U2-η πρώτη μου (μουσική) αγάπη...και παντοτινή

Τους U2 τους λάτρεψα απο το πρώτο άκουσμα. Στη tv, ειδήσεις, για το "beautiful day". Έρωτας με την πρώτη ματιά, μόνο που μου πήρε λίγα χρόνια για να το καταλάβω. Το συνειδητοποίησα όταν βγάλαν το "Elevation", επειδή γυρνούσα σπίτι και άνοιγα κατευθείαν τηλεόραση μπας και το πετύχω. Μετά κυκλοφόρησαν το "Electrical Storm", και το να τους λατρέψω ήταν το πλέον εύκολο. Αποφάσισα λοιπόν σα πιτσιρίκι να κάνω τη πρώτη μου βόλτα απο δισκάδικο (μέχρι τότε έστελνα τη μαμά). Βρήκα εύκολα το ράφι τους, και είχα κατα νου να πάρω ένα best of. Βρίσκω το ένα που είχε τα προαναφερθέντα τραγούδια, αλλά ανακαλύπτω κι ένα άλλο best of μιας δεκαετίας πιο πίσω. "Ε ας τους πιάσω απ'την αρχή" σκέφτηκα και πήγα κατευθείαν στο ταμείο. Στο πρώτο άκουσμα με περίμεναν 2-3 εκπλήξεις, μιας και βρήκα πως μερικά τα γνώριζα ήδη. Το cd αυτό έμελλε όχι μόνο να μου ανοίξει καινούριους ορίζοντες (όχι μόνο μουσικούς), αλλά και να με συντροφεύσει υπό ελληνικό αλλά και γερμανικό τοπίο, σε ευχάριστες αλλά και σε δυσάρεστες στιγμές που ήρθαν. Στο δρόμο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, τη νύχτα που εγκατέλειπα οριστικά την πρώτη, ξαπλωμένη στο πίσω μέρος του αμαξιού χαζεύοντας το απίστευτο πλήθος αστεριών και ακούγοντας "New Years' Day", ομολόγησα γεμάτη έκσταση στον εαυτό μου πως ο τύπος έχει απ'τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει, και πως το τραγούδι αυτό είναι απερίγραπτο! Εκείνη ήταν και η στιγμή που γνώρισα το μπάσο, και συγκεκριμένα του κυρίου Clayton. Προσπαθούσα τόσο να κρατήσω τη μελωδία στα αυτιά μου...τόσο να "γευτώ" και να "βυθιστώ" στην κάθε νότα... Προσπαθούσα να απολαύσω ταυτόχρονα πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο, ντραμς και φωνή, τη στιγμή που το κάθε ένα απ'αυτά ήταν τόσο θεσπέσιο που σε προκαλούσε να αδιαφορήσεις για τα υπόλοιπα...
Ακολούθησε ένας χρόνος πολύ δύσκολος. Αποχωρισμός απο μια πρώτη δυνατή φιλία, όπως φαινόταν τότε τουλάχιστον. Δάκρυα, απομόνωση σχετική απο καινούριες παρέες που προσπαθούσαν να με πλησιάσουν, μαύρες σκέψεις, όλα αυτά σε μια εύθραυστη εφηβεία. Και οι U2 εκεί, το καταφύγιο μου, το στήριγμά μου, τα πάντα μου...Κι ένα αξέχαστο ταξίδι στη δισκογραφική τους δουλειά. Δε θα μπορούσα ποτέ να τους εξηγήσω και να τους ευχαριστήσω επαρκώς, πώς άλλωστε?
Ο καιρός πέρασε, και πήρε μαζί του και τις κακές εκείνες εποχές. Οι u2 έμειναν, για να ανατριχιάζω στη θέα τους και στο άκουσμά τους κάθε φορά, έχοντας μου αφήσει πέρα απ' όλα τα άλλα, και μια πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνική συνείδηση. Όμως ήρθε η στιγμή που έπρεπε να ακούσω κι άλλα πράγματα. Κι έτσι έγινε. Σε σημείο που να σκονίσουν τα cd που άλλοτε έλιωναν στο player, και να χω αρκετές τύψεις γι'αυτό. Αναρωτιόμουν, "τί άλλαξε? σταμάτησα να τους αγαπώ? πώς έγινε αυτό? γιατί??" Αλλά τίποτα απ' αυτά δεν μ' έκανε να τους επαναφέρω στ' αυτιά μου. Κι όμως. Αν τύχαινε να τους "πετύχω" κάπου, ένιωθα μια γαλήνη. Σαν η μουσική τους να έτρεχε μέσα στις φλέβες μου αντί για αίμα. Και ξάνα το ίδιο σκίρτημα. Η ίδια συγκίνηση στα τραγούδια που είχα την τύχη και την ευτυχία να απολαύσω στη Ρώμη ένα καλοκαιριάτικο βράδυ. Όχι, υπάρχουν μέσα μου τελικά...
Το καινούριο τους cd μου πρόσφερε τόση ευχαρίστηση, που ανεξαρτήτως του τι γινόταν στη ζωή μου, ήμουν χαρούμενη για ένα μήνα! Δε μπορώ να πω πως όλα είναι ένα κι ένα, αλλά τα περισσότερα τα καταφχαριστήθηκα! Αυτό που μου έμεινε περισσότερο, και μου είχε κολλήσει -σε βαθμό να μη προλαβαίνω στο δρόμο να ακούω όλο το cd, αφού αντί να το αφήσω να συνεχίσει εκεί που σταμάτησε το γύριζα στην αρχή- ήταν το ομώνυμο "No Line On The Horizon". Μόνο και απ'τον τίτλο, και απ'το εξώφυλλο ήξερα πως το άλμουμ ήταν κάτι μοναδικό και πως η σχέση μου μαζί τους παρέμενε στενή: μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για τη θάλασσα και το μυστήριο που κρύβουν τα σημεία της που ενώνονται με τον ουρανό, εκεί που δε ξεχωρίζεις πού η αρχή και που το τέλος των δύο...

I know a girl who's like the sea.
I watch her changing every day for me, oh yeah.
One day she's still, the next she swells,
you can hear the universe in her sea shells, oh yeah.
No, no line on the horizon,
No, no line...
I know a girl with a hole in her heart,
she said infinity is a great place to start.
"Time is irrelevant, it's not linear",
then she put her tongue in my ear...
No, no line on the horizon,
No, no line...
The songs in your head, are now on my mind,
you put on pause, I try to rewind love and replay.

Every night I have the same dream
I'm hatching some plot, scheming some scheme.
I'm a traffic cop, Rue du Maurais,
the sirens are wailing but it's me that wants to get away...

ps. H αλήθεια είναι πως ζηλεύω όλους όσους θα παραβρεθούν φέτος σε μια απ'τις συναυλίες τους...Εγώ ελπίζω στο λίαν συντόμως επερχόμενο album τους και σε μελλοντική tour...

Πέρασε ένας μήνας σχεδόν...

... απο τη τελευταία φορά που ασχολήθηκα με το blog. Είναι περίεργο. Είναι φορές που κάνω να γράψω μήνες, και είναι άλλες που μου ρχονται μαζεμένα και είμαι ικανή να ανεβάζω τη μέρα απο 2-3.

Ένας μήνας, και μεσολάβησαν τόσα πράγματα. Ετοιμασίες για ένα ταξίδι που , πραγματικά, ευχαριστώ με όλο μου το είναι που υπάρχει στον ορίζοντα. Γιατί αν δεν ήταν αυτό δεν ξέρω και γω τι θα κανα... Η λέξη μεταίχμιο είναι αυτή που χαρακτηρίζει τη διάθεση μου. Έχω μια υπέροχη παρέα που οτι και να γίνει στην υπόλοιπη ζωή μου, στο τέλος θα είναι πάντα εκεί (ή τουλάχιστον ελπίζω να'ναι πάντα εκεί) για να με στηρίξει με τον τρόπο της, ένα σωρό σχέδια για το καλοκαίρι που θα με κάνουν να αγαπήσω την λιγότερο αγαπητή για μένα εποχή του χρόνου. Μια διάθεση κεφάτη με όλα αυτά, που με κάνει να σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, πως τελικά ίσως μεγαλοποίούσα τα προβλήματα που έχω -πράγμα που σίγουρα κάνω-. Και απ'την άλλη αρκεί μια φράση, ή ένα σχετικά ασήμαντο γεγονός που θα μου φέρει μνήμες. Μνήμες ύπουλες. Γιατί ξεκινάν ως γλυκές αναμνήσεις, και καταλήγουν να'ναι οι Σειρήνες μου.Και κει κάπου είναι που χάνω τον έλεγχο και αρχίζω πάλι να μετράω πληγές και να μαζεύω κομμάτια. Πάει καιρός που τράβηξε η ζωή μου έτσι, στα ναυάγια, να προσπαθώ να παρηγορήσω εγώ η ίδια τον εαυτό μου, μιας και σε κάποιες περιπτώσεις οι καλύτερες συμβουλές ακόμα κι απο άτομα που σε νοιάζονται δεν καταφέρνουν να σ' αγγίξουν, όσο και να το θέλεις. Σκέψεις, σκέψεις...
"και ποτέ δε ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον, ίσως σε 2 μήνες, ίσως σε 10 χρόνια" προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για κάτι που πίστεψε πολύ, τόσο πολύ που είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσει πως μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ.
Πολλοί περιμένουν να ξεχάσουν. Μα έχω μάθει καλά : δε μπορείς να ξεχάσεις. Πώς αλλωστε? Απλά έρχεται η στιγμή που το ξεπερνάς. 'Η ο χρόνος το σπρώχνει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Μερικές φορές ζεις πολύ ωραίες εμπειρίες, πολύ ωραία αισθήματα, που εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως η ζωή τελικά για κάτι τέτοια αξίζει. Πλέον όμως εγώ νιώθω πως αυτό το ωραίο που έχω, πρέπει να το πνίξω. Πρέπει να το "κοιμήσω". Μια για πάντα. Όσο κι αν με πονέσει μετά αυτό... Ξανασκέφτομαι τα πράγματα κι' αποφασίζω πως τελικά ίσως και να μη ζύγισα σωστά τα πράγματα. Πως έκανα λάθος. Κάτι μου λέει όμως πως θέλω να πείσω τον εαυτό μου να το πιστέψει. Μα γιατί όχι? Θα το κάνει πιο εύκολο.
Και η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε μόλις ξεπεράσεις το ένα εμπόδιο, κάτι, κάτι θα γίνει, και θα συνειδητοποιήσεις πως ο κίνδυνος παραμονεύει ακόμα- Ιδού, η Σκύλλα και η Χάρυβδη....
Σαν εμπειρία και μόνο, όσο οδυνηρή και να'ναι στο τέλος, έχω βρει και κρατήσει τα θετικά. Έμαθα αρκετά παραπάνω απ΄όσα ήλπιζα, "σ'ευχαριστώ".
Όχι, δεν είναι τελικά και πολύ εύκολο να βγεις απ'την Οδύσσειά σου. Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, και βρίσκω πως το παραμύθιασμα της αναβολής μόνο καλό δε μου κάνει, θα μαι λίγο σκληρή μαζί μου. Φρένο σε σκέψεις και αισθήματα προς συγκεκριμένο προορισμό. Ο δρόμος εξάλλου για κει είναι τόσο δύσκολος, ακόμα και η περιοχή είναι άγονη και θέλει δουλειά. Όχι, δεν είμαι έτοιμη για κει... Έξαλλου έχω και το δικό μου "καράβι" να φτιάξω...Οπότε? Πρέπει να πετάξω τον χάρτη -κάπου που δε θα τον ξαναβώ. Ποτέ. Είναι το καλύτερο για μένα.
Που'ναι ο φάρος μου?? Δεν τον βλέπω, δεν τον βρίσκω... Δεν έχει και φεγγάρι. Στα τυφλά προς το παρόν. Κι'όπου με βγάλει...

Μόνος μου φόβος... μην ακούσω για ταξιδιώτες που φτάσαν εκεί.
Κι άλλος ένας...μην εμφανιστεί μπροστά μου...