Ξαναβλέποντας ή ξαναδιαβάζοντας έργα της, και συγκεκριμένα το Pride and Prejudice (Περηφάνια και προκατάληψη ), δύο φράσεις της μου έκαναν αυτή τη φορά τόσο μεγάλη εντύπωση:
"There are few people whom I really love, and still fewer of whom I think well. The more I see of the world, the more am I dissatisfied with it; and every day confirms my belief of the inconsistency of all human characters, and of the dependence that can be placed on the appearance of either merit or sense."
(«Γιατί, είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που αγαπώ αληθινά και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που εκτιμώ. Όσο πιο πολύ γνωρίζω τον κόσμο, τόσο λιγότερο μου αρέσει. Και, κάθε μέρα που περνάει, επικυρώνει τη γνώμη μου για την ασυνέπεια που έχουν ο χαρακτήρες όλων των ανθρώπων και βλέπω πόσο λίγο μπορεί κανείς να βασιστεί σε μιαν απατηλή εμφάνιση που δείχνει είτε αξία είτε φρόνηση.»)
Τον τελευταίο καιρό διάφορα περιστατικά μου φέρνουν στο νου αυτή τη φράση. Όχι δε χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους τελείως, αλλά γεγονός είναι ότι γύρω μας υπάρχουν αρκετοί κ.κ. Κόλλινς και Γουίκαμ. Ναι δεν αντιλέγω είναι ρομάντζα τα έργα της, και πόσο υποτιμητικό είναι για μια κοπέλα σήμερα να διαβάζει τέτοια! Εμένα μ'αρέσουν όμως. Η ρομαντικούρα που σήμερα κοροϊδεύουμε, στην πραγματικότητα κορόιδευε στην εποχή της την τεράστια επίδραση του ρομαντισμού στις γυναίκες (βλ. Sense and Sensibility ).
Αυτό όμως που πραγματικά θαυμάζω στη Π.κ.Π. είναι το πνεύμα της ηρωίδας. Το γεγονός οτι μπορούσε να γελάει με τις ανθρώπινες γελοιότητες και την κουταμάρα που έβλεπε γύρω της, η ετοιμολογία της, κι ότι μπορούσε να πάει ως ένα σημείο κόντρα στις νόρμες της εποχής για την ευτυχία της.
"...απουσιάζει η περιγραφή της φύσης, κάθε περιγραφή των αντικειμένων, κάθε περιγραφή του χώρου και αυτών, ακόμη, των ανθρώπινων μορφών.(...)Όλα αφήνονται στην ομιλία των ανθρώπωνκαι στον εσωτερικό τους διάλογο, όπως συμβαίνει και με την Ελίζαμπεθ. Το μυθιστόρημα αυτό είναι σκέτος διάλογος. (...) Δεν νοιάζεται παρά μονάχα για το εσωτερικό των ανθρώπων και τα γεγονότα.
Ακόμη, δεν υπάρχει υψηλός πυρετός, Δεν βουρδουλιάζουν τις ψυχές άνεμοι καφτεροί, πάθη τρικυμιώδη.(...) Είναι αισθήματα που αποδίδουνε την ψυχική πραγματικότητα του μεσαίου Άγγλου της εποχής εκείνης... -Στάθης Πρωταίος"
παραθέτω και link που εντόπισα πρόσφατα, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να διαβάσει το βιβλίο στο ίντερνετ (στα αγγλικά). Παλιά έκδοση (απ'αυτές που θα χρυσοπλήρωνα να έχω!) μιας και έχει, πέρα από απίστευτο εξώφυλλο, και γκραβούρες που τόσο πολύ αγαπώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου