Το αγαπημένο μου cinema στον κόσμο...

...βρίσκεται στη Toulouse, και είναι η Cinémathèque. Δε μπορούσα να μη γράψω γι'αυτόν τον προσωπικό μου παράδεισο που με στιγμάτισε. Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Πρόκειται για έναν κινηματογράφο που διαθέτει ένα τεράστιο αρχείο ταινιών, που συνεπάγεται με:

• το ένα φεστιβάλ μετά το άλλο, όπως "Extrême cinema_ Inferno"
  
  με πολλές αιμοβόρες ταινίες με ζόμπι/βρικόλακες/σατανικά μωρά/σατανικά πλοία/ στο
  μήνα του Halloween, Ταινιών μικρού μήκους, St-Pétersbourg Moscou en 22 films με ρώσικες και σοβιετικές ταινίες προς τιμήν της χρονιάς Γαλλίας-Ρωσίας, , Rencontres du 3eme type (επαφές 3ου τύπου), με ταινίες που έχουν ως θέμα την εξωγήινη ζωή,
  du Bonheur pour 2011 (ευτυχισμένου νέου έτους) με ταινίες που αναζητούν ποια είναι η πραγματική ευτυχία της ζωής.
  
• Ciné-concert μία ή δυο φορές το μήνα,
• ιδιαίτερες επιλογές ταινίας μια φορά το μήνα από την ίδια τη Cinémathèque που είχαν διορθωθεί οπτικοακουστικά προσφάτως (ίσως και γι'αυτόν το λόγο)
• νύχτες μαραθώνιους με θρίλερ, καφέ και ζεστά κρουασάν στο τέλος
• διήμερο αφιέρωμα στον Martin Luther King με αφιέρωμα στα κινηματογραφημένα blues της εποχής, συναυλία rap-αφρικάνικων ήχων στο τέλος της προβολής ταινίας, κι άλλη μία στο φουαγιέ με jazz και blues και τον κόσμο να χορεύει και να πίνει κρασί

Ταινίες από διάφορες εποχές, από το 1920 κάτι ως και πριν από 4 χρόνια. Από τα blockbuster παλαιότερων χρόνων ως τα αριστουργήματα του κινηματογράφου: όλος ο πλούτος της έβδομης τέχνης σε δύο αίθουσες, που πάντα γέμιζαν, ακόμα και αν πρόκειται για το "Μωρό της Ρόζμαρι", ή για cult ταινία με συνοδεία ηλεκτρονικής-metal μουσικής.

Στη τελευταία πήγα πέντε λεπτά πριν αρχίσει για εισιτήριο και βρήκα τουλάχιστον 10 άτομα να στέκονται να κοιτάνε το χαρτί που έγραφε sold-out. Αφίσες από κείνες τις ζωγραφισμένες (πραγματικά έργα τέχνης) που κοσμούσαν ανά θεματική τους τοίχους του φουαγιέ αναλόγως με το τι φεστιβάλ ετοίμαζαν για την επόμενη περίοδο. Σε μια γωνία ένας παλιός, μεγάλος προτζέκτορας φιλμ τραβούσε πάντα το βλέμμα μου.

Αυτή ήταν η Cinémathèque όπως την έζησα εγώ. Αν υπάρχει κάτι που να μου λείπει υπερβολικά από τη Toulouse είναι αυτός ο χώρος.

Ζάχαρη και η χαρά της ζωής

deviant art

Άνθρωπος του 21ου αιώνα: αγχωμένος με τα πάντα, με τη δουλειά, με τους λογαριασμούς, με τα ψώνια της βδομάδας, με την οικογένεια, με τη καθαριότητα. Τόσο πολύ που ξεχνάει τον σκοπό όλων των πραγμάτων, τον σκοπό της ζωής. Αν ένα μωρό μπει μέσα στη τούρτα, στεναχώρια που πάει η τούρτα και που πρέπει να πλύνουμε τα ρούχα και το ίδιο. Αν ένα παιδί έχει την απίστευτη τύχη σήμερα να βγει να παίξει σε πάρκο με άλλα παιδιά, θα του βγει ξινό για τις φωνές που θ'ακούσει στο τέλος επειδή το ευχαριστήθηκε και η μάνα θα πλύνει τα ρούχα που "μόλις βγήκαν απ'το πλυντήριο".

Έτσι και το προηγούμενο απόγευμα, όταν, ενώ φτιάχναμε γλυκό, άνοιξε απότομα το σακουλάκι της άχνης ζάχαρης και, αφού έπεσε το άσπρο σύννεφο, αποκαλύφθηκε πως η μεριά του πάγκου, του πατώματος που ήμασταν, όπως και εμείς οι δύο, όλοι μας ντυθήκαμε στα λευκά, και η δικιά μου πρώτη αντίδραση ήταν μετά την έκπληξή μου,να σκάσω στα γέλια. Όχι όμως και η μάμυ, που φρίκαρε γιατί "Έλεος μόλις είχα καθαρίσει!τρέχα πάρε άλλη άχνη αμέσως!". Πόσο υπέροχο θα ήταν να 'χαμε πατήσει ταυτόχρονα τα γέλια... Από σεβασμό στη φρίκη της, κρατήθηκα και ξέσπασα σε γέλια μόνο στο δρόμο για το σούπερ-μάρκετ, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πόσο λυπηρό είναι να μη νιώθεις το αστείο και την ομορφιά της κατάστασης...Ευτυχώς, προς ανακούφισή μου, όταν συνειδητοποίησε η μάμυ ότι η άχνη έβγαινε χωρίς να αφήσει λεκέδες, με περίμενε με ύποπτα βλέμματα και με γέλια.

Γιατί δεν είναι εύκολο να θυμόμαστε τα βασικά όνειρα μας ακόμα κι όταν αυτά υλοποιούνται? Γιατί βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος? Μαμά, χαίρομαι που υπάρχει ακόμα μέσα σου ένα μέρος που μπορεί και βλέπει και ζει αυτήν την ομορφιά.

ΥΓ. Το υπόλοιπο γλυκό έγινε μέσα σε γέλια και βγήκε φανταστικό. Σ 'όλα τα χρόνια της ζωής μου ήταν η καλύτερη παρασκευή γλυκού που έζησα ποτέ.

Γλώσσα

Κατά τη διάρκεια του Εράσμους μου αναγνώρισα την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας. Όχι, δεν είμαι άτομο τύπου Λιακόπουλου και "Άδωνη", μπορώ να πω ότι όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να μείνω εξωτερικό, μου άρεζαν οι ξένες γλώσσες, και σε τέτοιο σημείο ώστε να τις κάνω επάγγελμα. Η οικογένεια μου έδωσε αρκετή σημασία στο να μάθω σωστή ορθογραφία, γραμματική, και αν και η λέξη "επανάληψη" ήταν ήδη οδυνηρή για μένα στη τρίτη δημοτικού,τους οφείλω ευγνωμοσύνη. Μου κακοφαίνεται όταν παίρνω μηνύματα ανορθόγραφα (δε θέλω να είμαι σνομπ, αλλά είναι αλήθεια), και αν κι εγώ γράφω ακόμα στο κινητό μηνύματα σε greeklish, το κάνω πλέον για τον απλούστατο λόγο οτι οι εταιρίες κινητών τηλεφώνων επιτρέπουν μεγαλύτερο αριθμό γραμμάτων λατινικού αλφαβήτου απο των ελληνικών. (Mα ποιος ο λόγος να γράφεις ελληνικά με λατινικό αλφάβητο? Είναι σαν ένας Άγγλος ή Γάλλος να επικοινωνεί με άλλον μιλώντας τη γλώσσα του με ελληνικούς χαρακτήρες: πόσο γελοίο φαντάζει? Αν το λεγες δύο χιλιετίες πιο πριν στους Έλληνες θα ταν ανέκδοτο φαντάζομαι... "Μα η παγκοσμιοποίηση...Μα, αλλάζουν οι καιροί" σαν να ακούω μερικούς να μου λένε. Καλά, μάλιστα. Είναι σα να σου λέω θα 'ρθουν απόψε να σου κλέψουν κάτι που είχες απο τότε που γεννήθηκες, και εσύ να λες "Ε, αλλάζουν οι καιροί, τόσο καιρό το είχα, ας αρκεστώ σ'αυτά που θα μου δίνουν οι άλλοι".) Πες, δε ξέρεις να γράψεις σωστά μια λέξη, γιατί δε την πατάς στο google, (για να μη σου πω να πας σε λεξικό να ψάχνεις αφού το βαριέσαι τόσο) όπου θα στη βγάλει 95% σωστά? Πάτα πάτα, στο τέλος θα τη μάθεις κιόλας.

Κι ερχόμαστε στην αρχή του κακού, τη παιδεία. Κακά τα ψέμματα, ούτε εγώ ανυπομονούσα για τα αρχαία. Τέσσερα χρόνια μετά, σκέφτομαι σοβαρά να ξαναπιάσω εκείνα τα βιβλία να μάθω κάτι παραπάνω. Έχοντας κάνει μαθήματα σημασιολογίας, και βρίσκοντας από ανέκαθεν απίστευτο ενδιαφέρον στην ετυμολογική ρίζα που έγραφε κάτω από μια λέξη ο Μπαμπινιώτης (δηλαδή από ποιες λέξεις προέρχεται), τα αρχαία άρχισα να τα βλέπω με διαφορετικό μάτι. Επίσης, πάντα ήμουν υπέρ του να διαβάζω ένα κλασσικό βιβλίο/μυθιστόρημα από το πρωτότυπο (όσον αφορά τις ξένες γλώσσες), γιατί όχι και στα αρχαία κείμενα, που είναι και αυτά πλέον σε μετάφραση? Άλλη χάρη έχει η φράση από το χέρι του δημιουργού. Νιώθω μια πιο άμεση σχέση μεταξύ του συγγραφέα και μένα. Βλέπω ακριβώς πώς αποτύπωσε τη σκέψη του στο χαρτί, κι εμένα αυτό με ανατριχιάζει! Τα παιδιά, συνεπώς ο κόσμος, δεν ενδιαφέρονται λοιπόν για τα αρχαία. Και γιατί άλλωστε? Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήσεις αδιαφορούν για τη παιδεία, πώς μετά να ενδιαφερθεί ο κόσμος για τις πέντε βασικές και μη γνώσεις? Ζούμε σε μια εποχή όπου αν είσαι καλός μαθητής είσαι φυτό, αν ξέρεις πέντε λέξεις όπως το "παραγκωνίζω", "τροβιλίζω", και "ανεκδιήγητος" κάνεις μόστρα και είσαι ψωνισμένος, αν μαθαίνεις ιστορία, βγάζεις τη σημαία στο μπαλκόνι την 25η Μαρτίου/νιώθεις περήφανος για εθνική επέτειο απελευθέρωσης και ενδιαφέρεσαι για κάθε τι ελληνικό είτε είναι γλώσσα είτε είναι μνημεία είσαι εθνικιστής, και αν κάθεσαι και διαβάζεις βιβλία και άμα λάχει και ποίηση και πας και σε καμιά παράσταση θεατρική, είσαι κουλτουριάρης! !

Από πότε η μόρφωση αποτελεί μειονέκτημα? Γιατί, ενώ το μόνο που κάνουμε όλη μέρα είναι να μιλάμε, δε νοιαζόμαστε να το κάνουμε σωστά? Γιατί, ενώ ένας greeklishας, ενώ υπερασπίζεται θερμά την "«απλοποιημένη» και «φωνητική γραφή» της ελληνικής γλώσσας" όπως την αποκαλεί, βλέπουμε ότι "Τα διπλά σύμφωνα δεν τον ενοχλούν καθόλου. Γράφει «σσ», «λλ», «μμ» κτλ. Δηλαδή εκεί που ίσως θα ήταν πιο απλό να δεχτεί κανείς ότι δεν δημιουργούνται παρανοήσεις αν γράψουμε «μάλλον» ή «μάλον», αυτός, ο «υπεραπλουστευτής πρωτοπόρος» κρατάει τις διπλές γραφές αλλά με λατινικά γράμματα" ??

Εσύ δεν έχεις βαρεθεί όταν μιλάς να λες "ήταν ο τέτοιος στο τέτοιο, στο αυτό μωρέ πως το λεν?"? ΝΑΙ έχουμε λέξεις για να πεις και αυτό το τέτοιο και το άλλο το τέτοιο, γιατί να μείνουν παραπονεμένες? Γιατί, μα γιατί όλη τη μέρα "βαριέσαι να πας στη δουλειά, βαριέσαι να δουλέψεις/να διαβάσεις, βαριέσαι να πας για ψωμί, βαριέσαι να μαγειρέψεις, βαριέσαι να κοιμηθείς", και παρομοίως βαριέσαι να γράφεις τις λέξεις με τα πολλά ι/η/υ/ει/οι? Δηλαδή πια, εντάξει, ισοπεδώνεις τη ζωή σου, δική σου είναι άλλωστε, στο να κάνεις απολύτως τίποτα και αν κάνεις κάτι να το κάνεις με το ζόρι, πρέπει να ισοπεδώσεις και τη γλώσσα? Σκέφτηκες ποτέ ότι η διαφορά του "ο" και του "ω" δεν είναι ένα ορθογραφικό καπρίτσιο των προγόνων μας, αλλά κάποιο λόγο σοβαρό είχαν για να το υιοθετήσουν? Πραγματικά, αν συνεχίσεις να βαριέσαι θα σε βαρέσω εγώ.

Τόσοι ξένοι συγγραφείς, ερευνητές και επιστήμονες που εκθειάζουν την ελληνική γλώσσα, το κάνουν για να μας κοροϊδέψουν? Αν είσαι δυσαρεστημένος με την πολιτική κατάσταση της χώρας και θεωρείς πως όλα είναι για τα σκουπίδια, γιατί δε βρίσκεις κάτι για το οποίο να σαι περήφανος τη στιγμή που υπάρχει μπροστά στα μάτια σου? Αν όντως μας έχουν πουλήσει οι κυβερνήσεις στους ξένους, είσαι τόσο μοιρολάτρης ώστε να το αποδεχθείς και να μη κάνεις κάτι γι αυτό, τη στιγμή που η λέξη "επανάσταση" έχει αρχίσει και γίνεται πιπίλα στο στόμα του καθενός? Επανάσταση ουσιαστική είναι να σπάσεις τη Βουλή και όχι να αποκτήσεις μια μόρφωση και ένα πνευματικό πλούτο που ΚΑΝΕΙΣ δε θα μπορεί να στο κλέψει όπως κάνουν με τα λεφτά σου? Εσύ τι λες, αν ο κόσμος αρχίσει και βλέπει θετικά την καλλιέργεια και τη μόρφωση (κι ας είναι και ξένων γλωσσών), τα πράγματα στη χώρα της κοροϊδίας δε θα αλλάξουν??

ΥΓ. έψαξα και βρήκα μερικά πολύ ωραία site, τα οποία τα 'χω παραθέσει σε συνδέσμους μέσα στο κείμενο μου. 1. Ο ένας είναι αυτός http://palio.antibaro.gr/culture/aggelhs_ellhnikh.php, αν σε ενδιαφέρει να δεις πως η ετυμολογία της λέξης έχει λογική εξήγηση, το πείραμα του Σαββόπουλου με τα "ο" και τα "ω" και η απόδειξη πως μουσικότητα υπάρχει ακόμα και σήμερα στη γλώσσα μας, αλλά και αν θες να μάθεις για ποιο λόγο η ιστορική ορθογραφία προλαμβάνει τη δυσλεξία και ο Όμηρος τις καρδιακές παθήσεις,

2.Ένα ωραίο που ανακάλυψα και θα το χω στα προσφιλή, http://ephilologos.blogspot.com/2010/03/blog-post_10.html#comment-form εξηγεί στο συγκεκριμένο γιατί να μαθαίνουμε αρχαία ελληνικά και τα λέει πολύ καλά, και

3. http://pneuma.gr/downloads/Greek-kill-lish.htm που εξηγεί γιατί να γράφουμε με ελληνικούς χαρακτήρες και γιατί δε στέκουν τα "προτερήματα" των γρικλις.

ΥΓ2. Κομφούκιος: "Εάν δε γνωρίζεις λέξεις, τότε με τι άλλο θα γνωρίζεις τον άνθρωπο;"

ΥΓ3. αν καπιος βρεθι να μ πι ενα σοβαρο λογο γιατι ν μι χρισιμοπιuμε γκρικλις ενα σιμφονο ενα φονιεν,-κατο ι τονι κιε γιατι οχι αριθμuς αντι για γραματα οποσ τα χρονια πριν τ αλφαβιτο(βλ. 8=θ) κιε βλ προτογονι εποχι, καταλιγοντασ στ οτι προκιτε γ προοδο κιε ε3ελιξι, 8a arxisw ke gw na postarw etsi

Chemins de fer I _Paris-Lyon-Mediterrannée

Ταξιδιάρικη διάθεση για Γαλλία! Θα μου πεις καλά τώρα δε γύρισες? Άρχισες κιόλας να ονειρεύεσαι ταξίδια??Ε λοιπόν ναι! Όσο ήμουν εκεί η αλήθεια είναι χειμωνιάτικα δε μ'έπαιρνε να κάνω ταξίδια. Και μπορεί να έλεγα, θέλω επιτέλους ένα καλοκαίρι να μείνω Ελλάδα, να γυρίσω Ελλάδα, (που ακόμα το λέω), αλλά, μια βδομάδα δεν είχε περάσει που είχα γυρίσει, και άρχισα να ψάχνω πάλι πτήσεις για Τoulouse, για από δω-από κει-παραπέρα... Είμαι ανήσυχη ψυχή τι να κάνω!

Λοιπόν! εδώ έχουμε: η τέχνη συναντάει τις ταξιδιωτικές ανησυχίες και τα τραίνα, κι όλα αυτά στις αρχές του 20ου αιώνα- πώς να ΜΗ τα λατρέψω;;;;

Jane Austen quote

Ξαναβλέποντας ή ξαναδιαβάζοντας έργα της, και συγκεκριμένα το Pride and Prejudice (Περηφάνια και προκατάληψη ), δύο φράσεις της μου έκαναν αυτή τη φορά τόσο μεγάλη εντύπωση:

"There are few people whom I really love, and still fewer of whom I think well. The more I see of the world, the more am I dissatisfied with it; and every day confirms my belief of the inconsistency of all human characters, and of the dependence that can be placed on the appearance of either merit or sense."

(«Γιατί, είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που αγαπώ αληθινά και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που εκτιμώ. Όσο πιο πολύ γνωρίζω τον κόσμο, τόσο λιγότερο μου αρέσει. Και, κάθε μέρα που περνάει, επικυρώνει τη γνώμη μου για την ασυνέπεια που έχουν ο χαρακτήρες όλων των ανθρώπων και βλέπω πόσο λίγο μπορεί κανείς να βασιστεί σε μιαν απατηλή εμφάνιση που δείχνει είτε αξία είτε φρόνηση.»)

