Je rêve de m'enfuir

Loch Lomond, Scotland (νομίζω.)

Έναστρη νύχτα

The Black Sea at Night, Ivan Aivazovsky

Hanging with the moon and stars, Arthur Rackham

Starry Night Over The Rhone, Van Gogh

Toilers of the sea, Pinkham

Μιας και αυτές τις μέρες έχει και συνάντηση Σελήνης, Δία και Αφροδίτης. Φαίνεται καθαρά και σε πόλη, κοίτα κοντά στο φεγγάρι θα δεις δύο πολύ φωτεινά "άστρα". Ε αυτά είναι. Αν μπορείς να κάνεις και πιο όμορφη τη νυχτερινή βόλτα κάντο, δε θα χάσεις.

Vincent

Vincent Cassel et Vincent van Gogh

Excusez-moi, αλλά είμαι η μόνη που βλέπει την ομοιότητα; Να ελπίζω σε μια προσεγμένη και ατμοσφαιρική (αλλά πάντα πιστή) μεταφορά της ζωής του δεύτερου από τον πρώτο;

Ετεροχρονισμένη Beatlemania

Το ΄χω πάρει τόσο ζεστά το θέμα που δε θα ορκιζόμουν ότι, αν ζούσα τότε, δε θα μουν μία απ'τις εκατομμύρια τρελάρες που ούρλιαζαν στο άκουσμα του ονόματος τους. Όχι. Αν και απίστευτα γνωστοί ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, οι Beatles είναι λίγο παρεξηγημένοι. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σε κάποιον που έχει πολύ γενικές και επιφανειακές γνώσεις είναι κουστουμάκια, φράντζες και μαλλιά-"καπελάκια", και τσιρίδες γυναικείες. Και σωστά μέχρις εδώ, όλα καλά, αληθεύουν. Απλά οι Beatles ήταν πολλά παραπάνω. Τέσσερα απίστευτα ταλαντούχα και καινοτόμα άτομα, στα οποία η έμπνευση ξεχείλιζε από τα μπατζάκια.

Ο Paul McCartney και ο John Lennon, είναι οι πιο γνωστές προσωπικότητες του συγκροτήματος (αλήθεια; ), αυτό όμως οδηγεί πολλές φορές σε λανθασμένα συμπεράσματα, όπως ότι ο George Harisson και ο Ringo Starr δε συνεισέφεραν τόσο στη μπάντα. Σε ένα τόσο ''μεγάλο'' συγκρότημα, όπου τα "εγώ" του καθενός μπορούν να υπερτραφούν και να δημιουργήσουν ανάλογα μεγάλα προβλήματα, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δε συνεισέφεραν, το σχήμα θα είχε διαλυθεί προ πολλού.

Δε θα αναλύσω άλλο, το χουν κάνει εκατομμύρια πριν από μένα και πολύ καλύτερα.

Δε θα ανεβάζω τραγούδια τους εδώ, γιατί

δε θα χουμε τελειωμό, και πιθανέ-τυχαίε μου αναγνώστη θα κουραστείς, και δε το θέλω.

Βάλε λοιπόν ένα άλμπουμ τους και απόλαυσε, βυθίσου στη beatlemania. Γιατί έχει πιο πολύ γούστο να το κάνουμε παρέα. Έτοιμος; Δε πιστεύω να αρχίζεις να τσιρίζεις κι εσύ με την κάθε φώτο;! (και γιατί όχι; χάνεται η μισή πλάκα έτσι!)

ΥΓ1. Αν ενδιαφέρεσαι για κριτική του Sgt. Pepper' s Lonely Heart Club Band, αυτή με ενθουσίασε.

ΥΓ2. Αν με ρωτάς ποιος είναι ο αγαπημένος μου, George Harisson ο εκλεκτός. Θα κάνω άλλη ανάρτηση γι'αυτόν. ;)

Το διάβασμα βιβλίων ως πηγή έμπνευσης

Και μιας και μιλήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για τη συντροφιά των βιβλίων...

Grace Reading at Howth Bay, Sir William Orpen

Czytajaca, (polish for Reading) Teodor Axentowicz

Fairy Tales, Mary Gow

Young Woman Reading, Hermann Jean Joseph Richir

http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/SF38280/woman-reading-on-top-of-ladder

flickr

In my book

The Sugar Queen, Sarah Addison Allen

La mer

Et il est un jour arrivé

Marteler le ciel

Et marteler la mer

Et la mer avait embrassé moi

Et la délivré moi de ma caille

Rien ne peut m'arrêter maintenant

untitled by oldiekindly

Cello Concerto No. 1 in E Flat Major, Opus 107

" Shostakovich was in many ways an obsessive man: according to his daughter he was "obsessed with cleanliness"; he synchronised the clocks in his apartment; he regularly sent cards to himself to test how well the postal service was working. (...)

He was diffident by nature: Flora Litvinova has said he was "completely incapable of saying 'No' to anybody." This meant he was easily persuaded to sign official statements, including a denunciation of Andrei Sakharov in 1973; on the other hand he was willing to try to help constituents in his capacities as chairman of the Composers' Union and Deputy to the Supreme Soviet. Oleg Prokofiev commented that "he tried to help so many people that ... less and less attention was paid to his pleas." Shostakovich was an agnostic and stated when asked if he believed in God, "No, and I am very sorry about it. "

from Wikipedia

Αν και άτομο που δε μπορούσε να πει όχι, το παρακάτω κοντσέρτο του δεν το λες εύπεπτο. Καθηλωτικό, έντονο, σκοτεινό, και λίγο διαστροφικό, αν μου επιτρέπεται ο όρος- και το 'χω λατρέψει!!!

Mischa Maisky σολίστας τσέλου (ο οποίος τον Μάρτιο θα βρίσκεται στην Αθήνα για παράσταση στο Μέγαρο!).

Παίζει δραματικά, αλλά του πάει, το βλέπεις πως το νιώθει και εκφράζει κάτι ειλικρινές που βρίσκεται μέσα του. Η ερμηνεία είναι τόσο έντονη, που την πρώτη φορά που παρακολούθησα το κοντσέρτο, σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ροκ συναυλία. Μάλιστα, όσο περισσότερο το άκουγα, τόσο πιο πολύ με τάραζε -ευχάριστα πάντα. Χωρίς να υποτιμώ τις δύο πρώτες, η 3η mouvement σου άφηνε την εντύπωση πως όλος ο κόσμος είχε σταματήσει για να ακούσει τον Maisky, και στην 4η η κορύφωση είναι τόσο θυελλώδης, που ο σολίστ με το που τελειώνει πετάγεται από τη θέση του, και που ακόμα απορώ με την "εξευγενισμένη" απάθεια του κοινού.