Γούναρη (λίγο αργότερα και η Μικρασιατική Καταστροφή) που κάνει λόγο για παρελάσεις. (απλά πηγαίντε στη σελίδα http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/main.html και ψάξτε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 25/3/1921, στη 2η σελίδα). Κάπου διάβασα ότι επί δικτατορίας Πάγκαλου, υπήρχαν διαφωνίες για το μήκος της φούστας των κοριτσιών(πόσο δεν αλλάξαμε!). Βρήκα κατατοπιστικότατες πληροφορίες σε ένα site, αναφερόμενο σ΄ένα βιβλίο(που δε θα ονομάσω εδώ για να μη θεωρηθεί διαφημιστικό τρικ, αλλά όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μου ζητήσει να του τ΄ονομάσω). Αναφέρει παρελάσεις στην Αδριανούπολη στα τέλη 19ου και αρχές 20ου, ενώ υπάρχει και φωτογραφικό υλικό, μαθητικές παρελάσεις στη Σμύρνη από το 1919 έως το 1922, την παρέλαση που ακολούθησε μετά την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912, όπου μπροστά απ΄τον στρατό προπορεύονταν μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα, αλλά και τις παρελάσεις του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ κάθε φορά που ελευθέρωναν χωριά το 1914-44.Οι ρίζες των παρελάσεων στις εθνικές επετείους προέρχονται από τη περίοδο των εθνικών επαναστάσεων στην Ευρώπη κατά το 1798-1848. Μα ακόμα κι αν ο Μεταξάς τις καθιέρωσε όπως λένε στην Ελλάδα, ο ίδιος επίσης καθιέρωσε το οκτάωρο, το Ι.Κ.Α., τις άδειες στους εργαζομένους, τα επιδόματα, και και και…Μήπως πρέπει να τα καταργήσουμε κι όλα αυτά, επειδή είμαστε κατά της δικτατορίας?? Η διαφορά στις παρελάσεις του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Μεταξά, με τις σημερινές βρίσκεται στο σκοπό. Τότε το έκαναν για τη μαζοποίηση του λαού, τη στρατολόγησή του. Σήμερα γίνεται για να τιμήσουμε όλους αυτούς τους νεκρούς που πέθαναν για τα ιδανικά τους, για αυτά που αγαπούσαν, όπως την ελευθερία τη δικιά τους και των ανθρώπων τους.(άσχετα που στο τέλος μόνο δε τους τιμάμε μ΄όλες αυτές τις φασαρίες) Αν και για τον Χίτλερ, μπορεί οι στρατιωτικές παρελάσεις του να έχουν μείνει στην ιστορία, αλλά δε πιστεύω πραγματικά πως έτσι φανάτιζε τον κόσμο και τους στρατιώτες. Ο Χίτλερ ήταν ικανότατος ομιλητής, και προσωπικότητα που εύκολα ξεσήκωνε τον κόσμο μόνο με την παρουσία του. Είναι ένα χάρισμα (γι΄αυτόν) που ελάχιστοι άνθρωποι το είχαν ποτέ. Ο τότε γερμανικός λαός (συμπεριλαμβανομένου και του στρατού) τον λάτρευε. Ήταν διατεθειμένοι να τον ακολουθήσουν στα πάντα. Φυσικά δε γνώριζαν όλη την αλήθεια, αλλά πραγματικά τον λάτρευαν.Δε λέω ότι δεν έπαιξε ρόλο, αλλά δε λέω πως και οι παρελάσεις που οργάνωνε έκαναν όλη τη δουλειά.
Μια φράση που ακούω συχνά είναι ότι «οι παρελάσεις γεννούν τον φασισμό». Να θυμίσω, πώς γεννήθηκε η δικτατορία του 30? Από το Παγκόσμιο Κραχ, το οποίο έφερε το clearing,τα οποία ανέδειξαν ισχυρά συγκεντρωτικά κράτη. Με λίγα λόγια, οι δικτατορίες προέρχονται από τη δυσφορία του κόσμου προς τις παρούσες άσχημες συνθήκες.
Όσο για το ότι παρελάσεις γίνονται μόνο στην Ελλάδα και στη Κύπρο, όπως σε κράτη σαν τη Τουρκία και το Ιράν, γνωρίζω πολύ καλά πως στις 14 Ιουλίου γίνεται στη Γαλλία μεγάλη στρατιωτική παρέλαση,

όπως επίσης έμαθα πως γίνονται παρελάσεις στην Αλβανία, στη Γερμανία, στην Ινδία, στην Ιταλία. Κάπου διάβασα πως στην Αμερική δε γίνονται, και πως τις παρελάσεις τις βλέπουν κάπως. Απ΄ότι γνωρίζω, κάθε φορά που επέστρεφαν στρατιώτες απ΄τον πόλεμο τα προηγούμενα χρόνια (δε ξέρω για τώρα) κάναν παρέλαση και τους υποδέχονταν ο κόσμος σαν ήρωες(είτε ήταν είτε όχι).
Κατά ένα περίεργο τρόπο, ανακάλυψα πως όλος αυτός ο τεράστιος ντόρος για τη κατάργηση, που βρίσκει πλέον και αρκετούς υποστηρικτές, ξεκίνησε (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε?) από τη παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πραγματικά, κανένα άλλο κόμμα δεν είναι κατά, ούτε καν το Κ.Κ.Ε., όπως πολλοί πιστεύουν. Οι εκλογές ήταν πρόσφατες. Γιατί δε θυμάμαι όμως εγώ να χαίρει πολλών ψήφων το συγκεκριμένο?
Σχετικά με τις αποβολές στα σχολεία, το μόνο που βρήκα ήταν «απειλές για αποβολές», τις οποίες κατήγγειλαν μαθητές των σχολείων Θεσ/νίκης σε νεολαίους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, οι οποίοι όμως δε κατονομάζουν ούτε σχολεία ούτε μαθητές «για να μη δημιουργηθούν περαιτέρω προβλήματα». Αν υπήρχαν ονόματα, άποψη μου ήταν πως θα κατονόμαζαν και θα έκαναν φασαρία για να ενισχύσουν τη θέση τους, Απ΄όσο γνωρίζω επίσης, η πρώην υπουργός Γιαννάκου είχε εκδώσει εγκύκλιο για το προαιρετικό των παρελάσεων(που έτσι θα΄πρεπε να΄ναι οι παρελάσεις). Δεν άκουσα να αναφέρεται πουθενά όμως και για κείνο το σχολείο που οι μαθητές έκαναν κατάληψη επειδή δε τους άφηναν να παρελάσουν.
Μήπως τελικά στο υποσυνείδητο μας περνάνε «αθώα» άλλες ιδέες που εκφράζουν εν τέλει μια μειονότητα, και που με αβάσιμα επιχειρήματα μας περνάνε? Και αν είναι δυνατόν, οι παρελάσεις δε κάνουν τους μαθητές στρατιωτάκια.Τι, επειδή μάθανε έναν βηματισμό, μπορούν να πάνε να πολεμήσουν?Μη τρελαθούμεΓια αιώνες, από την εποχή της Αθήνας και της Σπάρτης, τα παιδιά μάθαιναν να σέβονται τη πατρίδα και να την αγαπούν. Με απώτερο σκοπό, αν η πατρίδα τους χρειαστεί, αυτά να ανταποκριθούν.Γιατί τώρα είμαστε τόσο αντίθετοι σ΄αυτό και μας αναγουλιάζει σαν ιδέα? Τα παιδιά της Ελλάδας, ανέκαθεν μικρά σε αριθμητικές δυνάμεις σε σχέση με τους εχθρούς, έδιναν μεγαλειώδεις αγώνες. Αν γίνει τώρα πόλεμος, και τα παιδιά δεν αγαπούν την πατρίδα τους, θα ξαναπέσουμε σε 400 χρόνια λήθαργου??.
Τέλος, θα αναφερθώ στη παρέλαση που γίνεται κάθε χρόνο στο Καστελόριζο με τους λιγοστούς μαθητές, που θα΄χε κάθε λόγο να μη κάνει, μιας και είναι ξεχασμένοι απ΄το κράτος. Κι όμως, αποφασίζουν πως τιμάνε μ΄αυτόν τον τρόπο τους προγόνους τους και παρελαύνουν.Θα κλείσω παραθέτοντας το παρακάτω site, έτσι για να μάθουμε για ποιό λόγο τέλος πάντων γίνονται παρελάσεις τέτοια περίοδο.

