Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Και εγένετο θεϊσμός και εξουσία!

Μια φορά και ένα καιρό, πολύ πολύ παλιά, στις σπηλιές ενός μακρινού δάσους ζούσε ένα τριχωτό ον, που περπάταγε στα τέσσερα και το μέτωπο με το πίσω μέρος του κρανίου του σχημάτιζε γωνία σχεδόν 0 μοιρών… Όλη μέρα μπουσούλαγε αμέριμνο, έσκαβε για να βρει ρίζες και έντομα, σκαρφάλωνε στα δέντρα για να συλλέξει καρπούς. Το βράδυ γύριζε στη σπηλιά… Οι μέρες περνούσαν και το κεφάλι του όντως άρχισε να μεγαλώνει… Μεγάλωνε ,μεγάλωνε ώσπου άρχισε να μετατρέπει τις άναρθρες κραυγές σε λέξεις… Μη φανταστείτε βέβαια σπουδαία πράματα, ίσα ίσα κατάφερνε να συνεννοείται με τα άλλα όντα που ζούσαν μαζί του στη σπηλιά.. Ώσπου ήρθε ο χειμώνας. Ο αέρας λυσσομανούσε, γκρίζα σύννεφα σκέπαζαν απειλητικά τον ουρανό. Το ων κοίταγε τρομοκρατημένο την όλη κατάσταση ανήμπορο να αντιδράσει. Ξάφνου «ξατσουπουξου, ξατσουπουξουμπουμ ξατσουπουξου»!! Κεραυνοί άρχιζαν να σκίζουν τον αέρα, η βροχή έπεφτε βαριά στο έδαφος και όλα φαινόταν καταστροφικά. Γρήγορα σύρθηκε στη σπηλιά όπου ένα άλλο ον μεγαλύτερης ηλικίας είπε:

- Θε-ος

- Αααααα, έκαναν τα υπόλοιπα όντα

- Ουγκ, πρέπει πέσετε κάτω προσκυνήσετε εμένα προφήτη του!

- Αααααα, έκαναν πάλι τα υπόλοιπα όντα καθώς σκύβαν το κεφάλι τους στο κρύο πάτωμα της σπηλιάς!

- Για τον ησυχάσετε, ουγκ, πρέπει κανετε ότι σας πω!

- Αααααα, αποκρίθηκαν για άλλη μια φορά τα όντα!

- Εγώ γίνει βασιλιάς, γαμησει όλους σας, ουγκ!

- Μάλιστα αρχηγέ μας, έλεγαν ένας ένας καθώς γύριζαν τα οπίσθια τους στο μέρος του.

Στην άλλη άκρη της σπηλιάς, ένα ανήσυχο νεαρό ον που δεν έμοιαζε πολύ με τα άλλα και που είχε αναπτύξει σε μεγαλύτερο βαθμό τις νοητικές του λειτουργίες άκουγε τα πάντα καχύποπτα.

- Γιατί δε σκύβει εσύ; , είπε ο νέος αρχηγός

- Διότι επρόκειτο απλά για μια ηλεκτρική εκκένωση, είπε με ψηλά το κεφάλι.

- Θεό ήταν. Δεν είδε δύναμη; , ξανάπε ο αφέντης

- Δε νομίζω η δύναμη αυτή να οφείλεται σε αιτία-πρόσωπο. Θα ήταν καλύτερα να το ψάξουμε σε βάθος!

- Πίστευε και μη ερεύνα, αποκρίθηκε σηκώνοντας απειλητικά τα χέρια του ο βασιλιάς

- Θα το ερευνήσω όσο μπορώ, είπε ο νέος.

- Σκοτώστε το στο όνομα του θεού! , φώναξε

Και τα άλλα όντα έπεσαν πάνω στο νέο και τον κατασπάραξαν… Όλα πια είχαν αλλάξει ριζικά. Τα άλλα όντα υπάκουαν στον αρχηγό πιστά. Του έχτισαν παλάτια ενώ αυτά ζούσαν ακόμα στις σπηλιές, έδιναν τα μισά φρούτα τους σ’αυτόν και τα άλλα μισά τα έριχναν στο ποτάμι για να καλοπιάσουν το θεό, την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι πέθαιναν από την πείνα. Του έδωσαν πολύτιμα ρούχα ενώ αυτοί κυκλοφορούσαν γυμνοί ακόμα και το χειμώνα Το καλοκαίρι του έκαναν αέρα και μόνο αυτός μπορούσε να μπαίνει στο ποτάμι που ήταν ιερό. Πέρασαν πάλι μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες και οι γιοι και οι κόρες του πρώτου αρχηγού εξουσίαζαν τους γιους και τις κόρες των πρώτων όντων. Δεν υπήρχαν πολλές φωνές αντίρρησης, στο όνομα της «ευσέβειας» και του φόβου σιωπούσαν όλοι. Αν καμιά φορά κάποιος αντιδρούσε έστω και λίγο ή έλεγε κάτι αντίθετο με τη γνώμη του θεού ή του αφέντη τον κατασπάραζαν. Ο χρόνος συνέχιζε να περνά και το κρανίο άρχισε να μεγαλώνει, χωρούσε περισσότερο εγκέφαλο. Οι αντιρρησίες πολλαπλασιάστικαν και άρχισαν αυτό που ονομάζουμε σήμερα επιστήμη και φιλοσοφία. Αποδείκνυαν καθημερινά πράματα που έκαναν τη ζωή τους πιο εύκολη. Οι δούλοι όμως των βασιλέων τα αρνούνταν. Ήταν συνηθισμένοι να ζουν κάτω από το ζυγό και να αφήνουν τη ζωή τους στο θεό και τον αρχηγό τους. Είχε πια ξεσπάσει μια μάχη σε ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα, τους σκλάβους και τους ελεύθερους. Οι πρώτοι ήταν εχθρικοί απέναντι στους δεύτερους, οι οποίοι κατέβαλαν προσπάθειες να τους ελευθερώσουν. Έτσι κύλησε ο καιρός και φτάσαμε στο σήμερα… Τα υπόλοιπα τα ξέρεις… Όχι; Τοτε κοίταξε τον καθρέπτη και δες ότι το μέτωπο σου είναι ορθό προς τα πάνω και διάβασε προσεκτικά ότι θα πω παρακάτω:
Ο θεϊσμός και η εξουσία είναι ανθρώπινη επινόηση που αποσκοπεί στην εκμετάλλευση του συνανθρώπου στο όνομα «ανώτερων» θεσμών. Το ξέρω σου είναι δύσκολο να αποβάλεις την ιδέα του εξουσιαστή- θεού από το μυαλό σου μιας και κει είναι καρφωμένο πολύ πριν από τη γέννηση σου. Εκεί βρίσκεται και το τέλος του θεού, της εξουσίας και της καταπίεσης. Ίσως είναι κρυμμένο βαθιά και βοηθός σου σ’αυτή την αναζήτηση μπορεί να είναι η επιστήμη και η φιλοσοφία. Θυμήσου ότι αφεντικά έχουν τα σκυλιά και αρχηγούς οι αγέλες! Εσύ τι είσαι; Σκυλί, αγελάδα ή άνθρωπος;

.

.

.

.

.

Ακόμα το σκέφτεσαι;

Σάββατο 21 Ιουλίου 2007

Σαν σήμερα…

Τρίτη 21 Ιουλίου 1992..

