...αργά το βράδυ. Απρόσμενα. Αλλά πάντα ευπρόσδεκτα. Κι έβρεξε για τα καλά. Μου ΄λειψε,την ευχαριστήθηκα όσο τίποτε άλλο σήμερα.Μετά απο μια δύσκολη μέρα, βγαίνω απ'το δωμάτιο και πρώτα την μύρισα.Βγήκα στο μπαλκόνι όλο ελπίδες αλλά τίποτα, και ο ουρανός ψιλο-νορμαλ. Ώσπου παρατήρησα τις αστραπές. Πήρα θέση,και μετά απο λίγο άνοιξαν οι ουρανοί. Άνεμοι, βροντές, αστραπές, κεραυνοί, και βροχή απ'τις δυνατές, όπου αν προσπαθήσεις να πας έστω από τη μια πλευρά στην άλλη ενός δρόμου έχεις γίνει μουσκίδι. Εκείνη την ώρα έβγαλε και ψύχρα,και με τον άνεμο που ήρθε κι έδεσε με τη δυνατή βροχή ήταν αδύνατο να μείνεις καν με ανοιχτή μπαλκονόπορτα, γινόσουν μούσκεμα. Οι δρόμοι λίμνιασαν πάντως...Ελπίζω κι αύριο να'ναι έτσι, να μπορέσω να βολτάρω επιτέλους πρωί να με δει και λίγο η μέρα, γιατί με τη ζέστη που είχε ήταν καθαρά τρέλλα να το τολμήσω.
Ίσως την αποπλύνει
Μη φοβάσαι πια
την καλοκαιριάτικη βροχή
τις νύχτες που ξυπνάς
απ'τον βαθύ των φύλλων ψίθυρο.
Κλείσε τα μάτια μόνο καλύτερα,
κι άνοιξε κείνη την καρδιά σου.
Ίσως την αποπλύνει η καταιγίδα.
Γιώργος Ιωάννου
(απο τη συλλογή Ηλιοτρόπια)
(Θεσσαλονικιός πεζογράφος, ποιητής κ.λ.π., τον ανακάλυψα τυχαία στο περισυνό βιβλίο Λογοτεχνίας Κατεύθυνσης, αν και δεν ήταν στην ύλη. Μου άρεσε η γραφή του, αν και είχα διαβάσει μερικά πεζά του μόνο. Πάντως από ένα σχετικό κείμενό του που διάβασα και αυτό το ποιήμα, κατάλαβα πως σα Θεσσαλονικιός ξέρει να εκτιμάει βροχές, ομίχλες και λοιπά ωραία φαινόμενα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου