Αναρωτιέσαι σε τί κόσμο ζούμε... Πώς άλλαξαν έτσι, τόσο τα πράγματα? οι άνθρωποι? οι καταστάσεις? Τόσο, που, αν και πολύ νέος για να σκέφτεσαι το ενδεχόμενο της οικογένειας, συζητώντας ανακαλύπτεις πως δεν είσαι ο μόνος που δε θέλει να κάνει, γιατί "σε τί κόσμο θα φέρει τα παιδιά του"??? Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Απ'το πιο απλό στο πιο περίπλοκο. Η ανθρωπότητα δε πήγε τελικά και τόσο μπροστά, όταν υπάρχουν άπειρα πράγματα που έχει "καταφέρει" που σε κάνουν να θέλεις να χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο. Αξίες υπάρχουν, μόνο θεωρητικά. Και αυτές πλέον έχουν αλλοιωθεί τόσο, που μόλις πριν 10 χρόνια δύσκολα θα τις αποκαλούσες αξίες (10 χρόνια μόνο!! αν είναι δυνατόν, δε μιλάω καν για πιο πριν!).
Διακοπές της Αποκριάς. Πήγα να επισκεφτώ το μικρούλι 1 έτους στο χωριό (που μόνο χωριό δεν είναι πλέον, σα κωμόπολη έχει γίνει. Οτι ήταν και είναι ωραίο στο μέρος εκείνο κοιτάνε πως θα το αντικαταστήσουν με κάτι μοντέρνο και κερδοφόρο...) Τρεις ώρες μαζί με ένα τόσο αθώο πλασματάκι, που η μόνη πονηριά του είναι πότε δε θα βλέπεις ώστε να μπορέσει να σκαρφαλώσει στον καναπέ, να νιώσει και αυτός μεγάλος σαν εμάς. Γεμίζεις αυτές τις τρεις ώρες, αυτή η αθωωότητα και ξεγνοιασιά σε αναζωογονούν, σου φέρνουν ασυνείδητα αναμνήσεις του πως ήσουν και συ κάποτε. Συνειδητοποιείς πως όλα αυτά για τα οποία προβληματίζεσαι και στεναχωριέσαι τελικά δεν έχουν τόση σημασία, αλλά πως αληθινά είναι όλα αυτά που ένα λιλιπούτειο ανθρωπάκι σου μαθαίνει και σου χαρίζει απλόχερα (πόσο σπάνιο σήμερα..) με ένα χαμόγελο, με ένα βλέμμα γεμάτο απο λέξεις γιατί το στόμα του ακόμα δεν έμαθε να τις λέει, και με ένα ειλικρινές κλάμμα τι στιγμή που φεύγεις.
Φεύγεις. Κατεβαίνεις τα γραφικά δρομάκια, για να φτάσεις στον κεντρικό δρόμο. Μία σταδιακή επαναφορά στη πραγματικότητα, γιατί βλέπεις αυτοκίνητα και κίνηση. Περιμένεις υπομονετικά λεωφορείο. Και ενώ είσαι πλημμυρισμένος απο την αθωότητα που ένιωσες πριν λίγες στιγμές, μια εικόνα σε προσπερνάει και σε σοκάρει. Από δίπλα μου πέρασε ένας παππούς με τον εγγονό του. Περπατούσαν αργά, κάναν βόλτα, όλα θα μπορούσαν να ήταν φυσιολογικά.
Ο παππούς κρατούσε τον εγγονό του απ΄το χέρι. Ανάμεσα στα χέρια τους όμως, ένα όπλο ξεπρόβαλε. Ο αργός ρυθμός που προχωρούσαν έκανε το θέαμα σα να βγήκε απο το πιο φρικτό θρίλλερ. Γιατί κανένας δε μιλούσε. Απλά προχωρούσαν, αργά...Το μόνο που ακουγόταν ήταν το βουητό του δρόμου και ο θόρυβος που έβγαινε απ' αυτό το ψεύτικο όπλο όταν ο παππούς πατούσε τη σκανδάλη για να σπάει τη σιωπή. Τόσο αλλόκοτο. Τόσο τρομακτικό σα σκέψη. Mια εικόνα που δε μπορούσα να τη βγάλω απ' το μυαλό μου για αρκετές μέρες....
Δεν επέλεξα ένα τέτοιο κόσμο.
ps. Μικρούλη, μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Και μη μας ζηλεύεις εμάς. Η αλήθεια είναι πως εμείς ζηλεύουμε εσένα, και τι δε θα δίναμε για να ξαναγίνουμε σαν εσένα...
Φεύγεις. Κατεβαίνεις τα γραφικά δρομάκια, για να φτάσεις στον κεντρικό δρόμο. Μία σταδιακή επαναφορά στη πραγματικότητα, γιατί βλέπεις αυτοκίνητα και κίνηση. Περιμένεις υπομονετικά λεωφορείο. Και ενώ είσαι πλημμυρισμένος απο την αθωότητα που ένιωσες πριν λίγες στιγμές, μια εικόνα σε προσπερνάει και σε σοκάρει. Από δίπλα μου πέρασε ένας παππούς με τον εγγονό του. Περπατούσαν αργά, κάναν βόλτα, όλα θα μπορούσαν να ήταν φυσιολογικά.
Ο παππούς κρατούσε τον εγγονό του απ΄το χέρι. Ανάμεσα στα χέρια τους όμως, ένα όπλο ξεπρόβαλε. Ο αργός ρυθμός που προχωρούσαν έκανε το θέαμα σα να βγήκε απο το πιο φρικτό θρίλλερ. Γιατί κανένας δε μιλούσε. Απλά προχωρούσαν, αργά...Το μόνο που ακουγόταν ήταν το βουητό του δρόμου και ο θόρυβος που έβγαινε απ' αυτό το ψεύτικο όπλο όταν ο παππούς πατούσε τη σκανδάλη για να σπάει τη σιωπή. Τόσο αλλόκοτο. Τόσο τρομακτικό σα σκέψη. Mια εικόνα που δε μπορούσα να τη βγάλω απ' το μυαλό μου για αρκετές μέρες....Δεν επέλεξα ένα τέτοιο κόσμο.
ps. Μικρούλη, μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Και μη μας ζηλεύεις εμάς. Η αλήθεια είναι πως εμείς ζηλεύουμε εσένα, και τι δε θα δίναμε για να ξαναγίνουμε σαν εσένα...
1 σχόλιο:
Λεμε συχνα οτι η εποχη μας εχει μπροστα της το τεραστιο προβλημα της “κρισης των αξιων”. Εχω να διατυπωσω δυο κυριως ενστασεις. Απο τη μια, ειναι εντελως αβασιμο να λεμε οτι ειναι προβλημα μονο της εποχης μας. Δεν εχουμε ζησει αλλες εποχες για να μπορουμε και να κρινουμε αμεσα το ηθικο τους επιπεδο. Αλλωστε τι ακριβως ειναι εποχη; Φορμαλιστικα καθαρα, η εποχη εχει διαρκια τοση, οση και ενα μεγαλο γεγονος. Πχ μιλαμε για την “Ελισαβετιανή Εποχή”. Γενικως αναφερομαστε στο ιστορικο πλαισιο μεσα στο οποιο κινουνται οι τελευταιες γενιες ως “συγχρονη εποχη”. Βεβαια αυτα ειναι πολυ χοντροκομενα και οχι απολυτως σωστα. Εκει που θελω να καταληξω ειναι στο οτι μπορουμε να διαπιστωσουμε εξεταζοντας την ιστορια, δε μιλαω για την “επισημη”, αλλα για ατοφιες πηγες, οτι καμια εποχη δεν ηταν ηθικη. “Ιστορικη” πηγη καθαρα για να αντλησεις ηθικα στοιχεια μιας εποχης ειναι τα λογοτεχνιματα ή οι φιλοσοφικες αποψεις που διατυπωνονται. Ηδη οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι μιλουν για την ασεβεια των παιδιων. Αν δεν υπηρχε αναγκη θεωρησης της ηθικης, τοτε ποιος ο λογος υπαρξης της Ηθικης του Καντ ας πουμε; Απο την αλλη η εννοια της αξιας ειναι εντελως αναφορικη. Αναφορικη σε σχεση με το τι θεωρει καθε εποχη ηθικο-πως το επιλέγει;- και το ιδιο το ατομο, που δεν καταλαβαινω γιατι το πνιγουμε μεσα στο γκρο-πλαν της εποχης.... Αποψη μου ειναι οτι τις αξιες τις καθοριζει η αρχουσα ταξη. Αυτο προκυπτει αμεσα απο την ιστορια, σ'οποιαδηποτε ιστορια, παντου υπαρχει καποιος που αφοριζει για το σωστο και το λαθος και καποιος για να πει οτι ο καιρος του ειναι χαλεπός.. Μια εποχη για παραδειγμα μπορει να θεωρει αξια την οικογενεια. Αυτο γιατι κυριαρχει ο κληρος για παραδειγμα. Αν κυριαρχη ταξη ηταν οι πανκς αναμφιβολα θα ονομαζαμε απροσδιοριστα αξιες τις δικες τους. Αν ενα ατομο παρεκλινει, τοτε στιγματιζεται κοινωνικα. Αν παρεκλινουν περισσοτερα τοτε οι φωτισμενοι πνευματικοι ανθρωποι μιλανε για την “κριση των αξιων” στην εποχη μας, αναφερομενοι σε μια προηγουμενη οπου ισχυε η ταδε αξια που απαξιωνεται. Η “κριση των αξιων” ειναι μονιμη, στοιχειο καθε εποχης, ειναι αλλωστε αυτο που σηματωδοτει την εναλλαγη τους.
Ο ανθρωπος ειναι στοιχειωδώς ελευθερος οταν μπορει ο ιδιος, αναλαμβάνοντας την ευθυνη της επιλογης του, να επιλεξει τουλαχιστον αναμεσα σε δυο επιλογες. Ενα μωρο παιδι δε μπορει προφανως να επιλεξει, αλλωστε δεν αντιλαμβανεται τις εννοιες αυτες. Ειναι χαρακτηριστικό οτι ο Μπακουνιν απο πολυ νωρις τονιζε οτι απ'οσα αναφερονται στα γραπτα του, εξαιρουνται τα πολυ μικρα παιδια, αρα δε μπορουμε να τα θεωρήσουμε μελη μιας κοινωνιας, αλλα ατομα προς ενταξη σ'αυτη. Αρα εμεις ως ενηλικες, τη στιγμη που αποφασιζουμε να πουμε οτι θα θελαμε να ειμαστε παιδια, πραγμα που σημαινει για εναν ανθρωπο που εννοεί αυτα που λεει οτι αν ειχε την επιλογη, θα το έπραττε, εχουμε ηδη επιλεξει τη σταση μας απεναντι στην κοινωνια. Το μωρο δε μπορει να επιλεξει, αρα εμεις που μπορουμε, εκχωρούμε το δικαιωμα μας στο κενο. Πρακτικα αυτο μεταφραζεται ως απαθεια. Ομως και η απαθεια ειναι μια επιλογη, πολυ περισσοτερο ενος ενηλικου παρα ενος παιδιου. Θα πρεπει να βιωνουμε το εδω και το τωρα, να ζουμε την εποχη μας και οτι δε μας αρεσει να προσπαθουμε να το αλλαξουμε, οπως μπορει ο καθενας. Ζουμε σε πολεις-κλουβια, βολευόμαστε με ψιχουλα, απανθρωποι θεσμοι μας γίνανε συνηθεια. Γιατι ομως νομιζουμε πως εμεις δε συμμετεχουμε σε ολα αυτα τα φρικτα που γινονται καθε μερα; Γιατι αρκουμαστε στο να λεμε οτι βιωνουμε “κριση αξιων”, οταν η κριση ειμαστε εμεις; Ο κοσμος μας ειναι γεματος βρωμιες, αλλα κανεις δεν πιανει σκουπα και φαρασι. Ξεχναμε ομως πως εμεις ειμαστε ο κοσμος μας. Φοβομαστε να κυκλοφορησουμε τα βραδια εξω, αλλα εμεις ειμαστε αυτοι που δημιουργουν το προβλημα πχ της “εγκληματικοτητας”. Αληθεια; Δε χρησιμοποιω σχεδον ποτε αλληγοριες. Αλλα θα 'θελα να εχω κατι να πω για οσους νομιζουν πως εχουν την ουρα τους απεξω και μονο ετσι μπορω να το πω: οταν εχεις ενα σπιτι το οποιο δε το συντηρεις, αργα ή γρηγορα ξεχαρβαλώνεται και γκρεμιζεται. Ε λοιπον αυτη η κοινωνια ειναι ξεχαρβαλωμένη οσο δεν παιρνει. Μπορει να καταρευσει σε ενα χαος απο στιγμη σε στιγμη. Εμεις τι κανουμε; Πιανόμαστε σφιχτά απο τις τριχες του λαγου, που 'λεγε και ο Garder, για να μη σπασουμε τα κοκαλα μας καθως πεφτουμε στην άβυσσο; Θα μου πεις ρε φιλε, ματαιο ειναι οτι και να κανεις οπως πηγε το πραμα, κοιτα τον κωλο σου... Ναι μπορει να 'μαστε και σύμφωνοι, αλλα διαλεγω ενα οποιοδηποτε ματαιο αγωνα, απεναντι σε μια ματαιη ζωη. Και ξερεις κατι ακομα; εγω ειμαι πιο ρεαλιστης απο 'σενα!
Δημοσίευση σχολίου