Τον τελευταίο καιρό διάφορα περιστατικά μου φέρνουν στο νου αυτή τη φράση. Όχι δε χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους τελείως, αλλά γεγονός είναι ότι γύρω μας υπάρχουν αρκετοί κ.κ. Κόλλινς και Γουίκαμ. Ναι δεν αντιλέγω είναι ρομάντζα τα έργα της, και πόσο υποτιμητικό είναι για μια κοπέλα σήμερα να διαβάζει τέτοια! Εμένα μ'αρέσουν όμως. Η ρομαντικούρα που σήμερα κοροϊδεύουμε, στην πραγματικότητα κορόιδευε στην εποχή της την τεράστια επίδραση του ρομαντισμού στις γυναίκες (βλ. Sense and Sensibility ).

Αυτό όμως που πραγματικά θαυμάζω στη Π.κ.Π. είναι το πνεύμα της ηρωίδας. Το γεγονός οτι μπορούσε να γελάει με τις ανθρώπινες γελοιότητες και την κουταμάρα που έβλεπε γύρω της, η ετοιμολογία της, κι ότι μπορούσε να πάει ως ένα σημείο κόντρα στις νόρμες της εποχής για την ευτυχία της.

"...απουσιάζει η περιγραφή της φύσης, κάθε περιγραφή των αντικειμένων, κάθε περιγραφή του χώρου και αυτών, ακόμη, των ανθρώπινων μορφών.(...)Όλα αφήνονται στην ομιλία των ανθρώπωνκαι στον εσωτερικό τους διάλογο, όπως συμβαίνει και με την Ελίζαμπεθ. Το μυθιστόρημα αυτό είναι σκέτος διάλογος. (...) Δεν νοιάζεται παρά μονάχα για το εσωτερικό των ανθρώπων και τα γεγονότα.

Ακόμη, δεν υπάρχει υψηλός πυρετός, Δεν βουρδουλιάζουν τις ψυχές άνεμοι καφτεροί, πάθη τρικυμιώδη.(...) Είναι αισθήματα που αποδίδουνε την ψυχική πραγματικότητα του μεσαίου Άγγλου της εποχής εκείνης... -Στάθης Πρωταίος"

παραθέτω και link που εντόπισα πρόσφατα, σε περίπτωση που κάποιος θέλει να διαβάσει το βιβλίο στο ίντερνετ (στα αγγλικά). Παλιά έκδοση (απ'αυτές που θα χρυσοπλήρωνα να έχω!) μιας και έχει, πέρα από απίστευτο εξώφυλλο, και γκραβούρες που τόσο πολύ αγαπώ!

Πάλι εδώ

coucou! Έκπληξη μετά από τόσο καιρό! Κι όμως!

Πάει τόσος καιρός μπλογκάκι μου που έχω να σου γράψω, και έχουν αλλάξει τόσα πολλά..

Έχω αλλάξει εγώ πρώτα απ'όλα... όλη η ζωή μου, και ως συνέπεια είπα να σ'αλλάξω και σένα.

Μη μου γκρινιάζεις, σε σκεφτόμουν όλον αυτόν τον καιρό (αλήθεια!) αλλά νόμιζα πως δεν είχα τίποτα άλλο να σου πω. Ώσπου αποφάσισα πως δε χρειάζεται απαραίτητα να μιλάω, μπορώ να σου δείχνω, ή να σου βάζω να ακούς. Κι ενώ σε επισκεύαζα μου ήρθαν αρκετές ιδέες και αρκετά θέματα για "συζήτηση".

Μόλις γύρισα που λες από Erasmus...Ναι ναι απίστευτη εμπειρία. Αν πέρασα καλά; Κοίτα... Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ έντονη εμπειρία. Θετικά και αρνητικά, όλα στο ζενίθ. Άργησα πολύ να προσαρμοστώ, όμως μπόρεσα κι έπιασα το ρυθμό της πόλης (Toulouse, France!) κι όταν αυτό συνέβη ήμουν η ευτυχέστερη των ανθρώπων.

Η παρέα μου μου έλειψε απίστευτα, αλλά συνειδητοποίησα ότι οι ευτυχισμένες αναμνήσεις μπορούν να με τροφοδοτήσουν με θετική ενέργεια, κι όχι μόνο με νοσταλγία όπως φοβόμουν. Η οικογένεια μου δε μου έλειψε ούτε όσο περίμενα ούτε όπως περίμενα. (Μου φερε μνήμες εκείνης την προ-νηπιακή ανάγκης και αγάπης των γονιών, τις μέρες εκείνες που σε κάθε βλέμμα υπήρχε η υπόσχεση οτι "όταν μεγαλώσεις θα 'μαστε οι καλύτεροι φίλοι", πως εκείνη η αγκαλιά ακόμα και μετά από καβγά μπορούσε να ξεχειλίσει από αγάπη και εμπιστοσύνη, πως αυτοί οι 2 άνθρωποι είναι οι ομορφότεροι στον κόσμο και την αίσθηση εκείνη πως κάτω απ'το πατρικό/μητρικό χάδι έχω εξασφαλίσει την "ασφάλεια" από όλους κι απ'τα πάντα. Ναι, όλα αυτά μου ρθαν στο νου μου σαν να είχα δει το προηγούμενο βράδυ ένα όνειρο και να το θυμήθηκα λόγω κάποιου γεγονότος το απόγευμα). Όσο για την επιλογή της πόλης, δε θα μπορούσα να χα διαλέξει καλύτερη...Ακόμα κι όταν όλα πήγαιναν στραβά μία βόλτα έφερνε το χαμόγελο στο πρόσωπό μου...

Στη πανέμορφη Toulouse βρήκα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν ήξερα ποιά πραγματικά είμαι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τα θετικά σε μένα, και αποφάσισα πως αυτά είναι που κάνουν όλη τη διαφορά στον χαρακτήρα μου. Πέρασα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου και ναι, ομολογώ πως πέρασα ωραία! Συνειδητοποίησα πως το γούστο που κάνω με μουσικές, έργα τέχνης, λογοτεχνία, κινηματογράφο, χορούς, δεν είναι απλά ένα χούι μου, είναι ΑΠΛΑ αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου!

Όσο τα παραμελώ τόσο παραμελώ το εγώ μου. Αν δε τα κυνηγήσω δλδ, μένει ο εαυτός μου ανολοκλήρωτος. Όπως και με τα "όνειρά" που έχω. Εδώ έρχεται η εξοικείωσή μου με την έννοια "φιλτράρισμα", που θα την αναλύσω περισσότερο στο επόμενο ποστ το υπόσχομαι. Γι'αυτό έχω αρχίσει και κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Ήθελα να αρχίσω τάδε μαθήματα; Πάντα υπάρχει χρόνος αρκεί να 'χεις θέληση τελικά! Λεφτά θα μου πεις; Οικονομίες. Στερούμαι άλλα πράγματα, μα είμαι ευτυχισμένη! Η διαμονή αυτή μου 'δωσε ερείσματα και θέληση για να βελτιώσω πτυχές του χαρακτήρα μου που το 'χαν/'χουν ανάγκη.

Εκεί βλέπεις πιο καθαρά καταστάσεις/σχέσεις. Έχεις άπλετο χρόνο μεν για να τον καλύψεις ξαναπερνώντας τα από μικροσκόπιο (αναπόφευκτο), αλλά υπάρχει το προτέρημα της αποστασιοποίησης. Βλέπεις και κρίνεις-τι έχει τελειώσει και δεν έλεγες να το παραδεχθείς, τι παραμένει στη ζωή σου και τι όχι, τι θες πλέον στη ζωή σου.

Μια ζωή ονειρευόμουν να βγω "έξω" να μείνω, ονειρευόμουν το Εράσμους. Και τελικά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα, από όποια άποψη και να το δει κανείς! Όσο για το αποτέλεσμα, είναι ω! τόσο θετικό...

pictures: deviantART random of Toulouse