I'm dreaming of a white Christmas...

Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό και να δω αυτή την εικόνα απ'το παράθυρο μου, όπως πριν κάτι χρόνια.Μας έκανε τη χάρη βέβαια να χιονίσει πριν λίγες βδομάδες,όχι οτι έπιασε βέβαια...αλλά ήταν ωραία που ενώ στολίζαμε δέντρο και ακούγαμε χριστουγεννιάτικα κάλαντα απο φωνές Crosby και Sinatra, έξω έπεφταν οι νιφάδες.Τα Χριστούγεννα φέτος για μένα είναι ήσυχα. Οι έξοδοι κανονίζονται με τις παλιές παρέες, αλλά μιά βδομάδα σχεδόν πέρασε και μου λειψαν και οι καινούριες. Οι περισσότεροι έφυγαν για τις γιορτές,η ωραία μου σχολή έκλεισε,αλλή μία βδομάδα υπομονή.Και μετά τι??Μια βδομάδα μάθημα, και μετά εξεταστική.Μα γιατί μελαγχόλησα???Επανέρχομαι στα Χριστούγεννα.

Ναι, ξέρω πως έχουν καταντήσει εμπορική γιορτή.Ξέρω πως είναι μια γιορτή που τιμάμε τα έλατα για κανά μήνα,τα φαγητά και ιδιαίτερα τα πουλερικά,πάσης φύσεως αλκοολούχων, συνάθροισης συγγενών και λοιπών.Και τι 'ναι πια αυτό με τον Αι-Βασίλη!Παχουλός με κόκκινα ρούχα.Οκ,δε λέω οτι με χαλάει, φάση έχει ο καλοκάγαθος αιωνόβιος,παγκόσμιο πνεύμα που κατοικεί στον Βόρειο Πόλο(γιατί όχι στο Νότιο??), με όλα αυτά τα ξωτικά που τον βοηθάνε.Μ'άρεσουν κιόλας όλα αυτά στις μυθολογίες με τις νεράιδες και τα ξωτικά κλπ,οπότε είναι κάτι στα γούστα μου. Αλλά λέω τώρα εγώ,δεν είναι προσβολή στη μνήμη ενός(ή και πολλών) υπαρκτών προσώπων,να μη τους τιμάμε όπως θα πρεπε?By all means(δε μου ρχεται η αντίστοιχη ελληνική έκφραση), να κρατήσουμε το έθιμο για τα παιδάκια. Απόσα γνωρίζω,ο Μέγας Βασίλειος ήταν ένας ψιλόλιγνος με μαύρα μάτια και γένεια ανθρωπος,αφιέρωσε σχεδόν όλη του τη ζωή στη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο και που θεωρείται στη παγκόσμια ιστορία ως ο εμπνευστής αλλά και πρώτος δημιουργός της οργανωμένης φιλανθρωπίας(κλεμένο απο wikipedia καθαρά lol).Και ο αντίστοιχος Άγιος Νικόλαος των ξένων ήταν παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας,αφάνταστα γεναιώδορος επίσης.Κι όμως το όλο κλίμα των γιορτών..ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!!Εντάξει,η συνάθροιση όολων των συγγενών δεν είναι και τόοοοσο ωραία, μια ζωή να σε βουτάν, να σε σαλιώνουν οι θείες στα φιλιά και"καλέ πώς μεγάλωσε!" και"πώς σου μοιάζει!" και "τί τάξη πας??"(έλεος, τέλειωσα μ' αυτά!!).Ευτυχώς φέτος οι συγγενείς ήταν λίγοι και καλοί, απ'τους πιο στενούς.Υπήρξαν τραγελαφικά επεισόδια μέσα στην όλη σύγχυση(ε το να ψάχνεις να δεις αν έγιναν τα παγάκια ανοίγοντας το φούρνο είναι ένα επεισόδιο που δε θα ξεχαστεί ποτέ my dear). Η κότα με τις πατατούλες στο φούρνο και τη γέμιση αλά γιαγιάς ήταν μια σωστή γιορτή του ουρανίσκου, τα ξαδερφάκια τα μικρά ήταν τρέλα,(μα ήταν απίστευτα!χωρίς υπερβολή,το δευτερόλεπτο που γύριζε το κεφάλι η μαμά τους άρπαζαν το σεμεδάκι απ'το τραπέζι και τα ριχναν όλα!).Ωραίες στιγμές...ευτυχώς είναι χαλασμένος ο ουρανός, έχει συνεφιά και κάνει κρύο,και κάνω ωραίες βόλτες στη παραλία.Το πλήγμα είναι πως χάλασε το μονάκριβό μου discman.Δεν αναγνωρίζει τα cd,και όταν τα βάζω μέσα κάνει έναν περίεργο θόρυβο.

Εγώ θα παραθέσω αγαπημένες μου φωτογραφίες της περιόδου και θα το βουλώσω για λίγες μέρες(συνάδελφε ευκαιρία αυτές τις μέρες να μας γράψεις κάτι).Απο μένα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!

ps.δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε animation που έχω συνδέσει απόλυτα με τη περίοδο.Τα χα δει κανα δυό φορές μικρή,και μου μειναν τόσο που φέτος τα ψαξα.Το ένα είναι το"12 months" ,απότι θυμάμαι πρόκειται για ένα κοριτσάκι που η μητριά του το στέλνει στο δάσος μες το καταχείμωνο,να βρεί κάτι λουλούδια?κάτι φρούτα?που βγαίνουν καλοκαίρι.Συναντά τυχαία τους μήνες γύρω απο μια φωτιά,και λόγω της καλοσύνης της τη βοηθάνε...(http://en.wikipedia.org/wiki/The_Twelve_Months_%281956_film%29)το άλλο το είδα μετά απο τόσο καιρό στη ΒΟΥΛΗ ,λέγεται "Wild Swans".11 αδέρφια μετατρέπονται απο τη μητριά τους σε κύκνους, και η αδερφή τους σε αγνώριστη απο την ασχήμια κοριτσάκι,διώχνεται απ'το παλάτι και αρχίζει να ψάχνει τα αδέρφια της.Μετά από χρόνια που τα βρίσκει,συνηδητοποιεί πως ο μόνος τρόπος για να λύσει τα μάγια απ'τα αδέρφια της είναι να πλέξει τσουκνίδες σε 11 πουκάμισα.Όλο αυτό το διάστημα δε πρέπει όμως να βγάλει λέξη.(http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wild_Swans_%28film%29) κλασσικά παραμύθια,που απ'ότι βλέπω είανι ρώσικης παραγωγής...

Φθινώπορο,κρύο και όλα τα ωραία πράγματα...

Δε λατρεύω απλά, αλλά ερωτεύομαι τις φθινωπορινές εικόνες που αντικρύζω στις βόλτες είτε με λεωφορείο είτε απλά με τα πόδια. Δε θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα ευφορίας που μου δημιουργήθηκε μέσα σε λεωφορείο, ενώ έβλεπα έναν κρύο γκρίζο ουρανό, έτοιμο για βροχή, τη θάλασσα να υιοθετεί τις ίδιες αποχρώσεις,πολλά κιτρινο-πορτοκαλί φύλλα να σκορπίζονται σε κάθε φύσημα ανέμου, και στα αυτιά μου ηχούσαν οι ήχοι ενός τραγουδιού των Cure που λατρεύω, και ταίριαζαν απόλυτα με την όλη ατμόσφαιρα.

Α Forest

Come closer and see

See into the trees

Find the girl

While you can

Come closer and see

See into the dark

Just follow your eyes

Just follow your eyes...

I hear her voice

Calling my name

The sound is deep

In the dark

I hear her voice

And start to run

Into the trees

Into the trees...

Suddenly I stop

But I know it's too late

I'm lost in a forest

All alone

The girl was never there

It's always the same

I'm running towards nothing

Again and again and again...

http://uk.youtube.com/watch?v=2yX0uWqOHwM

Μ' αρέσουν ιδιαίτερα κάτι τέτοια "σκοτεινά" τραγούδια. Και εντελώς συνειρμικά, λογω εποχής, λόγω στίχων, οδηγούμαι σ' ένα b-side των φίλτατων u2 απο την εποχή του cd τους joshua tree.Ένα ανατριχιαστικό τραγούδι, που σου φέρνει στο νου μια άλλη διάσταση θανάτου και αυτού που υπάρχει μετά(αν όντως υπάρχει), και καταφέρνει να μου σηκώσει τη τρίχα κάθε μα κάθε φορά.

Βeautiful ghost

Hear the voice of the bard

Who present past and future sees

Whose ears have heard

The holy word

That walk among the ancient trees

Calling the lapsed soul

And weeping in the evening dew

That might control

The starry pole

And fallen, fallen light renew

Oh Earth, Oh Earth return

Arise from out the dewy grass

Night is worn

And the morn

Rises from the slumbrous mass

Turn away no more

Why wilt thou turn away

The starry floor

The watery shoreIs given thee till the break of day

Till the break of day

Till the break of day....

θα ήταν υπερ τέλεια να μπορούσα να δώσω και κάποιον τρόπο να τα ακούσετε το τραγουδάκι(Νίκο help!), αλλά δε το βρήκα πουθενά στο internet.Δεν έχετε παρά να πάρετε μόνο τη νέα συλλεκτική έκδοση που θα κυκλοφορήσουν οι u2 μας για τα 10 χρόνια του θρυλικού τους cd joshua tree, που κυκλοφορούν μαζί μ'αυτό ένα ακόμα cd με τραγούδια που δε τα βαλαν τότε τελικά στο δίσκο...

...Και κατεβαίνεις τελικά απ'το λεωφορείο 7 στάσεις πριν τον προορισμό σου για να ακούσεις το τελευταίο ατενίζοντας τη γκρίζα θάλασσα, και γεμάτος έκπληξη βλέπεις πως όλος αυτός ο κρύος άνεμος που φυσούσε τόσο καιρό και κατά ένα περίεργο τρόπο δε σε πείραζε καθόλου, έχει πάρει όλο το νέφος απ'τη Θεσσαλονίκη, και πλέον, όχι μόνο βλέπεις απέναντι βουνά και γη, αλλά μάλιστα ξεχωρίζεις και τα σπίτια!!

ps.τo beautiful ghost που έταξα: http://www.youtube.com/watch?v=CfeTljdk_K0

Αυτοί οι άνθρωποι...-Daniel Lommel(α΄μέρος)

Είναι ένα διαφορετικό είδος τέχνης απ΄αυτά που συνήθιζα να παρακολουθώ.Πρόκειται για ένα χοροθέατρο.Δεν έιναι μόνο συνδυασμός κλασικού'σύγχρονου μπαλέτου,αλλά και υποκριτική.Η αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να πάω δεν είχα ιδέα τι θα παρακολουθούσα.Απ΄ότι γνωρίζω, ο χορογράφος Lommel υπήρξε κορυφαίος χορευτής του Maurice Béjart(ο οποίος,όπως αναφέρει,"Ο δάσκαλός μου, ο Μορίς Μπεζάρ, ήταν σύγχρονος, τώρα είναι πολύ κλασικός",θέλοντας να δηλώσει τη συνάφεια μεταξύ κλασικού και σύγχρονου,πράγμα που μόνο ο χρόνος μπορεί να ορίσει), είναι διακεκριμένος χορογράφος, και ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής Χοροθεάτρου του Κ(ρατικού)Θ(εάτρου)Β(ορείου)Ε(λλάδος).
Τίποτα δε με προετοίμαζε γι΄αυτό που θα επακολουθούσε,που η μόνη λέξη που ταιριάζει απόλυτα στη περιγραφή του είναι ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟ.Και σαν υπόθεση,και σα θέαμα.Το έργο χωριζόταν σε τρια μέρη.Το πρώτο ήταν το "μαθημα", απο το ομότιτλο έργο του Ιονέσκο.Ο Ιονέσκο έίχε δηλώσει πως το΄γραψε,επειδή οι φίλοι του τον ρωτήσαν"είναι δυνατόν να γράψεις ένα έργο με ανώδυνα λόγια,που να οδηγήσει σε ένα έγκλημα?".Το δεύτερο μέρος ήταν το "Αυτός ο Αντωνέν Αρτώ...",βασισμένο σε κείμενα του Αρτώ, τα όποία ο ηθοποιός (Γιώργος Κροντήρης) ερμήνευε,με έναν τρόπο που σε καθήλωνε,ωστέ πολλές φορές σου ήταν αδύνατο να παρακολουθείς τις χορογραφίες που γίνονταν το ίδιο διάστημα.Τόσες φιλοσοφικές,παρανοϊκές σκέψεις και κουβέντες...Και το "Κεκλεισμένων των θυρών" απο το ομότιτλο θεατρικό του Σαρτρ.Ο ίδιος είχε δηλώσει γι΄αυτό"...Αναλογίστηκα πως μπορούμε να βάλουμε μαζί τρία πρόσωπα χωρίς να φύγει κανένα τους απο τη σκηνή,να τα κρατήσουμε εκεί ως το τέλος,λες και θα ήταν για μια αιωνιότητα.Τότε μου ήρθε η ιδέα να τα βάλω στην κόλαση και να κάνω τον καθένα τους δήμιο των άλλων δύο".
Όταν ξεκϊνησε η παράσταση,μου έκανε τεράστια εντύπωση πόση διαφορά είχε να παρακολουθείς μπαλέτο απο τη τηλεόραση και πόση απο κοντά.Λες και ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο να χορεύουν στις "μύτες" και να λυγίζουν τα κορμιά τους στον αέρα καταπώς θέλουν.Οι χορογραφίες ήταν πραγματικά ευρηματικές,και καθε μία κίνηση συμβόλιζε κάποιο συναίσθημα,κάποιο πάθος, κάποια σκέψη...Ειναι αξιοσημείωτο πόσα πολλά μπορούν να ειπωθούν μέσα απο μια χορογραφία χωρίς λέξεις.Ξεχώρισα εγώ τους χορευτές που τους είδα και ως ντουέτο στο πρώτο μέρος,την Δήμητρα Αντωνάκη και τον Maxime Lachaume(ο οποίος πρωταγωνιστούσε και στο τρίτο μέρος).Δε ξέρω αν μου έκανε τόση μεγάλη εντύπωση επειδή ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα χοροθέατρο, ή επειδή ήταν μια παράσταση Lommel.Υποψιάζομαι πως ήταν ο συνδυασμός...
ps.Ανυπομονούμε για τις 15 και 18 για το β΄μέρος...

ΑΜΠΕΛΟ-ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ ΜΕΡΟΣ Α΄

«Αναρωτιέμαι γιατί αναρωτιέμαι…». Μια σύντομη φράση που συνοψίζει και συμπυκνώνει το νόημα και το στόχο της φιλοσοφίας. Και αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση του περιεχομένου και ύστερα η αναζήτηση της αιτίας που οδήγησε στην αναζήτηση του. Φαύλος κύκλος για κάποιους μα υπαρξιακή νομοτέλεια για άλλους. Βέβαια, δεν είναι εύκολο εμείς οι «Κοινοί θνητοί» να διαπραγματευόμαστε μείζονα και τόσο καίρια φιλοσοφικά ζητήματα, ωστόσο θα προσπαθήσω να αποδώσω την άποψη μου πάνω στην ύπαρξη, που τελικά νομίζω ότι προβάλει η παραπάνω ρήση.

Ξεκινώντας, θεωρώ ότι θα πρέπει να σταθούμε στη φύση της. Μια ματιά γύρω μας, αρκεί για να μας επιβεβαιώσει την υλική της διάσταση(δεχόμαστε ότι πράγματι βρίσκεται ο υλικός χώρος). Αρκεί όμως και να περιοριστούμε στην όψη; Η φύση της ύπαρξης είναι διττή. Χωρίς να αρνουμαστε την ύλη λοιπόν, μπορούμε να διαπιστώσουμε(τουλάχιστον in abstracto) και μια άλλη πτυχή της, την άυλη εκείνη ουσία που τη νοηματοδοτει. Είναι εκείνη που οργανώνει τόσο την ύλη(τις βιολογικές λειτουργίες λόγου χάρη) όσο και την «φιλοσοφική αντιύλη», το πνεύμα. Η προέλευση τους είναι αβέβαιη και πάντα μας απασχολούσε ς ξεχωριστό φιλοσοφικό ζήτημα. Αλλά όσο και αν αυτό προσδιορίζει τελικά σε μεγάλο βαθμό τη φύση της ύπαρξης είναι αναγκαίο πρώτα να διατυπώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τη διττότητα της. Και αυτό διότι ακόμα δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε με σιγουριά σ’αυτό το ερώτημα. Καμιά θεωρία ή πίστη δε με καλύπτει εμένα προσωπικά. Ούτε η ύπαρξη ή μη θεού, ούτε η αυθυπαρξία, ούτε η συνέχεια είναι ενδελεχώς αποσαφηνισμένες και αποδεδειγμένες τόσο στη νόηση όσο και in concreto. Ορισμένοι μάλιστα θεωρούν ότι δε θα μας απαντηθει ποτέ αυτή η «απορία». Πιστεύω ότι τα πάντα, ακόμα και το «ποτέ» είναι περατά, άρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή θα λάβουμε απάντηση.

Μπορώ να πω ότι τα παραπάνω τα χρησιμοποίησα σαν «πρόλογο» για να μεταβω στο κυρίως θέμα του άρθρου μου που είναι αυτό του θανάτου. Υπάρχουν πολλές σκοπιές από τις οποίες μπορούμε να το προσεγγίσουμε. Εγώ θα επιχειρήσω κάτι τέτοιο από δυο πλευρές

Στην εποχή μας, «αναγκαίο κακό» είναι η επιστήμη. Θα πρέπει λοιπόν να τη λαμβάνουμε υπ’οψη μας, μιας και είναι το μόνο αντικειμενικό έρεισμα που διαθέτουμε. Φανερά αυτό που ορίζεται θάνατος είναι το βιολογικό τέλος ή η απώλεια της ύπαρξης. Βέβαια, στους επιστημονικούς κόλπους κυριαρχεί η ιδέα της ανακύκλωσης. Γενικά παραδεχτές οι αρχές διατήρησης της μάζας/ύλης και της ενέργειας. Επομένως, όσοι υπήρχαν ή θα υπάρξουν δομούνται από τα ίδια υλικά και τελικά κανείς δε χάθηκε. Ακόμα και το πνεύμα(παρόλο που δεν ασχολειται άμεσα η επιστήμη μ’αυτό) πηγάζει από την ύλη ή τουλάχιστον υπάρχει ή γίνεται φανερό αν λειτουργεί η ύλη ως σύστημα. Ακόμα και ο ορισμός που δόθηκε στο σύμπαν ως «η ενότητα και ολότητα του χώρου και του χρόνου και το σύνολο των υλικών ή αντικειμένων που βρίσκονται μέσα σ’αυτό, υπήρχαν ή θα υπάρξουν», ενισχύει την άποψη αυτή μιας και σταθερά γίνεται ανάλογη πρόβλεψη.

Μια άλλη πλευρά είναι αυτή που προβάλλεται από τη φιλοσοφία και τις θρησκείες. Κάποιες θρησκείες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος είναι μοναδικός υλικά και πνευματικά και ότι προορίζεται με τις δυο αυτές διαστάσεις του για ένα ανώτερο σκοπό(και αναφερόμαστε στον άνθρωπο συγκεκριμένα αφού αποτελεί γενικώς μια ενδιαφέρουσα μορφή ύπαρξης). Άλλες, απλοποιούν τις παραδοχές τις επιστήμης ανάγοντας τις σε φιλοσοφικό επίπεδο και υποστηρίζουν πρακτικά την ιδέα της ανακύκλωσης με κάποιες προσθήκες(πχ μετενσάρκωση). Όμως οι θρησκείες είναι κατασκευάσματα που δίνουν απαντήσεις στα ζητήματα μάλλον παραλογικά και οχαδερφικά παρά ιερολογικά. Τέλος, η διαχρονική φιλοσοφία έχει να δείξει σημαντικές εργασίες πάνω στο θέμα αυτό. Ωστόσο, η παρουσίαση τους, ακόμα και «υπέρ»-συνοπτική, είναι αδύνατη, αν όχι γενικά, τουλάχιστον στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου. Θα παραθέσω ένα απόσπασμα μια ρήσης του Σοπενχάουερ που αφοπλίζει με την απλότητα της: «Μετά το θάνατο σου, θα είσαι ότι ήσουν και πριν τη γέννηση σου.». Γίνεται αντιληπτό ότι θα πρέπει να μελετήσουμε το θέμα και από άλλες οπτικές και «άπειρους» συνδυασμούς περιπτώσεων, όπως ανέφερα παραπάνω.

Ανακεφαλαιώνοντας, το θέμα της ύπαρξης, του σκοπού και του περιεχομένου της και καθετί συναφές μ’αυτή σίγουρα μας(ή θα έπρεπε να) απασχολεί. Σίγουρα επηρεαζόμαστε και κατά καιρούς αναζητούμε απαντήσεις. Και ο λόγος αυτή τη φορά για μένα είναι γνωστός ή Αριστοτελικά «άνθρωπος φιλοπερίεργον ον εστί» Σαφώς, τίποτα δεν είναι τυχαίο αλλά μ’αυτό θα ασχοληθώ άλλη φορά. Το ζήτημα παραμένει -πάντα- ανοιχτό!

ΥΓ: Το άρθρο αποτελεί συνέχεια μιας συζήτησης που είχα με 2-3 φίλους "πρόσφατα"…

Αφιερωμένο σ’αυτους λοιπόν....

Παρελάσεις-η άλλη όψη του νομίσματος...

Η αλήθεια είναι ότι στο θέμα αυτό προβληματίστηκα τόσο,όσο δε φαντάστηκα ποτέ. Στο θέμα δεν είχα καμιά άποψη. Άκουγα τα υπέρ του θέματος, και με έβρισκα σύμφωνη. Άκουγα τα κατά, και τότε μπερδευόμουν, γιατί τα΄βρισκα λογικά επίσης. Το αποτέλεσμα ήταν, την 28η Οκτωβρίου, να΄μαι τόσο συγχυσμένη μέσα μου, και τόσο στεναχωρημένη, επειδή δεν ήξερα τι μου γινόταν, κι επειδή ένιωθα σα «κοιμισμένο» που μου περνούσαν ότι οι άλλοι ήθελαν. Έδωσα τέλος σ΄όλο αυτό ψάχνοντας πληροφορίες στο Internet. Αφού εξάντλησα σχεδόν όλες τις πηγές του google στο θέμα αυτό, μπορώ να πω ότι είμαι ήρεμη πλέον και έχω διαμορφώσει μια ΔΙΚΗ ΜΟΥ άποψη, που μπορώ να την επιχειρηματολογήσω.
Πρώτα απ΄όλα θα ξεκαθαρίσω: είμαι κατά των στρατιωτικών παρελάσεων , από την άποψη ότι απλούστατα είμαι κατά των πολέμων. Πιο κατά δε θα μπορούσα να΄μαι. Υλικές ζημιές ανυπολόγιστες ακόμα και σε μνημεία του παρελθόντος, καταστροφή περιβάλλοντος, χρήματα που εξαντλούνται σ΄αυτούς τους πόρους, ανθρώπινες ζωές που χάνονται για τη τρέλα των «μεγάλων», και ακόμα περισσότερες που «χάνονται» μαζί μ΄αυτές που χάθηκαν, που καταστρέφονται… Είμαι επίσης κατά των μαθητικών, γιατί τις βρίσκω κατά κάποιο τρόπο ρατσιστικές.(ο συνεργάτης αναλώθηκε ήδη σ΄αυτό). Δε συμφωνώ που η σημαία γίνεται βραβείο της επιμέλειας και του διαβάσματος των παιδιών. Γι΄αυτόν το λόγο υπάρχουν οι έπαινοι, θα μπορούσαν να επιβραβεύσουν τα παιδιά και μ΄άλλους τρόπους. Δηλαδή μας λένε πως τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι άξια να κρατήσουν τη σημαία της χώρας τους? Λιγότερο Έλληνες είναι εκείνοι επειδή δε διαβάζουν? Δεν έχω όμως πάλι πρόβλημα να κρατήσει κάποιος αλλοδαπός(και με τη λέξη αυτή δεν αναφέρομαι σε Αλβανούς, αλλά σε οποιονδήποτε, ακόμα και σε Γάλλους) τη σημαία. Παλιά σκεφτόμουν πως σε εθνική γιορτή Έλληνας πρέπει να τη κρατάει. Αλλά ένας αλλοδαπός μπορεί να θέλει μ΄αυτόν τον τρόπο να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του προς τη χώρα που τον φιλοξενεί, να μη το βλέπει δηλαδή σα μια αγγαρεία, όπως πολλοί Έλληνες δυστυχώς το νιώθουν.
Παρ΄όλα αυτά, καταλαβαίνω πλέον τους λόγους που γίνονται οι παρελάσεις. Η στρατιωτική παρέλαση της 28ης στη Θεσσαλονίκη γίνεται κάθε χρόνο για επίδειξη ισχύος προς άλλες χώρες. Είναι ένας τρόπος πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας προς τις άλλες χώρες. Για να αναφερθώ τώρα στη Τουρκία( προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Τούρκους, θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω και παρέα μαζί τους). Γνωρίζω πως σ΄αυτή τη χώρα υπάρχει τεράστια λογοκρισία σ΄ότι γράφεται, σ΄ότι ειπώνεται , σ΄ότι προβάλλουν τα ΜΜΕ. Οι άνθρωποι όχι μόνο δε γνωρίζουν πολλές φορές την αλήθεια πίσω απ΄τα πράγματα, αλλά φανατίζονται κιόλας. Είμαστε στο 2007. Τι μου λέει εμένα ότι θα αποφύγουμε ένα μεταξύ μας πόλεμο σε 13 περίπου χρόνια, σπάζοντας μ΄αυτόν τον τρόπο μια παράδοση 300 ετών??(βλ. 1821,1922) Όσο και να μισώ τους πολέμους παράφορα, ακούω για εισβολές τούρκικων αεροσκαφών στα μέρη μας, όπως και οι Τούρκοι ακούν για εισβολές ελληνικών αεροσκαφών στα μέρη τους(είναι η αλήθεια), και φοβάμαι τόσο για το μέλλον, που σκέφτομαι πλέον να ζήσω όσο καλύτερα μπορώ αυτά τα λίγα χρόνια. Για να επανέλθω στο θέμα των στρατ. παρελάσεων, πως εν τέλει, ναι, μου δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας, πως τουλάχιστον ακόμα δε θα κάνουν καμιά κίνηση εναντίον μας. Βλέπω τον εξοπλισμό, και σκέφτομαι (πλέον) πως χάρη σ΄αυτόν δε ζω μέρες πολέμου. Μου χουν πει πολλοί «Και σιγά μη δε ξέρει η Τουρκία τι εξοπλισμό έχουμε!». Όντως, μιας και ανήκουμε και οι 2 στο ΝΑΤΟ, γνωρίζουν τον εξοπλισμό μας πολύ καλά. Όμως χώρες που δεν είναι ενταγμένες, όπως τα ΣΚΟΠΙΑ, είναι ο μόνος τρόπος για να ενημερωθούν γι΄αυτόν.
Και τώρα η στιγμή που περίμενα περισσότερο. Για μια σφαιρική ενημέρωσή μου, διάβασα άρθρα και κείμενα κι απ΄τις δύο πλευρές. Πλέον, όταν διαβάζω αυτά των κατά των παρελάσεων, μου ρχεται να βάλω τα γέλια, γιατί τα περισσότερα,για να μη πω σχεδόν όλα τα επιχειρήματά τους, είναι άκυρα.Και ξεκινάω. Όλα ξεκινάνε λέγοντας πως είναι ντροπή να συνεχίζουμε μια συνήθεια που ξεκίνησε από εποχή Μεταξά. Όπως σωστά τοποθετήθηκε ο συνεργάτης, οι παρελάσεις υπήρχαν από τα αρχαιο-ελληνικά χρόνια. Για να εκθέσω κανονικότατη πηγή, εφημερίδα του 1921, για όσους δε ξέρουν, πριν τον Μεταξά και κατά τη διάρκεια κυβέρνησης Γούναρη (λίγο αργότερα και η Μικρασιατική Καταστροφή) που κάνει λόγο για παρελάσεις. (απλά πηγαίντε στη σελίδα http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/main.html και ψάξτε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 25/3/1921, στη 2η σελίδα). Κάπου διάβασα ότι επί δικτατορίας Πάγκαλου, υπήρχαν διαφωνίες για το μήκος της φούστας των κοριτσιών(πόσο δεν αλλάξαμε!). Βρήκα κατατοπιστικότατες πληροφορίες σε ένα site, αναφερόμενο σ΄ένα βιβλίο(που δε θα ονομάσω εδώ για να μη θεωρηθεί διαφημιστικό τρικ, αλλά όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μου ζητήσει να του τ΄ονομάσω). Αναφέρει παρελάσεις στην Αδριανούπολη στα τέλη 19ου και αρχές 20ου, ενώ υπάρχει και φωτογραφικό υλικό, μαθητικές παρελάσεις στη Σμύρνη από το 1919 έως το 1922, την παρέλαση που ακολούθησε μετά την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912, όπου μπροστά απ΄τον στρατό προπορεύονταν μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα, αλλά και τις παρελάσεις του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ κάθε φορά που ελευθέρωναν χωριά το 1914-44.Οι ρίζες των παρελάσεων στις εθνικές επετείους προέρχονται από τη περίοδο των εθνικών επαναστάσεων στην Ευρώπη κατά το 1798-1848. Μα ακόμα κι αν ο Μεταξάς τις καθιέρωσε όπως λένε στην Ελλάδα, ο ίδιος επίσης καθιέρωσε το οκτάωρο, το Ι.Κ.Α., τις άδειες στους εργαζομένους, τα επιδόματα, και και και…Μήπως πρέπει να τα καταργήσουμε κι όλα αυτά, επειδή είμαστε κατά της δικτατορίας?? Η διαφορά στις παρελάσεις του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Μεταξά, με τις σημερινές βρίσκεται στο σκοπό. Τότε το έκαναν για τη μαζοποίηση του λαού, τη στρατολόγησή του. Σήμερα γίνεται για να τιμήσουμε όλους αυτούς τους νεκρούς που πέθαναν για τα ιδανικά τους, για αυτά που αγαπούσαν, όπως την ελευθερία τη δικιά τους και των ανθρώπων τους.(άσχετα που στο τέλος μόνο δε τους τιμάμε μ΄όλες αυτές τις φασαρίες) Αν και για τον Χίτλερ, μπορεί οι στρατιωτικές παρελάσεις του να έχουν μείνει στην ιστορία, αλλά δε πιστεύω πραγματικά πως έτσι φανάτιζε τον κόσμο και τους στρατιώτες. Ο Χίτλερ ήταν ικανότατος ομιλητής, και προσωπικότητα που εύκολα ξεσήκωνε τον κόσμο μόνο με την παρουσία του. Είναι ένα χάρισμα (γι΄αυτόν) που ελάχιστοι άνθρωποι το είχαν ποτέ. Ο τότε γερμανικός λαός (συμπεριλαμβανομένου και του στρατού) τον λάτρευε. Ήταν διατεθειμένοι να τον ακολουθήσουν στα πάντα. Φυσικά δε γνώριζαν όλη την αλήθεια, αλλά πραγματικά τον λάτρευαν.Δε λέω ότι δεν έπαιξε ρόλο, αλλά δε λέω πως και οι παρελάσεις που οργάνωνε έκαναν όλη τη δουλειά.
Μια φράση που ακούω συχνά είναι ότι «οι παρελάσεις γεννούν τον φασισμό». Να θυμίσω, πώς γεννήθηκε η δικτατορία του 30? Από το Παγκόσμιο Κραχ, το οποίο έφερε το clearing,τα οποία ανέδειξαν ισχυρά συγκεντρωτικά κράτη. Με λίγα λόγια, οι δικτατορίες προέρχονται από τη δυσφορία του κόσμου προς τις παρούσες άσχημες συνθήκες.
Όσο για το ότι παρελάσεις γίνονται μόνο στην Ελλάδα και στη Κύπρο, όπως σε κράτη σαν τη Τουρκία και το Ιράν, γνωρίζω πολύ καλά πως στις 14 Ιουλίου γίνεται στη Γαλλία μεγάλη στρατιωτική παρέλαση,

όπως επίσης έμαθα πως γίνονται παρελάσεις στην Αλβανία, στη Γερμανία, στην Ινδία, στην Ιταλία. Κάπου διάβασα πως στην Αμερική δε γίνονται, και πως τις παρελάσεις τις βλέπουν κάπως. Απ΄ότι γνωρίζω, κάθε φορά που επέστρεφαν στρατιώτες απ΄τον πόλεμο τα προηγούμενα χρόνια (δε ξέρω για τώρα) κάναν παρέλαση και τους υποδέχονταν ο κόσμος σαν ήρωες(είτε ήταν είτε όχι).
Κατά ένα περίεργο τρόπο, ανακάλυψα πως όλος αυτός ο τεράστιος ντόρος για τη κατάργηση, που βρίσκει πλέον και αρκετούς υποστηρικτές, ξεκίνησε (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε?) από τη παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πραγματικά, κανένα άλλο κόμμα δεν είναι κατά, ούτε καν το Κ.Κ.Ε., όπως πολλοί πιστεύουν. Οι εκλογές ήταν πρόσφατες. Γιατί δε θυμάμαι όμως εγώ να χαίρει πολλών ψήφων το συγκεκριμένο?
Σχετικά με τις αποβολές στα σχολεία, το μόνο που βρήκα ήταν «απειλές για αποβολές», τις οποίες κατήγγειλαν μαθητές των σχολείων Θεσ/νίκης σε νεολαίους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, οι οποίοι όμως δε κατονομάζουν ούτε σχολεία ούτε μαθητές «για να μη δημιουργηθούν περαιτέρω προβλήματα». Αν υπήρχαν ονόματα, άποψη μου ήταν πως θα κατονόμαζαν και θα έκαναν φασαρία για να ενισχύσουν τη θέση τους, Απ΄όσο γνωρίζω επίσης, η πρώην υπουργός Γιαννάκου είχε εκδώσει εγκύκλιο για το προαιρετικό των παρελάσεων(που έτσι θα΄πρεπε να΄ναι οι παρελάσεις). Δεν άκουσα να αναφέρεται πουθενά όμως και για κείνο το σχολείο που οι μαθητές έκαναν κατάληψη επειδή δε τους άφηναν να παρελάσουν.
Μήπως τελικά στο υποσυνείδητο μας περνάνε «αθώα» άλλες ιδέες που εκφράζουν εν τέλει μια μειονότητα, και που με αβάσιμα επιχειρήματα μας περνάνε? Και αν είναι δυνατόν, οι παρελάσεις δε κάνουν τους μαθητές στρατιωτάκια.Τι, επειδή μάθανε έναν βηματισμό, μπορούν να πάνε να πολεμήσουν?Μη τρελαθούμεΓια αιώνες, από την εποχή της Αθήνας και της Σπάρτης, τα παιδιά μάθαιναν να σέβονται τη πατρίδα και να την αγαπούν. Με απώτερο σκοπό, αν η πατρίδα τους χρειαστεί, αυτά να ανταποκριθούν.Γιατί τώρα είμαστε τόσο αντίθετοι σ΄αυτό και μας αναγουλιάζει σαν ιδέα? Τα παιδιά της Ελλάδας, ανέκαθεν μικρά σε αριθμητικές δυνάμεις σε σχέση με τους εχθρούς, έδιναν μεγαλειώδεις αγώνες. Αν γίνει τώρα πόλεμος, και τα παιδιά δεν αγαπούν την πατρίδα τους, θα ξαναπέσουμε σε 400 χρόνια λήθαργου??.
Τέλος, θα αναφερθώ στη παρέλαση που γίνεται κάθε χρόνο στο Καστελόριζο με τους λιγοστούς μαθητές, που θα΄χε κάθε λόγο να μη κάνει, μιας και είναι ξεχασμένοι απ΄το κράτος. Κι όμως, αποφασίζουν πως τιμάνε μ΄αυτόν τον τρόπο τους προγόνους τους και παρελαύνουν.Θα κλείσω παραθέτοντας το παρακάτω site, έτσι για να μάθουμε για ποιό λόγο τέλος πάντων γίνονται παρελάσεις τέτοια περίοδο.

ps: πολλές ευχαριστίες σ΄όλα αυτά τα site που με βοήθησαν στην έρευνά μου, υπέρ και κατά των παρελάσεων. Αν κάποιος επιθυμεί οποιαδήποτε πηγή ή περαιτέρω πληροφορίες,μπορεί να μου τις ζητήσει.

ΟΙ «ΑΓΝΩΣΤΕΣ» ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ

ΟΙ «ΑΓΝΩΣΤΕΣ» ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ

Οδεύοντας προς την επέτειο της 28^ης Οκτώβρη, όλο και φαίνεται να φουντώνει η συζήτηση γύρω από το θέμα των παρελάσεων. Θέμα αγαπημένο των δελτίων ειδήσεων(και όχι μόνο) κατά τις περιόδους πριν και μετά, χωρίς να αξίζει να αναφερθώ σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Δέκτες μηνυμάτων και ερεθισμάτων, μα και δρώντες, συμμετέχοντες, έχουμε όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαμορφώσει(προσωπική ή μη) αντίληψη και κρίση γι’αυτές. Προσωπικά, είμαι ενάντια στο θεσμό αυτό και ευθύς αμέσως θα επιχειρηματολογήσω υπέρ της θέσεως μου αυτής.

Καταρχάς, είναι αναγκαίο να αναφερθούμε στο ιστορικό πλαίσιο των παρελάσεων.(Δε στοχεύω παρά σε μια σύντομη παρουσίαση-περισσότερα μπορεί να αναζητήσει και να δει κανείς στις αντίστοιχες «σελίδες» της ιστορίας) Αναζητώντας της καταβολές τις στο παρελθόν φτάνουμε στην αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή παράδοση. Υστέρα από τη μάχη, οι νικηφόρες στρατιές επιδίδονταν σε παρελάσεις-πομπές, επίδειξης δύναμης και αλαζονικής υπεροχής, της βαρβαρότητας των υπερφίαλων στρατηλατών. Εκμηδενιζόταν έτσι ο ρόλος ων στρατιωτών, που στην ουσία ήταν και άξιοι της δόξας-αν βέβαια δεχτούμε ότι ένας πόλεμος μπορεί πραγματικά να δοξάσει κάποιον-, αφού μετατρεπόταν σε ανδρείκελα, σε ρομπότ όπως θα λέγαμε χρησιμοποιώντας σύγχρονη ορολογία. Συνεχίζοντας τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, φτάνοντας στο «σύγχρονο παρελθόν», τον ίδιο αντικειμενικό σκοπό εξυπηρετούν. Ο Χίτλερ, λάτρης ο ίδιος των μεγάλων στρατιωτικών παρελάσεων, τις χρησιμοποιούσε με απώτερο στόχο να μαζοποιησει(αν και έλεγε ότι ήθελε να απαλλάξει τα μέλη της Αρείας Φυλής από την ανθρώπινη υπόσταση ώστε άξια να υπακούσουν και να πειθαρχούν σ’αυτόν) και τελικά να ελέγξει το στρατό του που μετά από αυτή τη φρικτή διαδικασία ήταν έτοιμος να υπακούσει κάθε διαταγή.(Σίγουρα όλοι έχουμε σχετικές εικόνες στο μυαλό μας.) Αλλά και μέχρι σήμερα η παρέλαση εξυπηρετεί τις ίδιες «ανάγκες» και κάτι παραπάνω. Όχι μόνο προωθείται ο ιμπεριαλισμός, ο μιλιταρισμός και καθετί σχετικό με την κτηνωδία του στρατού και του πολέμου αλλά, μιας και έχουμε περάσει στις μαθητικές παρελάσεις, τα ίδια προβάλλονται από τις απρόσωπες μορφές των συντεταγμένων μαθητών. Και το χειρότερο; Όλα αυτά περνάνε «αθώα» στο υποσυνείδητο. Αλήθεια, αυτός είναι ο ρόλος που θέλουμε να έχει το σχολείο στη σύγχρονη κοινωνία; Ερώτημα που σε συνδυασμό με το θέμα μας χρίζει συζήτησης.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της ιστορικής προέλευσης της παρέλασης. Στη χώρα μας μπορούμε να πούμε ότι γενικευμένα καθιερώθηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Έκτοτε, η πολιτική συγκρότηση της Ελλάδας έχει πολλάκις μεταβληθεί, ώσπου σήμερα μιλάμε για «δημοκρατία» και «δημοκρατικούς θεσμούς». Όμως τι θέση έχει αυτός ο θεσμός που ουδεμια σχέση ή συνάφεια έχει με τους υποτιθέμενους στόχους και το περιεχόμενο της δημοκρατίας σε μια σύγχρονη, δημοκρατική χώρα; Θα μου πείτε το ίδιο θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε και για το θεσμό του στρατού, και όχι άδικα. Δε θα διαφωνήσω αλλά το να ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτού του σύντομου άρθρου... Πίσω στα δικά μας, μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι οι χώρες που διατηρούν το θεσμό έχουν καθεστώτα θεοκρατικά ή «αμφιλεγόμενες δημοκρατίες», όπως η Τουρκία, το Ιράν κ.α. Ο μόνος λόγος που τον διατηρούν είναι ότι δεν έχουν άλλη διέξοδο και μέσα για να προ/επι-βάλλουν το διεθνές κύρος τους παρά με την επίδειξη της στρατιωτικής και «πειθαρχικής» τους ισχύος. Το ερώτημα που επιστρέφει σε μας είναι: «Γιατί, εφόσον υποτίθεται ότι έχουμε αληθινή δημοκρατία καμιά κυβέρνηση «σοσιαλιστική» ή «συντηρητική» δεν έχει σημασία, δεν προχώρησε στην κατάργηση ή έστω στην επίσημη και ξεκάθαρη διατύπωση της προαιρετικότητας του; Μήπως κάποιοι επιδιώκουν να αφήσουν ανοικτά παράθυρα στο παρελθόν; Αν κάτι τέτοιο ισχύει φοβούμαι το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο.

Ένα άλλο θέμα που αν και λίγο πολύ είναι γνωστό αλλά με το οποίο κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά(και δε μιλώ μόνο για την πολιτεία), είναι οι ρατσιστικές τάσεις της παρέλασης. Πρώτα πρώτα, η ίδια η δόμηση της στηρίζεται σε ρατσιστικά μοντέλα οργάνωσης και συγκρότησης. Οι ψηλοί καταλαμβάνουν της πρώτες σειρές ενώ οι κοντοί τις τελευταίες, τοποθετημένοι σε φθίνουσα διάταξη. Τα δε άτομα με ειδικές ανάγκες τις περισσότερες των περιπτώσεων μένουν κυριολεκτικά στην αφάνεια. Ακόμα και το σχετικό «Φύλλο Εφημερίδας Της Κυβέρνησης»(Φ.Ε.Κ) που ορίζει τον τρόπο σύνταξης της και τον τρόπο επιλογής του σημαιοφόρου, των παραστατών και των διμοιριτών αποτελεί έκφραση ρατσιστικής ροπής. Οι τελευταίοι επιλέγονται με βάση τη σωματική διάπλαση(για να μη θίξουμε ξανά το θέμα της ατημέλειας), ενώ οι πρώτοι με βάση τη βαθμολογία. Και αν κρίνει κανείς από την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι σχεδόν αδύνατο να προέρχονται από μικροαστικές οικογένειες. Καταλύεται έτσι ο μύθος της ισότητας των μαθητών ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση της οικογένειας τους.

Αλλά και σε σχέση με το περιβάλλον της η παρέλαση γίνεται αιτία ρατσιστικών εκδηλώσεων. Αν τυχόν ποτέ κάποιος αλλοδαπός καταφέρει να συγκεντρώσει μεγαλύτερο βαθμό από κάθε ελληνόπουλο τότε οι τοπικές(και όχι μόνο) κοινωνίες βρίσκουν την ευκαιρία, προφασιζόμενες την παρέλαση και (ξανά-)ορίζοντας τη, να δικαιολογήσουν τα κόμπλεξ τους. Της δίνουν πλέον ξεκάθαρα ξενοφοβική και εθνικιστική ροπή ενώ διαταράσσεται και η κοινωνική συνοχή.

Ένα από τα επιχειρήματα τα οποία προβάλλονται από τους υποστηρικτές των παρελάσεων, είναι η πρόφαση της απόδοσης «φόρου τιμής στους ένδοξους προγόνους.» Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η παρέλαση αποτελεί πράγματι μέσο για να τιμήσει κανείς τους προγόνους του; Γνώμη μου είναι πως η μόνη τιμή γι’αυτους θα ήταν να μη λησμονηθούν τα κατορθώματα τους και να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση. Από τη στιγμή που στερούμαστε της ιστορικής γνώσης σε τι εξυπηρετεί η παρέλαση; Μήπως μαθαίνεται κάτι καινούργιο; Ίσα ίσα, χάνεται. Χάνεται η κριτική σκέψη και η ατομική προσωπικότητα του ατόμου αφού εξαναγκάζεται από το ρυθμό. Υπάρχει το μηδενιστικό κοπάδι, διανοητικά και συναισθηματικά κενό και υποταγμένο. Με αυτά τα υλικά φτιάχνεται «η φαντασμαγορική γεωμετρία» των τριάδων, των πεντάδων, των σειρών. Πρέπει συνεπώς να αναθεωρηθούν πολλά σχετικά με το ζήτημα αυτό…

Βλέπω λοιπόν ότι η παρέλαση εξυπηρετεί το σκοταδισμό. Άραγε πόσοι γνωρίζουμε τι πραγματικά έγινε στις περιπτώσεις που τιμώνται από τις παρελάσεις; Δεν υποστηρίζω σαφώς ότι ο ίδιος είμαι απόλυτα ενημερωμένος, μα νομίζω πως μπορώ να εκφέρω γνώμη. Ποιος γνωρίζει ή παραδέχεται ότι κατά την περίοδο της κατοχής το μεγαλύτερο μέρος της δράσης είχε το αντάρτικο και όχι ο τακτικός στρατός; Και όσον αφορά την άλλη μας επέτειο πόσοι θεωρούν ότι η επανάσταση θα ήταν κάτι παραπάνω από προσπάθεια αν δεν είχαν επέμβει οι «Μεγάλες Δυνάμεις»; Σαφώς τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για να καλύψουν όλο το φάσμα, όμως πιστεύω καταλαβαίνεται τι θέλω να πω. Αν όντως θέλουμε να τιμήσουμε αυτούς τους ήρωες- προγόνους και τις αξιομνημόνευτες πράξεις τους(ίσως να υπάρχει ειρωνεία στις λέξεις), θα πρέπει σε πρώτη φάση να λάβουμε την απαραίτητη ιστορική γνώση και ύστερα με λογισμό να αναζητήσουμε άλλους τρόπους σ’αυτή την κατεύθυνση.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα πρακτικό ζήτημα. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι κόστος έχουν οι παρελάσεις για το ελληνικό δημόσιο και κατ’επεκταση για το φορολογούμενο; Και δε μιλώ τόσο για της μαθητικές όσο για τις καθαρά στρατιωτικές(γιατί το κείμενο αν δεν το καταλάβατε αφορά γενικά τις παρελάσεις). Χωρίς να έχω επίσημα στοιχεία να παρουσιάσω, απλά με επίγνωση των συνθηκών και απλούς υπολογισμούς διαπιστώνω ότι ξοδεύονται άσκοπα, υπέρογκα και ζωτικής σημασίας ποσά. Σκεφτείτε μόνο πόσα χρήματα απαιτούνται μοναχά για την πτήση επίδειξης ενός αεροσκάφους και ύστερα γενικεύστε(καύσιμα αρμάτων, κόμιστρα στρατιωτών κτλ) Ύστερα ακούστε τις φωνές που απέναντι στην ψευδεπίγραφη απάντηση τους κράτους «Δεν έχουμε», ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα παραπάνω για την παιδεία. Και ο λόγος είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τον βλέπουμε ή μήπως προσποιούμαστε τους τυφλούς;

Συνοψίζοντας, όντας αρνητικός απέναντι στις παρελάσεις θεωρώ τα παραπάνω επιχειρήματα σοβαρά. Ωστόσο, από την αντίπερα πλευρά δεν ακούγεται κανένα λογικό ή τεκμηριωμένο επιχείρημα παρά μόνο ασαφείς δηλώσεις περί «εθνικής συνείδησης», από την πλευρά των «πατριωτών» και των «ακροδεξιών παρατάξεων»(και όχι μόνο). Φυσικά, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο εγώ να μην κατανοώ το ρόλο ή τη σημασία της παρέλασης. Παρακαλώ ας μου εξηγήσει επιτέλους κάποιος υπέρμαχος της με λογικά όπως προανέφερα επιχειρήματα και χωρίς συναισθηματισμούς. Για μένα η παρέλαση είναι μια φιέστα, ένα θέαμα που απλώς επιβεβαιώνει πανηγυρικά κάτι ήδη γνωστό: πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πιστά αντίγραφα μιας νευρόσπαστης, υποταγμένης, τέλεια ελεγχόμενης σε κάθε της κίνηση φιγούρας. Η παρέλαση αυτό θέλει να δείξει: πως η εξουσία μπορεί να κάνει τον καθένα μας μια κουκίδα, χωρίς σκέψεις, χωρίς αισθήματα, εξάρτημα, αναλώσιμο και ανταλλακτικό στις μηχανές τις!

Antoine

Μουσικό post για χάρη ενός Antoine, Γάλλου "ροκά" της δεκαετίας του ΄60 περίπου, που μου χει πάρει τα μυαλά.Ένα απ΄τα τραγούδια του που μ΄αρέσουν πολύ πολύ λέγεται "Un elephant me regarde"(=ένας ελέφαντας με παρακολουθεί lol). Μόλις είδα και το video clip,τί φάση που έχει!Όλος ο ζωολογικός κήπος συμμετέχει! :-D
Σας παραπέμπω στη παρακάτω διεύθυνση και θα σας πρότεινα πρώτα ν΄ακούσετε το τραγούδι χωρίς να βλέπετε το video,για ευνόητους λόγους(ε, δεν είναι και όλοι οι σκηνοθέτες καλοί..)
http://uk.youtube.com/watch?v=mTyIt_1hYOg

"Un éléphant me regarde"

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

Les fenêtres se tordent,

les portes vont éclater

Le plancher vacille,

les murs vont s'effondrer.

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

Les couleurs ne sentent plus rien,

le noir me colle aux mains

Et mon alouette verte ne deviendra plus bleue.

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

A l'ombre des mosquées,

tu prétendais m'aimer

Mais moi je ne t'aime pas,

je veux juste m'emmêler avec toi.

La fumée dans les yeux,

un éléphant me regarde

J'ai la tête qui part

Je veux m'emmêler avec toi,

tes jambes et tes bras et le reste de toi

Je veux m'emmêler avec toi

Ne me parle pas du reste avec toi, avec toi, avec toi...

Έτσι,για να μπαίνουμε σιγά σιγά στη Γαλλική κουλτούρα.Σειρά έχει ο Ηallyday και ο Indochine...

ps.Xρόνια πολλά σε Δήμητρες και Δημήτρηδες(and God they're too many..),αλλά και σε άτομα που έχουν απλά γενέθλια σήμερα, όπως μια καλή μου φίλη!

Μια του 8 ,δυο του 8,τρείς και τους τσακώσανε και στη φυλακή (αχ να)τους χώνανε

Γράφω για να διαμαρτυρηθώ,να κατακρίνω,να κράξω το λεωφορείο numéro 8 επειδή μου χει κάνει τα νεύρα σμπαράλια. To 8 λοιπόν,που περνάει απο Βασιλίσσης Όλγας,κοντά στο σπίτι μου,και το μοναδικό που πάει απο Εγνατία,στα Πανεπιστήμια.Ποτέ δε θέλησα αυτοκίνητο.Γνώμη μου είναι να αξιοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς,που στο κάτω κάτω ίσως σε πάνε και πιο γρήγορα στον προορισμό σου.Που να οδηγάς τώρα και να ψάχνεις για παρκάρισμα?(ζούμε και Θεσσαλονίκη άλλωστε,το να βρεις θέση είναι θαύμα).Εδώ οι γονείς μου μού λέγαν"πάρε δίπλωμα και βλέπεις''. Ήταν αρκετή μία και μόνο βδομάδα, οπού πρωτοσυνειδητοποίησα οτι αν δε προλάβω των και 22, μετά στις και 43 θα περάσει(αισίως πάντα), και να διαπιστώσω πως γίνεσαι πουρές εκεί μέσα με τους υπόλοιπους, για να αρχίσω να σκέφτομαι προς μεγάλη μου έκπληξη να πάρω δικό μου αμάξι.
Την προηγούμενη βδομάδα, νόμιζα ήταν το αποκορύφωμα.Είπα να πάω στο Πανεπιστήμιο δυο ώρες νωρίτερα απ΄το μάθημά μου για να πιάσω έναν καθηγητή.Περίμενα 20 λεπτά στη στάση.Ήρθε το λΑΟφορείο,ανέβηκα. Μετά απο δύο στάσεις,και 2 μέτρα απ΄την 2η,ακούγεται ένας θόρυβος, και έπεται απόλυτη ησυχία εκ μέρους της μηχανής.Ανοίγουν οι πόρτες,"κατεβείτε".Άντε να περιμένω το επόμενο.Μετά απο ένα τέταρτο ήρθε,και μετά απο ένα 20λεπτο έφτασα στον προορισμό μου...Φυσικά ο καθηγητής την είχε κάνει.΄'Να τ΄αφήσω??''
Ωσπου έζησα και το σημερινό.12 η ώρα είχα μάθημα,και παρά τέταρτο ήμουν στη στάση.Εξάλλου,και 10 και15 μπαίνουν οι καθηγητές. Για να μη πολυλογώ, το λεωφορείο ήρθε 12.21 περίπου,μα είχε και κίνηση.Βέεεεεβαιαιαα.Και οι ταξιτζήδες να μπαίνουν στη λεωφορειογραμμή και να σταματάνε για να κάνουν πιάτσα.Άλλοι να παρκαρουν στη λεωφορειογραμμή,και άνθρωποι να κοντεύουν να σκοτωθούν επειδή βιάζονται για να περιμένουν το μισό λεπτό,που έτσι κι αλλιώς θα σταματήσουν τ΄αμάξια επειδή έχει κίνηση.Μα έχουν τρελαθεί όολοι τους???Στο πανεπιστήμιο έφτασα τελικά 12.55,χάνοντας μια ώρα μάθημα.
Τρία χρόνια τώρα,γνώριζα απο πρώτο,και δεύτερο χέρι, πως το 30 είναι το χειρότερο λεωφορείο της Θεσσαλονίκης(απο Βασ.Όλγας ανεβαίνει Μαρτίου και φτάνει Κάτω Τούμπα).Του χαμε δώσει και το τίτλο''Το τρελό λεωφορείο της Θεσ/νίκης''.Περνάει όποτε του καπνίσει, και μερικές φορές αργεί και 40λεπτο.Έχω ρίξει 100άρι επειδή έφτασα στη στάση μόλις το 30 έφευγε, και μια φίλη μου που το φαγε με το κουτάλι,γιατί το χρησιμοποιούσε κάθε μέρα για να πάει φροντιστήριο,κάθε φορά που το βλεπε του ριχνε (και δικαίως!)μια μούντζα όλη δική του.
Ε λοιπόν,γελάστηκα οικτρά.Αν το 30 πέρνει μιά μούντζα,το 8 είναι να παίρνει 4μούντζες μαζεμένες,η μία πάνω στην άλλη!
p.s:Πριν αρχίσει το Πανεπιστήμιο,πήρα τηλ. στον Ο.Α.Σ.Θ. για να μου πουν ακριβώς τις ώρες δρομολογίου του 8.Και μου λέει αυτός σχεδόν ενοχλημένα κιόλας:''κάθε τέταρτο περνάει...''

