Τις προάλλες διέσχιζα τη Μητροπόλεως στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με λεωφορείο, έναν δρόμο με μαγαζιά με επώνυμες μάρκες και καλά. Τέλος πάντων, είχε υπέροχη ημέρα, ήταν και προς απογευματάκι-σούρουπο, μουσική στ'αυτιά μου, μόλις έφευγα απο καφεδάκι, με λίγα λόγια μια υπέροχη μέρα και ένα ωραίο συναίσθημα να με κατακλύζει, κι ο κόσμος γύρω έδειχνε να συμμερίζεται αυτό που ένιωθα. Λίγο πριν στρίψει το λεωφορείο προς Διαγώνιο για Λευκό Πύργο, το πιάνει φανάρι και σταματάει ακριβώς μπροστά απο μια κλινική που έχουν στριμώξει σ'αυτό το δρομάκι. Ποτέ δε κατάλαβα πραγματικά τι είδους κλινική ήταν αυτή. Άλλες φορές απ'οτι άκουγα καταλάβαινα πως είναι μαιευτήριο, και άλλες φορές απ' ότι έβλεπα καταλάβαινα πως ήταν κάτι σα νοσοκομείο. Φάτσα κάρτα λοιπόν στη κλινική,με θέα την υποδοχή μέσα, και δυο γεροντάκια πίσω απο τη τζαμαρία. Μια γιαγιάκα σε αναπηρικό καρότσι με το νυχτικό της, το ένα μάτι κλεισμένο με γάζα, και ένας παππούς ακριβώς δίπλα της με τη ρόμπα του κι αυτός σε αναπηρικό καροτσάκι. Και οι δύο φαινόντουσαν λίγο χαμένοι, και πολύ στεναχωρημένοι. Μια εικόνα γηρατειών και αρρωστιών. Κι ακριβώς απέξω απ'τη τζαμαρία περνούσαν ακριβοντυμένες κοπελιές με υφάκι, μια μαμά με το κοριτσάκι της, όλοι κάναν τα ψώνια τους, και αν και περνούσαν απο κει δεν έπαιρναν χαμπάρι οτι υπάρχει κάτι, οτι υπάρχουν κάποιοι πίσω απ'τη τζαμαρία. Είχα μείνει να κοιτάζω αυτην την σκηνή, που μόνο σουρεάλ θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις, ενώ αναρωτιόμουν αν τα τζάμια είναι τέτοια που δεν επιτρέπουν στους έξω να δουν μέσα, γιατί δε μπορούσα να καταλάβω πως διάολο δεν τους βλέπουν οι περαστικοί- ούτε καν το παιδάκι. Για να ταρακουνηθώ και να πω πως δε γινεται αυτό,εφόσον εγώ που είμαι μέσα σε λεωφορείο τους βλέπω! Θα μπορούσα κάλλιστα να αρχίσω να σκέφτομαι οτι ήταν μια παραίσθηση, αν δεν έπαιρνε η άκρη του ματιού μου και μερικούς άλλους επιβάτες να κοιτάζουν λίγο σαστισμένοι... Πόσο άραγε μπορούμε να εθελοτυφλούμε?? Είναι πράγματα που θα τα ζήσουμε έμμεσα(μέσω συγγενών) και άμεσα(μέσω προσωπικών εμπειριών). Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ να παρατούσαν τα ψώνια τους ή τη βόλτα τους οι άνθρωποι (αν και σε μερικούς αν σταματούσαν να δίνουν τόση προσοχή μόνο στα ψώνια θα έκανε καλό), αλλά τόσο πια είναι/έγιναν αόρατοι αυτοί οι άνθρωποι???
1 σχόλιο:
Οι εικόνες αυτές δυστυχώς δεν είναι σουρεαλιστικές αλλά ακρως ρεαλιστικές….Άλλωστε το έλεγαν και οι καθολικοί: η ψυχή δε σώζεται με το ενδιαφέρον προς το συνάνθρωπο και αυτές τις μπουρδες αλλά όταν ακουστούν τα λεφτά με τα οποία αγοράζεις το συγχωροχάρτι… Δεν είναι καθόλου παράλογος κόσμος: υπάρχουν ψεύτικοι κόσμοι στο μυαλό μας, προφάσεις που μας κάνουν να τον αισθανόμαστε οικείο. Εμείς κάνουμε τα ψώνια μας και το ψώνιο μας και ας πεθαίνουν οι άλλοι. Θα μου πεις τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Ούτε την αρρώστια θα εξαφανίσουμε, ούτε το θάνατο. Όμως η αρρώστια δεν είναι μόνο σωματική. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αισθανθούν καλύτερα. Στο κάτω κάτω αν δεν άξιζε να τους προσέξουμε δε θα υπήρχαν καν αυτές οι κλινικές διότι οτι δε χρειάζεται εξαφανίζεται και αυτή υπήρχε ακόμα εκεί. Στο μεταξύ οι περισσότεροι, συμπεριλαμβανομένου και του συντάκτη, αδιαφορούμε. Ας μας πάρει ο διάβολος!
Δημοσίευση σχολίου