ps: πολλές ευχαριστίες σ΄όλα αυτά τα site που με βοήθησαν στην έρευνά μου, υπέρ και κατά των παρελάσεων. Αν κάποιος επιθυμεί οποιαδήποτε πηγή ή περαιτέρω πληροφορίες,μπορεί να μου τις ζητήσει.

ΟΙ «ΑΓΝΩΣΤΕΣ» ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ

ΟΙ «ΑΓΝΩΣΤΕΣ» ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ

Οδεύοντας προς την επέτειο της 28^ης Οκτώβρη, όλο και φαίνεται να φουντώνει η συζήτηση γύρω από το θέμα των παρελάσεων. Θέμα αγαπημένο των δελτίων ειδήσεων(και όχι μόνο) κατά τις περιόδους πριν και μετά, χωρίς να αξίζει να αναφερθώ σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Δέκτες μηνυμάτων και ερεθισμάτων, μα και δρώντες, συμμετέχοντες, έχουμε όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαμορφώσει(προσωπική ή μη) αντίληψη και κρίση γι’αυτές. Προσωπικά, είμαι ενάντια στο θεσμό αυτό και ευθύς αμέσως θα επιχειρηματολογήσω υπέρ της θέσεως μου αυτής.

Καταρχάς, είναι αναγκαίο να αναφερθούμε στο ιστορικό πλαίσιο των παρελάσεων.(Δε στοχεύω παρά σε μια σύντομη παρουσίαση-περισσότερα μπορεί να αναζητήσει και να δει κανείς στις αντίστοιχες «σελίδες» της ιστορίας) Αναζητώντας της καταβολές τις στο παρελθόν φτάνουμε στην αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή παράδοση. Υστέρα από τη μάχη, οι νικηφόρες στρατιές επιδίδονταν σε παρελάσεις-πομπές, επίδειξης δύναμης και αλαζονικής υπεροχής, της βαρβαρότητας των υπερφίαλων στρατηλατών. Εκμηδενιζόταν έτσι ο ρόλος ων στρατιωτών, που στην ουσία ήταν και άξιοι της δόξας-αν βέβαια δεχτούμε ότι ένας πόλεμος μπορεί πραγματικά να δοξάσει κάποιον-, αφού μετατρεπόταν σε ανδρείκελα, σε ρομπότ όπως θα λέγαμε χρησιμοποιώντας σύγχρονη ορολογία. Συνεχίζοντας τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, φτάνοντας στο «σύγχρονο παρελθόν», τον ίδιο αντικειμενικό σκοπό εξυπηρετούν. Ο Χίτλερ, λάτρης ο ίδιος των μεγάλων στρατιωτικών παρελάσεων, τις χρησιμοποιούσε με απώτερο στόχο να μαζοποιησει(αν και έλεγε ότι ήθελε να απαλλάξει τα μέλη της Αρείας Φυλής από την ανθρώπινη υπόσταση ώστε άξια να υπακούσουν και να πειθαρχούν σ’αυτόν) και τελικά να ελέγξει το στρατό του που μετά από αυτή τη φρικτή διαδικασία ήταν έτοιμος να υπακούσει κάθε διαταγή.(Σίγουρα όλοι έχουμε σχετικές εικόνες στο μυαλό μας.) Αλλά και μέχρι σήμερα η παρέλαση εξυπηρετεί τις ίδιες «ανάγκες» και κάτι παραπάνω. Όχι μόνο προωθείται ο ιμπεριαλισμός, ο μιλιταρισμός και καθετί σχετικό με την κτηνωδία του στρατού και του πολέμου αλλά, μιας και έχουμε περάσει στις μαθητικές παρελάσεις, τα ίδια προβάλλονται από τις απρόσωπες μορφές των συντεταγμένων μαθητών. Και το χειρότερο; Όλα αυτά περνάνε «αθώα» στο υποσυνείδητο. Αλήθεια, αυτός είναι ο ρόλος που θέλουμε να έχει το σχολείο στη σύγχρονη κοινωνία; Ερώτημα που σε συνδυασμό με το θέμα μας χρίζει συζήτησης.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της ιστορικής προέλευσης της παρέλασης. Στη χώρα μας μπορούμε να πούμε ότι γενικευμένα καθιερώθηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Έκτοτε, η πολιτική συγκρότηση της Ελλάδας έχει πολλάκις μεταβληθεί, ώσπου σήμερα μιλάμε για «δημοκρατία» και «δημοκρατικούς θεσμούς». Όμως τι θέση έχει αυτός ο θεσμός που ουδεμια σχέση ή συνάφεια έχει με τους υποτιθέμενους στόχους και το περιεχόμενο της δημοκρατίας σε μια σύγχρονη, δημοκρατική χώρα; Θα μου πείτε το ίδιο θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε και για το θεσμό του στρατού, και όχι άδικα. Δε θα διαφωνήσω αλλά το να ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτού του σύντομου άρθρου... Πίσω στα δικά μας, μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι οι χώρες που διατηρούν το θεσμό έχουν καθεστώτα θεοκρατικά ή «αμφιλεγόμενες δημοκρατίες», όπως η Τουρκία, το Ιράν κ.α. Ο μόνος λόγος που τον διατηρούν είναι ότι δεν έχουν άλλη διέξοδο και μέσα για να προ/επι-βάλλουν το διεθνές κύρος τους παρά με την επίδειξη της στρατιωτικής και «πειθαρχικής» τους ισχύος. Το ερώτημα που επιστρέφει σε μας είναι: «Γιατί, εφόσον υποτίθεται ότι έχουμε αληθινή δημοκρατία καμιά κυβέρνηση «σοσιαλιστική» ή «συντηρητική» δεν έχει σημασία, δεν προχώρησε στην κατάργηση ή έστω στην επίσημη και ξεκάθαρη διατύπωση της προαιρετικότητας του; Μήπως κάποιοι επιδιώκουν να αφήσουν ανοικτά παράθυρα στο παρελθόν; Αν κάτι τέτοιο ισχύει φοβούμαι το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο.

Ένα άλλο θέμα που αν και λίγο πολύ είναι γνωστό αλλά με το οποίο κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά(και δε μιλώ μόνο για την πολιτεία), είναι οι ρατσιστικές τάσεις της παρέλασης. Πρώτα πρώτα, η ίδια η δόμηση της στηρίζεται σε ρατσιστικά μοντέλα οργάνωσης και συγκρότησης. Οι ψηλοί καταλαμβάνουν της πρώτες σειρές ενώ οι κοντοί τις τελευταίες, τοποθετημένοι σε φθίνουσα διάταξη. Τα δε άτομα με ειδικές ανάγκες τις περισσότερες των περιπτώσεων μένουν κυριολεκτικά στην αφάνεια. Ακόμα και το σχετικό «Φύλλο Εφημερίδας Της Κυβέρνησης»(Φ.Ε.Κ) που ορίζει τον τρόπο σύνταξης της και τον τρόπο επιλογής του σημαιοφόρου, των παραστατών και των διμοιριτών αποτελεί έκφραση ρατσιστικής ροπής. Οι τελευταίοι επιλέγονται με βάση τη σωματική διάπλαση(για να μη θίξουμε ξανά το θέμα της ατημέλειας), ενώ οι πρώτοι με βάση τη βαθμολογία. Και αν κρίνει κανείς από την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι σχεδόν αδύνατο να προέρχονται από μικροαστικές οικογένειες. Καταλύεται έτσι ο μύθος της ισότητας των μαθητών ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση της οικογένειας τους.

Αλλά και σε σχέση με το περιβάλλον της η παρέλαση γίνεται αιτία ρατσιστικών εκδηλώσεων. Αν τυχόν ποτέ κάποιος αλλοδαπός καταφέρει να συγκεντρώσει μεγαλύτερο βαθμό από κάθε ελληνόπουλο τότε οι τοπικές(και όχι μόνο) κοινωνίες βρίσκουν την ευκαιρία, προφασιζόμενες την παρέλαση και (ξανά-)ορίζοντας τη, να δικαιολογήσουν τα κόμπλεξ τους. Της δίνουν πλέον ξεκάθαρα ξενοφοβική και εθνικιστική ροπή ενώ διαταράσσεται και η κοινωνική συνοχή.

Ένα από τα επιχειρήματα τα οποία προβάλλονται από τους υποστηρικτές των παρελάσεων, είναι η πρόφαση της απόδοσης «φόρου τιμής στους ένδοξους προγόνους.» Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η παρέλαση αποτελεί πράγματι μέσο για να τιμήσει κανείς τους προγόνους του; Γνώμη μου είναι πως η μόνη τιμή γι’αυτους θα ήταν να μη λησμονηθούν τα κατορθώματα τους και να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση. Από τη στιγμή που στερούμαστε της ιστορικής γνώσης σε τι εξυπηρετεί η παρέλαση; Μήπως μαθαίνεται κάτι καινούργιο; Ίσα ίσα, χάνεται. Χάνεται η κριτική σκέψη και η ατομική προσωπικότητα του ατόμου αφού εξαναγκάζεται από το ρυθμό. Υπάρχει το μηδενιστικό κοπάδι, διανοητικά και συναισθηματικά κενό και υποταγμένο. Με αυτά τα υλικά φτιάχνεται «η φαντασμαγορική γεωμετρία» των τριάδων, των πεντάδων, των σειρών. Πρέπει συνεπώς να αναθεωρηθούν πολλά σχετικά με το ζήτημα αυτό…

Βλέπω λοιπόν ότι η παρέλαση εξυπηρετεί το σκοταδισμό. Άραγε πόσοι γνωρίζουμε τι πραγματικά έγινε στις περιπτώσεις που τιμώνται από τις παρελάσεις; Δεν υποστηρίζω σαφώς ότι ο ίδιος είμαι απόλυτα ενημερωμένος, μα νομίζω πως μπορώ να εκφέρω γνώμη. Ποιος γνωρίζει ή παραδέχεται ότι κατά την περίοδο της κατοχής το μεγαλύτερο μέρος της δράσης είχε το αντάρτικο και όχι ο τακτικός στρατός; Και όσον αφορά την άλλη μας επέτειο πόσοι θεωρούν ότι η επανάσταση θα ήταν κάτι παραπάνω από προσπάθεια αν δεν είχαν επέμβει οι «Μεγάλες Δυνάμεις»; Σαφώς τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για να καλύψουν όλο το φάσμα, όμως πιστεύω καταλαβαίνεται τι θέλω να πω. Αν όντως θέλουμε να τιμήσουμε αυτούς τους ήρωες- προγόνους και τις αξιομνημόνευτες πράξεις τους(ίσως να υπάρχει ειρωνεία στις λέξεις), θα πρέπει σε πρώτη φάση να λάβουμε την απαραίτητη ιστορική γνώση και ύστερα με λογισμό να αναζητήσουμε άλλους τρόπους σ’αυτή την κατεύθυνση.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα πρακτικό ζήτημα. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι κόστος έχουν οι παρελάσεις για το ελληνικό δημόσιο και κατ’επεκταση για το φορολογούμενο; Και δε μιλώ τόσο για της μαθητικές όσο για τις καθαρά στρατιωτικές(γιατί το κείμενο αν δεν το καταλάβατε αφορά γενικά τις παρελάσεις). Χωρίς να έχω επίσημα στοιχεία να παρουσιάσω, απλά με επίγνωση των συνθηκών και απλούς υπολογισμούς διαπιστώνω ότι ξοδεύονται άσκοπα, υπέρογκα και ζωτικής σημασίας ποσά. Σκεφτείτε μόνο πόσα χρήματα απαιτούνται μοναχά για την πτήση επίδειξης ενός αεροσκάφους και ύστερα γενικεύστε(καύσιμα αρμάτων, κόμιστρα στρατιωτών κτλ) Ύστερα ακούστε τις φωνές που απέναντι στην ψευδεπίγραφη απάντηση τους κράτους «Δεν έχουμε», ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα παραπάνω για την παιδεία. Και ο λόγος είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τον βλέπουμε ή μήπως προσποιούμαστε τους τυφλούς;

Συνοψίζοντας, όντας αρνητικός απέναντι στις παρελάσεις θεωρώ τα παραπάνω επιχειρήματα σοβαρά. Ωστόσο, από την αντίπερα πλευρά δεν ακούγεται κανένα λογικό ή τεκμηριωμένο επιχείρημα παρά μόνο ασαφείς δηλώσεις περί «εθνικής συνείδησης», από την πλευρά των «πατριωτών» και των «ακροδεξιών παρατάξεων»(και όχι μόνο). Φυσικά, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο εγώ να μην κατανοώ το ρόλο ή τη σημασία της παρέλασης. Παρακαλώ ας μου εξηγήσει επιτέλους κάποιος υπέρμαχος της με λογικά όπως προανέφερα επιχειρήματα και χωρίς συναισθηματισμούς. Για μένα η παρέλαση είναι μια φιέστα, ένα θέαμα που απλώς επιβεβαιώνει πανηγυρικά κάτι ήδη γνωστό: πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πιστά αντίγραφα μιας νευρόσπαστης, υποταγμένης, τέλεια ελεγχόμενης σε κάθε της κίνηση φιγούρας. Η παρέλαση αυτό θέλει να δείξει: πως η εξουσία μπορεί να κάνει τον καθένα μας μια κουκίδα, χωρίς σκέψεις, χωρίς αισθήματα, εξάρτημα, αναλώσιμο και ανταλλακτικό στις μηχανές τις!

