Έφτασα στο σταθμό Λαρίσης κατά τις 17.00, κι από κει θα αναχωρούσαν τα μισθωμένα πούλμαν για το «χωράφι» της Μαλακάσας, οπού είχαμε κλείσει θέσεις κατά τις 18.30 (Αναφορικά, 10 ευρώ μετ’επιστροφής, δεν ακούγεται καθόλου άσχημα. Μετά είδαμε όμως πάνω στο εισιτήριο πως η κανονική τιμή είναι 6 ευρώ…) Θα ήταν λοιπόν άσκοπο να τριγυρίζω στην Αθήνα, για μιάμιση ώρα. Έτσι, κάθισα στα everest του σταθμού, και παρατηρούσα τον κόσμο που είχε μαζευτεί απ’έξω και περίμεναν να φύγουν με τα πούλμαν των 17.30.
Μισή ώρα αργότερα συναντήθηκα με τη φίλη μου και τη παρέα της… Αυτή ήταν που μου έμαθε τους ΜUSE, όταν την έιχα δει να γράφει αυτό το όνομα σ’ένα παγκάκι, κι αυτή που μου διευκρίνησε ότι το πρώτο εκείνο τραγούδι τους που άκουσα ήταν το “Time is running out”.
Φτάσαμε κατά τις 20.00, βρήκα και μια άλλη φιλική μου παρέα, και περιμέναμε πλέον ν’αρχίσουν.(Και ως γνωστόν, εν αναμονή ξεκινήματος συναυλίας, ή ώρα δε περνάει με τίποτα..) Ήμασταν αρκετά κοντά στη σκηνή, και στην αρχή είχαμε μια πολύ καθαρή εικόνα της. Στην αρχή. Γιατί μετά χώθηκαν μπροστά μας κάτι λελέκια.
20.30, και η συναυλία καθυστέρησε λίγο ν’αρχίσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κλείνουν τα φώτα και φωτίζεται η σκηνή μ’ένα αχνό μπλε, και η ανυπομονησία μας να φτάνει στο κατακόρυφο! Σκεφτόμουν «είναι αλήθεια, θα δω live τους muse!» χωρίς να χρειαστώ να ξενιτευτώ στα Βαλκάνια όπως υπολόγιζα, και το καλοκαίρι που πέρασε στην Ευρώπη.
ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ! Ανοίγουν τη συναυλία με «Knights Of Cydonia», που μας ξεσήκωσε κατ’ευθείαν και μας βρήκε να ουρλιάζουμε « ΝΟΟΝΕ’S GOING TO TAAAKE MEEE ALIIIIVEEEE…». Μας καλησπερίζει ο Μatt στα ελληνικά, και αμέσως μετά λέει κάτι σαν «Αθήνα είσαι υπέροχη», ή κάτι παρόμοιο, δε θυμάμαι ακριβώς ποιό επίθετο χρησιμοποίησε. Πάντως το’πε σε άπταιστα ελληνικά, τόσο που δε τ’αναγνωρίσαμε, γιατί δε το περιμέναμε!Η συνέχεια ήρθε με «Map Of The Problematique», ένα κομμάτι που θεωρώ δυνατό, και δεν αναφέρομαι στο ρυθμό, και το « Hysteria». Πραγματική υστερία όμως απ’τον κόσμο παρατηρήθηκε στο επόμενο τραγούδι, «Supermassive Black Hole». Σειρά είχαν το «Butterflies & Hurricanes» και το «Sing For Absolution». Αν και το τελευταίο δε το ξερα, γιατί δεν είχα ακούσει όλα τα τραγούδια του Αbsolution, μου’μεινε έντονα από τη συναυλία…
Και μετά το « Feeling good», έχω αναφερθεί νομίζω παλιότερα σ’ αυτό το τραγούδι… Ένα σχόλιο που άκουσα από διπλανό μου αφού τελείωσε το τραγούδι «Τι ωραία που το λέει όμως ο άτιμος…»(νομίζω τα λέει όλα ;-) ).
Ακολούθησε το μεγαλεπήβολο «Apocalypse Please»,και αμέσως μετά άρχισε με το χαρακτηριστικό ξεκίνημα της κιθάρας του την εισαγωγή του «Invincible». Στο επόμενο έγινε όμως ο μεγαλύτερος χαμός, όλοι το τραγουδούσαν ουρλιάζοντας! «Το-,ε-πό-με-νο-τσα-ρού-χι, starlight». Ο καημένος, ήθελε να πει το επόμενο τραγούδι! Λίγο απίθανο το βρίσκω να μπερδεύτηκε τόσο ο ίδιος, ώστε να αλλάξει τρία σύμφωνα και να του βγει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα(Αν πιάσω στα χέρια μου αυτόν που του τα’πε…)-εγώ πάντως δε το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, την επομένη μου το δείξαν σε videάκι που κυκλοφόρησε στο internet, διόλου απίθανο να βάλαν τη φωνή άλλου από πάνω,τεσπά.-
Σειρά δόθηκε στα «Time Is Running Out» και «New Born», όπου μας ξεσήκωσαν για τα καλά και μας κόψαν την αναπνοή…!
