Μάλλον λόγω καιρού, ξαναέβαλα να παίζει το Empire των Kasabian. Είναι και η εποχή τους άλλωστε, τέτοια εποχή μετά απο πανελλήνιες πήρα το πρώτο album τους και το λιωσα. Είχα ακούσει τραγούδια τους και είχα ξετρελαθεί. Διάβαζα πως ήταν φιλαράκια με τον Gallagher, το παρέβλεπα. Διάβαζα πως πιωμένοι μετά απο κάτι βραβεία φώναζαν "We're unstopable!!!" και ξίνιζα λίγο, αλλά το παρέβλεπα και συνέχιζα να αγοράζω cd για να παν σ'αυτούς τα λεφτά (εν μέρει...). Τρία album μέχρι στιγμής, και μπορώ να πω πως ναι, είχαν δίκιο που το φώναζαν. Κάθε επιφύλαξη που είχα όταν έβγαζαν καινούριο δίσκο, -θα είναι καλός? θα έχουν εξελιχτεί απ'τον προηγούμενο? θα έχουν το μέλλον των υπόλοιπων που βγάλαν έναν πρώτο εξαιρετικό δίσκο και μετά δε μπόρεσαν να το ξεπεράσουν?- όλες εξαλείφονταν γρήγορα. Έχω την εντύπωση πως στην αρχή μου ήταν κάπως δυσκολοχώνευτοι οι επόμενοι δίσκοι...αλλά μόλις έμπαινα στο νόημα όλα αυτά ξεχνιόντουσαν.
Και καταλήγω να μ'αρέσουν τα πάντα σ'αυτούς, σαν έναν κεραυνοβόλο έρωτα που σε τυφλώνει, μα που ακόμα καλά κρατεί. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Η αίσθηση του ρυθμού και της μελωδίας που έχουν. Το οτι μπορείς να χορέψεις Kasabian. Και μπορείς να πορωθείς χορεύοντας ή τραγουδώντας ακόμα και τα instrumental. Ακόμα και τις έντονες βρετανικές προφορές και τον τρόπο που προφέρουν τις λέξεις. Το οτι το τελευταίο τους cd συνόδευσε στο repeat πολλές δημιουργικές μου ώρες.
Κλείσιμο του ποστ, ένα βίντεοτραγούδι τους. Αν σήμερα δε τους είχα θυμηθεί με το συγκεκριμένο τραγούδι, θα χα τεράστιο πρόβλημα να μην ανεβάσω τη πλειοψηφία των τραγουδιών τους. Ποιός με εμποδίζει? Η περασμένη ώρα και το μάθημα που δίνω αύριο.
Δικαιολογίεςςς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου