Music running through my veins...

...σα να κυλάνε μέσα μου. Και αυτό μάλλον αρχίζει να φαίνεται και στο blog εδώθε.

Αt the moment, μου'χει κολλήσει το συγκεκριμένο τραγούδι, των The Last Shadow Puppets. Aυτή λοιπόν είναι μια μπάντα που δημιουργήθηκε απο τους τραγουδιστές των Arctic Monkeys και των Τhe Rascals, και έκανε (μέχρι στιγμής) έναν δίσκο, τον The Age Of The Understatement. Tα τραγούδια μέσα σ' αυτόν φέρνουν κάτι απο την παλιά εποχή της μουσικής -εμένα και μόνο το γεγονός οτι τραγουδάνε μαζί τα τραγούδια μου θυμίζει το παλιό rock n roll-. Όλο αυτό όμως γίνεται με έναν πολύ ωραίο τρόπο -κατά τη δικιά μου άποψη πάντα, αλλά αν σκεφτείς το οτι στα charts τα πήγαν πολυυύ καλά, μάλλον και κατά την άποψη άλλων(αν και αυτό δεν είναι πάντα ενδεικτικό)-. Το video το συγκεκριμένο εμπνέεται επίσης απο το τότε, και στην αρχή όταν το'χα δει είπα "μωρέ κοίτα τι έκαναν, εκμεταλλεύονται εκείνη την εποχή και έκμεταλλεύτηκαν τους νεαρούς και τους μετέτρεψαν έτσι". Μετά άκουσα όλο το cd και συνηδειτοποίησα πως αυτό που δημιούργησαν οι τύποι αυτοί έχει επιρροές, αλλά δεν αντιγράφει, και το video απλά κάνει πιο εμφανές το εμφανέστατο.

The Last Shadow Puppets- Standing Next To Me

Want her, have her.

Two years have gone now

but I can't relate to the never ending games that you play.

As desire passes through, then you're open to the truth,

I hope you understand.

And your love is standing next to me, is standing next to me.....

The one you fell for makes it seem juvenile,

and you'll laugh at yourself again and again.

And we'll drink to the thought

she'll remember you, maybe tomorrow.

And your love is standing next to me, is standing next to me.....

Μη μιλάς άλλο γι'αγάπη- Διονύσης Σαββόπουλος

Κανονικά θα'πρεπε να κάνω ολόκληρο αφιέρωμα στον Νιόνιο, ίσως γίνει όμως κάποια άλλη φορά. Προς το παρόν τα μόνα λόγια, αυτά του τραγουδιού... http://www.box.net/shared/gx53jtkv2z

Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή,

βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί.

Σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά,

σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά.

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού,

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού.

Όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει,

θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή.

Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί,

ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί.

Πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί,

κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί.

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού,

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού.

Όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει,

θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή.

Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή,

χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί.

Τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός,

κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός.

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού,

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού.

Όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει,

θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή...

Rear Window (Σιωπηλός Μάρτυρας)

...και σήμερα είχα την απίστευτη ευτυχία να παρακολουθήσω σε cinema μια παλιά ταινία του 1954 αν δεν κάνω λάθος, του Alfred Hitchcock. Ωραίο στόρυ σκηνοθετημένο απο τον maitre του είδους, που αν μη τι άλλο με απλό και λιτό τρόπο ξέρει να σε κρατάει σε αγωνία, ειδικά αν δε ξέρεις τι γίνεται παρακάτω. Η ιστορία έχει ως εξής: ένας φωτορεπόρτερ έχει σπάσει το πόδι του, και μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο για να περάσει την ώρα του βρίσκει διέξοδο στο παράθυρο όπου πάρατηρεί τις διαφορετικές ζωές άλλων ενοίκων. Ώσπου ένας αρχίζει να του κινεί την υποψία πως έχει καθαρίσει την ίδια του τη γυναίκα, και αρχίζει πλέον και τον παρακολουθεί ώστε να βρει αποδεικτικά στοιχεία για να καλέσει την αστυνομία. Βοηθός του γίνεται η κοπέλα του, η οποία είναι απ'τα λίγα άτομα που τον πιστεύουν, και θα μπει ως και στο σπίτι του "δολοφόνου" για να βρει στοιχεία. Φυσικά ο τύπος θα γυρίσει για να τη βρει μέσα και μετά παίρνουν άλλη τροπή τα πράγματα....

Μ'άρεσε σα ταινία, μ' άρεσαν οι ερμηνείες, και μ' άρεσε που με κρατούσε σε αγωνία, χωρίς να έχει Την τρομακτικότατη μουσική ή Τη σκηνή που τρομάζεις επειδή σε αιφνιδιάζει. Νiiiiicee. Πρωταγωνιστές ο James Stewart , Grace Kelly και ο Raymond Burr ως ο ύποπτος.

ps1. Όσο σκέφτομαι πως παλιά είχα γράψει την επιθυμία μου να παίζονται παλιές καλές ταινίες σε μεγάλη οθόνη και τώρα το ζω, κάτι παθαίνω!!!

ps2. είχα δει πέρισυ μια ταινία σα remake αυτής, ονόματι disturbia. Καλή ήταν απ'όσο θυμάμαι, είχαν βάλει "περισσότερη αγωνία" μέσα:-p

Ι see a red door and I want to paint it black...

"...One day I'll die. The choice will not be mine. Will it be too late? You can't fight fate..."λένε οι στίχοι απο ένα τραγούδι, που εκφράζει τις σκέψεις ενός παιδιού που γίνεται 18 χρονών. Όλοι χαίρονται για την ενηλικίωσή του, αυτός όμως νιώθει πως ο χρόνος ξεφεύγει απο τον ελέγχο του. Αν και μακάβριο το θέμα, νομίζω πως οφείλω να το θίξω. Είναι πολύ περίεργο, πραγματικά. Ο άνθρωπος υπάρχει ως ον πάνω απο 3.000 χρόνια (πολύυυ παραπάνω στη πραγματικότητα, απλά παίζω με τους αριθμούς που έτσι κι αλλιώς ξεπερνάνε τη φαντασία μας). Πες 3.000 χρόνια, όπου η μια γενιά πεθαίνει μετά την άλλη (και η μία διαδέχεται την άλλη στην πιο αισίοδοξη και αληθινή εξίσου εκδοχή του), κι ακόμη βιώνει τον θάνατο άλλων ζωντανών οργανισμών. Θα πρεπε να'ναι το πιο φυσικό πράγμα πλέον, μιας και τόσες χιλιετίες είναι το μόνο σίγουρο πράγμα. Κι όμως, ο άνθρωπος δεν έχει συνηθίσει ακόμα στην ιδέα του θανάτου, και το αντιμετωπίζει κάθε φορά σαν να συμβαίνει πρώτη φορά. Τί συμβαίνει? "Η ψυχή αφήνει το σώμα...". Όμως τώρα τελευταία εγώ αυτά τα θέματα τα βλέπω πιο ψυχρά. Και κει που έχω διαβάσει ιστορίες ανθρώπων που πχ βγήκαν απ'το σώμα τους σε στιγμή που ήταν κλινικά νεκροί, το είδαν απο πάνω, και μετά ξαναμπήκαν και διηγήθηκαν την ιστορία, αυτή τη περίοδο το εξηγώ περισσότερο ως "τι είναι το σώμα? Ενας μηχανισμός με "γρανάζια". Κύτταρα, όργανα, η καρδιά, κλπ κλπ. και σε κάποια στιγμή το σύστημα απλά χαλάει/καταρρέει." Ούτε ψυχές ούτε τίποτα. Το πνεύμα, ξεκινά και υπάρχει στον εγκέφαλο.(Καλά αν κάτσω να το σκεφτώ περισσότερο είναι σίγουρο πως θα αρχίσω να σκέφτομαι τη ψυχή και το ποιόν της, απλά τα βλέπω πιο ορθολογικά αυτή τη περίοδο). Σύμφωνα με μερικούς με τον θάνατο περνάς στην ανυπαρξία. Σύμφωνα όμως με άλλους (αλλά και πολλές φορές και με τους ίδιους τους μερικούς που έρχονται σε αντίθεση με τα λεγόμενα τους) η ψυχή συνεχίζει. Ένα άλλο ταξίδι. Τώρα καλύτερα, χειρότερα, με δέντρα/φωτιές ή χωρίς, αυτό δε το ξέρουμε. Ακόμα. Βασικά εγώ σκεφτόμουν, πως αν όντως υπάρχει ψυχή και επιβιώνει, ίσως η συνέχεια της να γίνεται σε μια διάσταση την οποία ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Κάπου που τα δέντρα και τα φώτα και τα καζάνια είναι μακράν κατώτερα και ανούσια. Μια καθηγήτρια μου είχε πει κάτι που μου άρεσε και συμφώνησα μ' αυτό: πως ο θάνατος που βιώνεται απο τους γύρω είναι μια εγωιστική διαδικασία. Οι άνθρωποι που θρηνούν πολλές φορές θα πούνε και τι θα γίνω γω χωρίς εσένα,που φυγες και με άφησες? Μου θυμίζει μια σκηνή απο ένα έργο που είχα δει κάποτε-μια γυναίκα πέθανε στη γέννα, και όλοι την κλαίγανε. Και εμφανίστηκε κάποιος και τους λέει κάτι σαν Ανόητοι. Τόσοι ώρα κλαίγεστε για το τι θα γίνετε εσείς χωρίς αυτήν στο Θεό, όταν κανείς δε σκέφτηκε απλά να του ζητήσει να τη φέρει πίσω. Όλα τα τελετουργικά αν σκεφτείς γίνονται για ανακούφιση του ατόμου που θρηνεί. Νιώθει στεναχώρια, γι' αυτό και απο την αρχαιότητα έβαζε μαύρα. Συνήθως το μαύρο το φοράμε όταν δε νιώθουμε καλά ψυχολογικά (δε λέω να περνάς τη περίοδο του μαύρου που την περνάν σχεδόν όλοι σε κάποια φάση της ζωής τους..). Μετά στην αρχαιότητα, οι σύζυγοι, οι μάνες, οι κόρες, οι αδερφές, όταν έχαναν δικό τους, έκοβαν τα μαλλιά τους κοντά. Αν σκεφτείς οτι ο άνθρωπος εκφράζεται μέσω της εξωτερικής του εμφάνισης, και δεδομένου του χαμού πολύ αγαπητού προσώπου, τα άτομα αυτά δεν τους ένοιαζε και πολύ για το πως δείχναν στη συγκεκριμένη φάση. Περνούσαν τον δικό τους νταλκά. Ή το άλλο, με το οποίο είχα διαφωνήσει με τη μητέρα μου. Ξοδεύονται τόσα πολλά χρήματα, στη διακόσμηση της τελευταίας κατοικίας απο τους συγγενείς. Μα αν το σκεφτείς, είναι τζάμπα λεφτά. Και είναι υπερβολικά λεφτά για κάτι που κανείς δε θα το χαρεί. Και σ' αυτή τη περίπτωση, το κατανόησα όταν μου εξήγησαν οτι το κάνουν για να νιώσουν οι ίδιοι πως τιμούν το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Πέρα πάντως απ'τον εγωισμό, ο άνθρωπος έχει διαπιστωθεί πως πρέπει να περνά απο τη διαδικασία του θρήνου όταν συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Γιατί μετά διαταράσσεται ως προσωπικότητα ( επιστημονικά αποδεδειγμένο). Και μιας και λέω επιστημονικά αποδεδειγμένο, θυμήθηκα ένα περιστατικό. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο θάνατος, όσο να'ναι, είναι ένα φαινόμενο ακατανόητο για τον άνθρωπο. Και ως ακατανόητο, κάτι που τον φοβίζει. Η εκκλησία έβαλε καλά το χεράκι της κατά τον μεσαίωνα ώστε να κάνει τους ανθρώπους να τον φοβούνται-και τον ίδιο αλλά και τους νεκρούς, και να φέρει αυτόν τον διαχώρισμό και την κάποια αποστροφή. Ο μύθος των ζόμπι να το θέσω έτσι δημιουργήθηκε σε μια τέτοια εποχή. Όλο αυτό για να καταλήξω: μου είχαν πει για έναν γιατρό, ίσως και ψυχίατρο, ο οποίος έδινε διάλεξη, και είπε το εξής: Ως γιατρός, γνωρίζω απο επιστημονικής άποψης οτι ο νεκρός παραμένει έτσι και είναι αδύνατο να τεθεί με κάποιο τρόπο σε "λειτουργία" πάλι. Παρόλα αυτά μου είναι αδύνατο να μπω σε νεκροταφείο αν είναι νύχτα...

ps. cheer up guys. :-) εξάλλου αυτό που μετράει στο συγκεκριμένο ταξίδι δεν είναι το τέρμα, ο προορισμός, αλλά η διαδρομή...

Ashes And Snow Part 2...

...όπως υποσχέθηκα. "Feather to fire, fire to blood, blood to bone, bone to marrow, marrow to ashes, ashes to snow..." "Είναι απλά παράθυρα σε έναν κόσμο όπου η ησυχία και η υπομονή κυβερνούν τον χρόνο..." In fact, έμαθα πως ο Colbert χρησιμοποιούσε και φωτογραφική μηχανή αλλά και κινηματογραφική, και υπάρχει και ταινία με τις λήψεις που έκανε. Αυτό δε σημαίνει οτι οι φωτογραφίες προέρχονται απ'το κινηματογραφικό φιλμ. "Μπορούσαμε να περιμένουμε και μήνες. Με τις φάλαινες μπορούσαμε να δουλεύουμε για 6 βδομάδες, χωρίς να τραβήξουμε ούτε μία λήψη...κοντά στις πανσέληνους ήταν καλές οι στιγμές. Νομίζω είναι οι Ζουλού που λένε, η υπομονή είναι είναι ένα αυγό που εκκολάπτει μεγάλα πουλιά. Φαντάζομαι είμαι ένας Ζουλού στη καρδιά. Περιμένεις ένθερμα, και υπάρχουν μέρες θαυμάτων, και υπάρχουν και μέρες όπου απλά τα σκέφτεσαι. Αλλά δε τα πιέζεις. Οι ελέφαντες θα αποφασίσουν, ή οι φάλαινες θα αποφασίσουν. Θα δουλέψω σύμφωνα με την ώρα των ελεφάντων." Τον χαρακτηρίζουν αναγεννησιακό καλλιτέχνη υπό την πραγματική έννοια της λέξης, καθώς τον χρηματοδοτούσαν άτομα απο όλον τον κόσμο, όπως δηλώνει και ο ίδιος, με μεγάλα ποσά, χωρίς να τον πιέζουν ούτε πωλητές, ούτε ατζέντηδες, διάφορες γκαλερί ή χρονικά περιθώρια, έτσι ώστε να αφιερωθεί ανενόχλητος στο έργο του. Η έκθεση αυτή προβάλεται στο Νομαδικό Μουσείο (Νοmadic Museum), ένα μουσείο που ταξιδεύει μαζί με την έκθεση. Η μορφή του είναι κάτι που μεταβάλλεται απο μέρος σε μέρος προκειμένου να ταιριάζει με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, αλλά και με το ίδιο το περιεχόμενο της έκθεσης. ps.Αν περάσει πάντως απο δω κοντά εγώ θα τη τιμήσω...

Come on and let it out...

Ξέρεις, είναι μερικοί άνθρωποι, όπως εγώ, που τα βγάζουν πέρα με άνεση στις δύσκολες δυσκολίες, ενώ στις εύκολες να την πατάνε (δε περίμενα ποτέ οτι θα κατηγοριοποιούσα τις δυσκολίες σε εύκολες και σε δύσκολες...). Πάντα ήμουν έτσι, αρχικά το καταλάβαινα απ'τα μαθήματα. Σε μια άσκηση, θα έβρισκα το δύσκολο, και θα έχανα το εύκολο, και να μου λένε "μα καλά, βρήκες αυτό και δε βρήκες εκείνο???". Μετά συνηδητοποίησα το σθένος μου σε πολύ σοβαρές καταστάσεις... όχι οτι δε μ'επηρέασαν, απλά ήμουν ψύχραιμη. Το κουφό ήταν οτι έχανα τη ψυχραιμία μου και τη ζαχαρένια μου (που θα λεγε μια φίλη μου καλή μου φίλη :-p) για καταστάσεις που ήταν ναι μεν σοβαρές για τη ψυχολογία μιας έφηβης, αλλά δεν ήταν δα και τόσο σημαντικές σε σχέση με άλλες καταστάσεις. Για παράδειγμα, μια μετακόμιση σε άλλη πόλη, και το να χάσω τη μέχρι τότε παρέα μου, υπήρξε τρομερά δύσκολο. Πλέον, έτσι όπως κατέληξαν τα πράγματα στην τότε παρέα, να σκέφτομαι "ευτυχώς που δεν ήμουν εκεί γλύτωσα!" Αυτό που μπορεί να με τρελάνει είναι να μη καταλαβαίνω. Εκεί είναι που η Λία μπορεί να οδηγηθεί στο να πετάει σπινθηροβο-λία. Γενικά πιστεύω πώς είμαι άνθρωπος με κατανόηση. Θα προσπαθήσω να μπω στη θέση του άλλου ("try walking in my shoes..."), αλλά το να με αφήνεις με ερωτηματικά για το τι θέλει να πει ο ποιητής, είναι κάτι που στο παρελθόν συνέβαινε αρκετά, και πλέον με φέρνει στα όρια μου. Οπότε όσο δε καταλαβαίνω απλά μια κατάσταση, να με τσακίσει όλο αυτό, να κάνω το μπαμ, και όταν λυθεί, και ακόμα και να μην έχει καλή έκβαση (γιατί συμβαίνουν και αυτά), να συνειδητοποιείς πως κάπως, δε ξέρεις πώς...είσαι καλά γενικά, τα καταφέρνεις... Στην αρχή αναρωτιέσαι αν είσαι αναίσθητος, μετά καταλαβαίνεις πως απλά έτσι είναι ο τρόπος σου να αντιμετωπίζεις καταστάσεις. Ίσως είναι και η κάθαρση του οτι έκανες το μπαμ(αλλά πραγματικά πρέπει να γίνεται για να βρίσκεις ηρεμία?).Δεν είναι οτι αν δεν έχει καλή έκβαση δε θα σε πειράζει,κλπ. Απλά ενώ είσαι έτσι, βρίσκεις μια πηγή αισιοδοξίας μέσα σου που δεν θυμόσουν πως είχες, η οποία σου λέει πως όλα θα πάνε καλά, και σε ωθεί να προχωρήσεις. Ευτύχως που υπάρχει, αλλά εύχεσαι να υπήρχε και στις εύκολες δυσκολίες. Αλλά I guess, τότε ήταν που θα γινόσουν αναίσθητος...

ps.H ζωή dudes έχει τα πάνω και τα κάτω. Μια φυσική διαδοχή, ίσως αναπόφευκτη. Απλά πρέπει να θυμόμαστε όταν δεν βρισκόμαστε στα πάνω, πως η σειρά τους έρχεται ;-)

Σύντομη Κριτική της «Κριτικής του Μηδενισμού»

Σύντομη Κριτική της «Κριτικής του Μηδενισμού»

Αποφάσισα να γράψω τα παρακάτω όταν άκουσα το επιχείρημα ενός ακαδημαϊκού που προσπάθησε να ασκήσει κριτική στη μηδενιστική φιλοσοφία σε τέτοιο βαθμό και τέτοιο βάθος ώστε να καταλύσει τις βασικές παραδοχές του, δηλαδή την ιδία τη μηδενιστική θεώρηση.
Καταρχάς, νομίζω ότι πρέπει να αναφέρουμε σε γενικές γραμμές την κύρια παραδοχή του μηδενιστικού ρεύματος, ιδιαίτερα του Νιτσεισμου. Ο Νίτσε ως σημαντικός και συστηματικός εκφραστής του ρεύματος αυτού, ασκεί εκτενή, έντονη και ριζοσπαστική κριτική σε κάθε θεσμό και πάγια άξια. Φτάνει στο σημείο να διακηρύξει ότι είναι προϊόν επιβολής από την πλευρά εκείνων που έχουν συμφέροντα και ασφαλώς τα μέσα για να προωθήσουν κοινωνικές νόρμες που να τα εξυπηρετούν. Για παράδειγμα, ο θεσμός του κράτους εξυπηρετεί την αστική τάξη και ο θεσμός της θρησκείας καταδικάζει τον ανθρώπινο νου σε μαρασμό. Επομένως είναι ανόητη ή τουλάχιστον αφελής η πίστη σε οποιαδήποτε πάγια και καθιερωμένη αξία ή δόγμα. Άλλωστε αρκεί να παρατηρήσουμε τις κοινωνικές μεταβολές για να παρατηρήσουμε και νέους θεσμούς να εμφανίζονται ή παλιούς να μεταβάλλονται ομοιότροπα ή ακόμα και να εξαφανίζονται. Γενικά, ο μηδενισμός πιστεύω πως συμπυκνώνεται στην πασίγνωστη ρήση του Ν. Καζαντζάκη «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος».
Ήρθε η ώρα να παρουσιάσω το επιχείρημα του πανεπιστημιακού: «ο μηδενιστής είναι κάποιος που εξ'ορισμού δεν πιστεύει σε κάτι. Άρα πιστεύει στο τίποτα, επομένως δεν είναι μηδενιστής». Προφανώς το επιχείρημα εκ πρώτης όψεως φαίνεται ισχυρό, όμως ολιγόλεπτη σκέψη αρκεί για να αποδείξει την αβασιμότητα του. Στο σημείο αυτό δε θα σταθώ στη σημασία της έννοιας «πιστεύω» και το κάνω αυτό αρχικά για λόγους συντόμευσης και έπειτα για λόγους απλούστευσης. Για να απορηφθει ένα επιχείρημα αρκεί να έχει μια αδυναμία την οποία και παρουσιάζω στη συνέχεια.
Η αλήθεια είναι ότι ο μηδενιστής δεν πιστεύει σε κάτι μεταβλητό και εξαρτημένο από conatus, στην προκείμενη περίπτωση από την ανακατανομή και την εκ νέου διανομή της δύναμης μέσα στην κοινωνία. Υπάρχει όμως κάτι στο όποιο πιστεύει: σε μια τελική υπερβατική κατάσταση, αυτή της μηδενιστικής ελευθερίας. Η μηδενιστική ελευθερία ενυπάρχει σε όποιο έχει ξεφύγει από το φόβο, οποιοδήποτε φόβο και δεν ελπίζει σε κάτι αφού η δράση του διαπνέεται από την κατοχή της ατομικής δύναμης. Επομένως όντως ο μηδενιστής πιστεύει σε κάτι και αυτό το κάτι είναι κάτι «μόνιμο». Άρα σε πρώτη φάση ο πανεπιστημιακός δεν έχει δώσει σωστά τον ορισμό του μηδενιστή. Στη φιλοσοφία οι έννοιες «μηδέν», «κάτι», «τίποτα» έχουν ιδιαίτερο νόημα. Το «μηδέν» είναι μια κατάσταση άρνησης, άρνησης του οτιδήποτε. Υπάρχει όμως αυτό που δεν μπορεί κάποιος να αρνηθεί και δεν είναι κάτι άλλο από τη φύση του. Κατά τους μηδενιστές αυτή η φύση είναι η τάση του ανθρώπου να γεφυρωθεί με τον υπερ-άνθρωπο. Οσον αφορά τις άλλες δυο έννοιες, αρκεί νομίζω να παραθέσω το ερώτημα και την ανάλογη απάντηση που έθεσε και έδωσε αντίστοιχα ο Leibniz. Συγκεκριμένα: «Γιατί υπάρχει το κάτι αντί για το τίποτα;» «Επειδή το τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει». Η έννοια «τίποτα» αντιτίθεται στην έννοια «κάτι», είναι δηλαδή το αντίθετο της. Όταν υπάρχει «κάτι» τότε δεν υπάρχει «τίποτα» ή διαφορετικά «τίποτα» είναι απουσία του «κάτι». Δεν υπάρχει σκοτάδι παρά μόνο έλλειψη φωτός. De facto δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο και κατά συνέπεια ούτε στο «τίποτα». Στο παραπάνω επιχείρημα επιχειρείται μια ταυτολογία της μορφής «τίποτα=κάτι» κάτι που από πολλές έννοιες είναι αβάσιμο. Όλα όσα ειπώθηκαν θεωρώ ότι αποδεικνύουν την ακυρότητα του επιχειρήματος.
Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμα ανεξάρτητα από το προαναφερθέν επιχείρημα. Ο λόγος που κατά τη γνώμη μου επιχειρείται άσκηση κριτικής στο μηδενισμό είναι το γεγονός ότι ανατρέπει κάθε φιλοσοφικό δεδικασμένο. Απορρίπτει ακόμα και το cogito, αμφισβητεί την ίδια τη φιλοσοφία, την καταστρέφει, την αποσυνθέτει, την υποβάλει σε συστηματική αποδόμηση. Όμως και πάλι την ανορθώνει ανανεωμένη. Αυτό δημιουργεί πονοκέφαλο σε κάθε λιπόψυχο διανοητή ο οποίος είναι πλέον υποχρεωμένος να κτίζει ex nihilo τη σκέψη του. Ο ριζοσπαστισμός όμως ενέχει κινδύνους. Ο κυριότερος είναι οι παρανοήσεις. Χαρακτηριστικά, η έννοια του Νιτσεϊκού υπερανθρωπου, μετατράπηκε σε Χιτλερικό απ-άνθρωπο ή η κατάκτηση της ατομικής δύναμης που μετατράπηκε σε κοινωνική καταπίεση(πχ φασισμός). Σαφώς, η κριτική όχι μόνο είναι απαραίτητη αλλά ζωτικής σημασίας, όμως θα πρέπει να γίνεται «αντικειμενικά» και με γνώμονα την αρτιότητα της φιλοσοφικής σκέψης. Δε διαφωνεί κάποιος με την κριτική, αρκεί αυτή να γίνεται σωστά. Άλλωστε στόχος μας είναι η αλήθεια που θα προβάλει μόνο μέσα από τη διαλεκτική κριτική. Η φιλοσοφία δεν είναι ναός, είναι πεδίο μάχης!

*σημείωση: ασφαλώς και δεν κατέχω σε μεγάλο βάθος το μηδενισμό και αυτός είναι ο λόγος που περιορίζομαι κυρίως σε εξωτερική αξιολόγηση του επιχειρήματος.