Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής...

...η 21 Ιουνίου, και διάφορα δρώμενα έλαβαν μέρος στη Θεσσαλονίκη. Αρχικά, όλη τη μέρα μουσικές παντός τύπου στην πλατεία Αριστοτέλους και Ναυαρίνου (τουλάχιστον). Εγώ πρόλαβα μια μπάντα στη δεύτερη, η οποία συνόδεψε ευχάριστα το μεσημεριανοβραδυνό μου τοστ, και με είχαν πληροφορήσει ήδη για κάτι "Ινδιάνους" που ήταν πιο πριν εκεί και χόρευαν. Το αποκορύφωμα για μένα ήταν όμως το βραδάκι, όπου πήγα με μια φίλη μου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης για να παρακολουθήσουμε μια παράσταση που διεξήχθη λόγω της ημέρας. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης ανέβασε την 9η Συμφωνία του Beethoven, όπου στο τελευταίο μέρος συμμετείχαν η Χορωδιά της ΕΡΤ και η χορωδιά "Μακεδονία", και τέσσερις σολίστες στο τραγούδι. Η παράσταση ήταν το κάτι άλλο, είναι κάτι εντελώς το διαφορετικό να βλέπεις μια ορχήστρα να παίζει εκείνη την ώρα, και μάλιστα μία απ'τις διασημότερες συμφωνίες. Μόνο το να ακούς και να βλέπεις τη συγχρονισμένη κίνηση απ'τα δοξάρια είναι μια άλλη αίσθηση. Εγώ λάτρευα τα σημεία με τα τσέλα και τα κοντραμπάσσα (πώς να το κάνουμε έχω αδυναμία στους μπάσους ήχους,και μάλιστα εδώ και καιρό σκέφτομαι ν'αρχίσω την εκμάθηση κάποιου απ'αυτά). Η ορχήστρα μου άφησε την ίδια εντύπωση με την προηγούμενη φορά, εξαιρετική. Είχε απίστευτα πολύ κόσμο, ακόμα και στον εξώστη που μας είχαν, και κόσμο απ'ολες τις ηλικές. Απο γιαγιάδες, φοιτητές και μικρά πιτσιρίκια που παρέμεναν ήσυχα όλως περιέργως. Εμένα μ'άρεσε που είδα τέτοια προσέλευση, και που ο κόσμος το γούσταρε πολύ. Μια κυρία μπροστά μου χτυπούσε ρυθμικά τα δάχτυλά της, ένα μικρό κοριστάκι μιμούνταν τις κινήσεις του βιολιού και των τυμπάνων.

Μου είχε αρέσει και η ιστορία της πρώτης εκτέλεσης της συμφωνίας σε κόσμο. Ο Beethoven ως γνωστόν ήταν κουφός, όμως ήθελε να διευθύνει κι αυτός την ορχήστρα μαζί με τον μαέστρο. Ο μαέστρος είχε πει στους μουσικούς να προσέχουν τον ίδιο. Όταν όμως άρχισαν, ο Βeethoven διηύθυνε με τέτοιο πάθος και τόσο έντονες κινήσεις, και τόση ακρίβεια σ'αυτές, σα να ήθελε ο ίδιος να παίξει όλα τα όργανα μόνος του έναν ρυθμό που στη πραγματικότητα δεν άκουγε. Αποτέλεσμα να διευθύνει τελικά αυτός ουσιαστικά την ορχήστρα, και να πετύχει μια τέλεια εκτέλεση της συμφωνίας παρά τις ελάχιστες πρόβες που είχαν γίνει. Στο τέλος ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ ώστε χειροκροτούσε δυνατά,και ο ίδιος δεν είχε πάρει χαμπάρι και μια σολίστας στο τραγούδι τον πλησίασε και τον γύρισε στον κόσμο. Ο κόσμος, επειδή ήξερε πως δε μπορούσε να ακούσει το χειροκρότημα, κάναν έντονες κινήσεις και πετούσαν καπέλα έτσι ώστε να καταλάβει πόσο πολύ τους άρεσε...

p.s: είναι λίγο σπαστικό,και σε τέτοιες παραστάσεις αλλά και σ' αυτές του θεάτρου που στο τέλος βγαίνουν για να χειροκροτηθούν τουλάχιστον 3 φορές... άντε, όσο και να σ'αρέσει κάτι, πόση ώρα να χειροκροτάς??καταντάει στο τέλος και λίγο ηλίθιο.