Antoine

Μουσικό post για χάρη ενός Antoine, Γάλλου "ροκά" της δεκαετίας του ΄60 περίπου, που μου χει πάρει τα μυαλά.Ένα απ΄τα τραγούδια του που μ΄αρέσουν πολύ πολύ λέγεται "Un elephant me regarde"(=ένας ελέφαντας με παρακολουθεί lol). Μόλις είδα και το video clip,τί φάση που έχει!Όλος ο ζωολογικός κήπος συμμετέχει! :-D
Σας παραπέμπω στη παρακάτω διεύθυνση και θα σας πρότεινα πρώτα ν΄ακούσετε το τραγούδι χωρίς να βλέπετε το video,για ευνόητους λόγους(ε, δεν είναι και όλοι οι σκηνοθέτες καλοί..)
http://uk.youtube.com/watch?v=mTyIt_1hYOg

"Un éléphant me regarde"

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

Les fenêtres se tordent,

les portes vont éclater

Le plancher vacille,

les murs vont s'effondrer.

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

Les couleurs ne sentent plus rien,

le noir me colle aux mains

Et mon alouette verte ne deviendra plus bleue.

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

A l'ombre des mosquées,

tu prétendais m'aimer

Mais moi je ne t'aime pas,

je veux juste m'emmêler avec toi.

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

Je veux m'emmêler avec toi,

tes jambes et tes bras et le reste de toi

Je veux m'emmêler avec toi

Ne me parle pas du reste avec toi, avec toi, avec toi...

Έτσι,για να μπαίνουμε σιγά σιγά στη Γαλλική κουλτούρα.Σειρά έχει ο Ηallyday και ο Indochine...

ps.Xρόνια πολλά σε Δήμητρες και Δημήτρηδες(and God they're too many..),αλλά και σε άτομα που έχουν απλά γενέθλια σήμερα, όπως μια καλή μου φίλη!

Μια του 8 ,δυο του 8,τρείς και τους τσακώσανε και στη φυλακή (αχ να)τους χώνανε

Γράφω για να διαμαρτυρηθώ,να κατακρίνω,να κράξω το λεωφορείο numéro 8 επειδή μου χει κάνει τα νεύρα σμπαράλια. To 8 λοιπόν,που περνάει απο Βασιλίσσης Όλγας,κοντά στο σπίτι μου,και το μοναδικό που πάει απο Εγνατία,στα Πανεπιστήμια.Ποτέ δε θέλησα αυτοκίνητο.Γνώμη μου είναι να αξιοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς,που στο κάτω κάτω ίσως σε πάνε και πιο γρήγορα στον προορισμό σου.Που να οδηγάς τώρα και να ψάχνεις για παρκάρισμα?(ζούμε και Θεσσαλονίκη άλλωστε,το να βρεις θέση είναι θαύμα).Εδώ οι γονείς μου μού λέγαν"πάρε δίπλωμα και βλέπεις''. Ήταν αρκετή μία και μόνο βδομάδα, οπού πρωτοσυνειδητοποίησα οτι αν δε προλάβω των και 22, μετά στις και 43 θα περάσει(αισίως πάντα), και να διαπιστώσω πως γίνεσαι πουρές εκεί μέσα με τους υπόλοιπους, για να αρχίσω να σκέφτομαι προς μεγάλη μου έκπληξη να πάρω δικό μου αμάξι.
Την προηγούμενη βδομάδα, νόμιζα ήταν το αποκορύφωμα.Είπα να πάω στο Πανεπιστήμιο δυο ώρες νωρίτερα απ΄το μάθημά μου για να πιάσω έναν καθηγητή.Περίμενα 20 λεπτά στη στάση.Ήρθε το λΑΟφορείο,ανέβηκα. Μετά απο δύο στάσεις,και 2 μέτρα απ΄την 2η,ακούγεται ένας θόρυβος, και έπεται απόλυτη ησυχία εκ μέρους της μηχανής.Ανοίγουν οι πόρτες,"κατεβείτε".Άντε να περιμένω το επόμενο.Μετά απο ένα τέταρτο ήρθε,και μετά απο ένα 20λεπτο έφτασα στον προορισμό μου...Φυσικά ο καθηγητής την είχε κάνει.΄'Να τ΄αφήσω??''
Ωσπου έζησα και το σημερινό.12 η ώρα είχα μάθημα,και παρά τέταρτο ήμουν στη στάση.Εξάλλου,και 10 και15 μπαίνουν οι καθηγητές. Για να μη πολυλογώ, το λεωφορείο ήρθε 12.21 περίπου,μα είχε και κίνηση.Βέεεεεβαιαιαα.Και οι ταξιτζήδες να μπαίνουν στη λεωφορειογραμμή και να σταματάνε για να κάνουν πιάτσα.Άλλοι να παρκαρουν στη λεωφορειογραμμή,και άνθρωποι να κοντεύουν να σκοτωθούν επειδή βιάζονται για να περιμένουν το μισό λεπτό,που έτσι κι αλλιώς θα σταματήσουν τ΄αμάξια επειδή έχει κίνηση.Μα έχουν τρελαθεί όολοι τους???Στο πανεπιστήμιο έφτασα τελικά 12.55,χάνοντας μια ώρα μάθημα.
Τρία χρόνια τώρα,γνώριζα απο πρώτο,και δεύτερο χέρι, πως το 30 είναι το χειρότερο λεωφορείο της Θεσσαλονίκης(απο Βασ.Όλγας ανεβαίνει Μαρτίου και φτάνει Κάτω Τούμπα).Του χαμε δώσει και το τίτλο''Το τρελό λεωφορείο της Θεσ/νίκης''.Περνάει όποτε του καπνίσει, και μερικές φορές αργεί και 40λεπτο.Έχω ρίξει 100άρι επειδή έφτασα στη στάση μόλις το 30 έφευγε, και μια φίλη μου που το φαγε με το κουτάλι,γιατί το χρησιμοποιούσε κάθε μέρα για να πάει φροντιστήριο,κάθε φορά που το βλεπε του ριχνε (και δικαίως!)μια μούντζα όλη δική του.
Ε λοιπόν,γελάστηκα οικτρά.Αν το 30 πέρνει μιά μούντζα,το 8 είναι να παίρνει 4μούντζες μαζεμένες,η μία πάνω στην άλλη!
p.s:Πριν αρχίσει το Πανεπιστήμιο,πήρα τηλ. στον Ο.Α.Σ.Θ. για να μου πουν ακριβώς τις ώρες δρομολογίου του 8.Και μου λέει αυτός σχεδόν ενοχλημένα κιόλας:''κάθε τέταρτο περνάει...''

It's the end of the world as we know it...

Πριν απο λίγες μέρες διάβασα στις εφημερίδες πως παγκοσμίως άνθρωποι θα έγραφαν στα blog τους κάτι για το περιβάλλον,που απειλείται στις μέρες μας(όχι υπό εξαφάνιση).Για να είμαι πιο ακριβής, το απειλήσαμε με καταστροφές, καυσαέρια, σκουπίδια και κάθε είδους ρύπους, που τώρα αυτό μας απειλεί να μας εξαφανίσει.Είχα εξ΄αρχής σκοπό να γράψω κάτι γι΄αυτό, αλλά πάντα έμενε πίσω.
Είμαι άτομο της φύσης.Έτσι μ΄έμαθαν(και είμαι ευγνώμων γι΄αυτό).Μ΄έμαθαν οτι εκδρομή δεν είναι μια μέρα σ΄άλλη πόλη με φαγητό σε μια καλή ταβέρνα,αλλά μια μέρα στο δρυμό του Νέστου,με ένα απλό πικ-νικ.Μιά βόλτα σε δάσος, σε βουνό, και μου φτιάχνει τη διάθεση.Ακόμα και με τ΄αυτοκίνητο,οι διαδρομές...Ένα χωράφι,μ΄ένα δέντρο λίγο πιο κει,και πέρα βουνά,ένα τόσο απλό σκηνικό που αποτελεί κι αυτό για μένα σκηνικό ομορφιάς,που εύχομαι (όπως άλλες εκατομμύρια φορές) να μπορούσα να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου.Τα χρώματα,οι μυρωδιές,οι ήχοι(ακόμα και μόνο του ανέμου)το μεγαλείο της απλότητας ή και της αφθονίας.Είτε με ηλιόλουστο καιρό να φωτίζεται η πλάση, είτε υπάρχει απο πάνω ένας μολυβί ουρανός να κάνει όλα τα υπόλοιπα χρώματα πιο έντονα, πιο σκούρα...Η μυρωδιά της βροχής,και του χώματος πριν τη βροχή...
Πριν απο τρία χρόνια που (ξανα)εγκαταστάθηκα Θεσσαλονίκη,πίστεψα οτι μέσα σ΄όλα τ΄άλλα,θα μου λειπε ο Υμμητός,το βουνο που ήταν ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου.Ε λοιπόν,το επόμενο σπίτι μου είναι τελικά δύο τετράγωνα απο το τεράστιο παραλιακό πεζόδρομο, που ενδυκνύεται για βόλτες.Είτε για να σου φτιάξει περισσότερο τη μέρα, είτε για να ξεθυμάνεις απο τυχόν νεύρα σου,είτε για να νιώσεις καλύτερα αν δε νιώθεις καλά,για να μοιραστείς μυστικά και νέα με τη παρέα σου,ακόμη και για να γυμναστείς(πάρα πολύς κόσμος τρέχει,κάνει ποδήλατο κλπ.).Η θάλασσα,που είναι πανέμορφη και σαγηνευτική παντώς καιρού,είτε μπλε είτε γκρίζα.Προσφάτως, έβγαλα το άχτι που είχα εδώ και έξι, ίσως και παραπάνω χρόνια, να ταξιδέψω με τραίνο.Για τη διαδρομή κυρίως.Το πρώτο ταξίδι έγινε στις 7 το πρωί,που χάραζε.Οι πρώτες δύο ώρες ήταν μαγεία.Λες και έβλεπα τοπία του Van Gogh και του Friedrich ταυτόχρονα.Πέρα απ΄τα τοπία, ο ήλιος μπαινόβγαινε μέσα απο βαριά σκούρα σύνεφα, κάνοντας ωραία παιχνίδια με το φως.Παράλληλα,ψιλή ομίχλη απλωνόταν παντού...
Σκοπός μου παρ΄όλα αυτά είναι να διαμαρτυρηθώ, πάνω απ΄όλα.Απο μικρή έβλεπα παντού γύρω σκουπίδια.Στα δάση,στους δρόμους,παντού.Και ανόητο μεν εκ μέρους μου,τόσο δα κοριτσάκι,σκεφτόμουν"Μια μέρα να ρθώ εδώ με μια σακούλα να τα μαζέψω."Ισως ακόμα πιο ανόητο εκ μέρους μου,και τώρα που "μεγάλωσα",όταν βλέπω τέτοια σκηνικά να σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο πράγμα.Μα κάποιος πρέπει να το κάνει...
Οι βόλτες στη παραλία που περιέγραψα πριν είναι υπέροχες.Είναι όμως υπέροχες ηθελημένα,επειδή εθελοτυφλούμε στα πάμπολα σκουπίδια που επιπλέουν.Μερικές φορές είναι τόσα πολλά,που δε διανοείσαι καν να κάτσεις στο πεζουλάκι που αρχίζει η θάλασσα γιατί είναι σκέτη αηδία.Υποτίθεται ο βιολογικός καθαρισμός,ή όπως στο καλό το λένε ήταν σε λειτουργία.Τους πέντε τελευταίους μήνες το αμφισβητώ έντονα.Το μεγαλύτερο ατού της Θεσσαλονίκης είναι η παραλία της.Μα όλοι αυτοί του Δήμου και βάλε,γιατί δε κάνουν τίποτα??Εστω και για τα λεφτά!Αν καθαρίσει ο κόλπος,έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα.Μια-δυό φορές το χρόνο,η παραλία αναδύει μια απίστευτη μπόχα.Μας το εξήγησαν πέρσι στη Βιολογία,είναι το φαινόμενο του "ευτροφισμού".Τα απορρυπαντικά που καταλήγουν στη θάλασσα,αποροφούνται εύκολα απο τα φύκη.Το ζωοπλαγκτόν αυξάνεται,με αποτέλεσμα,τα υπόλοιπα μέρη της αλυσίδας(ψάρια),δεν έχουν αρκετό οξυγόνο και πεθαίνουν απο ασφυξία.Εξ΄ου και η μυρωδιά..
Όσο για τα αποτσίγαρα?Τις λεγόμενες"γόπες"?χα.χα. Όπου και να κοιτάξεις,υπάρχουν.Φευγείς "απ΄τη πόλη και το καυσαέριο",και πας διακοπές σε παραλία, που σε 1τ.μ. γης υπάρχουν ίσαμε 80 "γόπες". Και οι παραλίες φύσκα στα μικρά παιδία,που ως φυσικόν,θα παίξουν με την...άμμο.(μα γιατί να μη λέμε"πάρε τα κουβαδάκια σου να παίξεις με τ¨αποτσίγαρα"?Η αλήθεια είναι,περισσότερα τέτοια βρίσκεις παρά άμμο.)Και βλέπεις ακόμα και "υπερ-προστατευτικούς"γονείς,που ασπρίζουν τα πιτσιρίκια τους στο αντηλιακό,αλλά,εκτός του οτι καπνίζουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια τους(και σύμφωνα με έρευνα,κάθε χρόνο 3.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στη Γαλλία απο παθητικό κάπνισμα),σβήνουν το τσιγάρο δίπλα στα πόδια τους,εκεί που σε 10λεπτά θα βάλουν τα μικρά να παίξουν κοντά τους"για να τα προσέχουν".
Είσαι στο καράβι(ω, χαρακτηριστικότατο παράδειγμα!!).Ας πούμε κάνει το γύρο του νησιού,σε πηγαίνει σε άβατα,απόκρημνα και αθέατα μέρη.Όλοι μένουν άναυδοι μπρος στο κάλος της φύσης.Κι αφού βγάλουν μια χαρά τις φωτογραφίες τους,πετάνε το τσιγάρο μες τη θάλασσα.Ο κάπετανιος έχει ζητήσει εξ΄αρχής να μη ρυπαίνουν αυτή την ομορφιά για να τη διατηρήσουν.Αργότερα όμως βλέπεις κι αυτόν να πετάει το τσιγάρο μέσα!Κι αν τους αγριοκοιτάξεις,θα σε αγριοκοιτάξουν χειρότερα...Μια μέρα που είχα νευριάσει αφάναταστα με οδηγούς Ι.Χ. που κάναν το ίδιο,προσπάθησα να φανταστώ μια σουρεαλιστική εικόνα.Πέτα,πέτα,πέτα αποτσίγαρα,γεμίζει ο τόπος,φτάνουν το1μέτρο,και θ΄αυξάνονται...θα πνιγόμαστε σ΄αυτά,και αυτοί που τα πέταξαν θα φωνάζουν οι ίδιοι"βοήθεια πνιγόμαστε!"...Έτσι θα ηρεμήσουν??
Να μιλήσω για τον αέρα?Που υπάρχουν μέρες που κατεβαίνεις στο κέντρο της πόλης και σε πιάνει δύσπνοια?(ακόμα κι αν δεν έχεις πρόβλημα,όοχι,εκεί,ν΄αποκτήσεις).Να μιλήσω για κίτρινες,γκρίζες σκόνες που εμφανίζονταν κατά καιρούς πάνω απ΄την Αθήνα??Για 50(!!!)βαθμούς Κελσίου??Για τα χιόνια που δεν έπεσαν πέρσι?(άσχετα που λέω οτι"δεν χιόνισε γιατί δε θα μπορούσα να το χαρώ,ενώ φέτος..").Τη νύχτα πριν τις εκλογές,στις 6.00το πρωί,κοιτάζω για μια στιγμή τον"έναστρο"ουρανό,μπας και διακρίνω κανένα αστέρι και χαρώ,και...θαμπώθηκα!Τόσα άστρα στη ζωή μου ζήτημα 4-5φορές να χω ξαναδεί!Έμεινα!Η εξήγηση?Είχε φυσήξει Βαρδάρης τις προηγούμενες μέρες,και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει...Δε μπορώ να φανταστώ,αν ήμουν και σε περιοχή χωρίς φώτα για αρκετά μίλια,πως θα΄ταν.Στεναχωριόμουν αρκετές φορές όταν έβλεπα γνωστά μου περιβάλλοντα να αλλάζουν.Προς το χειρότερο.Το καλοκαίρι,λίγο έξω απο Θεσσαλονίκη,έβγαινα τα βράδια στη ταράτσα και χάζευα με τις ώρες τον ουρανό.Παρηγοριόμουν,"ακόμα κι αν δεν αφήσουν ίχνος πρασίνου,τον ουρανό τουλάχιστον δε μπορούν ακόμα να τον πειράξουν."Και πριν απο 1λεπτό συνειδητοποίησα πως κι εκεί τα "καταφέρανε"...
Κι αν κάτσω να αναφερθώ στις μεγάλες οικολογικές καταστροφές,όπως η πρόσφατη δική μας,δεν θα΄χω τελειωμό.Δεν έχουμε αρκετό οξυγόνο,και καίμε όσα περισσότερα δάση μπορούμε,όσα περισσότερα ζώα μπορούμε,όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε.Οι τελευταίοι,για να μη πεθάνουν απο ασφυξία αργότερα μαζί μ΄όλους μας.Κι όσοι δε κάηκαν,τώρα θα πνιγούν.Με το τραίνο πάλι,μια διαδρομή πανέμορφη εκτυλίσσονταν μπρος στα μάτια μου.Ένα τούνελ,και μετά...αποκαϊδια.Αλλιώς όταν το βλέπεις απο κοντά...Αν και τα περνούσαμε γρήγορα,μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση, όπως όταν μπαίνεις σε νεκροταφείο.Παρά το θόρυβο του τραίνου,νιώθεις τη σιωπή.Το απόλυτο τίποτα...Στο νεκροταφείο περισσότερη ζωή υπάρχει(δέντρα,ζουζούνια,πουλιά)...
Θα κλείσω με αυτό που χαρακτηρίζω απόλυτη ειρωνία:
Ακουσα στις ειδήσεις μια μέρα,πως στο νότιο μέρος της Αμερικής(αν κάνω λάθος στη τοποθεσία συγχωρήστε με),υπάρχει ένα μέρος,όπου μπορείς να παρακολουθήσεις,έναντι εισητιρίου,μια εντυπωσιακή επίδειξη της δύναμης της φύσης,το θέαμα του να πέφτουν στη θάλασσα ογκόλιθοι πάγου!
Οι πάγοι λιώνουν, ο κόσμος μας καταστρέφεται σιγά-σιγά,και οι άνθρωποι πληρώνουν για να παρακολουθήσουν το τέλος....

A Common Life….

Το πέτυχα σε ένα φιλικό blog…. Περιγράφει τη ζωή from the cradle to the grave που λένε και οι U2. Και σήμερα το μεσημέρι έλαβα ένα σχετικό email… Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε εδώ και τώρα;

EMO’S HERE!!!

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΜΟ

Όταν πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα ακούγαμε τον όρο «emo» σίγουρα τρίβαμε τα αυτιά μας. Ίσως με λίγη προσπάθεια να φτάναμε στη λέξη emotional, αλλά μέχρι εκεί. Αν ήμασταν λίγο έμπειροι μουσικά, τότε θα αναγνωρίζαμε ένα υπο-είδος της αμερικάνικης rock. Σήμερα η έννοια αυτή αναφέρετε σε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Τολμώ να το ονομάσω έτσι μιας και παρατηρείται «πισωγύρισμα» και επηρεασμός ενός ποσοστού νέων που σίγουρα δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Πως ξεκίνησαν όμως όλα; Όπως προανέφερα, στην Αμερική του 80 και του 90, ορισμένοι καλλιτέχνες, επηρεασμένοι αρχικά από το hardcore punk, έπειτα από την indee, προώθησαν την emo σκηνή. Ταυτόχρονα, άρχισε να αναπτύσσεται το emo-styling ώσπου στις μέρες μας(δεχόμαστε την επίθεση του τρίτου κύματος) έχει διαμορφωθεί όπως όλοι γνωρίζουμε. Οι emo μπορούν να αναγνωριστούν εύκολα εξωτερικά.(βλ. εικόνες παρακάτω)

Οι emo πιστεύουν ότι όλα στη ζωή είναι μαύρα(με την κακοί έννοια) και ότι ο δικός τους ευαίσθητος και υπερβολικά συναισθηματικός εαυτός τους δε ταιριάζει με το αφιλόξενοι περιβάλλουν. Θεωρούν ότι ο σωματικός πόνος και η αυτοκτονία αποτελούν λύτρωση γι’αυτό συχνά τα επικροτούν ή προβαίνουν σε ανάλογες πράξεις.

Γι’αυτές τους τις θέσεις δέχονται κριτική από όλους μας. Το μεγαλύτερο μέρος(για να μην πούμε όλοι) ζουν σε πολυτελή σπίτια, με τα χρήματα των γονιών τους μια πολύ άνετοι ζωή. Έτσι, παραμένουν κενοί και συνεπώς για να πετύχουν τη διάκριση επιδίδονται σε εξωτερικές υπερβολές. Πιθανολογείτε ότι ένας emo δε θα γνωρίσει αυτό που λέμε σκληρή ζωή ή ζωή με πραγματικό πόνο. Η δε απόρριψη που επικαλούνται μόνο πλασματική είναι. Η συμπεριφορά τους μόνο ένα πεντάχρονο που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή και να κερδίσει ακόμα μια καραμέλα θυμίζει. Γι’αυτό το λόγο πιπιλάνε και τον όρο «κατάθλιψη».

Αναμφισβήτητα, πολλοί από μας που δεν είμαστε emo έχουμε ευαισθησίες, βιώνουμε τα αδιέξοδα της εποχής και ίσως έχουμε νιώσει την απόρριψη ή την εγκατάλειψη. Γνώμη μου είναι ότι οι emo είναι απλά θύματα μιας νέας μόδας, μιας νέας οικονομικής τάσης που επιζητά έρμαια. Θα μου πείτε: Εσένα τι σε νοιάζει; Ας κάνουν ότι θέλουν. Μπορώ να σεβαστώ μια αντίθετη αντίληψη της συμπεριφοράς, ή ένα διαφορετικό στυλ αν είναι αληθινό ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του. Λοιπόν το «κίνημα» των emo είναι 99,9% ψεύτικο και κατασκευασμένο από μεγάλες εταιρίες που στο πρόσωπο τους βλέπουν υποψήφιους καταναλωτές. Ε λοιπόν, Τις πολυεθνικές και τις οργανώσεις μόδας δε τις σέβομαι. Σίγουρα λοιπόν το θέμα των emo θα πρέπει να μπει στο μικροσκόπιο μας.

Γιατί αποφάσισα να γράψω: Κάποιος/α γνωστός/η μου emo(ονόματα δε λέμε) έκοψε το χέρι του κοντά στις φλέβες, φωτογράφισε το συμβάν και δημοσίευσε τις φωτογραφίες σε γνωστό releationship portal (διαφήμιση δε κάνουμε).

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!

Sing for Absolution...-MUSE!!!

Aπό 13 Αυγούστου, που ανακοινώθηκε, περιμέναμε με ανυπομονησία την Πέμπτη 4 Οκτώβρη για τη συναυλία των ΜUSΕ!! Προμηθεύτηκα από την αρχή το εισιτηριάκι μου, μη τυχόν και μου βρεθούν «εμπόδια» στο δρόμο μου για Μαλακάσα, κι απ’ότι φάνηκε στο τέλος σωστά έπραξα. Κατέβηκα το πρωί της 4ης με τρένο μόνη μου, άλλωστε, είχα αρκετές παρέες στην Αθήνα για τη συναυλία.
Έφτασα στο σταθμό Λαρίσης κατά τις 17.00, κι από κει θα αναχωρούσαν τα μισθωμένα πούλμαν για το «χωράφι» της Μαλακάσας, οπού είχαμε κλείσει θέσεις κατά τις 18.30 (Αναφορικά, 10 ευρώ μετ’επιστροφής, δεν ακούγεται καθόλου άσχημα. Μετά είδαμε όμως πάνω στο εισιτήριο πως η κανονική τιμή είναι 6 ευρώ…) Θα ήταν λοιπόν άσκοπο να τριγυρίζω στην Αθήνα, για μιάμιση ώρα. Έτσι, κάθισα στα everest του σταθμού, και παρατηρούσα τον κόσμο που είχε μαζευτεί απ’έξω και περίμεναν να φύγουν με τα πούλμαν των 17.30.
Μισή ώρα αργότερα συναντήθηκα με τη φίλη μου και τη παρέα της… Αυτή ήταν που μου έμαθε τους ΜUSE, όταν την έιχα δει να γράφει αυτό το όνομα σ’ένα παγκάκι, κι αυτή που μου διευκρίνησε ότι το πρώτο εκείνο τραγούδι τους που άκουσα ήταν το “Time is running out”.
Φτάσαμε κατά τις 20.00, βρήκα και μια άλλη φιλική μου παρέα, και περιμέναμε πλέον ν’αρχίσουν.(Και ως γνωστόν, εν αναμονή ξεκινήματος συναυλίας, ή ώρα δε περνάει με τίποτα..) Ήμασταν αρκετά κοντά στη σκηνή, και στην αρχή είχαμε μια πολύ καθαρή εικόνα της. Στην αρχή. Γιατί μετά χώθηκαν μπροστά μας κάτι λελέκια.
20.30, και η συναυλία καθυστέρησε λίγο ν’αρχίσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κλείνουν τα φώτα και φωτίζεται η σκηνή μ’ένα αχνό μπλε, και η ανυπομονησία μας να φτάνει στο κατακόρυφο! Σκεφτόμουν «είναι αλήθεια, θα δω live τους muse!» χωρίς να χρειαστώ να ξενιτευτώ στα Βαλκάνια όπως υπολόγιζα, και το καλοκαίρι που πέρασε στην Ευρώπη.

ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ! Ανοίγουν τη συναυλία με «Knights Of Cydonia», που μας ξεσήκωσε κατ’ευθείαν και μας βρήκε να ουρλιάζουμε « ΝΟΟΝΕ’S GOING TO TAAAKE MEEE ALIIIIVEEEE…». Μας καλησπερίζει ο Μatt στα ελληνικά, και αμέσως μετά λέει κάτι σαν «Αθήνα είσαι υπέροχη», ή κάτι παρόμοιο, δε θυμάμαι ακριβώς ποιό επίθετο χρησιμοποίησε. Πάντως το’πε σε άπταιστα ελληνικά, τόσο που δε τ’αναγνωρίσαμε, γιατί δε το περιμέναμε!Η συνέχεια ήρθε με «Map Of The Problematique», ένα κομμάτι που θεωρώ δυνατό, και δεν αναφέρομαι στο ρυθμό, και το « Hysteria». Πραγματική υστερία όμως απ’τον κόσμο παρατηρήθηκε στο επόμενο τραγούδι, «Supermassive Black Hole». Σειρά είχαν το «Butterflies & Hurricanes» και το «Sing For Absolution». Αν και το τελευταίο δε το ξερα, γιατί δεν είχα ακούσει όλα τα τραγούδια του Αbsolution, μου’μεινε έντονα από τη συναυλία…
Και μετά το « Feeling good», έχω αναφερθεί νομίζω παλιότερα σ’ αυτό το τραγούδι… Ένα σχόλιο που άκουσα από διπλανό μου αφού τελείωσε το τραγούδι «Τι ωραία που το λέει όμως ο άτιμος…»(νομίζω τα λέει όλα ;-) ).
Ακολούθησε το μεγαλεπήβολο «Apocalypse Please»,και αμέσως μετά άρχισε με το χαρακτηριστικό ξεκίνημα της κιθάρας του την εισαγωγή του «Invincible». Στο επόμενο έγινε όμως ο μεγαλύτερος χαμός, όλοι το τραγουδούσαν ουρλιάζοντας! «Το-,ε-πό-με-νο-τσα-ρού-χι, starlight». Ο καημένος, ήθελε να πει το επόμενο τραγούδι! Λίγο απίθανο το βρίσκω να μπερδεύτηκε τόσο ο ίδιος, ώστε να αλλάξει τρία σύμφωνα και να του βγει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα(Αν πιάσω στα χέρια μου αυτόν που του τα’πε…)-εγώ πάντως δε το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, την επομένη μου το δείξαν σε videάκι που κυκλοφόρησε στο internet, διόλου απίθανο να βάλαν τη φωνή άλλου από πάνω,τεσπά.-
Σειρά δόθηκε στα «Time Is Running Out» και «New Born», όπου μας ξεσήκωσαν για τα καλά και μας κόψαν την αναπνοή…!
Και διακοπή για το encore. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει τραγούδια που ήθελε ν’ακούσει. «Darkshines» από αριστερά, από πιο κοντά μου «Plug in Baby». Κάποια στιγμή φωνάζει ένας «ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ!», για να απαντήσει στα γεμάτα απορία βλέμματα των περισσοτέρων «Αφού ξέρουν ελληνικά!».Έπεσε ΤΟ γέλιο μ’αυτόν.
Ξαναβγαίνουν στη σκηνή, και ο Dominic, o drummer, μας ζητάει να ανάψουμε είτε αναπτήρες, ή να χρησιμοποιήσουμε τα κινητά για ατμόσφαιρα στο επόμενο τραγούδι.. «Soldier’s poem», απ’τα πιο τρυφερά κομμάτια τους. Η ρομαντική ατμόσφαιρα συνεχίζεται για λίγο ακόμα με « Unintended», και διακόπτεται για τα καλά με το «Plug in baby».Κατά τη διάρκεια αυτού ελευθερώθηκαν κάτι τεράστια μπαλόνια με κάπως ρευστή επιφάνεια, πάνω απ’τον κόσμο (hullabaloo θαρρώ τα λένε) και άρχισαν όλοι να παίζουν σπρώχνοντάς τα από τη μια μεριά στην άλλη, ώσπου στο τέλος έσκασαν για να αφήσουν να αιωρούνται χιλιάδες μικρά χαρτάκια.
Τελευταίο encore,και κλείνουν τη συναυλία με «Take a bow», και «Stockholm syndrome»!(στοιχείο του κύκλου, δυναμικά ξεκίνησαν-δυναμικά έκλεισαν :-D ) Σηκώθηκαν απ’τις θέσεις τους, χαιρέτισαν τον κόσμο και έφυγαν. Μου φάνηκε απότομο κλείσιμο…
ΣΥΝΟΨΙΣ: Η συναυλία ήταν μια πραγματική έκρηξη ήχου, μελωδίας και ρυθμού, και παρά τα καλά γραφικά που εμφανίζονταν στις οθόνες πίσω από τη μπάντα, η μουσική τους και η φωνή του Bellamy ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία Οι MUSE έχουν απίστευτη ενέργεια που τη μεταδίδουν εύκολα στο κοινό, και το εντυπωσιάζουν με το ταλέντο τους ως μουσικοί, με τις ψαγμένες μελωδίες τους και τα δυναμικά κρεσέντα τους. Ο Βellamy μας θάμπωσε με τον τρόπο που έπαιζε είτε το πιάνο είτε τη κιθάρα(ιδίως αυτήν!), και ενθουσιαζόταν κι ο ίδιος σα και μας με τα τραγούδια, που, αρκετές φορές ενώ έπαιζε, χοροπηδούσε κιόλας! Ο Dom, δε πολυφαινόταν από την κεντροαριστερή πλευρά που ήμουν εγώ (τον έκρυβε ένα πιατίνι) αλλά τα έδινε όλα, και μίλησε μερικές φορές στο κοινό(αν και το κοινό ήταν λίγο κρύο μαζί του), και ήταν ωραίο να βλέπεις τον μπασίστα, τον Chris, να πωρώνεται μερικές φορές με το χαρακτηριστικό τρόπο του, κουνώντας ρυθμικά γύρω-γύρω το κεφάλι του. Ήταν επίσης πολύ ευχάριστο να βλέπεις τα μέλη της μπάντας να λένε αστεία μεταξύ τους και να γελάνε, κι ακόμα κανά δυό φορές να κάνουν αστεία με τον κόσμο.
Όντας άτομο που βρίσκει πολλές φορές τη μουσική αποκαλυπτική, η μουσική των MUSE είναι θα μπορούσα να πω κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική, πόσο μάλλον σε μια συναυλία! Δε γνωρίζω δυστυχώς πόσος κόσμος τη παρακολούθησε, γνωρίζω όμως πως είδα εκεί πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, και επίσης γνωρίζω πως την παρακολούθησαν επίσης άτομα απ’τα Βαλκάνια, την Ιταλία, το Ισραήλ, την Αγγλία… (τουλάχιστον). (Kάπου διάβασα γύρω στους 15.000 κόσμο...)
Η βραδιά με βρήκε να ταξιδεύω για Θεσσαλονίκη, ακούγοντας μουσική (ε,γιατί να το κρύψομεν άλλωστε,κυρίως muse) με φόντο έναν α-πί-στευ-τα έναστρο ουρανό με αστέρια να πέφτουν, και ν’αναρωτιέμαι να θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάληλο κλείσιμο για MUSE συναυλία-ίσως αν κατέβαινε ένα U.F.O lol…-
P.S: Ανάμεσα στις κορυφαίες ατάκες, αυτές ενός ψήστη έξω απ’το χώρο της συναυλίας «Σουβλάκια, λουκάνικα. Ομορφαίνουν, δε παχαίνουν» και «Σάντουιτς πολυτελείας!». Αχα, τα’ακούσαμε κι’αυτό….

PS2:Θανάση merci για τις photos!!

Τρία χρόνια πέρασαν...

...από τότε που έφυγα απο τη πρωτεύουσα. Δεν ήταν η μόνη πόλη που έζησα φυσικά, αλλά ήταν η πρώτη που έζησα εκεί για τέσσερα χρόνια, σε περίοδο Γυμνασίου. Ήταν και η πρώτη φορά που δέθηκα και με παρέα. Απ΄τις δύο παρέες που έκανα, ένα άτομο ήταν σταθερό. Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, στο τέλος μόνο μ'αυτή κρατήθηκε η επαφή-με τηλέφωνα αρχικά, με γράμματα στη συνέχεια-. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα ζήτημα να μιλήσαμε πέντε φορές, όμως η φιλία διατηρήθηκε στο ακέραιο, και μάλιστα έγινε πιο δυνατή. Για να'ρθει το καλοκαίρι και ν'ανταμωθούμε σε ουδέτερο έδαφος αρχικά, και πριν απο μια βδομάδα να ξαναπάω επιτέλους Αθήνα, για να ξανακάνουμε όλες εκείνες τις συνήθειες που κάναμε τότε. Όσο και να προσαρμόσθηκα πλήρως στη πανέμορφη Θεσσαλονίκη, η παρέα της ΚΟΛΛΗΤΗΣ μου(και είναι η μόνη για την οποία χρησιμοποιώ τέτοιο χαρακτηρισμό) είναι αναντικατάστατη.
Ηθικό δίδαγμα??Αν και λένε οτι ο χρόνος και η απόσταση φέρνει λήθη, αν το θέλουν και τα δύο άτομα, δυναμώνει τις σχέσεις...