Πριν απο λίγες μέρες διάβασα στις εφημερίδες πως παγκοσμίως άνθρωποι θα έγραφαν στα blog τους κάτι για το περιβάλλον,που απειλείται στις μέρες μας(όχι υπό εξαφάνιση).Για να είμαι πιο ακριβής, το απειλήσαμε με καταστροφές, καυσαέρια, σκουπίδια και κάθε είδους ρύπους, που τώρα αυτό μας απειλεί να μας εξαφανίσει.Είχα εξ΄αρχής σκοπό να γράψω κάτι γι΄αυτό, αλλά πάντα έμενε πίσω.
Είμαι άτομο της φύσης.Έτσι μ΄έμαθαν(και είμαι ευγνώμων γι΄αυτό).Μ΄έμαθαν οτι εκδρομή δεν είναι μια μέρα σ΄άλλη πόλη με φαγητό σε μια καλή ταβέρνα,αλλά μια μέρα στο δρυμό του Νέστου,με ένα απλό πικ-νικ.Μιά βόλτα σε δάσος, σε βουνό, και μου φτιάχνει τη διάθεση.Ακόμα και με τ΄αυτοκίνητο,οι διαδρομές...Ένα χωράφι,μ΄ένα δέντρο λίγο πιο κει,και πέρα βουνά,ένα τόσο απλό σκηνικό που αποτελεί κι αυτό για μένα σκηνικό ομορφιάς,που εύχομαι (όπως άλλες εκατομμύρια φορές) να μπορούσα να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου.Τα χρώματα,οι μυρωδιές,οι ήχοι(ακόμα και μόνο του ανέμου)το μεγαλείο της απλότητας ή και της αφθονίας.Είτε με ηλιόλουστο καιρό να φωτίζεται η πλάση, είτε υπάρχει απο πάνω ένας μολυβί ουρανός να κάνει όλα τα υπόλοιπα χρώματα πιο έντονα, πιο σκούρα...Η μυρωδιά της βροχής,και του χώματος πριν τη βροχή...
Πριν απο τρία χρόνια που (ξανα)εγκαταστάθηκα Θεσσαλονίκη,πίστεψα οτι μέσα σ΄όλα τ΄άλλα,θα μου λειπε ο Υμμητός,το βουνο που ήταν ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου.Ε λοιπόν,το επόμενο σπίτι μου είναι τελικά δύο τετράγωνα απο το τεράστιο παραλιακό πεζόδρομο, που ενδυκνύεται για βόλτες.Είτε για να σου φτιάξει περισσότερο τη μέρα, είτε για να ξεθυμάνεις απο τυχόν νεύρα σου,είτε για να νιώσεις καλύτερα αν δε νιώθεις καλά,για να μοιραστείς μυστικά και νέα με τη παρέα σου,ακόμη και για να γυμναστείς(πάρα πολύς κόσμος τρέχει,κάνει ποδήλατο κλπ.).Η θάλασσα,που είναι πανέμορφη και σαγηνευτική παντώς καιρού,είτε μπλε είτε γκρίζα.Προσφάτως, έβγαλα το άχτι που είχα εδώ και έξι, ίσως και παραπάνω χρόνια, να ταξιδέψω με τραίνο.Για τη διαδρομή κυρίως.Το πρώτο ταξίδι έγινε στις 7 το πρωί,που χάραζε.Οι πρώτες δύο ώρες ήταν μαγεία.Λες και έβλεπα τοπία του Van Gogh και του Friedrich ταυτόχρονα.Πέρα απ΄τα τοπία, ο ήλιος μπαινόβγαινε μέσα απο βαριά σκούρα σύνεφα, κάνοντας ωραία παιχνίδια με το φως.Παράλληλα,ψιλή ομίχλη απλωνόταν παντού...
Σκοπός μου παρ΄όλα αυτά είναι να διαμαρτυρηθώ, πάνω απ΄όλα.Απο μικρή έβλεπα παντού γύρω σκουπίδια.Στα δάση,στους δρόμους,παντού.Και ανόητο μεν εκ μέρους μου,τόσο δα κοριτσάκι,σκεφτόμουν"Μια μέρα να ρθώ εδώ με μια σακούλα να τα μαζέψω."Ισως ακόμα πιο ανόητο εκ μέρους μου,και τώρα που "μεγάλωσα",όταν βλέπω τέτοια σκηνικά να σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο πράγμα.Μα κάποιος πρέπει να το κάνει...
Οι βόλτες στη παραλία που περιέγραψα πριν είναι υπέροχες.Είναι όμως υπέροχες ηθελημένα,επειδή εθελοτυφλούμε στα πάμπολα σκουπίδια που επιπλέουν.Μερικές φορές είναι τόσα πολλά,που δε διανοείσαι καν να κάτσεις στο πεζουλάκι που αρχίζει η θάλασσα γιατί είναι σκέτη αηδία.Υποτίθεται ο βιολογικός καθαρισμός,ή όπως στο καλό το λένε ήταν σε λειτουργία.Τους πέντε τελευταίους μήνες το αμφισβητώ έντονα.Το μεγαλύτερο ατού της Θεσσαλονίκης είναι η παραλία της.Μα όλοι αυτοί του Δήμου και βάλε,γιατί δε κάνουν τίποτα??Εστω και για τα λεφτά!Αν καθαρίσει ο κόλπος,έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα.Μια-δυό φορές το χρόνο,η παραλία αναδύει μια απίστευτη μπόχα.Μας το εξήγησαν πέρσι στη Βιολογία,είναι το φαινόμενο του "ευτροφισμού".Τα απορρυπαντικά που καταλήγουν στη θάλασσα,αποροφούνται εύκολα απο τα φύκη.Το ζωοπλαγκτόν αυξάνεται,με αποτέλεσμα,τα υπόλοιπα μέρη της αλυσίδας(ψάρια),δεν έχουν αρκετό οξυγόνο και πεθαίνουν απο ασφυξία.Εξ΄ου και η μυρωδιά..
Όσο για τα αποτσίγαρα?Τις λεγόμενες"γόπες"?χα.χα. Όπου και να κοιτάξεις,υπάρχουν.Φευγείς "απ΄τη πόλη και το καυσαέριο",και πας διακοπές σε παραλία, που σε 1τ.μ. γης υπάρχουν ίσαμε 80 "γόπες". Και οι παραλίες φύσκα στα μικρά παιδία,που ως φυσικόν,θα παίξουν με την...άμμο.(μα γιατί να μη λέμε"πάρε τα κουβαδάκια σου να παίξεις με τ¨αποτσίγαρα"?Η αλήθεια είναι,περισσότερα τέτοια βρίσκεις παρά άμμο.)Και βλέπεις ακόμα και "υπερ-προστατευτικούς"γονείς,που ασπρίζουν τα πιτσιρίκια τους στο αντηλιακό,αλλά,εκτός του οτι καπνίζουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια τους(και σύμφωνα με έρευνα,κάθε χρόνο 3.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στη Γαλλία απο παθητικό κάπνισμα),σβήνουν το τσιγάρο δίπλα στα πόδια τους,εκεί που σε 10λεπτά θα βάλουν τα μικρά να παίξουν κοντά τους"για να τα προσέχουν".
Είσαι στο καράβι(ω, χαρακτηριστικότατο παράδειγμα!!).Ας πούμε κάνει το γύρο του νησιού,σε πηγαίνει σε άβατα,απόκρημνα και αθέατα μέρη.Όλοι μένουν άναυδοι μπρος στο κάλος της φύσης.Κι αφού βγάλουν μια χαρά τις φωτογραφίες τους,πετάνε το τσιγάρο μες τη θάλασσα.Ο κάπετανιος έχει ζητήσει εξ΄αρχής να μη ρυπαίνουν αυτή την ομορφιά για να τη διατηρήσουν.Αργότερα όμως βλέπεις κι αυτόν να πετάει το τσιγάρο μέσα!Κι αν τους αγριοκοιτάξεις,θα σε αγριοκοιτάξουν χειρότερα...Μια μέρα που είχα νευριάσει αφάναταστα με οδηγούς Ι.Χ. που κάναν το ίδιο,προσπάθησα να φανταστώ μια σουρεαλιστική εικόνα.Πέτα,πέτα,πέτα αποτσίγαρα,γεμίζει ο τόπος,φτάνουν το1μέτρο,και θ΄αυξάνονται...θα πνιγόμαστε σ΄αυτά,και αυτοί που τα πέταξαν θα φωνάζουν οι ίδιοι"βοήθεια πνιγόμαστε!"...Έτσι θα ηρεμήσουν??
Να μιλήσω για τον αέρα?Που υπάρχουν μέρες που κατεβαίνεις στο κέντρο της πόλης και σε πιάνει δύσπνοια?(ακόμα κι αν δεν έχεις πρόβλημα,όοχι,εκεί,ν΄αποκτήσεις).Να μιλήσω για κίτρινες,γκρίζες σκόνες που εμφανίζονταν κατά καιρούς πάνω απ΄την Αθήνα??Για 50(!!!)βαθμούς Κελσίου??Για τα χιόνια που δεν έπεσαν πέρσι?(άσχετα που λέω οτι"δεν χιόνισε γιατί δε θα μπορούσα να το χαρώ,ενώ φέτος..").Τη νύχτα πριν τις εκλογές,στις 6.00το πρωί,κοιτάζω για μια στιγμή τον"έναστρο"ουρανό,μπας και διακρίνω κανένα αστέρι και χαρώ,και...θαμπώθηκα!Τόσα άστρα στη ζωή μου ζήτημα 4-5φορές να χω ξαναδεί!Έμεινα!Η εξήγηση?Είχε φυσήξει Βαρδάρης τις προηγούμενες μέρες,και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει...Δε μπορώ να φανταστώ,αν ήμουν και σε περιοχή χωρίς φώτα για αρκετά μίλια,πως θα΄ταν.Στεναχωριόμουν αρκετές φορές όταν έβλεπα γνωστά μου περιβάλλοντα να αλλάζουν.Προς το χειρότερο.Το καλοκαίρι,λίγο έξω απο Θεσσαλονίκη,έβγαινα τα βράδια στη ταράτσα και χάζευα με τις ώρες τον ουρανό.Παρηγοριόμουν,"ακόμα κι αν δεν αφήσουν ίχνος πρασίνου,τον ουρανό τουλάχιστον δε μπορούν ακόμα να τον πειράξουν."Και πριν απο 1λεπτό συνειδητοποίησα πως κι εκεί τα "καταφέρανε"...
Κι αν κάτσω να αναφερθώ στις μεγάλες οικολογικές καταστροφές,όπως η πρόσφατη δική μας,δεν θα΄χω τελειωμό.Δεν έχουμε αρκετό οξυγόνο,και καίμε όσα περισσότερα δάση μπορούμε,όσα περισσότερα ζώα μπορούμε,όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε.Οι τελευταίοι,για να μη πεθάνουν απο ασφυξία αργότερα μαζί μ΄όλους μας.Κι όσοι δε κάηκαν,τώρα θα πνιγούν.Με το τραίνο πάλι,μια διαδρομή πανέμορφη εκτυλίσσονταν μπρος στα μάτια μου.Ένα τούνελ,και μετά...αποκαϊδια.Αλλιώς όταν το βλέπεις απο κοντά...Αν και τα περνούσαμε γρήγορα,μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση, όπως όταν μπαίνεις σε νεκροταφείο.Παρά το θόρυβο του τραίνου,νιώθεις τη σιωπή.Το απόλυτο τίποτα...Στο νεκροταφείο περισσότερη ζωή υπάρχει(δέντρα,ζουζούνια,πουλιά)...
Θα κλείσω με αυτό που χαρακτηρίζω απόλυτη ειρωνία:
Ακουσα στις ειδήσεις μια μέρα,πως στο νότιο μέρος της Αμερικής(αν κάνω λάθος στη τοποθεσία συγχωρήστε με),υπάρχει ένα μέρος,όπου μπορείς να παρακολουθήσεις,έναντι εισητιρίου,μια εντυπωσιακή επίδειξη της δύναμης της φύσης,το θέαμα του να πέφτουν στη θάλασσα ογκόλιθοι πάγου!
Οι πάγοι λιώνουν, ο κόσμος μας καταστρέφεται σιγά-σιγά,και οι άνθρωποι πληρώνουν για να παρακολουθήσουν το τέλος....
Είμαι άτομο της φύσης.Έτσι μ΄έμαθαν(και είμαι ευγνώμων γι΄αυτό).Μ΄έμαθαν οτι εκδρομή δεν είναι μια μέρα σ΄άλλη πόλη με φαγητό σε μια καλή ταβέρνα,αλλά μια μέρα στο δρυμό του Νέστου,με ένα απλό πικ-νικ.Μιά βόλτα σε δάσος, σε βουνό, και μου φτιάχνει τη διάθεση.Ακόμα και με τ΄αυτοκίνητο,οι διαδρομές...Ένα χωράφι,μ΄ένα δέντρο λίγο πιο κει,και πέρα βουνά,ένα τόσο απλό σκηνικό που αποτελεί κι αυτό για μένα σκηνικό ομορφιάς,που εύχομαι (όπως άλλες εκατομμύρια φορές) να μπορούσα να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου.Τα χρώματα,οι μυρωδιές,οι ήχοι(ακόμα και μόνο του ανέμου)το μεγαλείο της απλότητας ή και της αφθονίας.Είτε με ηλιόλουστο καιρό να φωτίζεται η πλάση, είτε υπάρχει απο πάνω ένας μολυβί ουρανός να κάνει όλα τα υπόλοιπα χρώματα πιο έντονα, πιο σκούρα...Η μυρωδιά της βροχής,και του χώματος πριν τη βροχή...
Πριν απο τρία χρόνια που (ξανα)εγκαταστάθηκα Θεσσαλονίκη,πίστεψα οτι μέσα σ΄όλα τ΄άλλα,θα μου λειπε ο Υμμητός,το βουνο που ήταν ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου.Ε λοιπόν,το επόμενο σπίτι μου είναι τελικά δύο τετράγωνα απο το τεράστιο παραλιακό πεζόδρομο, που ενδυκνύεται για βόλτες.Είτε για να σου φτιάξει περισσότερο τη μέρα, είτε για να ξεθυμάνεις απο τυχόν νεύρα σου,είτε για να νιώσεις καλύτερα αν δε νιώθεις καλά,για να μοιραστείς μυστικά και νέα με τη παρέα σου,ακόμη και για να γυμναστείς(πάρα πολύς κόσμος τρέχει,κάνει ποδήλατο κλπ.).Η θάλασσα,που είναι πανέμορφη και σαγηνευτική παντώς καιρού,είτε μπλε είτε γκρίζα.Προσφάτως, έβγαλα το άχτι που είχα εδώ και έξι, ίσως και παραπάνω χρόνια, να ταξιδέψω με τραίνο.Για τη διαδρομή κυρίως.Το πρώτο ταξίδι έγινε στις 7 το πρωί,που χάραζε.Οι πρώτες δύο ώρες ήταν μαγεία.Λες και έβλεπα τοπία του Van Gogh και του Friedrich ταυτόχρονα.Πέρα απ΄τα τοπία, ο ήλιος μπαινόβγαινε μέσα απο βαριά σκούρα σύνεφα, κάνοντας ωραία παιχνίδια με το φως.Παράλληλα,ψιλή ομίχλη απλωνόταν παντού...
Σκοπός μου παρ΄όλα αυτά είναι να διαμαρτυρηθώ, πάνω απ΄όλα.Απο μικρή έβλεπα παντού γύρω σκουπίδια.Στα δάση,στους δρόμους,παντού.Και ανόητο μεν εκ μέρους μου,τόσο δα κοριτσάκι,σκεφτόμουν"Μια μέρα να ρθώ εδώ με μια σακούλα να τα μαζέψω."Ισως ακόμα πιο ανόητο εκ μέρους μου,και τώρα που "μεγάλωσα",όταν βλέπω τέτοια σκηνικά να σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο πράγμα.Μα κάποιος πρέπει να το κάνει...
Οι βόλτες στη παραλία που περιέγραψα πριν είναι υπέροχες.Είναι όμως υπέροχες ηθελημένα,επειδή εθελοτυφλούμε στα πάμπολα σκουπίδια που επιπλέουν.Μερικές φορές είναι τόσα πολλά,που δε διανοείσαι καν να κάτσεις στο πεζουλάκι που αρχίζει η θάλασσα γιατί είναι σκέτη αηδία.Υποτίθεται ο βιολογικός καθαρισμός,ή όπως στο καλό το λένε ήταν σε λειτουργία.Τους πέντε τελευταίους μήνες το αμφισβητώ έντονα.Το μεγαλύτερο ατού της Θεσσαλονίκης είναι η παραλία της.Μα όλοι αυτοί του Δήμου και βάλε,γιατί δε κάνουν τίποτα??Εστω και για τα λεφτά!Αν καθαρίσει ο κόλπος,έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα.Μια-δυό φορές το χρόνο,η παραλία αναδύει μια απίστευτη μπόχα.Μας το εξήγησαν πέρσι στη Βιολογία,είναι το φαινόμενο του "ευτροφισμού".Τα απορρυπαντικά που καταλήγουν στη θάλασσα,αποροφούνται εύκολα απο τα φύκη.Το ζωοπλαγκτόν αυξάνεται,με αποτέλεσμα,τα υπόλοιπα μέρη της αλυσίδας(ψάρια),δεν έχουν αρκετό οξυγόνο και πεθαίνουν απο ασφυξία.Εξ΄ου και η μυρωδιά..
Όσο για τα αποτσίγαρα?Τις λεγόμενες"γόπες"?χα.χα. Όπου και να κοιτάξεις,υπάρχουν.Φευγείς "απ΄τη πόλη και το καυσαέριο",και πας διακοπές σε παραλία, που σε 1τ.μ. γης υπάρχουν ίσαμε 80 "γόπες". Και οι παραλίες φύσκα στα μικρά παιδία,που ως φυσικόν,θα παίξουν με την...άμμο.(μα γιατί να μη λέμε"πάρε τα κουβαδάκια σου να παίξεις με τ¨αποτσίγαρα"?Η αλήθεια είναι,περισσότερα τέτοια βρίσκεις παρά άμμο.)Και βλέπεις ακόμα και "υπερ-προστατευτικούς"γονείς,που ασπρίζουν τα πιτσιρίκια τους στο αντηλιακό,αλλά,εκτός του οτι καπνίζουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια τους(και σύμφωνα με έρευνα,κάθε χρόνο 3.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στη Γαλλία απο παθητικό κάπνισμα),σβήνουν το τσιγάρο δίπλα στα πόδια τους,εκεί που σε 10λεπτά θα βάλουν τα μικρά να παίξουν κοντά τους"για να τα προσέχουν".
Είσαι στο καράβι(ω, χαρακτηριστικότατο παράδειγμα!!).Ας πούμε κάνει το γύρο του νησιού,σε πηγαίνει σε άβατα,απόκρημνα και αθέατα μέρη.Όλοι μένουν άναυδοι μπρος στο κάλος της φύσης.Κι αφού βγάλουν μια χαρά τις φωτογραφίες τους,πετάνε το τσιγάρο μες τη θάλασσα.Ο κάπετανιος έχει ζητήσει εξ΄αρχής να μη ρυπαίνουν αυτή την ομορφιά για να τη διατηρήσουν.Αργότερα όμως βλέπεις κι αυτόν να πετάει το τσιγάρο μέσα!Κι αν τους αγριοκοιτάξεις,θα σε αγριοκοιτάξουν χειρότερα...Μια μέρα που είχα νευριάσει αφάναταστα με οδηγούς Ι.Χ. που κάναν το ίδιο,προσπάθησα να φανταστώ μια σουρεαλιστική εικόνα.Πέτα,πέτα,πέτα αποτσίγαρα,γεμίζει ο τόπος,φτάνουν το1μέτρο,και θ΄αυξάνονται...θα πνιγόμαστε σ΄αυτά,και αυτοί που τα πέταξαν θα φωνάζουν οι ίδιοι"βοήθεια πνιγόμαστε!"...Έτσι θα ηρεμήσουν??
Να μιλήσω για τον αέρα?Που υπάρχουν μέρες που κατεβαίνεις στο κέντρο της πόλης και σε πιάνει δύσπνοια?(ακόμα κι αν δεν έχεις πρόβλημα,όοχι,εκεί,ν΄αποκτήσεις).Να μιλήσω για κίτρινες,γκρίζες σκόνες που εμφανίζονταν κατά καιρούς πάνω απ΄την Αθήνα??Για 50(!!!)βαθμούς Κελσίου??Για τα χιόνια που δεν έπεσαν πέρσι?(άσχετα που λέω οτι"δεν χιόνισε γιατί δε θα μπορούσα να το χαρώ,ενώ φέτος..").Τη νύχτα πριν τις εκλογές,στις 6.00το πρωί,κοιτάζω για μια στιγμή τον"έναστρο"ουρανό,μπας και διακρίνω κανένα αστέρι και χαρώ,και...θαμπώθηκα!Τόσα άστρα στη ζωή μου ζήτημα 4-5φορές να χω ξαναδεί!Έμεινα!Η εξήγηση?Είχε φυσήξει Βαρδάρης τις προηγούμενες μέρες,και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει...Δε μπορώ να φανταστώ,αν ήμουν και σε περιοχή χωρίς φώτα για αρκετά μίλια,πως θα΄ταν.Στεναχωριόμουν αρκετές φορές όταν έβλεπα γνωστά μου περιβάλλοντα να αλλάζουν.Προς το χειρότερο.Το καλοκαίρι,λίγο έξω απο Θεσσαλονίκη,έβγαινα τα βράδια στη ταράτσα και χάζευα με τις ώρες τον ουρανό.Παρηγοριόμουν,"ακόμα κι αν δεν αφήσουν ίχνος πρασίνου,τον ουρανό τουλάχιστον δε μπορούν ακόμα να τον πειράξουν."Και πριν απο 1λεπτό συνειδητοποίησα πως κι εκεί τα "καταφέρανε"...
Κι αν κάτσω να αναφερθώ στις μεγάλες οικολογικές καταστροφές,όπως η πρόσφατη δική μας,δεν θα΄χω τελειωμό.Δεν έχουμε αρκετό οξυγόνο,και καίμε όσα περισσότερα δάση μπορούμε,όσα περισσότερα ζώα μπορούμε,όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε.Οι τελευταίοι,για να μη πεθάνουν απο ασφυξία αργότερα μαζί μ΄όλους μας.Κι όσοι δε κάηκαν,τώρα θα πνιγούν.Με το τραίνο πάλι,μια διαδρομή πανέμορφη εκτυλίσσονταν μπρος στα μάτια μου.Ένα τούνελ,και μετά...αποκαϊδια.Αλλιώς όταν το βλέπεις απο κοντά...Αν και τα περνούσαμε γρήγορα,μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση, όπως όταν μπαίνεις σε νεκροταφείο.Παρά το θόρυβο του τραίνου,νιώθεις τη σιωπή.Το απόλυτο τίποτα...Στο νεκροταφείο περισσότερη ζωή υπάρχει(δέντρα,ζουζούνια,πουλιά)...
Θα κλείσω με αυτό που χαρακτηρίζω απόλυτη ειρωνία:
Ακουσα στις ειδήσεις μια μέρα,πως στο νότιο μέρος της Αμερικής(αν κάνω λάθος στη τοποθεσία συγχωρήστε με),υπάρχει ένα μέρος,όπου μπορείς να παρακολουθήσεις,έναντι εισητιρίου,μια εντυπωσιακή επίδειξη της δύναμης της φύσης,το θέαμα του να πέφτουν στη θάλασσα ογκόλιθοι πάγου!
Οι πάγοι λιώνουν, ο κόσμος μας καταστρέφεται σιγά-σιγά,και οι άνθρωποι πληρώνουν για να παρακολουθήσουν το τέλος....
1 σχόλιο:
Me to telos su egrapses re partali!
Δημοσίευση σχολίου