Αρκετές διαδρομές νυχτιάτικες, αρκετές προσωπικές, μοναχικές εμπειρίες. Ευτυχώς δεν υπάρχει συναπάντημα με περιπτώσεις. Έχει πόσες μέρες που κατεβαίνω κάμποσες στάσεις πιο πριν απ' την κανονική, για να περπατήσω λιγάκι. Πόσο μ' αρέσει να περπατάω, πόσο καλό μου κάνει! Ακόμα και ταραγμένη να'μαι, 5 με 6 στάσεις περίπατος με έχει καλμάρει απίστευτα. Παίρνω ορισμένες φορές το ρίσκο να κόψω δρόμο μέσα απο στενά, μπας και φτάσω γρηγορότερα σπίτι. Κατά τις 12 το βράδυ. Εκεί μέσα, εκείνη την ώρα, είναι τόσο ήσυχα. Μα τόσο εξωπραγματικά ήσυχα! Λες και δε ζεις σε πόλη. Εκεί είναι που κλείνεις τη μουσική για να απολαύσεις την ηρεμία, την ησυχία ( enjoy the silence ), το ημιφώς, το φεγγάρι το πανέμορφο που δεσπόζει απο πάνω. Εύχεσαι να συνεχιζόταν για πάντα αυτή η μικρή διαδρομή, και απλά να προχωρούσες, και να προχωρούσες, χωρίς να χρειαστεί να βγεις στον φωτισμένο (με "τα κίτρινα φώτα" που έλεγα μικρή) πιο κεντρικό δρόμο, που θα σε βγάλουν απ' αυτή τη νιρβάνα το ένα περαστικό αυτοκίνητο, το φανάρι που πρέπει να διασχίσεις και πρέπει να μπεις στη διαδικασία να ανησυχήσεις αν θα περάσει κανά αμάξι εκείνη την ώρα, η κοπελιά που μιλάει στο κινητό... Φτάνεις φανάρι Βασιλίσσης Όλγας με Μαρτίου, κατεβαίνοντας τη τελευταία. Απέναντι η Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, ή αλλιώς η βίλα Μορντώχ, που ανήκει στην άλλοτε περιοχή των εξοχών (για τα σωζόμενα κτίρια της οποίας θα πρέπει να αναφερθώ κάποια στιγμή όπως και δήποτε). 
Πανέμορφη... κάθε φορά που περνάω κάθομαι και την χαζεύω, είναι χάρμα. Αυτή λοιπόν, που αναδεικνύεται όμορφα απο το διακριτικό σχετικά φως των προβολέων, με πράσινο γύρω γύρω, μια υπέροχη αυλή, και προς τέρψη των οφθαλμών μου τις τελευταίες ημέρες με το φεγγάρι λίγο πιο πάνω... "Αν κρατούσε αυτό το φανάρι... μην ανάψει πράσινο..." σε σημείο να μην υπάρχουν καθόλου αμάξια και να περιμένω τον "Γρηγόρη" να μου κάνει νεύμα "άντε κοπελιά πέρνα επιτέλους". Και μετά να περνάω δίπλα απ' το όλο φινέτσα τοιχάκι με κάγκελα της, σε μερικά σημεία του οποίου έχουν σκαρφαλώσει ορισμένα αναρριχώμενα, και να με κάνουν να φαντάζομαι πως περπατάω σε έναν ήσυχο μικρό δρόμο που περιτριγυρίζεται απο εξαίσιες τεράστιες αυλές, χαμένες στο πράσινο και στη φύση, που προσφέρονται ιδανικά για βόλτες. Τις προάλλες πέρασα πάλι απο κει και υπήρχε και μια έντονη ευωδία βασιλικού, που έκανε αυτή τη σκέψη ακόμα πιο ρεαλιστική και πιο ποθητή... Μου λείπει η φύση damn it, απίστευτα όμως. Εξοχές Θεσσαλονίκης ήταν κάποτε σου λέει... τώρα αν σε ρωτήσει κάποιος άσχετος που μένεις στη Θεσσαλονίκη θα πεις "κέντρο απόκεντρο"... Βόλτες που ευχαριστιέμαι στο έπακρο, και ο τωρινός καιρός ευννοεί. Μου λες οτι θα φυσάει Βαρδάρης και δε θα περάσω εγώ με το κόκκινο γλυτώνοντας ίσα-ίσα περαστικά αυτοκίνητα?? Αν ναί, μάλλον δε ξέρεις τι εστί Βαρδάρης.
Πανέμορφη... κάθε φορά που περνάω κάθομαι και την χαζεύω, είναι χάρμα. Αυτή λοιπόν, που αναδεικνύεται όμορφα απο το διακριτικό σχετικά φως των προβολέων, με πράσινο γύρω γύρω, μια υπέροχη αυλή, και προς τέρψη των οφθαλμών μου τις τελευταίες ημέρες με το φεγγάρι λίγο πιο πάνω... "Αν κρατούσε αυτό το φανάρι... μην ανάψει πράσινο..." σε σημείο να μην υπάρχουν καθόλου αμάξια και να περιμένω τον "Γρηγόρη" να μου κάνει νεύμα "άντε κοπελιά πέρνα επιτέλους". Και μετά να περνάω δίπλα απ' το όλο φινέτσα τοιχάκι με κάγκελα της, σε μερικά σημεία του οποίου έχουν σκαρφαλώσει ορισμένα αναρριχώμενα, και να με κάνουν να φαντάζομαι πως περπατάω σε έναν ήσυχο μικρό δρόμο που περιτριγυρίζεται απο εξαίσιες τεράστιες αυλές, χαμένες στο πράσινο και στη φύση, που προσφέρονται ιδανικά για βόλτες. Τις προάλλες πέρασα πάλι απο κει και υπήρχε και μια έντονη ευωδία βασιλικού, που έκανε αυτή τη σκέψη ακόμα πιο ρεαλιστική και πιο ποθητή... Μου λείπει η φύση damn it, απίστευτα όμως. Εξοχές Θεσσαλονίκης ήταν κάποτε σου λέει... τώρα αν σε ρωτήσει κάποιος άσχετος που μένεις στη Θεσσαλονίκη θα πεις "κέντρο απόκεντρο"... Βόλτες που ευχαριστιέμαι στο έπακρο, και ο τωρινός καιρός ευννοεί. Μου λες οτι θα φυσάει Βαρδάρης και δε θα περάσω εγώ με το κόκκινο γλυτώνοντας ίσα-ίσα περαστικά αυτοκίνητα?? Αν ναί, μάλλον δε ξέρεις τι εστί Βαρδάρης.ps.Έχουμε να αναμένουμε τις 29 Οκτώβρη. Θα παραδώσουν παραλία μας είπαν. Φοβούνται να την ανοίξουν λένε 28η, με τόσο κόσμο τί αποφυγή συνωστισμού, τί αποφυγή ζημιων. Ήδη έχουν αρχίσει και την ανοίγουν σιγά -σιγά. Ένα μικρό άνοιγμα το πρωί απο δω, ένα άλλο απο κει, τα παραπετάσματα μπροστά απ' τα γήπεδα έχουν φύγει για να βλέπουν οι Θεσσαλονικείς ( look at us but do not touch που λέει και ένα άσμα).
ps2. 28η είπα, και θυμήθηκα πως καλό θα'ταν να την κάνω εκείνο το βράδυ απ' το σπίτι μου. Κάθε βράδυ τέτοιας μέρας τα ίδια: όλα τα τανκς απο μας μπροστά περνάν. "Ω τι θόρυβος!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου