"Μi soledad" (Η Μοναξιά Μου)

Αυτόν τον τίτλο έφερε η μουσικοχορευτική παράσταση που παρουσίασε εις Θεσσαλονίκην ο παγκόσμιας φήμης χορευτής, Joaquin Cortes. Έλαβε χώρα στο Θέατρο Γης, όπου πήγαινα για πρώτη φορά. Είναι ένα θέατρο στα πρότυπα της Επιδαύρου αν έχετε υπόψιν σας, χτισμένο σε ένα λόφο, πράσινο τριγύρω, μου άρεσε το περιβάλλον. (εδώ είναι πίσω απο τη σκηνή, ήταν η μόνη καλή φωτογραφία που μπόρεσα να βρω).Στο θέατρο λάβαμε θέσεις οι των 40/45 ευρώ, και στον επίπεδο χώρο μπροστά απο μας και προς τη σκηνή υπήρχαν θέσεις για τους των 100 euro (μη πω καμιά κουβέντα). Το να βρω ταξί απο λευκό πύργο ήταν μια μικρή ιστορία απο μόνο του, διότι ο άλλος πως βολεύεται να σε πάει εκεί αν έχει ήδη μέσα κόσμο? Και τα άδεια ταξί ήταν είδος προς εξαφάνιση εκείνη τη μέρα. Ευτύχως που κι άλλοι είχαν τον ίδιο προορισμό και βολευτήκαμε.

Κόσμος, χαμός. Που τον μάθαν όλοι τον Joaquin ξαφνικά? Με την παρέα που ήμουνα αστειευόμασταν λέγοντας πως αντί να πάει ο κόσμος στην Διεθνή του Έκθεση, ή στον Μάλαμα που έπεφτε την ίδια μέρα, στον Joaquin βρήκε να'ρθει? (Εγώ τον ήξερα, δε μπορείτε να μου πείτε τίποτα, εδώ και 4-5 χρόνια ήθελα να δω τον τύπο να χορεύει). Σχετικό σπρώξιμο μέχρι να περάσεις τα κάγκελα, και μετά, το αντικρύζεις: όχι, πέρα απο την όψη του θεάτρου· ήταν ήδη φίσκα γεμάτο ως τη μέση... Να γίνεται ο χαμός, να βλέπεις κάθε λογής "φρούτο", να ακούς ΤΑ άπαιχτα. Το κορυφαίο που συμβαίνει πάντα σε τέτοια event: που ψάχνονται να βρεθούνε, και κουνάνε το χέρι, ζακέτες, τσάντες, μπας και τους δει ο άλλος- και ταυτόχρονα το μισό θέατρο να κάνει το ίδιο, γιατί το μισό θέατρο ψάχνει το άλλο μισό, άντε βρες ποιανού τσάντα ψάχνεις, Η πρωτοτυπία.

Ας μπούμε στο ψητό τώρα. Η παράσταση άργησε να αρχίσει (αλλά είμαστε υπομονετικοί εμείς, no problem), και χωριζόταν σε τέσσερα μέρη -ίσως και πέντε. Τέλος πάντων. Ο Cortes δεν είχε σύντροφο στο χορό, αλλά είχε ως συντροφιά έγχορδα, κρουστά, ακορντεόν, οι κλασσικές κιθάρες του flamenco δεν έλειπαν, και Ισπανοί τραγουδιστές γυναίκες και άντρες, που δημιουργούσαν ζεστή ατμόσφαιρα. Η μουσική ήταν μια μίξη απο (τί άλλο?) flamenco, αλλά και από κουβανέζικη μουσική, jazz, κλασσική, ίσως και άλλα είδη, και τα χορευτικά του μια μίξη απο μπαλέτο (σύγχρονο κυρίως), flamenco και ποιός ξέρει τί άλλο! Δικιά του η χορογραφία πάντως απ' ότι έμαθα. Στα δύο πρώτα μέρη χόρεψε ελάχιστα, στο δε τρίτο δεν εμφανιζόταν καθόλου, με συνέπεια να αρχίσω να σκέφτομαι "τζάμπα 40 ολόκληρα ευρώ, έλεος ο τύπος!". Μας αποζημίωσε μετά. Ε μετά του δωσε και κατάλαβε. Ο άνθρωπος όντως έχει ταλέντο- στο χορό, γιατί στη χορογραφία χμ, εντάξει, καλή ήταν-, αλλά και στο να φορτίζει την ατμόσφαιρα. ΔΕ πρόκειται να το αναλύσω ιδιαίτερα, γιατί το περιεχόμενο του ποστ θα ξεφύγει κάποιων ορίων lol! Πλάκα κάνω, για να το θέσω κάπως, ο Joaquin έχει την ικανότητα να δημιουργεί και να μεταδίδει μια ερωτική ατμόσφαιρα στο κοινό. Είναι και flamenco ο χορός, που έχει να κάνει και με πάθος, ας μη ξεχνιόμαστε.

Σε ένα μέρος του έργου είχαν βάλει κουρτίνες τριγύρω κρατημένες μόνο απο πάνω, υπήρχε μόνο ελάχιστο πράσινο φως, και υποψιάζομαι πως είχαν τεράστιους ανεμιστήρες που δημιουργούσαν άνεμο και ανέμιζαν οι τεράστιες κουρτίνες (γιατί να έτυχε εκείνη την ώρα ακριβώς να φυσήξει τόσο ώστε να παγώσουμε και να δημιουργηθεί το ωραίο αυτό αποτέλεσμα στην κατάλληλη σκηνή, κομματάκι δύσκολο). Εμένα το κομμάτι του έργου που μου άρεσε περισσότερο ήταν που κιθάρες, ελάχιστα κρουστά και τρεις άντρες τραγουδούσαν και κρατούσαν τον ρυθμό σε ένα ημικύκλιο γύρω απο τον Joaquin που χόρευε, όλοι λουσμένοι σε ένα κόκκινο φως. Ήταν σα να είχαν μαζευτεί γύρω απο μια φωτιά και να διασκεδάζουν, όπως φανταζόμαστε να χορεύεται αυθόρμητα το flamenco.

Εκείνη τη στιγμή ο κόσμος που είχε κατακλύσει τα σκαλοπάτια και τα πάνω πάνω άρχισε να κατεβαίνει, και να στήνεται γύρω απο τις καρέκλες των 100 και μπροστά στη σκηνή. Αυτή ήατν στιγμή του στυλ "θέλω να κρατήσει αυτή η στιγμή και να έχω τον cortes να χορεύει έτσι όλο βράδυ!". Μετά απ' όλα αυτά κάτι του φώναξαν στα ισπανικά, αυτός πήγε και πήρε ένα μικρόφωνο, προσπάθησε να μιλήσει στα λιγοστά ελληνικά του, προσπάθησε να μιλήσει και στα λιγοστά αγγλικά του, ε και το γύρισε στα ισπανικά στο τέλος. Η κοπέλα που πήγαμε μαζί ήξερε κάτι λίγα ισπανικά και μου μετέφραζε οτι μπορούσε, γιατί μιλούσε και γρήγορα. Αυτό που συγκρατούμε είναι οτι είναι τσιγγάνος - οπότε υποθέτουμε οτι το'χει μάλλον στο αίμα του. Και μετά συνέχισε πάλι να χορεύει.

Την ευχαριστήθηκα την παράσταση, ο cortes άψογος, απλά βρίσκω πως η χορογραφία δεν αναδείκνυε 100% το ταλέντο του. Maybe next time? ;-)