Τρία χρόνια πέρασαν...

...από τότε που έφυγα απο τη πρωτεύουσα. Δεν ήταν η μόνη πόλη που έζησα φυσικά, αλλά ήταν η πρώτη που έζησα εκεί για τέσσερα χρόνια, σε περίοδο Γυμνασίου. Ήταν και η πρώτη φορά που δέθηκα και με παρέα. Απ΄τις δύο παρέες που έκανα, ένα άτομο ήταν σταθερό. Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, στο τέλος μόνο μ'αυτή κρατήθηκε η επαφή-με τηλέφωνα αρχικά, με γράμματα στη συνέχεια-. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα ζήτημα να μιλήσαμε πέντε φορές, όμως η φιλία διατηρήθηκε στο ακέραιο, και μάλιστα έγινε πιο δυνατή. Για να'ρθει το καλοκαίρι και ν'ανταμωθούμε σε ουδέτερο έδαφος αρχικά, και πριν απο μια βδομάδα να ξαναπάω επιτέλους Αθήνα, για να ξανακάνουμε όλες εκείνες τις συνήθειες που κάναμε τότε. Όσο και να προσαρμόσθηκα πλήρως στη πανέμορφη Θεσσαλονίκη, η παρέα της ΚΟΛΛΗΤΗΣ μου(και είναι η μόνη για την οποία χρησιμοποιώ τέτοιο χαρακτηρισμό) είναι αναντικατάστατη.
Ηθικό δίδαγμα??Αν και λένε οτι ο χρόνος και η απόσταση φέρνει λήθη, αν το θέλουν και τα δύο άτομα, δυναμώνει τις σχέσεις...