It's the end of the world as we know it...

Πριν απο λίγες μέρες διάβασα στις εφημερίδες πως παγκοσμίως άνθρωποι θα έγραφαν στα blog τους κάτι για το περιβάλλον,που απειλείται στις μέρες μας(όχι υπό εξαφάνιση).Για να είμαι πιο ακριβής, το απειλήσαμε με καταστροφές, καυσαέρια, σκουπίδια και κάθε είδους ρύπους, που τώρα αυτό μας απειλεί να μας εξαφανίσει.Είχα εξ΄αρχής σκοπό να γράψω κάτι γι΄αυτό, αλλά πάντα έμενε πίσω.
Είμαι άτομο της φύσης.Έτσι μ΄έμαθαν(και είμαι ευγνώμων γι΄αυτό).Μ΄έμαθαν οτι εκδρομή δεν είναι μια μέρα σ΄άλλη πόλη με φαγητό σε μια καλή ταβέρνα,αλλά μια μέρα στο δρυμό του Νέστου,με ένα απλό πικ-νικ.Μιά βόλτα σε δάσος, σε βουνό, και μου φτιάχνει τη διάθεση.Ακόμα και με τ΄αυτοκίνητο,οι διαδρομές...Ένα χωράφι,μ΄ένα δέντρο λίγο πιο κει,και πέρα βουνά,ένα τόσο απλό σκηνικό που αποτελεί κι αυτό για μένα σκηνικό ομορφιάς,που εύχομαι (όπως άλλες εκατομμύρια φορές) να μπορούσα να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου.Τα χρώματα,οι μυρωδιές,οι ήχοι(ακόμα και μόνο του ανέμου)το μεγαλείο της απλότητας ή και της αφθονίας.Είτε με ηλιόλουστο καιρό να φωτίζεται η πλάση, είτε υπάρχει απο πάνω ένας μολυβί ουρανός να κάνει όλα τα υπόλοιπα χρώματα πιο έντονα, πιο σκούρα...Η μυρωδιά της βροχής,και του χώματος πριν τη βροχή...
Πριν απο τρία χρόνια που (ξανα)εγκαταστάθηκα Θεσσαλονίκη,πίστεψα οτι μέσα σ΄όλα τ΄άλλα,θα μου λειπε ο Υμμητός,το βουνο που ήταν ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου.Ε λοιπόν,το επόμενο σπίτι μου είναι τελικά δύο τετράγωνα απο το τεράστιο παραλιακό πεζόδρομο, που ενδυκνύεται για βόλτες.Είτε για να σου φτιάξει περισσότερο τη μέρα, είτε για να ξεθυμάνεις απο τυχόν νεύρα σου,είτε για να νιώσεις καλύτερα αν δε νιώθεις καλά,για να μοιραστείς μυστικά και νέα με τη παρέα σου,ακόμη και για να γυμναστείς(πάρα πολύς κόσμος τρέχει,κάνει ποδήλατο κλπ.).Η θάλασσα,που είναι πανέμορφη και σαγηνευτική παντώς καιρού,είτε μπλε είτε γκρίζα.Προσφάτως, έβγαλα το άχτι που είχα εδώ και έξι, ίσως και παραπάνω χρόνια, να ταξιδέψω με τραίνο.Για τη διαδρομή κυρίως.Το πρώτο ταξίδι έγινε στις 7 το πρωί,που χάραζε.Οι πρώτες δύο ώρες ήταν μαγεία.Λες και έβλεπα τοπία του Van Gogh και του Friedrich ταυτόχρονα.Πέρα απ΄τα τοπία, ο ήλιος μπαινόβγαινε μέσα απο βαριά σκούρα σύνεφα, κάνοντας ωραία παιχνίδια με το φως.Παράλληλα,ψιλή ομίχλη απλωνόταν παντού...
Σκοπός μου παρ΄όλα αυτά είναι να διαμαρτυρηθώ, πάνω απ΄όλα.Απο μικρή έβλεπα παντού γύρω σκουπίδια.Στα δάση,στους δρόμους,παντού.Και ανόητο μεν εκ μέρους μου,τόσο δα κοριτσάκι,σκεφτόμουν"Μια μέρα να ρθώ εδώ με μια σακούλα να τα μαζέψω."Ισως ακόμα πιο ανόητο εκ μέρους μου,και τώρα που "μεγάλωσα",όταν βλέπω τέτοια σκηνικά να σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο πράγμα.Μα κάποιος πρέπει να το κάνει...
Οι βόλτες στη παραλία που περιέγραψα πριν είναι υπέροχες.Είναι όμως υπέροχες ηθελημένα,επειδή εθελοτυφλούμε στα πάμπολα σκουπίδια που επιπλέουν.Μερικές φορές είναι τόσα πολλά,που δε διανοείσαι καν να κάτσεις στο πεζουλάκι που αρχίζει η θάλασσα γιατί είναι σκέτη αηδία.Υποτίθεται ο βιολογικός καθαρισμός,ή όπως στο καλό το λένε ήταν σε λειτουργία.Τους πέντε τελευταίους μήνες το αμφισβητώ έντονα.Το μεγαλύτερο ατού της Θεσσαλονίκης είναι η παραλία της.Μα όλοι αυτοί του Δήμου και βάλε,γιατί δε κάνουν τίποτα??Εστω και για τα λεφτά!Αν καθαρίσει ο κόλπος,έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα.Μια-δυό φορές το χρόνο,η παραλία αναδύει μια απίστευτη μπόχα.Μας το εξήγησαν πέρσι στη Βιολογία,είναι το φαινόμενο του "ευτροφισμού".Τα απορρυπαντικά που καταλήγουν στη θάλασσα,αποροφούνται εύκολα απο τα φύκη.Το ζωοπλαγκτόν αυξάνεται,με αποτέλεσμα,τα υπόλοιπα μέρη της αλυσίδας(ψάρια),δεν έχουν αρκετό οξυγόνο και πεθαίνουν απο ασφυξία.Εξ΄ου και η μυρωδιά..
Όσο για τα αποτσίγαρα?Τις λεγόμενες"γόπες"?χα.χα. Όπου και να κοιτάξεις,υπάρχουν.Φευγείς "απ΄τη πόλη και το καυσαέριο",και πας διακοπές σε παραλία, που σε 1τ.μ. γης υπάρχουν ίσαμε 80 "γόπες". Και οι παραλίες φύσκα στα μικρά παιδία,που ως φυσικόν,θα παίξουν με την...άμμο.(μα γιατί να μη λέμε"πάρε τα κουβαδάκια σου να παίξεις με τ¨αποτσίγαρα"?Η αλήθεια είναι,περισσότερα τέτοια βρίσκεις παρά άμμο.)Και βλέπεις ακόμα και "υπερ-προστατευτικούς"γονείς,που ασπρίζουν τα πιτσιρίκια τους στο αντηλιακό,αλλά,εκτός του οτι καπνίζουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια τους(και σύμφωνα με έρευνα,κάθε χρόνο 3.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στη Γαλλία απο παθητικό κάπνισμα),σβήνουν το τσιγάρο δίπλα στα πόδια τους,εκεί που σε 10λεπτά θα βάλουν τα μικρά να παίξουν κοντά τους"για να τα προσέχουν".
Είσαι στο καράβι(ω, χαρακτηριστικότατο παράδειγμα!!).Ας πούμε κάνει το γύρο του νησιού,σε πηγαίνει σε άβατα,απόκρημνα και αθέατα μέρη.Όλοι μένουν άναυδοι μπρος στο κάλος της φύσης.Κι αφού βγάλουν μια χαρά τις φωτογραφίες τους,πετάνε το τσιγάρο μες τη θάλασσα.Ο κάπετανιος έχει ζητήσει εξ΄αρχής να μη ρυπαίνουν αυτή την ομορφιά για να τη διατηρήσουν.Αργότερα όμως βλέπεις κι αυτόν να πετάει το τσιγάρο μέσα!Κι αν τους αγριοκοιτάξεις,θα σε αγριοκοιτάξουν χειρότερα...Μια μέρα που είχα νευριάσει αφάναταστα με οδηγούς Ι.Χ. που κάναν το ίδιο,προσπάθησα να φανταστώ μια σουρεαλιστική εικόνα.Πέτα,πέτα,πέτα αποτσίγαρα,γεμίζει ο τόπος,φτάνουν το1μέτρο,και θ΄αυξάνονται...θα πνιγόμαστε σ΄αυτά,και αυτοί που τα πέταξαν θα φωνάζουν οι ίδιοι"βοήθεια πνιγόμαστε!"...Έτσι θα ηρεμήσουν??
Να μιλήσω για τον αέρα?Που υπάρχουν μέρες που κατεβαίνεις στο κέντρο της πόλης και σε πιάνει δύσπνοια?(ακόμα κι αν δεν έχεις πρόβλημα,όοχι,εκεί,ν΄αποκτήσεις).Να μιλήσω για κίτρινες,γκρίζες σκόνες που εμφανίζονταν κατά καιρούς πάνω απ΄την Αθήνα??Για 50(!!!)βαθμούς Κελσίου??Για τα χιόνια που δεν έπεσαν πέρσι?(άσχετα που λέω οτι"δεν χιόνισε γιατί δε θα μπορούσα να το χαρώ,ενώ φέτος..").Τη νύχτα πριν τις εκλογές,στις 6.00το πρωί,κοιτάζω για μια στιγμή τον"έναστρο"ουρανό,μπας και διακρίνω κανένα αστέρι και χαρώ,και...θαμπώθηκα!Τόσα άστρα στη ζωή μου ζήτημα 4-5φορές να χω ξαναδεί!Έμεινα!Η εξήγηση?Είχε φυσήξει Βαρδάρης τις προηγούμενες μέρες,και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει...Δε μπορώ να φανταστώ,αν ήμουν και σε περιοχή χωρίς φώτα για αρκετά μίλια,πως θα΄ταν.Στεναχωριόμουν αρκετές φορές όταν έβλεπα γνωστά μου περιβάλλοντα να αλλάζουν.Προς το χειρότερο.Το καλοκαίρι,λίγο έξω απο Θεσσαλονίκη,έβγαινα τα βράδια στη ταράτσα και χάζευα με τις ώρες τον ουρανό.Παρηγοριόμουν,"ακόμα κι αν δεν αφήσουν ίχνος πρασίνου,τον ουρανό τουλάχιστον δε μπορούν ακόμα να τον πειράξουν."Και πριν απο 1λεπτό συνειδητοποίησα πως κι εκεί τα "καταφέρανε"...
Κι αν κάτσω να αναφερθώ στις μεγάλες οικολογικές καταστροφές,όπως η πρόσφατη δική μας,δεν θα΄χω τελειωμό.Δεν έχουμε αρκετό οξυγόνο,και καίμε όσα περισσότερα δάση μπορούμε,όσα περισσότερα ζώα μπορούμε,όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε.Οι τελευταίοι,για να μη πεθάνουν απο ασφυξία αργότερα μαζί μ΄όλους μας.Κι όσοι δε κάηκαν,τώρα θα πνιγούν.Με το τραίνο πάλι,μια διαδρομή πανέμορφη εκτυλίσσονταν μπρος στα μάτια μου.Ένα τούνελ,και μετά...αποκαϊδια.Αλλιώς όταν το βλέπεις απο κοντά...Αν και τα περνούσαμε γρήγορα,μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση, όπως όταν μπαίνεις σε νεκροταφείο.Παρά το θόρυβο του τραίνου,νιώθεις τη σιωπή.Το απόλυτο τίποτα...Στο νεκροταφείο περισσότερη ζωή υπάρχει(δέντρα,ζουζούνια,πουλιά)...
Θα κλείσω με αυτό που χαρακτηρίζω απόλυτη ειρωνία:
Ακουσα στις ειδήσεις μια μέρα,πως στο νότιο μέρος της Αμερικής(αν κάνω λάθος στη τοποθεσία συγχωρήστε με),υπάρχει ένα μέρος,όπου μπορείς να παρακολουθήσεις,έναντι εισητιρίου,μια εντυπωσιακή επίδειξη της δύναμης της φύσης,το θέαμα του να πέφτουν στη θάλασσα ογκόλιθοι πάγου!
Οι πάγοι λιώνουν, ο κόσμος μας καταστρέφεται σιγά-σιγά,και οι άνθρωποι πληρώνουν για να παρακολουθήσουν το τέλος....

A Common Life….

Το πέτυχα σε ένα φιλικό blog…. Περιγράφει τη ζωή from the cradle to the grave που λένε και οι U2. Και σήμερα το μεσημέρι έλαβα ένα σχετικό email… Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε εδώ και τώρα;

EMO’S HERE!!!

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΜΟ

Όταν πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα ακούγαμε τον όρο «emo» σίγουρα τρίβαμε τα αυτιά μας. Ίσως με λίγη προσπάθεια να φτάναμε στη λέξη emotional, αλλά μέχρι εκεί. Αν ήμασταν λίγο έμπειροι μουσικά, τότε θα αναγνωρίζαμε ένα υπο-είδος της αμερικάνικης rock. Σήμερα η έννοια αυτή αναφέρετε σε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Τολμώ να το ονομάσω έτσι μιας και παρατηρείται «πισωγύρισμα» και επηρεασμός ενός ποσοστού νέων που σίγουρα δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Πως ξεκίνησαν όμως όλα; Όπως προανέφερα, στην Αμερική του 80 και του 90, ορισμένοι καλλιτέχνες, επηρεασμένοι αρχικά από το hardcore punk, έπειτα από την indee, προώθησαν την emo σκηνή. Ταυτόχρονα, άρχισε να αναπτύσσεται το emo-styling ώσπου στις μέρες μας(δεχόμαστε την επίθεση του τρίτου κύματος) έχει διαμορφωθεί όπως όλοι γνωρίζουμε. Οι emo μπορούν να αναγνωριστούν εύκολα εξωτερικά.(βλ. εικόνες παρακάτω)

Οι emo πιστεύουν ότι όλα στη ζωή είναι μαύρα(με την κακοί έννοια) και ότι ο δικός τους ευαίσθητος και υπερβολικά συναισθηματικός εαυτός τους δε ταιριάζει με το αφιλόξενοι περιβάλλουν. Θεωρούν ότι ο σωματικός πόνος και η αυτοκτονία αποτελούν λύτρωση γι’αυτό συχνά τα επικροτούν ή προβαίνουν σε ανάλογες πράξεις.

Γι’αυτές τους τις θέσεις δέχονται κριτική από όλους μας. Το μεγαλύτερο μέρος(για να μην πούμε όλοι) ζουν σε πολυτελή σπίτια, με τα χρήματα των γονιών τους μια πολύ άνετοι ζωή. Έτσι, παραμένουν κενοί και συνεπώς για να πετύχουν τη διάκριση επιδίδονται σε εξωτερικές υπερβολές. Πιθανολογείτε ότι ένας emo δε θα γνωρίσει αυτό που λέμε σκληρή ζωή ή ζωή με πραγματικό πόνο. Η δε απόρριψη που επικαλούνται μόνο πλασματική είναι. Η συμπεριφορά τους μόνο ένα πεντάχρονο που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή και να κερδίσει ακόμα μια καραμέλα θυμίζει. Γι’αυτό το λόγο πιπιλάνε και τον όρο «κατάθλιψη».

Αναμφισβήτητα, πολλοί από μας που δεν είμαστε emo έχουμε ευαισθησίες, βιώνουμε τα αδιέξοδα της εποχής και ίσως έχουμε νιώσει την απόρριψη ή την εγκατάλειψη. Γνώμη μου είναι ότι οι emo είναι απλά θύματα μιας νέας μόδας, μιας νέας οικονομικής τάσης που επιζητά έρμαια. Θα μου πείτε: Εσένα τι σε νοιάζει; Ας κάνουν ότι θέλουν. Μπορώ να σεβαστώ μια αντίθετη αντίληψη της συμπεριφοράς, ή ένα διαφορετικό στυλ αν είναι αληθινό ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του. Λοιπόν το «κίνημα» των emo είναι 99,9% ψεύτικο και κατασκευασμένο από μεγάλες εταιρίες που στο πρόσωπο τους βλέπουν υποψήφιους καταναλωτές. Ε λοιπόν, Τις πολυεθνικές και τις οργανώσεις μόδας δε τις σέβομαι. Σίγουρα λοιπόν το θέμα των emo θα πρέπει να μπει στο μικροσκόπιο μας.

Γιατί αποφάσισα να γράψω: Κάποιος/α γνωστός/η μου emo(ονόματα δε λέμε) έκοψε το χέρι του κοντά στις φλέβες, φωτογράφισε το συμβάν και δημοσίευσε τις φωτογραφίες σε γνωστό releationship portal (διαφήμιση δε κάνουμε).

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!

Sing for Absolution...-MUSE!!!

Aπό 13 Αυγούστου, που ανακοινώθηκε, περιμέναμε με ανυπομονησία την Πέμπτη 4 Οκτώβρη για τη συναυλία των ΜUSΕ!! Προμηθεύτηκα από την αρχή το εισιτηριάκι μου, μη τυχόν και μου βρεθούν «εμπόδια» στο δρόμο μου για Μαλακάσα, κι απ’ότι φάνηκε στο τέλος σωστά έπραξα. Κατέβηκα το πρωί της 4ης με τρένο μόνη μου, άλλωστε, είχα αρκετές παρέες στην Αθήνα για τη συναυλία.
Έφτασα στο σταθμό Λαρίσης κατά τις 17.00, κι από κει θα αναχωρούσαν τα μισθωμένα πούλμαν για το «χωράφι» της Μαλακάσας, οπού είχαμε κλείσει θέσεις κατά τις 18.30 (Αναφορικά, 10 ευρώ μετ’επιστροφής, δεν ακούγεται καθόλου άσχημα. Μετά είδαμε όμως πάνω στο εισιτήριο πως η κανονική τιμή είναι 6 ευρώ…) Θα ήταν λοιπόν άσκοπο να τριγυρίζω στην Αθήνα, για μιάμιση ώρα. Έτσι, κάθισα στα everest του σταθμού, και παρατηρούσα τον κόσμο που είχε μαζευτεί απ’έξω και περίμεναν να φύγουν με τα πούλμαν των 17.30.
Μισή ώρα αργότερα συναντήθηκα με τη φίλη μου και τη παρέα της… Αυτή ήταν που μου έμαθε τους ΜUSE, όταν την έιχα δει να γράφει αυτό το όνομα σ’ένα παγκάκι, κι αυτή που μου διευκρίνησε ότι το πρώτο εκείνο τραγούδι τους που άκουσα ήταν το “Time is running out”.
Φτάσαμε κατά τις 20.00, βρήκα και μια άλλη φιλική μου παρέα, και περιμέναμε πλέον ν’αρχίσουν.(Και ως γνωστόν, εν αναμονή ξεκινήματος συναυλίας, ή ώρα δε περνάει με τίποτα..) Ήμασταν αρκετά κοντά στη σκηνή, και στην αρχή είχαμε μια πολύ καθαρή εικόνα της. Στην αρχή. Γιατί μετά χώθηκαν μπροστά μας κάτι λελέκια.
20.30, και η συναυλία καθυστέρησε λίγο ν’αρχίσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κλείνουν τα φώτα και φωτίζεται η σκηνή μ’ένα αχνό μπλε, και η ανυπομονησία μας να φτάνει στο κατακόρυφο! Σκεφτόμουν «είναι αλήθεια, θα δω live τους muse!» χωρίς να χρειαστώ να ξενιτευτώ στα Βαλκάνια όπως υπολόγιζα, και το καλοκαίρι που πέρασε στην Ευρώπη.

ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ! Ανοίγουν τη συναυλία με «Knights Of Cydonia», που μας ξεσήκωσε κατ’ευθείαν και μας βρήκε να ουρλιάζουμε « ΝΟΟΝΕ’S GOING TO TAAAKE MEEE ALIIIIVEEEE…». Μας καλησπερίζει ο Μatt στα ελληνικά, και αμέσως μετά λέει κάτι σαν «Αθήνα είσαι υπέροχη», ή κάτι παρόμοιο, δε θυμάμαι ακριβώς ποιό επίθετο χρησιμοποίησε. Πάντως το’πε σε άπταιστα ελληνικά, τόσο που δε τ’αναγνωρίσαμε, γιατί δε το περιμέναμε!Η συνέχεια ήρθε με «Map Of The Problematique», ένα κομμάτι που θεωρώ δυνατό, και δεν αναφέρομαι στο ρυθμό, και το « Hysteria». Πραγματική υστερία όμως απ’τον κόσμο παρατηρήθηκε στο επόμενο τραγούδι, «Supermassive Black Hole». Σειρά είχαν το «Butterflies & Hurricanes» και το «Sing For Absolution». Αν και το τελευταίο δε το ξερα, γιατί δεν είχα ακούσει όλα τα τραγούδια του Αbsolution, μου’μεινε έντονα από τη συναυλία…
Και μετά το « Feeling good», έχω αναφερθεί νομίζω παλιότερα σ’ αυτό το τραγούδι… Ένα σχόλιο που άκουσα από διπλανό μου αφού τελείωσε το τραγούδι «Τι ωραία που το λέει όμως ο άτιμος…»(νομίζω τα λέει όλα ;-) ).
Ακολούθησε το μεγαλεπήβολο «Apocalypse Please»,και αμέσως μετά άρχισε με το χαρακτηριστικό ξεκίνημα της κιθάρας του την εισαγωγή του «Invincible». Στο επόμενο έγινε όμως ο μεγαλύτερος χαμός, όλοι το τραγουδούσαν ουρλιάζοντας! «Το-,ε-πό-με-νο-τσα-ρού-χι, starlight». Ο καημένος, ήθελε να πει το επόμενο τραγούδι! Λίγο απίθανο το βρίσκω να μπερδεύτηκε τόσο ο ίδιος, ώστε να αλλάξει τρία σύμφωνα και να του βγει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα(Αν πιάσω στα χέρια μου αυτόν που του τα’πε…)-εγώ πάντως δε το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, την επομένη μου το δείξαν σε videάκι που κυκλοφόρησε στο internet, διόλου απίθανο να βάλαν τη φωνή άλλου από πάνω,τεσπά.-
Σειρά δόθηκε στα «Time Is Running Out» και «New Born», όπου μας ξεσήκωσαν για τα καλά και μας κόψαν την αναπνοή…!
Και διακοπή για το encore. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει τραγούδια που ήθελε ν’ακούσει. «Darkshines» από αριστερά, από πιο κοντά μου «Plug in Baby». Κάποια στιγμή φωνάζει ένας «ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ!», για να απαντήσει στα γεμάτα απορία βλέμματα των περισσοτέρων «Αφού ξέρουν ελληνικά!».Έπεσε ΤΟ γέλιο μ’αυτόν.
Ξαναβγαίνουν στη σκηνή, και ο Dominic, o drummer, μας ζητάει να ανάψουμε είτε αναπτήρες, ή να χρησιμοποιήσουμε τα κινητά για ατμόσφαιρα στο επόμενο τραγούδι.. «Soldier’s poem», απ’τα πιο τρυφερά κομμάτια τους. Η ρομαντική ατμόσφαιρα συνεχίζεται για λίγο ακόμα με « Unintended», και διακόπτεται για τα καλά με το «Plug in baby».Κατά τη διάρκεια αυτού ελευθερώθηκαν κάτι τεράστια μπαλόνια με κάπως ρευστή επιφάνεια, πάνω απ’τον κόσμο (hullabaloo θαρρώ τα λένε) και άρχισαν όλοι να παίζουν σπρώχνοντάς τα από τη μια μεριά στην άλλη, ώσπου στο τέλος έσκασαν για να αφήσουν να αιωρούνται χιλιάδες μικρά χαρτάκια.
Τελευταίο encore,και κλείνουν τη συναυλία με «Take a bow», και «Stockholm syndrome»!(στοιχείο του κύκλου, δυναμικά ξεκίνησαν-δυναμικά έκλεισαν :-D ) Σηκώθηκαν απ’τις θέσεις τους, χαιρέτισαν τον κόσμο και έφυγαν. Μου φάνηκε απότομο κλείσιμο…
ΣΥΝΟΨΙΣ: Η συναυλία ήταν μια πραγματική έκρηξη ήχου, μελωδίας και ρυθμού, και παρά τα καλά γραφικά που εμφανίζονταν στις οθόνες πίσω από τη μπάντα, η μουσική τους και η φωνή του Bellamy ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία Οι MUSE έχουν απίστευτη ενέργεια που τη μεταδίδουν εύκολα στο κοινό, και το εντυπωσιάζουν με το ταλέντο τους ως μουσικοί, με τις ψαγμένες μελωδίες τους και τα δυναμικά κρεσέντα τους. Ο Βellamy μας θάμπωσε με τον τρόπο που έπαιζε είτε το πιάνο είτε τη κιθάρα(ιδίως αυτήν!), και ενθουσιαζόταν κι ο ίδιος σα και μας με τα τραγούδια, που, αρκετές φορές ενώ έπαιζε, χοροπηδούσε κιόλας! Ο Dom, δε πολυφαινόταν από την κεντροαριστερή πλευρά που ήμουν εγώ (τον έκρυβε ένα πιατίνι) αλλά τα έδινε όλα, και μίλησε μερικές φορές στο κοινό(αν και το κοινό ήταν λίγο κρύο μαζί του), και ήταν ωραίο να βλέπεις τον μπασίστα, τον Chris, να πωρώνεται μερικές φορές με το χαρακτηριστικό τρόπο του, κουνώντας ρυθμικά γύρω-γύρω το κεφάλι του. Ήταν επίσης πολύ ευχάριστο να βλέπεις τα μέλη της μπάντας να λένε αστεία μεταξύ τους και να γελάνε, κι ακόμα κανά δυό φορές να κάνουν αστεία με τον κόσμο.
Όντας άτομο που βρίσκει πολλές φορές τη μουσική αποκαλυπτική, η μουσική των MUSE είναι θα μπορούσα να πω κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική, πόσο μάλλον σε μια συναυλία! Δε γνωρίζω δυστυχώς πόσος κόσμος τη παρακολούθησε, γνωρίζω όμως πως είδα εκεί πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, και επίσης γνωρίζω πως την παρακολούθησαν επίσης άτομα απ’τα Βαλκάνια, την Ιταλία, το Ισραήλ, την Αγγλία… (τουλάχιστον). (Kάπου διάβασα γύρω στους 15.000 κόσμο...)
Η βραδιά με βρήκε να ταξιδεύω για Θεσσαλονίκη, ακούγοντας μουσική (ε,γιατί να το κρύψομεν άλλωστε,κυρίως muse) με φόντο έναν α-πί-στευ-τα έναστρο ουρανό με αστέρια να πέφτουν, και ν’αναρωτιέμαι να θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάληλο κλείσιμο για MUSE συναυλία-ίσως αν κατέβαινε ένα U.F.O lol…-
P.S: Ανάμεσα στις κορυφαίες ατάκες, αυτές ενός ψήστη έξω απ’το χώρο της συναυλίας «Σουβλάκια, λουκάνικα. Ομορφαίνουν, δε παχαίνουν» και «Σάντουιτς πολυτελείας!». Αχα, τα’ακούσαμε κι’αυτό….

PS2:Θανάση merci για τις photos!!

Τρία χρόνια πέρασαν...

...από τότε που έφυγα απο τη πρωτεύουσα. Δεν ήταν η μόνη πόλη που έζησα φυσικά, αλλά ήταν η πρώτη που έζησα εκεί για τέσσερα χρόνια, σε περίοδο Γυμνασίου. Ήταν και η πρώτη φορά που δέθηκα και με παρέα. Απ΄τις δύο παρέες που έκανα, ένα άτομο ήταν σταθερό. Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, στο τέλος μόνο μ'αυτή κρατήθηκε η επαφή-με τηλέφωνα αρχικά, με γράμματα στη συνέχεια-. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα ζήτημα να μιλήσαμε πέντε φορές, όμως η φιλία διατηρήθηκε στο ακέραιο, και μάλιστα έγινε πιο δυνατή. Για να'ρθει το καλοκαίρι και ν'ανταμωθούμε σε ουδέτερο έδαφος αρχικά, και πριν απο μια βδομάδα να ξαναπάω επιτέλους Αθήνα, για να ξανακάνουμε όλες εκείνες τις συνήθειες που κάναμε τότε. Όσο και να προσαρμόσθηκα πλήρως στη πανέμορφη Θεσσαλονίκη, η παρέα της ΚΟΛΛΗΤΗΣ μου(και είναι η μόνη για την οποία χρησιμοποιώ τέτοιο χαρακτηρισμό) είναι αναντικατάστατη.
Ηθικό δίδαγμα??Αν και λένε οτι ο χρόνος και η απόσταση φέρνει λήθη, αν το θέλουν και τα δύο άτομα, δυναμώνει τις σχέσεις...

Τell me your own politik...and open up your eyes!

Κι επιτέλους, οι εκλογές τέλειωσαν…Και φέτος μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί ως πολιτικοποιημένο άτομο(προσοχή, ΟΧΙ κομματικοποιημένο), έχω πλέον και μια κάποια κρίση γι’αυτά που βλέπω,ακούω και συμβαίνουν. Επιπλέον,είχα την ευκαιρία να δω αυτή την αρχαία «γιορτή της δημοκρατίας»,όπως μου την περιέγραψαν, από άλλη οπτική γωνία.Εκ των έσω,θα μπορούσα να πω. Όχι,δε ψήφιζα, επειδή απλά δε συμπλήρωσα τα 18α μου χρόνια. Γράψτε λάθος.Επείδή δε γεννήθηκα μες το χρονικό πλαίσιο της 31/12/89. Αν και κέρδισα χρονιά,βλέπετε,είμαι αρκετά μεγάλη για να δώσω «πριν της ώρας μου» Παννελήνιες(για να μην αναφέρω το γεγονός ότι ήμουν μια τάξη πάνω απ’την ηλικία μου,έδινα πιο νωρίς ηλικιακά πτυχία ξενόγλωσσα κλπ), αλλά ήμουν μικρή για να ψηφίσω…Τέλος πάντων,δε θα αναλωθώ σ’αυτό,διότι στη πραγματικότητα,δε με πείραξε τόσο, που δε πήρα μέρος σε εκλογές, που υποτίθεται αποφασίζει ο λαός,μα ο λαός πάντα τη πατάει στο τέλος. Αν και συμμετείχα με τον τρόπο μου,καθώς ήμουν γραμματέας σε εκλογικό κέντρο.Σημείωνα με λίγα λόγια αυτούς που έφθαναν για να ψηφίσουν.
6.30 το πρωί έπρεπε να βρίσκομαι εκεί,οπότε πήγα με την εκλογικό αντιπρόσωπο.Βρήκαμε το τμήμα μας,οπού βρήκαμε ήδη την Εφορευτική Επιτροπή εκεί(τυχαίοι πολίτες επιλεγμένοι από κατάλογο,μπορούν να καλέσουν τον καθένα.).Μέχρι ν’ανοίξουν οι κάλπες,αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα κομματικά φυλλάδια.Μέχρι τις 7 ήρθανε και κομματικοί αντιπρόσωποι, για να επιβλέπουν τις διαδικασίες και να σιγουρεύονται ότι γίνονται σωστά.Ήταν μόνο τρείς,φαντάζεστε ποιών κομμάτων,ενώ τα υπόλοιπα κόμματα δε φάνηκε να νοιάζονται ιδιαίτερα γι’αυτά. 7.30 ανοίξαν οι κάλπες και πήρα τη θέση μου δίπλα στη κάλπη. Δίπλα μου υπήρχε(ευτυχώς!!)πάντα κάποιο μέλος της επιτροπής,που διέγραφε με το χάρακα τα ονόματα από τη λίστα.Αυτοί, μιας και δεν ήταν απαραίτητοι όλη τη μέρα εκεί,τους δόθηκαν,με διαδοχή 5 ώρες να πάνε σπιτάκια τους. Με το που άνοιξαν,κάτι παππούδες ήταν ήδη εκεί και ανυπομονούσαν(απ’ότι φαίνεται)να ψηφίσουν.Ήταν σχεδόν κωμικό(και τρελό ας μου επιτραπεί), να βλέπεις ένα παππού,που ανέβηκε ως τον όροφο με τα χίλια ζόρια και κούτσαινε,λίγο πριν μπει στην αίθουσα,ν’αρχίσει να τρέχει σα μικρό παιδί!Υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις,όπου έφθαναν στο σχολείο μία ηλικιωμένη γυναίκα που ήταν κατάκοιτη για καιρό,και μία άλλη,που είχε σπαμένο όλο το πόδι της,από πάνω μέχρι κάτω,μόνο και μόνο για να βγάλουν κυβέρνηση!(Σ’αυτές τις πριπτώσεις κατέβαινε κάτω η αντιπρόσωπος.)Μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός αλλοδαπών που κατέφθανε για να ψηφίσει(μερικοί μάλιστα δε μιλούσαν καν ελληνικά,πόσο μάλλον να ξέρουν να διαβάζουν τα ονόματα στα ψηφοδέλτια,κι ένας μιλούσε στο κινητό ενώ ήταν στο παραβάν,όπου μάλλον κάποιος του έλεγε τι να ψηφίσει) αλλά και η μη οργάνωση του δήμου,καθώς οι μισοί που ερχόντουσαν δε ψήφιζαν τελικά σ’αυτό το σχολείο,κι έπρεπε να τους παραπέμψουμε δίπλα στο δημαρχείο(ευτυχώς ήταν δίπλα) για να μάθουν που ψηφίζουν.Η απάντηση των περισσοτέρων σ’αυτή την υπόδειξη??«Καλά,άστο,πάω σπίτι μου».:-D Φάση είχε που πολλοί ηλικιωμένοι(και όχι μόνο) δε καταλάβαιναν ότι στο φάκελο υπήρχε αυτοκόλλητη ταινία,κι έτσι το σάλιωναν,και μετά δεν έκλεινε(και αναρωτιόντουσαν κιόλας οι καημένοι γιατί.)
Η δουλειά που ανέλαβα τελικά δεν ήταν τόσο εύκολη. Ως τις 19.30 που κλείσαν οι κάλπες,ζήτημα να σηκώθηκα από τη θέση μου για 10 λεπτά.Τρώγαμε στα ενδιάμεσα που δεν είχε πολλή κίνηση, μια μπουκιά τώρα,μια μπουκιά αργότερα.Δε μπορώ να πώ, ο δήμος έφερε στον καθένα μας μια σακούλα με σαντουιτσάκια,χυμούς,νερά,και φυσικά καφέδες.Απο τους 530 περίπου της λίστας, έδωσαν το παρών οι 440.Ακριβώς.Ο τελευταίος κατέφθασε μόλις ανοίξαμε τις κάλπες(μα συγγνώμη,απ’τις 7.30 το πρωί τι έκανε πια??),και α,ου,δε γίνεται?δε μπορώ?,μας ρωτάει η αντιπρόσωπος τι να κάνουμε.Τον «λυπηθήκαμε» και τον αφήσαμε,για να στρογγυλέψει και το νούμερο.Και μετά απ’όλο αυτό…η πλήρης αδράνεια για τη γραμματέα.Αναλαμβάνουν όλοι οι άλλοι πλέον…και μακάρι να έκανα κάτι κι εγώ.Γιατί?Εκτός του ότι είχα κοιμηθεί μονάχα 2 ώρες,και ξεπατώθηκα όλη μέρα στη δουλειά που σημαίνει ότι «προσκυνούσα» πλέον,είχα να αντιμέτωπίσω και το να μη κάνω τίποτα έως τις 23.00 που τελειώσαμε.Όλοι οι άλλοι συμμετείχαν.Η αντιπρόσωπος διάβαζε τα ψηφοδέλτια.Η εφορευτική έγραφε τα βιβλία.Οι αντιπρόσωποι σημείωναν τις ψήφους για λόγου τους.Κι εγώ άκουγα ονόματα,αριθμούς,ονόματα,αριθμούς… Ευχάριστο διάλειμμα τα άκυρα.Κάποιος ζωγράφισε το χέρι του(τώρα ήταν δεν ήταν μούντζα, δεν ήταν πολύ ευκρινές).Κάποιος έγραψε «ΖΗΤΩ ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ».Ένας άλλος,σε ψηφοδέλτιο της κυβέρνησης, «ΑΛΛΑ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΛΟΥΦΛΗΔΕΣ». Άλλος «ΠΑΟΚΑΡΑ Σ’ΑΓΑΠΩ».Άλλος «ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ»,κι άλλος έσκιζε ένα λευκό στα τέσσερα. Ό,τι να’ναι!Παράλληλα μας παίρναν τηλέφωνο δικοί μας και μας έλεγαν για τα αποτελέσματα εκεί έξω.Τελειώσαμε πιο μπροστά από τα περισσότερα λοιπά τμήματα, φύγαν οι άλλοι,και εγώ και η αντιπρόσωπος κατηφορίσαμε προς τα δικαστήρια,μ’ένα τσουβάλι αγκαλιά με τα βιβλία και τα ψηφοδέλτια μέσα.Τόση κίνηση εκεί,δεν είχα ξαναδεί ούτε μεσημέρι.Απ’έξω σταματούσαν συνεχώς αμάξια και έφερναν από άλλα εκλογικά τμήματα τα…τσουβάλια.Απ’ολη τη Μακεδονία.Στις δικαστικές αίθουσες γινόταν χαμός,μιας και εκεί τα παραλάμβαναν και θα τα ξαναμετρούσαν(κι ένιωσα ευλογημένη που δε θα ξαναζούσα όλο εκείνο το μαρτύριο).Όμως στις 00.30,δε μπορούσαν να ξεκινήσουν ακόμη, γιατί περίμεναν τα της Έδεσσας.Βλέπετε, κάποιος τους είπε εκεί πως θα τα παρέδιδαν το πρωί,κι έτσι έπρεπε να πάρουν έναν έναν όλους τους αντιπροσώπους και ξεκίνησαν άρον άρον εκείνη την ώρα.(Απλά για την ιστορία,αυτοί οι άνθρωποι στα δικαστήρια πήγαν σπιτάκια τους 4.30 το βράδυ,και μετά ξανά στη δουλειά κανονικά.).Εγώ ήμουν σπίτι μου 1παρά,ίσα ίσα για να δω τις πρώτες δηλώσεις.Σαν έμπειρία,ανεπανάληπτη,αλλά δε θα το ξαναέκανα.Στο τέλος της ημέρας δεν ένιωθα καλά απ'το όλο άγχος που τράβηξα(αν και δε το συνηδητοποίούσα τότε).
Αυτά.Όσο για τα κόμματα…προσωπικά δε πιστεύω κανέναν.Έχουν δίκιο, όλοι είναι «θα,θα,θα»,ΟΛΟΙ όμως.Το ερώτημα δεν είναι ποιος είναι ο άξιος, αλλά ποιός είναι πιο άξιος απ’τον άλλο,ποιός είναι προτιμότερος.Έτσι θα’πρεπε να’ναι??Μιας και δε ψήφιζα, μου δωσα παράταση να ενημερωθώ για τα προγράμματά τους 4 ακόμα χρόνια.Αν τίποτα δε με καλύπτει,απλά δε θα ψηφίσω.Και πλέον,δεν υπάρχει η διαμαρτυρία του «λευκού»,μιας και περνιέται για άκυρο.Κι ο κόσμος συνεχίζει να φανατίζεται, κατά τη γνώμη μου για το τίποτα.Πότε θα ξυπνήσουν όλοι αυτοί και θα δουν ότι είναι υποχείρια?? «Και να κάνουν τι?» Έλα ντε.Δε περιμένω σε καμιά περίπτωση να φτιάξουν όλα μέσα σε 10 μέρες.Αλλά σε 8 χρόνια?Αναγνωρίζω ότι έχουν γίνει κάποια πράγματα.Γνωρίζω επίσης πως καμιά κυβέρνηση,όπως και κανένας άνθρωπος άλλωστε(όπως είναι οι πολιτικοί),δεν είναι «άσφαλτοι»(να σου και το λογοπαίγνιο).Η ιστορία μας το’χει διδάξει καλά.Όπως επίσης,οι κυβερνήσεις πολλές φορές θέλουν να κάνουν πράγματα, μα δεν έχουν τα μέσα.
Θέλω πολύ να πιστέψω πως αυτές τις θέσεις τις καταλαμβάνουν αξιόπιστοι άνθρωποι, και πως έχουν the best interests at heart. Αν εξαιρέσεις όμως μερικές (ελάχιστες)φυσιογνωμίες που σέβομαι αφάνταστα, έχω πολλές φορές την εντύπωση πως όταν μιλάνε μερικοί,με κοροϊδεύουν κατάμουτρα….Σε τέσσερα χρόνια λοιπόν από τώρα,ελπίζω να ξέρω καλύτερα,χωρίς να επηρεαστώ από οικογενειακές προτιμήσεις,όπως συμβαίνει πολύ συχνά(και είναι άλλωστε φυσικό να συμβαίνει).
p.s:οι εκλογές τελείωσαν,στα κανάλια όμως,αν και σταμάτησαν οι πολιτικές διαφημίσεις, τα πολιτικά ζουν και βασιλεύουν.Άλλωστε, η Ελλάδα είναι απ’τις λίγες χώρες που στις ειδήσεις,360 μέρες το χρόνο,κύριο θέμα είναι τα πολιτικά και ο κάθε υπουργός,υφυπουργός,βουλευτής, πρώην κάτι απ’αυτά τα τρία,υποψήφιος κλπ κλπ, και μετά οι πραγματικές ειδήσεις….

