Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι....

Δε θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά σε κάποιον αγώνα μεταξύ ΑΡΗ-ΠΑΟΚ (αλφαβητικά πήγε, μη φάω ξύλο!), μιας και αποτελεί κοινωνικό δρώμενο για τη Θεσσαλονίκη. Θα το σύγκρινε κανείς με την αντίστοιχη έχθρα μεταξύ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ στην Αθήνα, όμως δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Η Αθήνα είναι ένα μικρό χάος, ως πρωτεύουσα. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι πλέον μικρή, αλλά δεν είναι τόσο διαπολιτισμική. Στην Αθήνα υπάρχουν άτομα απ'ολες τις γωνιές της Ελλάδας, αλλά και απ'όλες τις γωνιές του κόσμου. Στη Θεσσαλονίκη αυτό δεν είναι τόσο έντονο. Και φυσικά αυτό το φαινόμενο αντικατοπτρίζεται και στο τρόπο ζωής και στις προτιμήσεις των κατοίκων των δύο αυτών πόλεων. Η διαφοροποίηση στη περίπτωσή μας είναι πως εδώ η πλειοψηφία προτιμά να υποστηρίξει τοπική ομάδα. Άσε που είναι κάτι σα παραδόση για τους περισσότερους: " Όλη η οικογένεια μου είναι!" λένε όλο καμάρι πολλοί. Οπότε, όταν υπάρχει ένας αγώνας μεταξύ των δύο αυτών "εχθρών" αντίπαλων ομάδων, όλη η πόλη είναι σε αναβρασμό. Παλιότερα γινόντουσαν τρελά επεισόδια απο τους οπαδούς. Οι "ηττημένοι" οπαδοί βγαίναν στους δρόμους όλο οργή και τα σπάγαν. Οι "νικητές" οπαδοί βγαίναν και τα σπάγαν για να πανηγυρίσουν. (?) Αν ο άλλος είναι καμμένος... φανατισμός σου λέει.
Πλέον είναι πιο ήρεμα τα πράγματα, αν και πάντα παίρνονται μέτρα για να αποφευχθούν επεισόδια. Για παράδειγμα, οι οπαδοί της ομάδας εκτός έδρας δεν επιτρέπεται να μπουν στο γήπεδο και να παρακολουθήσουν. (Και όπως με πληροφόρησαν, κάποιοι ήσυχοι οπαδοί ή ντύνονται στα χρώματα της άλλης ομάδας ή καθόλου, και παίρνουν εισιτήρια απο αυτήν, για να παρακολουθήσουν. "Και τι κάνουν αν βάλουν γκολ στην ομάδα τους? -Ε τι να κάνουν, χειροκροτάν κι αυτοί, μη τους καταλάβουν οι άλλοι και τους σαπίσουν". Επίσης υπάρχει αστυνομική παρουσία σε μέρη "επικινδυνότητας", όπως στη περιοχή γύρω απ'το γήπεδο, στο κέντρο...
Φέτος κανονίστηκε μάζωξη παλιοπαρέας την ώρα του αγώνα. Για να καταλήξουμε Κάτω Τούμπα, σε μια καφετέρια, που αν έπαιρνες το δρόμο ευθεία έβρισκες το γήπεδο. Στο μάτι του κυκλώνα με λίγα λόγια. Η νύχτα έιχε γίνει μέρα όταν κοιτούσες προς το γήπεδο, από τους δυνατούς προβολείς. Όλες οι συνοικιακές καφετέριες φίσκα από οπαδούς (μάλιστα οι οπαδοί κάθε ομάδας έχουν στάνταρ καφετέριες, σπάνια να ήταν ανάμεικτες), και απ' αυτές να ακούγεται ο λαός του γηπέδου. Και μετά συνειδητοποιείς πως δεν είναι μόνο απο τις καφετέριες, ο ήχος έρχεται κατευθείαν απο το γήπεδο. Καθόμαστε σε μία, η οποία ήταν ψιλο-ανάμεικτη. Στη παρέα φανατική παοκτσού, ένας φιλήσυχος αρειανός, και γω ουδέτερη και με τις δύο ομάδες, αλλά δε με χαλούσε ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι πως δε δίναμε πολύ σημασία στην οθόνη μπροστά, μιας και είχαμε καιρό να τα πούμε. Αλλά μόλις γινόταν καμιά φάση ξεχνούσαν τι έκαναν πριν και φώναζαν. Έγιναν και τα κλασσικά: σε μια φάση νόμιζαν οι οπαδοί της μιας ομάδας πως μπήκε γκολ. Φωνάζουν οι οπαδοί τα γνωστά, και αρχίζει η δικιά μας να φωνάζει μπράβο ρε! αυτοί είστε! έτσι! κλπ... και αρχίζουν όλοι τα εε ρε γμτ και αυτά, και η δικιά μας τα χάνει "τι έγινε ρε παιδιά, δε μπήκε?" στους τριγύρω. Σε επανάληψη η φάση, έξω η μπαλιά. "Μλκς!Κάτι σωστά δε μπορείτε να κάνετε! Αι σιχτ....!" κλπ.... lool... Αυτό νόμιζω μου θυμίζει ή ελληνική ταινία ή διαφήμιση...με απατά η μνήμη μου αυτή τη στιγμή. Γέλιο, χαβαλές, κλεφτές ματιές στη τηλεόραση από όλους μας ενώ συζητούσαμε (γιατί μπαίνεις στο κλίμα όσο να 'ναι, που να 'μασταν και στο γήπεδο). Τελειώνει ο αγώνας, οι μισοί πανηγυρίζουν και οι υπόλοιποι πίκρα, και τότε η μισή παρέα έχει τη φαεινή ιδέα να την κάνει. Λεωφορείο το 30! Αμέεεε... Αναφορικά για να ανέβουμε έκανε 45 λεπτά να'ρθει. Και έκανε γύρω στη μία ώρα να ρθεί να γυρίσουμε, αλλά αυτό δικαιολογημένα επειδή όλοι κατέβαιναν απο 'κει μετά τον αγώνα. Κορναρίσματα, τραγούδια απο οπαδούς που ξαμολήθηκαν έξω απ' το γήπεδο, άνθρωποι που δεν παρακολούθησαν τον αγώνα να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να ρωτάνε ποιός νίκησε, πόσο έληξε...χαμός! Και το γεγονός να σχολιάζεται παντού για μέρες μετά τον αγώνα. Και αν έκαναν εκείνο, και μωρέ είναι βλάκες, είδες τι έκαναν? και να οι στρατηγικές να τα σχόλια, ακόμα και 10 η ώρα το πρωι στη στάση μετά απο 3 μέρες. Επεισόδια δεν άκουσα να έγιναν, πάλι καλά. Όμως εκείνη τη μέρα είδα στο γυρισμό λεωφορείο που φαινόταν να έχει καταληφθεί απο οπαδούς, είδα λεωφορείο της παραλιακής να έχει ανέβει τέσσερις δρόμους πιο πάνω (!) και να κάνει δρομολόγιο (σε κατηφόρα είναι 5-6 στάσεις). Ποιός ξέρει τι έγινε κέντρο μεριά...
ps1. Λέει τρελά να βλέπεις τέτοιον αγώνα στο "μάτι του κυκλώνα". Άπαιχτη ατμόσφαιρα και χαβαλές. Λέει τρελά....
ps2. Παρόλο που επέστρεφα με αρειανό για παρέα και γω είχα τη φαεινή ιδέα εκείνη τη μέρα να φορέσω κίτρινο φουλάρι, οι παοκτσήδες γύρω ήταν χαλαροί και δε φοβηθήκαμε στιγμή. Νice....