Και διακοπή για το encore. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει τραγούδια που ήθελε ν’ακούσει. «Darkshines» από αριστερά, από πιο κοντά μου «Plug in Baby». Κάποια στιγμή φωνάζει ένας «ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ!», για να απαντήσει στα γεμάτα απορία βλέμματα των περισσοτέρων «Αφού ξέρουν ελληνικά!».Έπεσε ΤΟ γέλιο μ’αυτόν.
Ξαναβγαίνουν στη σκηνή, και ο Dominic, o drummer, μας ζητάει να ανάψουμε είτε αναπτήρες, ή να χρησιμοποιήσουμε τα κινητά για ατμόσφαιρα στο επόμενο τραγούδι.. «Soldier’s poem», απ’τα πιο τρυφερά κομμάτια τους. Η ρομαντική ατμόσφαιρα συνεχίζεται για λίγο ακόμα με « Unintended», και διακόπτεται για τα καλά με το «Plug in baby».Κατά τη διάρκεια αυτού ελευθερώθηκαν κάτι τεράστια μπαλόνια με κάπως ρευστή επιφάνεια, πάνω απ’τον κόσμο (hullabaloo θαρρώ τα λένε) και άρχισαν όλοι να παίζουν σπρώχνοντάς τα από τη μια μεριά στην άλλη, ώσπου στο τέλος έσκασαν για να αφήσουν να αιωρούνται χιλιάδες μικρά χαρτάκια.
Τελευταίο encore,και κλείνουν τη συναυλία με «Take a bow», και «Stockholm syndrome»!(στοιχείο του κύκλου, δυναμικά ξεκίνησαν-δυναμικά έκλεισαν :-D ) Σηκώθηκαν απ’τις θέσεις τους, χαιρέτισαν τον κόσμο και έφυγαν. Μου φάνηκε απότομο κλείσιμο…
ΣΥΝΟΨΙΣ: Η συναυλία ήταν μια πραγματική έκρηξη ήχου, μελωδίας και ρυθμού, και παρά τα καλά γραφικά που εμφανίζονταν στις οθόνες πίσω από τη μπάντα, η μουσική τους και η φωνή του Bellamy ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία Οι MUSE έχουν απίστευτη ενέργεια που τη μεταδίδουν εύκολα στο κοινό, και το εντυπωσιάζουν με το ταλέντο τους ως μουσικοί, με τις ψαγμένες μελωδίες τους και τα δυναμικά κρεσέντα τους.
Ο Βellamy μας θάμπωσε με τον τρόπο που έπαιζε είτε το πιάνο είτε τη κιθάρα(ιδίως αυτήν!), και ενθουσιαζόταν κι ο ίδιος σα και μας με τα τραγούδια, που, αρκετές φορές ενώ έπαιζε, χοροπηδούσε κιόλας!
Ο Dom, δε πολυφαινόταν από την κεντροαριστερή πλευρά που ήμουν εγώ (τον έκρυβε ένα πιατίνι) αλλά τα έδινε όλα, και μίλησε μερικές φορές στο κοινό(αν και το κοινό ήταν λίγο κρύο μαζί του), και ήταν ωραίο να βλέπεις τον μπασίστα, τον Chris, να πωρώνεται μερικές φορές με το χαρακτηριστικό τρόπο του, κουνώντας ρυθμικά γύρω-γύρω το κεφάλι του. Ήταν επίσης πολύ ευχάριστο να βλέπεις τα μέλη της μπάντας να λένε αστεία μεταξύ τους και να γελάνε, κι ακόμα κανά δυό φορές να κάνουν αστεία με τον κόσμο.
Όντας άτομο που βρίσκει πολλές φορές τη μουσική αποκαλυπτική, η μουσική των MUSE είναι θα μπορούσα να πω κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική, πόσο μάλλον σε μια συναυλία!
Δε γνωρίζω δυστυχώς πόσος κόσμος τη παρακολούθησε, γνωρίζω όμως πως είδα εκεί πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, και επίσης γνωρίζω πως την παρακολούθησαν επίσης άτομα απ’τα Βαλκάνια, την Ιταλία, το Ισραήλ, την Αγγλία… (τουλάχιστον). (Kάπου διάβασα γύρω στους 15.000 κόσμο...)
Η βραδιά με βρήκε να ταξιδεύω για Θεσσαλονίκη, ακούγοντας μουσική (ε,γιατί να το κρύψομεν άλλωστε,κυρίως muse) με φόντο έναν α-πί-στευ-τα έναστρο ουρανό με αστέρια να πέφτουν, και ν’αναρωτιέμαι να θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάληλο κλείσιμο για MUSE συναυλία-ίσως αν κατέβαινε ένα U.F.O lol…-
P.S: Ανάμεσα στις κορυφαίες ατάκες, αυτές ενός ψήστη έξω απ’το χώρο της συναυλίας «Σουβλάκια, λουκάνικα. Ομορφαίνουν, δε παχαίνουν» και «Σάντουιτς πολυτελείας!». Αχα, τα’ακούσαμε κι’αυτό….
PS2:Θανάση merci για τις photos!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου