Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι....

Δε θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά σε κάποιον αγώνα μεταξύ ΑΡΗ-ΠΑΟΚ (αλφαβητικά πήγε, μη φάω ξύλο!), μιας και αποτελεί κοινωνικό δρώμενο για τη Θεσσαλονίκη. Θα το σύγκρινε κανείς με την αντίστοιχη έχθρα μεταξύ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ στην Αθήνα, όμως δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Η Αθήνα είναι ένα μικρό χάος, ως πρωτεύουσα. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι πλέον μικρή, αλλά δεν είναι τόσο διαπολιτισμική. Στην Αθήνα υπάρχουν άτομα απ'ολες τις γωνιές της Ελλάδας, αλλά και απ'όλες τις γωνιές του κόσμου. Στη Θεσσαλονίκη αυτό δεν είναι τόσο έντονο. Και φυσικά αυτό το φαινόμενο αντικατοπτρίζεται και στο τρόπο ζωής και στις προτιμήσεις των κατοίκων των δύο αυτών πόλεων. Η διαφοροποίηση στη περίπτωσή μας είναι πως εδώ η πλειοψηφία προτιμά να υποστηρίξει τοπική ομάδα. Άσε που είναι κάτι σα παραδόση για τους περισσότερους: " Όλη η οικογένεια μου είναι!" λένε όλο καμάρι πολλοί. Οπότε, όταν υπάρχει ένας αγώνας μεταξύ των δύο αυτών "εχθρών" αντίπαλων ομάδων, όλη η πόλη είναι σε αναβρασμό. Παλιότερα γινόντουσαν τρελά επεισόδια απο τους οπαδούς. Οι "ηττημένοι" οπαδοί βγαίναν στους δρόμους όλο οργή και τα σπάγαν. Οι "νικητές" οπαδοί βγαίναν και τα σπάγαν για να πανηγυρίσουν. (?) Αν ο άλλος είναι καμμένος... φανατισμός σου λέει.
Πλέον είναι πιο ήρεμα τα πράγματα, αν και πάντα παίρνονται μέτρα για να αποφευχθούν επεισόδια. Για παράδειγμα, οι οπαδοί της ομάδας εκτός έδρας δεν επιτρέπεται να μπουν στο γήπεδο και να παρακολουθήσουν. (Και όπως με πληροφόρησαν, κάποιοι ήσυχοι οπαδοί ή ντύνονται στα χρώματα της άλλης ομάδας ή καθόλου, και παίρνουν εισιτήρια απο αυτήν, για να παρακολουθήσουν. "Και τι κάνουν αν βάλουν γκολ στην ομάδα τους? -Ε τι να κάνουν, χειροκροτάν κι αυτοί, μη τους καταλάβουν οι άλλοι και τους σαπίσουν". Επίσης υπάρχει αστυνομική παρουσία σε μέρη "επικινδυνότητας", όπως στη περιοχή γύρω απ'το γήπεδο, στο κέντρο...
Φέτος κανονίστηκε μάζωξη παλιοπαρέας την ώρα του αγώνα. Για να καταλήξουμε Κάτω Τούμπα, σε μια καφετέρια, που αν έπαιρνες το δρόμο ευθεία έβρισκες το γήπεδο. Στο μάτι του κυκλώνα με λίγα λόγια. Η νύχτα έιχε γίνει μέρα όταν κοιτούσες προς το γήπεδο, από τους δυνατούς προβολείς. Όλες οι συνοικιακές καφετέριες φίσκα από οπαδούς (μάλιστα οι οπαδοί κάθε ομάδας έχουν στάνταρ καφετέριες, σπάνια να ήταν ανάμεικτες), και απ' αυτές να ακούγεται ο λαός του γηπέδου. Και μετά συνειδητοποιείς πως δεν είναι μόνο απο τις καφετέριες, ο ήχος έρχεται κατευθείαν απο το γήπεδο. Καθόμαστε σε μία, η οποία ήταν ψιλο-ανάμεικτη. Στη παρέα φανατική παοκτσού, ένας φιλήσυχος αρειανός, και γω ουδέτερη και με τις δύο ομάδες, αλλά δε με χαλούσε ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι πως δε δίναμε πολύ σημασία στην οθόνη μπροστά, μιας και είχαμε καιρό να τα πούμε. Αλλά μόλις γινόταν καμιά φάση ξεχνούσαν τι έκαναν πριν και φώναζαν. Έγιναν και τα κλασσικά: σε μια φάση νόμιζαν οι οπαδοί της μιας ομάδας πως μπήκε γκολ. Φωνάζουν οι οπαδοί τα γνωστά, και αρχίζει η δικιά μας να φωνάζει μπράβο ρε! αυτοί είστε! έτσι! κλπ... και αρχίζουν όλοι τα εε ρε γμτ και αυτά, και η δικιά μας τα χάνει "τι έγινε ρε παιδιά, δε μπήκε?" στους τριγύρω. Σε επανάληψη η φάση, έξω η μπαλιά. "Μλκς!Κάτι σωστά δε μπορείτε να κάνετε! Αι σιχτ....!" κλπ.... lool... Αυτό νόμιζω μου θυμίζει ή ελληνική ταινία ή διαφήμιση...με απατά η μνήμη μου αυτή τη στιγμή. Γέλιο, χαβαλές, κλεφτές ματιές στη τηλεόραση από όλους μας ενώ συζητούσαμε (γιατί μπαίνεις στο κλίμα όσο να 'ναι, που να 'μασταν και στο γήπεδο). Τελειώνει ο αγώνας, οι μισοί πανηγυρίζουν και οι υπόλοιποι πίκρα, και τότε η μισή παρέα έχει τη φαεινή ιδέα να την κάνει. Λεωφορείο το 30! Αμέεεε... Αναφορικά για να ανέβουμε έκανε 45 λεπτά να'ρθει. Και έκανε γύρω στη μία ώρα να ρθεί να γυρίσουμε, αλλά αυτό δικαιολογημένα επειδή όλοι κατέβαιναν απο 'κει μετά τον αγώνα. Κορναρίσματα, τραγούδια απο οπαδούς που ξαμολήθηκαν έξω απ' το γήπεδο, άνθρωποι που δεν παρακολούθησαν τον αγώνα να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να ρωτάνε ποιός νίκησε, πόσο έληξε...χαμός! Και το γεγονός να σχολιάζεται παντού για μέρες μετά τον αγώνα. Και αν έκαναν εκείνο, και μωρέ είναι βλάκες, είδες τι έκαναν? και να οι στρατηγικές να τα σχόλια, ακόμα και 10 η ώρα το πρωι στη στάση μετά απο 3 μέρες. Επεισόδια δεν άκουσα να έγιναν, πάλι καλά. Όμως εκείνη τη μέρα είδα στο γυρισμό λεωφορείο που φαινόταν να έχει καταληφθεί απο οπαδούς, είδα λεωφορείο της παραλιακής να έχει ανέβει τέσσερις δρόμους πιο πάνω (!) και να κάνει δρομολόγιο (σε κατηφόρα είναι 5-6 στάσεις). Ποιός ξέρει τι έγινε κέντρο μεριά...
ps1. Λέει τρελά να βλέπεις τέτοιον αγώνα στο "μάτι του κυκλώνα". Άπαιχτη ατμόσφαιρα και χαβαλές. Λέει τρελά....
ps2. Παρόλο που επέστρεφα με αρειανό για παρέα και γω είχα τη φαεινή ιδέα εκείνη τη μέρα να φορέσω κίτρινο φουλάρι, οι παοκτσήδες γύρω ήταν χαλαροί και δε φοβηθήκαμε στιγμή. Νice....

Tέλη Σεπτέμβρη

Der Monk am Meer( Moναχός Στην Ακροθαλασσιά)-Friedrich

19.39 έδειχνε το ρολόι του λεωφορείου. Κι ενώ αρχίζει να νυχτώνει πιο νωρίς, ο νυκτερινός φωτισμός παραμένει στον προγραμματισμό και το ωράριο του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα να πέφτει η νύχτα στη Θεσσαλονίκη με μόνο φωτισμό αυτόν των αυτοκινήτων και κάποιων καταστημάτων. Η διαδρομή του λεωφορείου μέσω παραλιακής εντελώς διαφορετική. Είναι και βροχερός ο καιρός, συννεφιασμένος ουρανός... Φανταστείτε γκριζογάλαζες αποχρώσεις σε ότι πέφτει το μάτι σου, σε ένα ημιφώς· ο Λευκός Πύργος, το παρκάκι μπροστά απο τη παραλία, η παραλία και η θάλασσα, με φώτα στο βάθος απο κάποιο πλοίο που έχει προσαράξει στο Θερμαϊκό. Όπως όταν ξημερώνει, το χάραμα, και δεν έχουν βγει ακόμα τα χρώματα και υπάρχει ένα αμυδρό φως παντού. Θυμίζει τόσο πολύ κάτι... εκτός πόλης! Όπως όταν είσαι in the country... Αν δε βιαζόμουν θα'χα την ευκαιρία να κατέβω κάτω και να βολτάρω λιγάκι... θα μου πεις όμως, εμείς ορίζουμε τις προτεραιότητες μας. Και είναι αλήθεια. Next time. Και μιλώντας για τέτοιο καιρό, μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο. Μακρυμάνικα, λεπτά μπουφανάκια, φουλάρια, ομπρέλα στη τσάντα, κουβέρτα και παγωμένα χέρια το βράδυ, αν κάνει ψύχρα στο δωμάτιο παγωμένες μύτες, ζεστή σοκολάτα, η απόφαση να αράξεις απλά στο σπίτι το βράδυ και να δεις ταινία με όλα τα απαραίτητα κοντά (μερικά προαναφέρθηκαν ήδη) είτε μόνος σου είτε με παρέα. Αέρας, βροχή, κρύο, φύλλα αρχίζουν να μαραίνονται και να πέφτουν, μικρές "λιμνούλες" στα πεζοδρόμια (που πρέπει να προσέξεις να μη μπεις μέσα), φίλοι επιστρέφουν, φίλοι φεύγουν, και αρχίζουμε και μπαίνουμε πάλι σε ένα πρόγραμμα ( σχετικά πάντα, φοιτητές είμαστε! ). ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ!! :-)
ps1. Aκόμα έχω το σύνδρομο του Σεπτέμβρη, μου φαίνεται τόσο περίεργο που τα παιδάκια πάνε σχολείο, κα γω κάθομαι και κοιμάμαι, και την ώρα που σχολάνε εγώ παίρνω πρωινό χα! 'Η ξυπνάω την ώρα που πάνε σχολείο ή κάπου εκεί, και σκέφτομαι παλιότερα που κι εγώ θα έπρεπε να πάω, ενώ τώρα κάθομαι και θα το ευχαριστηθώ, και πέφτω ξανακοιμάμαι και το απολαμβάνω περισσότερο! Ή που κάθομαι καθημερινές ως τα ξημερώματα για να δω ταινίες. Παλιότερα αν η tv έβαζε ταινία που μ' άρεζε,και γω είχα φροντιστήρια και διαβάσματα, και σχολείο την άλλη μέρα, φυσικά την έχανα, και δε μου καθόταν αυτό καθόλου καλά. Τώρα μπορώ άνετα να τα κάνω αυτά!
ps2. Με το που μπήκε το φθινόπωρο άρχισαν να ρχονται ένα ένα τα ωραία πράγματα : 5 Οκτώβρη στο Καλλιμάρμαρο, το Μtv ανοίγει στην Ελλάδα και για να το "γιορτάσει" διοργανώνει συναυλία φέρνοντας τους R.E.M. , και ανάμεσα στους άλλους που θα ανοίξουν και οι Kaiser Chiefs. Tζαμπέ. Μέσαααα....

"Μi soledad" (Η Μοναξιά Μου)

Αυτόν τον τίτλο έφερε η μουσικοχορευτική παράσταση που παρουσίασε εις Θεσσαλονίκην ο παγκόσμιας φήμης χορευτής, Joaquin Cortes. Έλαβε χώρα στο Θέατρο Γης, όπου πήγαινα για πρώτη φορά. Είναι ένα θέατρο στα πρότυπα της Επιδαύρου αν έχετε υπόψιν σας, χτισμένο σε ένα λόφο, πράσινο τριγύρω, μου άρεσε το περιβάλλον. (εδώ είναι πίσω απο τη σκηνή, ήταν η μόνη καλή φωτογραφία που μπόρεσα να βρω).Στο θέατρο λάβαμε θέσεις οι των 40/45 ευρώ, και στον επίπεδο χώρο μπροστά απο μας και προς τη σκηνή υπήρχαν θέσεις για τους των 100 euro (μη πω καμιά κουβέντα). Το να βρω ταξί απο λευκό πύργο ήταν μια μικρή ιστορία απο μόνο του, διότι ο άλλος πως βολεύεται να σε πάει εκεί αν έχει ήδη μέσα κόσμο? Και τα άδεια ταξί ήταν είδος προς εξαφάνιση εκείνη τη μέρα. Ευτύχως που κι άλλοι είχαν τον ίδιο προορισμό και βολευτήκαμε.

Κόσμος, χαμός. Που τον μάθαν όλοι τον Joaquin ξαφνικά? Με την παρέα που ήμουνα αστειευόμασταν λέγοντας πως αντί να πάει ο κόσμος στην Διεθνή του Έκθεση, ή στον Μάλαμα που έπεφτε την ίδια μέρα, στον Joaquin βρήκε να'ρθει? (Εγώ τον ήξερα, δε μπορείτε να μου πείτε τίποτα, εδώ και 4-5 χρόνια ήθελα να δω τον τύπο να χορεύει). Σχετικό σπρώξιμο μέχρι να περάσεις τα κάγκελα, και μετά, το αντικρύζεις: όχι, πέρα απο την όψη του θεάτρου· ήταν ήδη φίσκα γεμάτο ως τη μέση... Να γίνεται ο χαμός, να βλέπεις κάθε λογής "φρούτο", να ακούς ΤΑ άπαιχτα. Το κορυφαίο που συμβαίνει πάντα σε τέτοια event: που ψάχνονται να βρεθούνε, και κουνάνε το χέρι, ζακέτες, τσάντες, μπας και τους δει ο άλλος- και ταυτόχρονα το μισό θέατρο να κάνει το ίδιο, γιατί το μισό θέατρο ψάχνει το άλλο μισό, άντε βρες ποιανού τσάντα ψάχνεις, Η πρωτοτυπία.

Ας μπούμε στο ψητό τώρα. Η παράσταση άργησε να αρχίσει (αλλά είμαστε υπομονετικοί εμείς, no problem), και χωριζόταν σε τέσσερα μέρη -ίσως και πέντε. Τέλος πάντων. Ο Cortes δεν είχε σύντροφο στο χορό, αλλά είχε ως συντροφιά έγχορδα, κρουστά, ακορντεόν, οι κλασσικές κιθάρες του flamenco δεν έλειπαν, και Ισπανοί τραγουδιστές γυναίκες και άντρες, που δημιουργούσαν ζεστή ατμόσφαιρα. Η μουσική ήταν μια μίξη απο (τί άλλο?) flamenco, αλλά και από κουβανέζικη μουσική, jazz, κλασσική, ίσως και άλλα είδη, και τα χορευτικά του μια μίξη απο μπαλέτο (σύγχρονο κυρίως), flamenco και ποιός ξέρει τί άλλο! Δικιά του η χορογραφία πάντως απ' ότι έμαθα. Στα δύο πρώτα μέρη χόρεψε ελάχιστα, στο δε τρίτο δεν εμφανιζόταν καθόλου, με συνέπεια να αρχίσω να σκέφτομαι "τζάμπα 40 ολόκληρα ευρώ, έλεος ο τύπος!". Μας αποζημίωσε μετά. Ε μετά του δωσε και κατάλαβε. Ο άνθρωπος όντως έχει ταλέντο- στο χορό, γιατί στη χορογραφία χμ, εντάξει, καλή ήταν-, αλλά και στο να φορτίζει την ατμόσφαιρα. ΔΕ πρόκειται να το αναλύσω ιδιαίτερα, γιατί το περιεχόμενο του ποστ θα ξεφύγει κάποιων ορίων lol! Πλάκα κάνω, για να το θέσω κάπως, ο Joaquin έχει την ικανότητα να δημιουργεί και να μεταδίδει μια ερωτική ατμόσφαιρα στο κοινό. Είναι και flamenco ο χορός, που έχει να κάνει και με πάθος, ας μη ξεχνιόμαστε.

Σε ένα μέρος του έργου είχαν βάλει κουρτίνες τριγύρω κρατημένες μόνο απο πάνω, υπήρχε μόνο ελάχιστο πράσινο φως, και υποψιάζομαι πως είχαν τεράστιους ανεμιστήρες που δημιουργούσαν άνεμο και ανέμιζαν οι τεράστιες κουρτίνες (γιατί να έτυχε εκείνη την ώρα ακριβώς να φυσήξει τόσο ώστε να παγώσουμε και να δημιουργηθεί το ωραίο αυτό αποτέλεσμα στην κατάλληλη σκηνή, κομματάκι δύσκολο). Εμένα το κομμάτι του έργου που μου άρεσε περισσότερο ήταν που κιθάρες, ελάχιστα κρουστά και τρεις άντρες τραγουδούσαν και κρατούσαν τον ρυθμό σε ένα ημικύκλιο γύρω απο τον Joaquin που χόρευε, όλοι λουσμένοι σε ένα κόκκινο φως. Ήταν σα να είχαν μαζευτεί γύρω απο μια φωτιά και να διασκεδάζουν, όπως φανταζόμαστε να χορεύεται αυθόρμητα το flamenco.

Εκείνη τη στιγμή ο κόσμος που είχε κατακλύσει τα σκαλοπάτια και τα πάνω πάνω άρχισε να κατεβαίνει, και να στήνεται γύρω απο τις καρέκλες των 100 και μπροστά στη σκηνή. Αυτή ήατν στιγμή του στυλ "θέλω να κρατήσει αυτή η στιγμή και να έχω τον cortes να χορεύει έτσι όλο βράδυ!". Μετά απ' όλα αυτά κάτι του φώναξαν στα ισπανικά, αυτός πήγε και πήρε ένα μικρόφωνο, προσπάθησε να μιλήσει στα λιγοστά ελληνικά του, προσπάθησε να μιλήσει και στα λιγοστά αγγλικά του, ε και το γύρισε στα ισπανικά στο τέλος. Η κοπέλα που πήγαμε μαζί ήξερε κάτι λίγα ισπανικά και μου μετέφραζε οτι μπορούσε, γιατί μιλούσε και γρήγορα. Αυτό που συγκρατούμε είναι οτι είναι τσιγγάνος - οπότε υποθέτουμε οτι το'χει μάλλον στο αίμα του. Και μετά συνέχισε πάλι να χορεύει.

Την ευχαριστήθηκα την παράσταση, ο cortes άψογος, απλά βρίσκω πως η χορογραφία δεν αναδείκνυε 100% το ταλέντο του. Maybe next time? ;-)

Το μέγα πείραμα...

Σήμερα το μεσημέρι πήρα τη ριψοκίνδυνη απόφαση να ανοίξω τηλεόραση- ριψοκίνδυνη γιατί τα μεσημέρια προβάλονται τα γνωστα μεσημεριάτικα, οι γνωστές ειδήσεις που άντε να ειπωθούν ειδήσεις κλπ. Εκείνη την ώρα ένα κανάλι πρόβαλλε τις δικές του κι έπαιρνε συνέντευξη απο μία καθηγήτρια του τμήματος Φυσικής του Α.Π.Θ. Απ'οτι κατάλαβα αργότερα, αυτή ήταν μέρος μιας ομάδας (10.000) επιστημόνων απ' όλο τον κόσμο, όπου θα έκαναν μία έρευνα. Οι έρευνες θα πραγματοποιηθούν είπε μες στα επόμενα 10 χρόνια, και θα βγάλουν συμπεράσματα για κάτι καινούρια στοιχεία ή κάτι τέτοιο. Ενδιαφέρον σκέφτηκα εγώ. Έρχεται η ώρα του φαγητού, καθόμαστε γύρω απ'το τραπέζι όλοι.

- Θα προβληθεί το πείραμα είπανε, απευθείας, στις 10 το βράδυ.

- Ποιό πείραμα??? ρωτάω όλη απορία.

Και κείνη την ώρα ακούγεται απο μέσα, απο τη τηλεόραση, ένα ρεπορτάζ σχετικά με αυτό. Έσκαψαν λέει 100 μ. κάτω απο τη Γαλλία και την Ελβετία (φαντάσου λεφτά που θα χουν για να ξοδέψουν τόοσα για επιστημονικούς λόγους) και έβαλαν έναν αντιδραστήρα, στο περιβάλλον του οποίου θα επικρατούν συνθήκες όμοιες με αυτές που υπήρχαν στο σύμπαν τη στιγμή που δημιουργήθηκε. Εκεί απ'οτι κατάλαβα θα γινόταν σύγκρουση πρωτονίων, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τέσπα θα γινόταν μία μικρή αναπαράσταση του big bang (δε κάθομαι να το εξηγήσω αυτό , αν δε ξέρεις, ε που ζεις δηλαδη! Και όχι δεν πρόκειται για εκείνη την ελληνική σειρά), και ακουγόντουσαν επιστήμονες να εκθειάζουν το πείραμα "και το μεγαλύτερο πείραμα του αιώνα, και πόσα θα μάθουμε, και και ...."

- Δουλειές μας ανοίγουν.... λέω μισο-αστεία μισό-σοβαρά.

-Λες ε? η απάντηση συνοδευόμενη απο γέλωτα.

Πλάκα πλάκα, τι το γελάμε? Θα μου πεις κοτζαμ επιστήμονες, ε θα σκέφτηκαν πιθανές παρενέργειες, θα ζύγισαν τα τυχόν δυσάρεστα ενδεχόμενα. Οκ. Αλλά αν δε τα ζύγισαν καλά? Αν είναι ξεροκέφαλοι? Και εδώ καλά καλά δε ξέρουν ακριβώς τι έγινε εκεί ( αλλιώς γιατί να το αναπαραστήσουν). Που πάτε και κάνετε τέτοια πειράματα κύριοι? Παίζουμε με το κεφάλι μας? Κατά το απόγευμα ήταν που οργίασαν στα δελτία τα σενάρια καταστροφής. Και να η μαύρη τρύπα που θα δημιουργηθεί, να που θα μας ρουφήξει όλους. Ε γελάς με όλα αυτά, ξέρεις οτι όλα οκ, αλλά κάπου μέσα σου σκέφτεσαι "μωρέ λες?? να χουμε κανα δύωρο μπροστά μας μόνο και να μη το ξέρουμε?Και τα πράγματα που θα'θελα να κάνω? να πω? να ζήσω?Ε εντάξει, ούτε και οι άλλοι θα ζήσουν, και θα γίνει ξαφνικά, οπότε no problem.Ε δε θα'μαι και η μόνη!" Έστω για πλάκα, σε βάζει σε μια τέτοια διαδικασία.

Γιατί το'χω δηλώσει και σε προηγούμενο ποστ, το ανθρώπινο είδος είναι το πιο ηλίθιο απ'ολα (εφόσον έχει, όχι μόνο αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά και δολοφονικές προς τους άλλους οργανισμούς τάσεις-βλ. μόλυνση κλπ.) Πού να τους εμπιστευτώ μετά? Πάντως θα χει φάση αν μας παρατηρεί κανένας εξωγήινος πολιτισμός- δείτε το σε στύλ animation: Ένας εξωγηίνος πολιτισμός (πράσινα τερατάκια για να το κάνουμε αστείο) παρατηρεί με εξελιγμένο εξοπλισμό το σύμπαν, και γίνεται ζουμ σε ένα σημείο, όπου αποκαλύπτεται η Γη. Εκεί το cartoon δείχνει για λίγο κάτι ανθρωπάκια, τρελούς επιστήμονες, σε εργαστήρια και να πατάν ένα κουμπί. Μακρινό πλάνο σε πανοραμική άποψη της Γης πάλι, η οποία σείεται, και δήθεν σηκώνεται σκόνη (σαν απο έκρηξη) και τη καλύπτει. Και τα εξωγηινάκια να κοιτάζονται και να λενε : Είναι τρελοί αυτοί οι γήινοι...

To φεγγαράκι απόψε

Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό
θα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι.

Κι απάνω μου θα παίζει το τρέλο

τρελό φεγγάρι.

..............................

Όλο θα σπάει το κύμα ρουμπινί

στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.

Οι παλάμες μου θα'χουν γενεί

δυό περιστέρια·

...............................................................................

θ'ανέβουν-ασημένια δυό πουλιά-

με φεγγάρι-δυό κούπες-θα γεμίζουν,

με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιά

θα μου ραντίζουν.

.........................................................................

Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.

Θα βάλω το όνειρό μου σε καΐκι

ν'αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ

λαμπρό χαλίκι.

.................................................................................

Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά,

η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.

Και θα γελώ. Και θε να κλαίω... Και να,

να το φεγγάρι !

ps. κι όμως, Κώστας Καρυωτάκης. Εχει γράψει και καλύτερου περιεχομένου θα πείτε, εννοώ πιο καταθλιπτικά και βαριά και απαισιόδοξα. Περιέχει μελαγχολία μέσα αυτό. Όχι πως μου λείπει το καλοκαίρι, αντιθέτως, χαίρομαι που το ξεφορτώθηκα. Αλλά το διάβασα και μ' άρεσε....Σαν αποχαιρετισμός σ' αυτό....