Πέρασε ένας μήνας σχεδόν...

... απο τη τελευταία φορά που ασχολήθηκα με το blog. Είναι περίεργο. Είναι φορές που κάνω να γράψω μήνες, και είναι άλλες που μου ρχονται μαζεμένα και είμαι ικανή να ανεβάζω τη μέρα απο 2-3.

Ένας μήνας, και μεσολάβησαν τόσα πράγματα. Ετοιμασίες για ένα ταξίδι που , πραγματικά, ευχαριστώ με όλο μου το είναι που υπάρχει στον ορίζοντα. Γιατί αν δεν ήταν αυτό δεν ξέρω και γω τι θα κανα... Η λέξη μεταίχμιο είναι αυτή που χαρακτηρίζει τη διάθεση μου. Έχω μια υπέροχη παρέα που οτι και να γίνει στην υπόλοιπη ζωή μου, στο τέλος θα είναι πάντα εκεί (ή τουλάχιστον ελπίζω να'ναι πάντα εκεί) για να με στηρίξει με τον τρόπο της, ένα σωρό σχέδια για το καλοκαίρι που θα με κάνουν να αγαπήσω την λιγότερο αγαπητή για μένα εποχή του χρόνου. Μια διάθεση κεφάτη με όλα αυτά, που με κάνει να σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, πως τελικά ίσως μεγαλοποίούσα τα προβλήματα που έχω -πράγμα που σίγουρα κάνω-. Και απ'την άλλη αρκεί μια φράση, ή ένα σχετικά ασήμαντο γεγονός που θα μου φέρει μνήμες. Μνήμες ύπουλες. Γιατί ξεκινάν ως γλυκές αναμνήσεις, και καταλήγουν να'ναι οι Σειρήνες μου.Και κει κάπου είναι που χάνω τον έλεγχο και αρχίζω πάλι να μετράω πληγές και να μαζεύω κομμάτια. Πάει καιρός που τράβηξε η ζωή μου έτσι, στα ναυάγια, να προσπαθώ να παρηγορήσω εγώ η ίδια τον εαυτό μου, μιας και σε κάποιες περιπτώσεις οι καλύτερες συμβουλές ακόμα κι απο άτομα που σε νοιάζονται δεν καταφέρνουν να σ' αγγίξουν, όσο και να το θέλεις. Σκέψεις, σκέψεις...
"και ποτέ δε ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον, ίσως σε 2 μήνες, ίσως σε 10 χρόνια" προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για κάτι που πίστεψε πολύ, τόσο πολύ που είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσει πως μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ.
Πολλοί περιμένουν να ξεχάσουν. Μα έχω μάθει καλά : δε μπορείς να ξεχάσεις. Πώς αλλωστε? Απλά έρχεται η στιγμή που το ξεπερνάς. 'Η ο χρόνος το σπρώχνει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Μερικές φορές ζεις πολύ ωραίες εμπειρίες, πολύ ωραία αισθήματα, που εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως η ζωή τελικά για κάτι τέτοια αξίζει. Πλέον όμως εγώ νιώθω πως αυτό το ωραίο που έχω, πρέπει να το πνίξω. Πρέπει να το "κοιμήσω". Μια για πάντα. Όσο κι αν με πονέσει μετά αυτό... Ξανασκέφτομαι τα πράγματα κι' αποφασίζω πως τελικά ίσως και να μη ζύγισα σωστά τα πράγματα. Πως έκανα λάθος. Κάτι μου λέει όμως πως θέλω να πείσω τον εαυτό μου να το πιστέψει. Μα γιατί όχι? Θα το κάνει πιο εύκολο.
Και η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε μόλις ξεπεράσεις το ένα εμπόδιο, κάτι, κάτι θα γίνει, και θα συνειδητοποιήσεις πως ο κίνδυνος παραμονεύει ακόμα- Ιδού, η Σκύλλα και η Χάρυβδη....
Σαν εμπειρία και μόνο, όσο οδυνηρή και να'ναι στο τέλος, έχω βρει και κρατήσει τα θετικά. Έμαθα αρκετά παραπάνω απ΄όσα ήλπιζα, "σ'ευχαριστώ".
Όχι, δεν είναι τελικά και πολύ εύκολο να βγεις απ'την Οδύσσειά σου. Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, και βρίσκω πως το παραμύθιασμα της αναβολής μόνο καλό δε μου κάνει, θα μαι λίγο σκληρή μαζί μου. Φρένο σε σκέψεις και αισθήματα προς συγκεκριμένο προορισμό. Ο δρόμος εξάλλου για κει είναι τόσο δύσκολος, ακόμα και η περιοχή είναι άγονη και θέλει δουλειά. Όχι, δεν είμαι έτοιμη για κει... Έξαλλου έχω και το δικό μου "καράβι" να φτιάξω...Οπότε? Πρέπει να πετάξω τον χάρτη -κάπου που δε θα τον ξαναβώ. Ποτέ. Είναι το καλύτερο για μένα.
Που'ναι ο φάρος μου?? Δεν τον βλέπω, δεν τον βρίσκω... Δεν έχει και φεγγάρι. Στα τυφλά προς το παρόν. Κι'όπου με βγάλει...

Μόνος μου φόβος... μην ακούσω για ταξιδιώτες που φτάσαν εκεί.
Κι άλλος ένας...μην εμφανιστεί μπροστά μου...