The drownind man...(people αν προτιμάτε) kαι οι Πανελλήνιες

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πράγματα στην Ελλάδα είναι οι Πανελλήνιες. Υπάρχει μια λογική στο όλο σύστημα, αλλά…Υπάρχει ένα τεράστιο αλλά. Εγώ υπήρξα της θεωρητικής κατεύθυνσης, όπου η παπαγαλία είναι το παν. Πρέπει να μάθεις απ’ έξω την Ιστορία, τις μεταφράσεις, τα ερμηνευτικά. Αν δε τα καταλαβαίνεις μερικές φορές, δεν πολυέχει σημασία. Το σημαντικό είναι να τα μάθεις απ’έξω, αν και το να τα καταλάβεις, όπως και να το κάνουμε, θα ήταν καλό και χρήσιμο για τον καθένα. Ίσως φαίνεται η πιο εύκολη κατεύθυνση (δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιος μου είπε «ε, σιγά μωρέ, απ’ έξω να μάθεις όλα τα βιβλία κι έχεις στη τσέπη τουλάχιστον ένα 18»). Στη πραγματικότητα, η θεωρητική «μπάζει» από παντού. Υπάρχει το άγνωστο (αρχαίο) κείμενο, στο οποίο η μετάφραση θα βγει στο κάθε παιδί διαφορετικά, και δε ξέρεις οι βαθμολογητές πώς θα το διορθώσουν. Υπάρχει το γνωστό, όπου η μετάφραση, το λογικό είναι να υπάρχει μία, αυτή του υπουργείου. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει. Μετάφραση βοηθήματος (ναι, διαφορετικού) από καθηγητές σχολείων και φροντιστηρίων. Βέβαια σου λένε πως οι διορθωτές θα δεχτούν το διαφορετικό αν παραμένει σωστό, αλλά ο Θεός και η ψυχή τους. Εκεί υπολογίζεις να πιάσεις όλα τα μόρια. 12 στα 12? Έστω 11 στα 12. Στη Λογοτεχνία? Εκεί γίνεται ο χαμός. Ως γνωστόν, η λογοτεχνία μιλάει στον καθένα διαφορετικά. Ο ένας σχολιαστής θα πει κάτι στην ανάλυση ενός στίχου, και ο άλλος θα πει κάτι άλλο (καθόλου απίθανο να είναι και παρατραβηγμένο). Πολλές φορές υπάρχουν τόσες πολλές γνώμες για κάτι, όπως το τι συμβολίζει ένα πρόσωπο (με περισσότερες από 15 εκδοχές), οπότε η λογική που επικρατεί στο τέλος είναι «Εδώ οι αναλυτές δε συμφωνούν μεταξύ τους γι’ αυτό, θα βάλουμε τα παιδιά να το λύσουμε??». Και μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται αυτομάτως αντι SOS το πιο SOS κείμενο της χρονιάς (Κι αυτό με τα SOS, τι γελοίο! Όλο το βιβλίο σε κάθε σελίδα στο τέλος έχει αυτή την ένδειξη, και γιατί να μη χρησιμοποιούμε την έκφραση MAYDAY αντί για SOS??). Οι αναλύσεις βέβαια προέρχονται από προσωπική έρευνα του κάθε καθηγητή, σε βιβλιοθήκες και τρέχα γύρευε…Στην Ιστορία η παπαγαλία σε όλο της το μεγαλείο, μόνο που υπάρχει και κάτι άλλο…οι πηγές… Τα Λατινικά οφείλω να παραδεχτώ είναι το πλέον ευκολότερο-να-γράψεις-καλό-βαθμό μάθημα, προϋποθέτει όμως συγκεκριμένο τρόπο διαβάσματος. Και η Έκθεση, κοινό μάθημα για όλους, αλλά μη κοροϊδευόμαστε… Α ναι, υπάρχει και το έκτο μάθημα επιλογής, σε περίπτωση που επιλέξεις Βιολογία, εκτός του ότι είναι άκρως ενδιαφέρον μάθημα και άκρως εύκολο να το διαβάσεις στο τέλος και να γράψεις πολύ καλά (για τη θεωρητική μιλάω πάντα, υπ’όψιν, που έχει εντρυφήσει στη παπαγαλία, σε περίπτωση που είσαι «πρακτικός» τύπος και το επιχειρήσεις, τα καλά αποτελέσματα δεν εγγυώμαι αν θα είναι το ίδιο εύκολα ).
Οπότε, όλη τη χρονιά γίνεσαι καλύτερος παπαγάλος κι από τον ίδιο τον παπαγάλο, ώσπου (Κυρίες και Κύριοι!!) έρχεται η στιγμή που όλοι περιμέναμε, της τελικής κρίσης ( αν το σκεφτείς, και κυριολεκτικά η αλήθεια είναι).
Ενώ οι άλλες κατευθύνσεις είναι πιο σταθερές, όπως και να το κάνουμε στις ασκήσεις μία λύση υπάρχει.(Αν και είδα και το κουφό σε γραπτό μαθηματικών νομίζω, να’χει τρίτο βαθμολογητή, που σημαίνει απόκλιση πάνω από 15 βαθμούς στις δύο βαθμολογίες!)
Προσωπικά, κατάφερα να γράψω πολύ καλά σε ό,τι έγραφα χάλια, και χάλια σε ό,τι έγραφα πάρα πολύ καλά όλη τη χρονιά, και σε μαθήματα, όπως η Λογοτεχνία, που λάτρευα από τη 1η Γυμνασίου. Αξιοθαύμαστο ε?!?Δε βαριέσαι θα πεις, τον στόχο σου τον πέτυχες. Μερικές φορές όμως τα τραύματα δεν επουλώνονται εύκολα. «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων» έγραφε ο Καρυωτάκης. Έγραψα πολύ χαμηλότερο βαθμό και από παιδιά που σιχαινόντουσαν το μάθημα, και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Το ξεχνάς (?) και προχωράς…and it’s the only way of getting out of here(Kaiser chiefs- modern way). Απλά για την αναφορά, Ιστορία σου δίνουν εύκολα τη βάση, (αρκεί να ξέρεις είπαμε παπαγαλία όλο το βιβλίο, τα θέματα του πρώτου μέρους ήταν γελοία.), το πώς θα τη ξεπεράσεις στις πηγές είναι το πραγματικό κόλπο. Οι συγκυρίες παίζουν έναν απ’ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους as well. Αρκετοί, είτε έλιωσαν στο διάβασμα όλη τη χρονιά είτε όχι, διάλεξαν να διαβάσουν επιλεκτικά (υπερβολικά ριψοκίνδυνη απόφαση κατά τη γνώμη μου, δε παίζουμε μ’αυτά τα πράγματα, ξέρεις τι είναι ακόμα ένας τέτοιος χρόνος???) και φυσικά, πολλοί χαντακώθηκαν, άλλοι όμως φαίνεται πως πιάσαν το πέπλο της Νύμφης…με λίγα λόγια, αν έχεις τύχη διάβαινε…
Θα ευχηθώ λοιπόν εκτός από καλή σχολική χρονιά ( δε μπορώ ν’αποφύγω το χαμόγελο στο πρόσωπό μου κάθε φορά που το λέω, τελείωσα το σχολείο!!-sorry-) και καλό κουράγιο και δύναμη στα παιδία που θα δώσουν (και θα ξαναδώσουν) Πανελλήνιες.! Βάλτε στόχο και κυνηγήστε τον, και το κυριότερο να φροντίζετε να τον θυμάστε μέσα στη χρονιά...Kαι φυσικά τις ευχές μας στον συνεργάτη τον Κρητικο!(κρίμα να μην είσαι θεωρητική, θα μάθαινες τόσα για τον συντοπίτη σου Βενιζέλο…)

Υ.Γ. Όποια κυβέρνηση και να βγει, ο τομέας παιδεία θέλει πολλήηη δουλειά…

I'll describe the way I feel...

"...weeping wounds that never heal" είναι κανονικά, η συνέχεια του τραγουδιού των φίλτατων placebo,αλλά αυτή τη φορά δε μου ταιριάζει. Νιώθω...ευτυχισμένη!Μετά από μια άθλια,δύσκολη χρονιά, που μου στέρησαν κάθε τι που μ'έκανε χαρούμενη (όχι ταινίες, όχι μουσική, περιορισμένες βόλτες-γιατί έπρεπε να κάτσω να διαβάσω για διαγωνίσματα-) και που απομύζησαν κάθε ίχνος ευτυχίας και χαράς που υπήρχε μέσα μου (sorry Nίκο που σε τρομοκρατώ!!!),ήρθε η στιγμή που ξαφνικά....τελείωσε.
Υπάρχει ένα τραγούδι των ΜUSE, που μ'εκφράζει απόλυτα (και να'ταν το μόνο...). Λέγεται ''feeling good"

Birds flying high you know how I feel

Sun in the sky you know how I feel

Reeds driftin' on by you know how I feel

It's a new dawn

It's a new day

It's a new life

For me

And I'm feeling good

Fish in the sea you know how I feel

River running free you know how I feel

Blossom in the tree you know how I feel

It's a new dawn

It's a new day

It's a new life

For me

And I'm feeling good

Dragonfly out in the sun

You know what I mean, don't you know

Butterflies all havin' fun you know what I mean

Sleep in peace when day is done

And this old world is a new world

And a bold world

For me

Stars when you shine you know how I feel

Scent of the pine you know how I feel

Yeah freedom is mine

And you know how I feel

It's a new dawn

It's a new day

It's a new life

For me

And I'm feeling good...

Ακριβώς έτσι!Ο κόσμος γύρω μου είναι πανέμορφος!(ό,τι έχει απομείνει απο τη μόλυνση και τις πυρκαγιές,δε θα τ'αναλύσω σήμερα)Έχω ακούσει περισσότερα cd απο κάθε άλλο καλοκαίρι, βλέπω ξανά ταινίες μετά τα μεσάνυχτα (πώς τη λάτρευα αυτή μου τη συνήθεια!), βγαίνω με τις παρέες μου που περνάμε πλέον ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ τέλεια (δε ξέρω πως επιτεύχθηκε αυτό,αλλά είναι γεγονός), πέρασα στη σχολή που ήθελα, ξάπλες όλη μέρα(God,I missed that!).Βρέθηκα με τη κολλητή μου μετά απο 3 ολόκληρα χρόνια για διακοπές, για να συνηδητοποιήσω οτι οι φιλίες, αν είναι δυνατές, και να το θέλουν και οι δύο, κρατάνε...

Τελικά έχει δίκιο ο Bono

"..after the flood all the colours came out_it's a beautiful day"

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ‘ΡΧΕΤΕ ΑΝΑΓΟΥΛΑ;

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ! ΑΣ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΟ (ΠΡΟ)ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ!

Τι μικροί; Σε ηλικία; εισόδημα(πως λέμε μικρομεσαίοι;), όργανο(κλαρινοτρομπέτα);

ΙΔΟΥ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΜΜΕ!

Όχι, έχει πάει να δει το Harry Potter… Καθίστε (ξέρετε που) να την περιμένετε!

ΜΙΑ ΓΕΡΗ ΔΟΣΗ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ!

ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ:

Ε ναι δεν τα χουμε πει; Μαζεύουμε όλο το κεφάλαιο εμείς για να μην το έχουν οι καπιταλιστές! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!

ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΡΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!

All rights ρεζερβέ!