Το αγαπημένο μου cinema στον κόσμο...

...βρίσκεται στη Toulouse, και είναι η Cinémathèque. Δε μπορούσα να μη γράψω γι'αυτόν τον προσωπικό μου παράδεισο που με στιγμάτισε. Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Πρόκειται για έναν κινηματογράφο που διαθέτει ένα τεράστιο αρχείο ταινιών, που συνεπάγεται με:

• το ένα φεστιβάλ μετά το άλλο, όπως "Extrême cinema_ Inferno"
  
  με πολλές αιμοβόρες ταινίες με ζόμπι/βρικόλακες/σατανικά μωρά/σατανικά πλοία/ στο
  μήνα του Halloween, Ταινιών μικρού μήκους, St-Pétersbourg Moscou en 22 films με ρώσικες και σοβιετικές ταινίες προς τιμήν της χρονιάς Γαλλίας-Ρωσίας, , Rencontres du 3eme type (επαφές 3ου τύπου), με ταινίες που έχουν ως θέμα την εξωγήινη ζωή,
  du Bonheur pour 2011 (ευτυχισμένου νέου έτους) με ταινίες που αναζητούν ποια είναι η πραγματική ευτυχία της ζωής.
  
• Ciné-concert μία ή δυο φορές το μήνα,
• ιδιαίτερες επιλογές ταινίας μια φορά το μήνα από την ίδια τη Cinémathèque που είχαν διορθωθεί οπτικοακουστικά προσφάτως (ίσως και γι'αυτόν το λόγο)
• νύχτες μαραθώνιους με θρίλερ, καφέ και ζεστά κρουασάν στο τέλος
• διήμερο αφιέρωμα στον Martin Luther King με αφιέρωμα στα κινηματογραφημένα blues της εποχής, συναυλία rap-αφρικάνικων ήχων στο τέλος της προβολής ταινίας, κι άλλη μία στο φουαγιέ με jazz και blues και τον κόσμο να χορεύει και να πίνει κρασί

Ταινίες από διάφορες εποχές, από το 1920 κάτι ως και πριν από 4 χρόνια. Από τα blockbuster παλαιότερων χρόνων ως τα αριστουργήματα του κινηματογράφου: όλος ο πλούτος της έβδομης τέχνης σε δύο αίθουσες, που πάντα γέμιζαν, ακόμα και αν πρόκειται για το "Μωρό της Ρόζμαρι", ή για cult ταινία με συνοδεία ηλεκτρονικής-metal μουσικής.

Στη τελευταία πήγα πέντε λεπτά πριν αρχίσει για εισιτήριο και βρήκα τουλάχιστον 10 άτομα να στέκονται να κοιτάνε το χαρτί που έγραφε sold-out. Αφίσες από κείνες τις ζωγραφισμένες (πραγματικά έργα τέχνης) που κοσμούσαν ανά θεματική τους τοίχους του φουαγιέ αναλόγως με το τι φεστιβάλ ετοίμαζαν για την επόμενη περίοδο. Σε μια γωνία ένας παλιός, μεγάλος προτζέκτορας φιλμ τραβούσε πάντα το βλέμμα μου.

Αυτή ήταν η Cinémathèque όπως την έζησα εγώ. Αν υπάρχει κάτι που να μου λείπει υπερβολικά από τη Toulouse είναι αυτός ο χώρος.

Ζάχαρη και η χαρά της ζωής

deviant art

Άνθρωπος του 21ου αιώνα: αγχωμένος με τα πάντα, με τη δουλειά, με τους λογαριασμούς, με τα ψώνια της βδομάδας, με την οικογένεια, με τη καθαριότητα. Τόσο πολύ που ξεχνάει τον σκοπό όλων των πραγμάτων, τον σκοπό της ζωής. Αν ένα μωρό μπει μέσα στη τούρτα, στεναχώρια που πάει η τούρτα και που πρέπει να πλύνουμε τα ρούχα και το ίδιο. Αν ένα παιδί έχει την απίστευτη τύχη σήμερα να βγει να παίξει σε πάρκο με άλλα παιδιά, θα του βγει ξινό για τις φωνές που θ'ακούσει στο τέλος επειδή το ευχαριστήθηκε και η μάνα θα πλύνει τα ρούχα που "μόλις βγήκαν απ'το πλυντήριο".

Έτσι και το προηγούμενο απόγευμα, όταν, ενώ φτιάχναμε γλυκό, άνοιξε απότομα το σακουλάκι της άχνης ζάχαρης και, αφού έπεσε το άσπρο σύννεφο, αποκαλύφθηκε πως η μεριά του πάγκου, του πατώματος που ήμασταν, όπως και εμείς οι δύο, όλοι μας ντυθήκαμε στα λευκά, και η δικιά μου πρώτη αντίδραση ήταν μετά την έκπληξή μου,να σκάσω στα γέλια. Όχι όμως και η μάμυ, που φρίκαρε γιατί "Έλεος μόλις είχα καθαρίσει!τρέχα πάρε άλλη άχνη αμέσως!". Πόσο υπέροχο θα ήταν να 'χαμε πατήσει ταυτόχρονα τα γέλια... Από σεβασμό στη φρίκη της, κρατήθηκα και ξέσπασα σε γέλια μόνο στο δρόμο για το σούπερ-μάρκετ, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πόσο λυπηρό είναι να μη νιώθεις το αστείο και την ομορφιά της κατάστασης...Ευτυχώς, προς ανακούφισή μου, όταν συνειδητοποίησε η μάμυ ότι η άχνη έβγαινε χωρίς να αφήσει λεκέδες, με περίμενε με ύποπτα βλέμματα και με γέλια.

Γιατί δεν είναι εύκολο να θυμόμαστε τα βασικά όνειρα μας ακόμα κι όταν αυτά υλοποιούνται? Γιατί βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος? Μαμά, χαίρομαι που υπάρχει ακόμα μέσα σου ένα μέρος που μπορεί και βλέπει και ζει αυτήν την ομορφιά.

ΥΓ. Το υπόλοιπο γλυκό έγινε μέσα σε γέλια και βγήκε φανταστικό. Σ 'όλα τα χρόνια της ζωής μου ήταν η καλύτερη παρασκευή γλυκού που έζησα ποτέ.