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Ευαίσθητο παιδί, χωρίς κανένα ψυχολογικό πρόβλημα, που αντιμετώπιζε την ψύχραιμα την στρατιωτική θητεία, έλεγαν για τον 19χρονο Νίκο Παπαδημητρίου από την Αθήνα, συγγενείς και φίλοι που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο νεαρός τελείωσε την ζωή του "βουτώντας" από τον τέταρτο όροφο ξενοδοχείου του Κιλκίς, λίγες ώρες πριν παρουσιαστεί στο Εκπαιδευτικό Κέντρο της περιοχής. Στις 4:30 χθες τα ξημερώματα σύμφωνα με την αστυνομική ανακοίνωση ο 19χρονος βγήκε στο μπαλκόνι και πήδηξε στο κενό. Τραυματίστηκε θανάσιμα.
Ξεψύχησε πριν το ασθενοφόρο φτάσει στο νοσοκομείο. Η νεκροψία έδειξε ότι από την πτώση προκλήθηκε ρήξη σπλάχνων και ακατάσχετη αιμορραγία. Τα σπλάχνα του στάλθηκαν στο τοξικολογικό εργαστήριο για να εξακριβωθεί αν βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ ή άλλης ουσίας. Ο Παπαδημητρίου είχε φτάσει στο Κιλκίς το πρωί της Κυριακής. Είχε ταξιδέψει με πτήση της "Ολυμπιακής" μέχρι την Θεσσαλονίκη και από εκεί οδικά στο Κιλκίς.
Οι μετακινήσεις με αεροπλάνο ήταν ανάμεσα στις συμφωνίες που έκανε με τους δικούς του... Όπως είπε η μητέρα του στους αστυνομικούς που ασχολούνται με το θέμα τρεις μέρες πριν φτάσει στο Κιλκίς είχαν πάει σε ταβέρνα και συμφώνησαν όταν θα έπαιρνε άδειες να γυρίζει στο σπίτι αεροπορικώς. "Αντιμετώπιζε το θέμα της θητείας ψύχραιμα. Είχαμε συμφωνήσει για όλα και δεν καταλαβαίνω, γιατί;", αναρωτιόταν η μάνα.
Ο 19χρονος θα παρουσιάζονταν στο Κέντρο Νεοσύλλεκτων στο 604 Τάγμα Πεζικού λίγο έξω από το Κιλκίς. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί πολύτεκνης οικογένειας και θα υπηρετούσε ένα χρόνο.

Ένα τραγούδι από τους Ωχρά Σπειροχαίτη!

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ

Νύχτα Γενάρη μαθητικά
πόλη που καίγεται λουλούδι π' ανθίζει
μάτια που χαίρονται ανταύγειες του χάους
σκιάχτρα σκιαγμένα τυράννων υπάλληλοι

Στο χαλασμό ο Νίκος με βρίσκει
με τραβάει απ' το χέρι βόλτα να πάμε
στην Κάνιγγος λέει ο μπάτσοι συντονίζονται
να δούμε πρώτα και μετά να τα "χώσουμε"

Βραχνή η φωνή βραχνή και η βόλτα
στην πλατεία μας στρίμωξαν στα χέρια μας κόζαραν
μας πέταξαν κούτσουρα σε καπνισμένους ματάδες
χτυπάγαν γελώντας οι παρακρατικοί

Σφίξε το χέρι μου ματωμένος μη γελάς
το πείσμα δεν τσακίζεται μα σε χτυπήσανε πολύ

Ο χρόνος κύλησε χωρίς περιστροφές
τον Νίκο διέκρινες μέσα στους αρνητές
δεκαεννιάχρονα κείμενα και φωνές
φιγούρα που διαγράφονταν από τις φωτιές

Μπροστά του βγήκε ραντεβού με τον στρατό
κλαγγή γνωστή ταπείνωσης κάλεσμα
νωρίς για το Νίκο συνείδησης παίδεμα
ρημάδα απόφαση γι' ανάπηρους δρόμους

Ολόκληρους μήνες έξη φαγώθηκε
η βραχνή του σάλπιγγα σαρακώθηκε
είπε θα πάω κι ας πάει στο διάολο
παράταιρη πίστη στο μέλλον που ράγιζε

Σφίξε το χέρι μου καθώς βαραίνει ο ουρανός
ο κίνδυνος σαρκώνεται όταν εμείς κοιτάμε αλλού

Βουβή συναίνεση μπροστά στο χαρτί
Κιλκίς ορίστηκε η δύσκολη στιγμή
οι γονείς γελούσαν ξεχρέωναν νωρίς, όμως
στην "καθώς πρέπει" μοίρα ο εφιάλτης κυριαρχεί

Η απόφαση έπεισε όλους τους άλλους
μα ο Νίκος δε χωρούσε πια πουθενά
στο ξενοδοχείο αφήνει τα πράγματα
κι η βόλτα στην πόλη χακί μέγγενη

Το ξημέρωμα φέρνει βιασμό ανελέητο
η κουστωδία δημίων έχει παραταχθεί
μα ο Νίκος πυρακτωμένος στο δικό του οδόφραγμα
απ' το δώμα γελάει κι απογειώνεται

Σφίξε το χέρι μου ματωμένος μη γελάς
Σε κανένα δεν χαρίστηκες κι αμήχανους μας χαιρετάς

Άλλο ένα θύμα της πιο χυδαίας ανθρώπινης μηχανής, του στρατού. Ο Νίκος είναι άλλος ένας απ’αυτους που έπεσαν στη μάχη. Μια μάχη προσωπική, μια μάχη με τη θέληση, την ιδεολογία, την πίστη, το μέλλον. Και σίγουρα είναι πιο σκληρή από μια μάχη με κουμπουριές και μπόμπες! Πόσοι ακόμα πρέπει να δώσουν τη ζωή τους, πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να καταλάβουμε ότι το μέλλον θα βρυχάτε πάντα απειλητικά αν δεν καταργήσουμε τους στρατούς; Κάθε χρόνο ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΟΛΛΟΙ νέοι αυτοκτονούν σε στρατώνες… Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσει αυτό; Εσύ; Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Βύρων Πολύδωρας

Ξέρεις πως είναι αυτά… Βρίσκεις τυχαία μια φωτογραφία και άλλη μια και άλλη μια… Συνειρμικά τις συνδέεις και καταλήγεις να κάνεις διπλό κλικ σε κάποιο πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνων για να τις ενώσεις και πρακτικά... Και είναι διάφορα γεγονότα, και συμπτώσεις, αυτά που σου έδειξαν πώς να τα ταιριάξεις όλα μαζί. Έτσι, ο κύριος Βύρωνας Πολύδωρας(σε βλέπω που φτύνεις τον κόρφο σου :P) μου θύμισε τον Αδόλφο Χίτλερ… Και για να αιτιολογήσω τη θέση μου θα καταφύγω σε κάτι κινέζικο(όχι μη φοβάσαι δεν είναι πιστολάκι)… Μια παροιμία για την ακρίβεια.. «1 εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις»… Άρα δυο εικόνες με 2000(;)


ΒΥΡΩΝΑ Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ: ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ ΣΩΣΙΑ ΣΟΥ! ΚΡΕΜΑΣΟΥ


Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΗΝΑ(ΙΟΥΛΙΟΣ 2007)

ARTIST: THE CURE
SONG: TREASURE
ALBUM: WILD MOOD SWINGS

Lyrics:

She whispers
please remember me
When I am gone from here
She whispers
please remember me
But not with tears...
Remember I was always true
Remember that I always tried
Remember I loved only you
Remember me and smile...
For it's better to forget
Than to remember me
And cry

Remember I was always true

Remember that I always tried
Remember I loved only you
Remember me and smile...
For it's better to forget
Than to remember me
And cry...



Κυριακή 1 Ιουλίου 2007

Ο μικρός μαλάκας μέσα μας..

Σε κακή ψυχική διάθεση,αν βάλουμε μια μικροσκοπική κάμερα που να έχει την δυνατότητα να δείχνει εικόνες με βάση τα αισθήματα μέσα μας,θα δούμε το χάος.Κάπου πίσω απ'το τίποτα και την ματωμένη καρδιά θα βρούμε ένα μικρό ανθρωπάκι κουλουριασμένο σε μια γωνιά να κοιτάει τρομαγμένο.Αυτός είναι ο μικρός μαλάκας που έχουμε μέσα μας.Αυτός είμαστε εμείς σε μια προσπάθεια να βρούμε τρόπο να κρυφτούμε απ'τα προβλήματα.
Το ανθρωπάκι έχει ένα παρανοικό χαμόγελο και τα μάτια του κλαίνε συνέχεια. Βγάζει όλο του το είναι μέσα μας.Δεν μας αφήνει να αναισθητικοποιηθούμε και μας μαχαιρώνει με ένα μικρό σπαθάκι που έχει κρεμάσει στο λαιμό του.Δεν μας μαχαιρώνει με κακία αλλά με άνεση γιατί ξέρει ότι πρέπει να μας ξυπνήσει.Ολα εξαρτώνται από αυτόν τον μικρό μαλακάκο.

Άγνωστος

Comment: Έχει πολύ δίκιο ο τύπος…