Δε θα μπορούσα να μη κάνω αναφορά σ' αυτή την ημερομηνία, 23 Ιουλίου, του 2005 όμως. Πριν τρία χρόνια λοιπόν, παίδες, έζησα τη μοναδική εμπειρία και αίσθηση να βλέπω ένα απ' τα όνειρα μου να γίνεται πραγματικότητα. U2 συναυλία στο στάδιο Olympico της Ρώμης. Η αγαπημένη μου μπάντα. Δε θα αναλύσω το δέσιμο που δημιουργήθηκε τη συγκεκριμένη εκείνη χρονιά με τη μουσική τους, θα αρκεστώ στο να πω πως δέθηκα πάρα πολύ συναισθηματικά με την μπάντα αυτή. Θυμάμαι, ανακοινώθηκε η περιοδεία τους και έψαχνα να βρω τη λέξη Greece ανάμεσα στις χώρες που θα έκαναν το πέρασμά τους.Η απογοήτευση όταν δε την είδα πουθενά. Η στεναχώρια που με είχε πιάσει. Η απόφαση να πάω εγώ σ' αυτούς, και η "έξοδος" στο σαλόνι με την αναγγελία προς γονείς "ακούστε, θέλω το και το.Δε θα σας επιβαρύνω, θα μαζέψω εγώ τα χρήματα που θα χρειαστούν, θέλω μόνο τη συγκατάθεσή σας και έναν ενήλικο να με συνοδεύσει." Η συγκατάθεση και το ψάξιμο για εισιτήρια. Η γκαντεμιά να μη βρίσκω εισιτήρια, ή να βρίσκω σε τιμή δεκαπλάσια, ή να μη δέχονται τη πιστωτική που διαθέταμε. Η τελευταία προσπάθεια μέσω Ιταλού και η αποτυχία εύρεσης. Η μεγάλη απογοήτευση, που είχε ως συνέπεια να μην αντέχω να ακούω τραγούδια τους. Και μετά απο καιρό...η εύρεση ενός fan club, και στη συνέχεια ενός ταξιδιωτικού γραφείου που τα οργάνωνε όλα!Alas, τα προβλήματα δεν έπαψαν να εμφανίζονται...αλλά πήγα!
3μέρες στη Ρώμη, και σα σήμερα Σάββατο, απο τις 10 να έχουμε στηθεί έξω απ'το μέγα Olympico. Πάνω απ'τους μισούς των 70κάτι χιλιάδων κόσμου είχαν στηθεί κι αυτοί απ' έξω, άτομα απο διάφορες χώρες.Καθόμασταν αρχικά.Η καθυστέρηση μίας ώρας να μας βάλουν μέσα, με μας πίτα, όρθιους, σε 41ºC ως τις 4 το μεσημέρι.Να μας βρέχουν με λάστιχα. Το να μπούμε ήταν μια άλλη ιστορία.To τρέξιμο για να κατέβουμε στο γήπεδο που κάναμε όλοι.Προχωράω όμως τη ροή.Να βγαίνουν οι άλλες μπάντες πιο πριν, και να μη περνάει η ώρα...Ώσπου εμφανίζονται 4 Ιρλανδοί. Το να κρατάς τόσο κόσμο έξω απ'το γήπεδο, και στη πλειοψηφία του Ιταλούς, θα΄χει τα ίδια αποτελέσματα με το να τους κρατούσες μαντρωμένους και ξαφνικά να τους ξεχύνεις έξω. Εγώ πατώντας επί "πτωμάτων"(γιατί όλοι είχαν αρχικά ξαπλωθεί κάτω) κατάφερα βρήκα και για τη φίλη μου και για τη μάνα μου(η ροκού η μαμά χαχ!) μια πολύ καλή θέση σε κάγκελα, της δεύτερης σειράς όμως.(καμιά 20 μέτρα απ'τη σκηνή). Οπότε, πέφτουν οι πρώτες νότες και το εναρκτήριο λάκτισμα. Ο Bono να φωνάζει uno,dos,tres,catorce!,αλλά μα την αλήθεια δεν ακούστηκε.Ακούστηκέ μόνο που το ούρλιαζε όλος ο κόσμος στο στάδιο, και με το που ξεκινάει το τραγούδι, όλο το στάδιο να σείεται.Όλοι χοροπηδούσαν,όλοι το περίμεναν όλη μέρα, αν όχι πόσο καιρό.(χορος+πηδάω,πού πιο ταιριαστή λέξη!!)παραθέτω setlist και highlights που μου ρχονται σε πρώτη σκέψη:
- Vertigo (ο "σεισμός")
- I will Follow ("Ιf you walkaway,I'll walkaway,I will follow...)
- Electric Co.(η έκπληξη για μένα μιας και είναι απ'τον πρώτο τους δίσκο)
- Elevation(τρελό χοροπηδητό ταυτόχρονα με όλους,και η αρχή,όπου τραγουδάει,και στο σημείο που λέει elevation και αρχίζουν να παίζουν όλοι, εμείς το ουρλιάξαμε και ξεσηκωθήκαμε, αλλά αυτοί μας την "έφεραν" και συνέχισαν στο ίδιο τέμπο ξανά, και οι περισσότεροι να γελάμε...)
- New Years Day(ένα απ'τα αγαπημένα μου τραγούδια τους, όπου εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πλήρως που ήμουν, που βρισκόμουν, τι είχα περάσει και που είχα φτάσει, και να πατάω κάτι κλάμματα...Ο σεκιουριτάς μπροστά στοίχημα θα τα χε παίξει.Πείτε μου, έχετε δει πολλές φορές άνθρωπο να τραγουδάει τα λόγια, να κλαίει με λυγμούς απο χαρά έτσι ώστε να του είναι πιο δύσκολο να τραγουδήσει, και να χει και ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, πράγμα που έκανε την εκφορά των στίχων ακόμα πιο δύσκολο? :-) )
- Beautiful Day( See the Dome in green and blue..)
- I still Haven't Found What I'm Looking For (I have ran, I have crawled, I have scaled these city walls...only to be with you-η αλήθεια μου για να τους δω,μόνο που εγώ βρήκα τελικά αυτό που έψαχνα :-) )
- All I Want is You(εδώ ήταν που άρχισε και η Ιταλίδα δίπλα μου να κλαίει και κλαίγαμε μαζί lol!)
- City of Blinding Lights (άπαιχτο, απίστευτο, μαγικό..)
- Miracle Drug(που εκεί που αφιερώνει ο edge με τη κιθάρα του ουρλιάζω ένα go edge και συνειδητοποιώ πως και ο Γερμανός παρα δίπλα ούρλιαξε το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή! -the songs are in your eyes...)
- Sometimes You Can't Make It On Your Own (συγκλονιστική εκτέλεση, μιας και ο Bono το αφιέρωσε στον πατέρα του που είχε πεθάνει απο καρκίνο)
- Love
And Peace or Else(η σκηνή είχε δύο εξογκώματα αριστερά και δεξιά που εισχωρούσαν μέσα στο κοινό. Χωρίζεται η μπάντα σε δυάδες και παίζουν μέσα στον κόσμο σχεδόν. Ο Larry έχει ένα τύμπανο εκεί, και στο τέλος το παραχωρεί στον Bono, ο οποίος με δεμένα μάτια η οποία γράφει coexist,(με C το σύμβολο των μουσουλμάνων, x των Εβραίων και t των χριστιανών για να δηλώσει πως όλοι είμαστε ίσοι)αρχίζει και χτυπάει αυτός για να δώσει το έναυσμα για το... - Sunday Bloody Sunday (τραγούδι θρύλος, ο Larry να αφιερώνει στα drums, και να φωνάζω break them Larry! ενώ την ίδια στιγμή του φώναξε κάτι άλλο ο Γερμανός, να με κοιτάει όλος απορία, να τον κοιτάω όλη απορία, και να γυρνάμε να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια lol)
- Bullet The Blue Sky (oτι και να πεις θα'ναι λίγο γι'αυτο το τραγούδι.Στις γιγαντοθόνες σε animation πολεμικά αεροπλάνα να περναν δίπλα απο πολυκατοικιες)
- Miss Sarajevo( ο Bono να τραγουδά όπερα, το σημείο του Pavarotti, στο τέλος να εμφανίζονται στη γιγαντοοθόνη τα άρθρα των human rights)
- Pride(In the Name Of Love) (στο τέλος να ουρλιάζουμε όλοι ως βοήθεια στον edge το γνωστό οhoh oh :-D ενώ ο Bono συνεχίζει να τραγουδάει, το αίσθημα οτι γίνεσαι μια ενότητα με τη μπάντα... εκπληκτικό τραγούδι όπως και να'χει)
- Where The Streets Have no Name (μυθικό τραγούδι...και μόνο οι πρώτες νότες σου σηκώνουν τη τρίχα. Οι αφρικάνικες σημαίες να παρελαύνουν στις γιγαντοθόνες...)
- One(η Ιταλίδα να'χει πλαντάξει, ο Bono να μας ζητάει να ανάψουμε τα κινητά μας και να φωτίζεται όλο το στάδιο απ' αυτά, και σε κάποια στιγμή να κοιτάζω τον ουρανό πάνω, όλα πανέμορφα, μια απόλυτη ευτυχία, και μια ευχή να κρατούσε για πάντα αυτή η στιγμη...)
(διάλλειμα και ο πανικός της φίλης μου "τι!δε πιστεύω να τελείωσαν!?")
- Zoo Station( ο Βοno μπροστά απο μια ερασιτεχνική κάμερα να κάνει τα παλιά του κολπάκια, και στο τέλος να κολλάει τη φάτσα του στη κάμερα κατεβάζοντας τα γυαλιά του, και οι γιγαντοοθόνες όπου μετέδιδαν οτι τραβούσε να γεμίζουν με δύο τεράστια γαλάζια μάτια)
- The Fly
- With or Without You( η αποθέωση...τα 2/3 του σταδίου έκλαιγε,εγώ και η Ιταλίδα μόνο που δεν αγκαλιαστήκαμε να κλάψουμε μαζί. Στο τέλος που ανέβασε τη κοπελίτσα στη σκηνή...και όταν τελείωσε θυμάμαι πως κλαίγοντας γυρνάω στη φίλη μου, που κι αυτή έκλαιγε, και πέφτουμε η μία στην αγκαλιά της άλλης... απ΄τις λίγες φορές που χάρηκα τόσο μια αγκαλιά...και μετά έμαθα πως έπεσαν πολλές αγκαλιές εκείνη τη στιγμή)
- All Because of You(...Ι am, φωνάζαμε, και ήταν αλήθεια.Απ' αυτό το τραγούδι και μετά επίσης σταμάτησα το κλάμμα.yep.).
- Yahweh(ακουστική version, με απίστευτα γραφικά στις οθόνες απο πίσω...θα ήταν ιδανικό κλείσιμο συναυλίας. Οι u2 είχαν όμως διαφορετική άποψη)
- Vertigo( και για δεύτερη φορά, αποφάσισαν να μας αφήσουν μ'όλη την αδρεναλίνη του τραγουδιού, με όλον τον ηλεκτρισμό, σα να ήμασταν στην αρχή της συναυλίας.Νο κούραση)
Η μάνα μου στο τέλος μου είπε πως έμοιαζα σαν ναρκομανής που μόλις είχε πάρει τη δόση του χαχ!Σε νιρβάνα...Μακάρι να νιώσετε κάποια στιγμή αυτό το συναίσθημα,σας το εύχομαι,το να βλέπεις ένα όνειρο να γίνεται πραγματικότητα μετά απο τόσα εμπόδια. Κάθε εμπόδιο σε καλό...και έχω πάααρα πολλά (και σε ποσότητα και σε ποιότητα)καλά να θυμάμαι και απ'τις τρεις ημέρες που πέρασα στη Ρώμη
PS1:Ο Adam,ο μπασίστας... άλλη μια επιθυμία μου βγήκε, ήταν πολύ θερμός με τον κόσμο, όχι όπως συνήθως!Πιο ωραίος απο ποτέ(ε εντάξει λίιγο υπερβολική, και παλιότερα υπήρξε τόσο ωραίος),μακάρι να μουν σε κείνους που έπιασε το χέρι ή έκλεισε το μάτι! Adaaaaaaaaaaaammmmmmmmm!
ps2:Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρεις ποτέ, τα χω καταγράψει όλα!όπως επίσης υπάρχει και η συναυλία ολόκληρη σε cd,όποιος ενδιαφερόμενος σε με! :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου