Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλόθα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι.
Κι απάνω μου θα παίζει το τρέλο
τρελό φεγγάρι.
..............................
Όλο θα σπάει το κύμα ρουμπινί
στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.
Οι παλάμες μου θα'χουν γενεί
δυό περιστέρια·
............................................................................... θ'ανέβουν-ασημένια δυό πουλιά-
με φεγγάρι-δυό κούπες-θα γεμίζουν,
με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιά
θα μου ραντίζουν.
.........................................................................
Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.
Θα βάλω το όνειρό μου σε καΐκι
ν'αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ
λαμπρό χαλίκι.
.................................................................................
Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά,
η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.
Και θα γελώ. Και θε να κλαίω... Και να,
να το φεγγάρι !
ps. κι όμως, Κώστας Καρυωτάκης. Εχει γράψει και καλύτερου περιεχομένου θα πείτε, εννοώ πιο καταθλιπτικά και βαριά και απαισιόδοξα. Περιέχει μελαγχολία μέσα αυτό. Όχι πως μου λείπει το καλοκαίρι, αντιθέτως, χαίρομαι που το ξεφορτώθηκα. Αλλά το διάβασα και μ' άρεσε....Σαν αποχαιρετισμός σ' αυτό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου