Το πιστεύω ακράδαντα απο πέρισυ. Είναι απίστευτο πόσο ΜΗ τυχαία γίνονται κάποια πράγματα, ίσως και τα περισσότερα, ίσως και όλα στη ζωή μας, και απλά δε το παίρνουμε χαμπάρι. Πάρε τη ζωή μου και δες την. Κέρδισα μια χρονιά, που σημαίνει οτι πάντα θα' πρεπε να 'μαι μια τάξη μικρότερη απ' αυτή που ήμουν. Πάντα το ήξερα. Και κάθε φορά που άλλαζα πόλεις, σχολεία, παρέες, μετά απο κανα δυό χρόνια κοίταζα τα παιδιά της τάξης που "θα'πρεπε να είμαι". Πόσο αταίριαστη μου φαινόταν η παρέα μαζί τους... Μπορεί να μου φαινόταν έτσι επείδή τα δεδομένα της ζωής μου ήταν διαφορετικά. Αλλά πάντα ένιωθα χαρούμενη που "γλίτωνα" απο τέτοιες τάξεις και παρέες, και που ήμουνα με τις παρέες που "είχα δέσει" τόσο... Αν δεν ήμουν στις παρέες που ήμουν δε θα΄χα ζήσει εμπειρίες που έζησα, και δε θα'μουν το άτομο που είμαι τώρα-ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ήθελα μια σχολή για 2 χρόνια. Δε παιρνούσα σ'αυτή. Σκεφτόμουν να ξαναδώσω. Μίλησα όμως με άτομα που μου έδειξαν πως μια άλλη σχολή, όπως αυτή που είμαι τώρα, θα με ωφελούσε περισσότερο απο κείνη. Αποτέλεσμα ούτε καν να τη δηλώσω τη πρώτη. Πήγα στη σχολή. Την πρώτη μέρα "έτυχε" να κάτσω πίσω απο μια κοπέλα, που με τον καιρό γίναμε αχώριστες. "Έτυχαν" έτσι τα μαθήματα, τα πράγματα και οι έξοδοι που γνώρισα άτομα που γεμίζουν τη ζωή μου με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Την πρώτη βδομάδα κιόλας των μαθημάτων, "έτυχε" να είναι η συναυλία των muse, που δεν την έχανα σε καμιά περίπτωση, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν μια ολόκληρη μέρα γεμάτη απο μαθήματα που έπρεπε να γραφώ. Έτσι ώστε να πάω στους εναλλακτικούς καθηγητές των ίδιων μαθημάτων τις επόμενες μέρες, και να ανακαλύψω αργότερα πως γλίτωσα "περιπτώσεις-καθηγητές" και έπεσα πάνω σε πολύ καλούς στον τομέα τους.
Υπάρχει όμως και ή άλλη πλευρά της θεωρίας. Αυτή που για παράδειγμα, αργείς σε ένα ραντεβού. χάνεις ένα λεωφορείο και παίρνεις το επόμενο, και μπαίνεις απο μια συγκεκριμένη πόρτα του λΑΟφωρείου, έτσι ώστε πέφτεις σε άτομο που είχες πολύ καιρό να το δεις και το είχες πεθυμήσει. Αν ήμουν εκείνη τη στιγμη στην ώρα μου, ή έμπαινα απο μπροστινή πόρτα, δε θα το έβλεπα ποτέ το άτομο αυτό. Για να μη θέσω πιο σοβαρές πτυχές, όπως η αποφυγή ατυχημάτων. Ή και το αντίθετο.
"Κάθε εμπόδιο για καλό"... και αυτό ισχύει και ταιριάζει με τη θεωρεία. ΚΑΘΕ εμπειρία που έχω ζήσει, ακόμα και αν δεν ήταν καθόλου καλή, είχε ως αποτέλεσμα να μου γίνει μάθημα, να γίνω πιο δυνατή, να πω μετά απο καιρό "α κοίτα τελικά, καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί τώρα έγινε αυτό και αυτό, και γιατί τώρα ξέρω εκείνο και το άλλο".
Αισιοδοξία θα το πείτε? Γιατί όχι? Απ'τα πράγματα που θέλω για τον εαυτό μου, είναι να'μαι υγιής,αισιόδοξη και ήρεμη. Κατά συνέπεια ευτυχισμένη. Αν εξασφαλίζω αυτά τα τρία, η ευτυχία είναι κάτι πολύ εύκολο τότε. Η αισιοδοξία όμως δεν είναι ένα θέμα εύκολο. Είναι κάτι που λέω οκ, το'χω. Και μια μέρα να ξυπνήσω και απ'τη στιγμή που θ' ανοίξω τα μάτια μου να αναρωτιέμαι "που πήγε σήμερα??" μέχρι τη στιγμή που θα ξανακοιμηθώ. Χωρίς λόγο ιδιαίτερο.Απλά έτσι ξύπνησα.
Αισιοδοξία... μερικές μέρες (όπως οι τελευταίες) είμαι καλά, επειδή καταφέρνω και κρατάω άδειο το μυαλό μου, (σχετικό είναι βέβαια αυτό, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μη σκέφτεται καθόλου και τίποτα!? :-D ) κι επειδή όποτε δεν είμαι καλά "τυχαίνει" να βρίσκομαι ή να μιλάω ή να με θυμούνται άτομα πολύ κοντινά σε μένα, άσχετα με το γεγονός αν μιλάμε συχνά ή όχι, ή αν βρίσκονται κοντά μου ή όχι...(ευτυχώς για μένα. Είμαι τόσο ευγνώμων γι' αυτό ακόμα κι αν δε το λέω τις περισσότερες φορές!) Ο Rousseau, Γάλλος φιλόσοφος του 18ου αιώνα, υποστήριζε πώς απο τότε που ο άνθρωπος άρχισε να σκέφτεται έγινε δυστυχισμένος, και πως ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν μακράν πιο ευτυχισμένος απο τον "σύγχρονο". Σκέφτεται το παρελθόν, αναπολεί, στεναχωριέται. Σκέφτεται το παρόν, δε του αρέσει, στεναχωριέται. Σκέφτεται το μέλλον, το οποίο είναι αβέβαιο, στεναχωριέται. Τς, τς, άνθρωπος σου λέει μετά. Εγώ δε θα πω μη σκέφτεστε( αν και σε μένα πιάνει αυτό, μιας και αποδεδειγμένα στα χειρότερά μου είμαι όταν σκέφτομαι πολύ κάποιες καταστάσεις). Ε νομίζω πως το τελευταίο "τυχαίο" συμβάν μου "έδειξε" για ποιό λόγο έγινε. Απ'την άλλη, μπορεί να κάνω και λάθος, και να μάθω μετά απο ώρες,μέρες ή μήνες τον πραγματικό λόγο που "έγινε"...
ps. σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν είμαι μοιρολάτρισσα. Ο καθένας θα πρέπει να κυνηγάει τη τύχη του και τη ζωή του, όχι όμως σε υπερβολικό βαθμό. Τότε θα 'χει τα αντίθετα αποτελέσματα. Εκ πείρας. Όμως μου κάνει εντύπωση πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι συγκυρίες... Μπορεί στο κάτω κάτω και εμείς να τα προκαλούμε. Μια σκέψη μόνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου