"...One day I'll die. The choice will not be mine. Will it be too late? You can't fight fate..."λένε οι στίχοι απο ένα τραγούδι, που εκφράζει τις σκέψεις ενός παιδιού που γίνεται 18 χρονών. Όλοι χαίρονται για την ενηλικίωσή του, αυτός όμως νιώθει πως ο χρόνος ξεφεύγει απο τον ελέγχο του. Αν και μακάβριο το θέμα, νομίζω πως οφείλω να το θίξω. Είναι πολύ περίεργο, πραγματικά. Ο άνθρωπος υπάρχει ως ον πάνω απο 3.000 χρόνια (πολύυυ παραπάνω στη πραγματικότητα, απλά παίζω με τους αριθμούς που έτσι κι αλλιώς ξεπερνάνε τη φαντασία μας). Πες 3.000 χρόνια, όπου η μια γενιά πεθαίνει μετά την άλλη (και η μία διαδέχεται την άλλη στην πιο αισίοδοξη και αληθινή εξίσου εκδοχή του), κι ακόμη βιώνει τον θάνατο άλλων ζωντανών οργανισμών. Θα πρεπε να'ναι το πιο φυσικό πράγμα πλέον, μιας και τόσες χιλιετίες είναι το μόνο σίγουρο πράγμα. Κι όμως, ο άνθρωπος δεν έχει συνηθίσει ακόμα στην ιδέα του θανάτου, και το αντιμετωπίζει κάθε φορά σαν να συμβαίνει πρώτη φορά. Τί συμβαίνει? "Η ψυχή αφήνει το σώμα...". Όμως τώρα τελευταία εγώ αυτά τα θέματα τα βλέπω πιο ψυχρά. Και κει που έχω διαβάσει ιστορίες ανθρώπων που πχ βγήκαν απ'το σώμα τους σε στιγμή που ήταν κλινικά νεκροί, το είδαν απο πάνω, και μετά ξαναμπήκαν και διηγήθηκαν την ιστορία, αυτή τη περίοδο το εξηγώ περισσότερο ως "τι είναι το σώμα? Ενας μηχανισμός με "γρανάζια". Κύτταρα, όργανα, η καρδιά, κλπ κλπ. και σε κάποια στιγμή το σύστημα απλά χαλάει/καταρρέει." Ούτε ψυχές ούτε τίποτα. Το πνεύμα, ξεκινά και υπάρχει στον εγκέφαλο.(Καλά αν κάτσω να το σκεφτώ περισσότερο είναι σίγουρο πως θα αρχίσω να σκέφτομαι τη ψυχή και το ποιόν της, απλά τα βλέπω πιο ορθολογικά αυτή τη περίοδο). Σύμφωνα με μερικούς με τον θάνατο περνάς στην ανυπαρξία. Σύμφωνα όμως με άλλους (αλλά και πολλές φορές και με τους ίδιους τους μερικούς που έρχονται σε αντίθεση με τα λεγόμενα τους) η ψυχή συνεχίζει. Ένα άλλο ταξίδι. Τώρα καλύτερα, χειρότερα, με δέντρα/φωτιές ή χωρίς, αυτό δε το ξέρουμε. Ακόμα. Βασικά εγώ σκεφτόμουν, πως αν όντως υπάρχει ψυχή και επιβιώνει, ίσως η συνέχεια της να γίνεται σε μια διάσταση την οποία ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Κάπου που τα δέντρα και τα φώτα και τα καζάνια είναι μακράν κατώτερα και ανούσια. Μια καθηγήτρια μου είχε πει κάτι που μου άρεσε και συμφώνησα μ' αυτό: πως ο θάνατος που βιώνεται απο τους γύρω είναι μια εγωιστική διαδικασία. Οι άνθρωποι που θρηνούν πολλές φορές θα πούνε και τι θα γίνω γω χωρίς εσένα,που φυγες και με άφησες? Μου θυμίζει μια σκηνή απο ένα έργο που είχα δει κάποτε-μια γυναίκα πέθανε στη γέννα, και όλοι την κλαίγανε. Και εμφανίστηκε κάποιος και τους λέει κάτι σαν Ανόητοι. Τόσοι ώρα κλαίγεστε για το τι θα γίνετε εσείς χωρίς αυτήν στο Θεό, όταν κανείς δε σκέφτηκε απλά να του ζητήσει να τη φέρει πίσω. Όλα τα τελετουργικά αν σκεφτείς γίνονται για ανακούφιση του ατόμου που θρηνεί. Νιώθει στεναχώρια, γι' αυτό και απο την αρχαιότητα έβαζε μαύρα. Συνήθως το μαύρο το φοράμε όταν δε νιώθουμε καλά ψυχολογικά (δε λέω να περνάς τη περίοδο του μαύρου που την περνάν σχεδόν όλοι σε κάποια φάση της ζωής τους..). Μετά στην αρχαιότητα, οι σύζυγοι, οι μάνες, οι κόρες, οι αδερφές, όταν έχαναν δικό τους, έκοβαν τα μαλλιά τους κοντά. Αν σκεφτείς οτι ο άνθρωπος εκφράζεται μέσω της εξωτερικής του εμφάνισης, και δεδομένου του χαμού πολύ αγαπητού προσώπου, τα άτομα αυτά δεν τους ένοιαζε και πολύ για το πως δείχναν στη συγκεκριμένη φάση. Περνούσαν τον δικό τους νταλκά. Ή το άλλο, με το οποίο είχα διαφωνήσει με τη μητέρα μου. Ξοδεύονται τόσα πολλά χρήματα, στη διακόσμηση της τελευταίας κατοικίας απο τους συγγενείς. Μα αν το σκεφτείς, είναι τζάμπα λεφτά. Και είναι υπερβολικά λεφτά για κάτι που κανείς δε θα το χαρεί. Και σ' αυτή τη περίπτωση, το κατανόησα όταν μου εξήγησαν οτι το κάνουν για να νιώσουν οι ίδιοι πως τιμούν το συγκεκριμένο πρόσωπο.Πέρα πάντως απ'τον εγωισμό, ο άνθρωπος έχει διαπιστωθεί πως πρέπει να περνά απο τη διαδικασία του θρήνου όταν συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Γιατί μετά διαταράσσεται ως προσωπικότητα ( επιστημονικά αποδεδειγμένο). Και μιας και λέω επιστημονικά αποδεδειγμένο, θυμήθηκα ένα περιστατικό. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο θάνατος, όσο να'ναι, είναι ένα φαινόμενο ακατανόητο για τον άνθρωπο. Και ως ακατανόητο, κάτι που τον φοβίζει. Η εκκλησία έβαλε καλά το χεράκι της κατά τον μεσαίωνα ώστε να κάνει τους ανθρώπους να τον φοβούνται-και τον ίδιο αλλά και τους νεκρούς, και να φέρει αυτόν τον διαχώρισμό και την κάποια αποστροφή. Ο μύθος των ζόμπι να το θέσω έτσι δημιουργήθηκε σε μια τέτοια εποχή. Όλο αυτό για να καταλήξω: μου είχαν πει για έναν γιατρό, ίσως και ψυχίατρο, ο οποίος έδινε διάλεξη, και είπε το εξής: Ως γιατρός, γνωρίζω απο επιστημονικής άποψης οτι ο νεκρός παραμένει έτσι και είναι αδύνατο να τεθεί με κάποιο τρόπο σε "λειτουργία" πάλι. Παρόλα αυτά μου είναι αδύνατο να μπω σε νεκροταφείο αν είναι νύχτα...
ps. cheer up guys. :-) εξάλλου αυτό που μετράει στο συγκεκριμένο ταξίδι δεν είναι το τέρμα, ο προορισμός, αλλά η διαδρομή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου