Αυτοί οι άνθρωποι...-Daniel Lommel(α΄μέρος)

Είναι ένα διαφορετικό είδος τέχνης απ΄αυτά που συνήθιζα να παρακολουθώ.Πρόκειται για ένα χοροθέατρο.Δεν έιναι μόνο συνδυασμός κλασικού'σύγχρονου μπαλέτου,αλλά και υποκριτική.Η αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να πάω δεν είχα ιδέα τι θα παρακολουθούσα.Απ΄ότι γνωρίζω, ο χορογράφος Lommel υπήρξε κορυφαίος χορευτής του Maurice Béjart(ο οποίος,όπως αναφέρει,"Ο δάσκαλός μου, ο Μορίς Μπεζάρ, ήταν σύγχρονος, τώρα είναι πολύ κλασικός",θέλοντας να δηλώσει τη συνάφεια μεταξύ κλασικού και σύγχρονου,πράγμα που μόνο ο χρόνος μπορεί να ορίσει), είναι διακεκριμένος χορογράφος, και ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής Χοροθεάτρου του Κ(ρατικού)Θ(εάτρου)Β(ορείου)Ε(λλάδος).
Τίποτα δε με προετοίμαζε γι΄αυτό που θα επακολουθούσε,που η μόνη λέξη που ταιριάζει απόλυτα στη περιγραφή του είναι ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟ.Και σαν υπόθεση,και σα θέαμα.Το έργο χωριζόταν σε τρια μέρη.Το πρώτο ήταν το "μαθημα", απο το ομότιτλο έργο του Ιονέσκο.Ο Ιονέσκο έίχε δηλώσει πως το΄γραψε,επειδή οι φίλοι του τον ρωτήσαν"είναι δυνατόν να γράψεις ένα έργο με ανώδυνα λόγια,που να οδηγήσει σε ένα έγκλημα?".Το δεύτερο μέρος ήταν το "Αυτός ο Αντωνέν Αρτώ...",βασισμένο σε κείμενα του Αρτώ, τα όποία ο ηθοποιός (Γιώργος Κροντήρης) ερμήνευε,με έναν τρόπο που σε καθήλωνε,ωστέ πολλές φορές σου ήταν αδύνατο να παρακολουθείς τις χορογραφίες που γίνονταν το ίδιο διάστημα.Τόσες φιλοσοφικές,παρανοϊκές σκέψεις και κουβέντες...Και το "Κεκλεισμένων των θυρών" απο το ομότιτλο θεατρικό του Σαρτρ.Ο ίδιος είχε δηλώσει γι΄αυτό"...Αναλογίστηκα πως μπορούμε να βάλουμε μαζί τρία πρόσωπα χωρίς να φύγει κανένα τους απο τη σκηνή,να τα κρατήσουμε εκεί ως το τέλος,λες και θα ήταν για μια αιωνιότητα.Τότε μου ήρθε η ιδέα να τα βάλω στην κόλαση και να κάνω τον καθένα τους δήμιο των άλλων δύο".
Όταν ξεκϊνησε η παράσταση,μου έκανε τεράστια εντύπωση πόση διαφορά είχε να παρακολουθείς μπαλέτο απο τη τηλεόραση και πόση απο κοντά.Λες και ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο να χορεύουν στις "μύτες" και να λυγίζουν τα κορμιά τους στον αέρα καταπώς θέλουν.Οι χορογραφίες ήταν πραγματικά ευρηματικές,και καθε μία κίνηση συμβόλιζε κάποιο συναίσθημα,κάποιο πάθος, κάποια σκέψη...Ειναι αξιοσημείωτο πόσα πολλά μπορούν να ειπωθούν μέσα απο μια χορογραφία χωρίς λέξεις.Ξεχώρισα εγώ τους χορευτές που τους είδα και ως ντουέτο στο πρώτο μέρος,την Δήμητρα Αντωνάκη και τον Maxime Lachaume(ο οποίος πρωταγωνιστούσε και στο τρίτο μέρος).Δε ξέρω αν μου έκανε τόση μεγάλη εντύπωση επειδή ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα χοροθέατρο, ή επειδή ήταν μια παράσταση Lommel.Υποψιάζομαι πως ήταν ο συνδυασμός...
ps.Ανυπομονούμε για τις 15 και 18 για το β΄μέρος...