Χθες, εντελώς απρόσμενα κατά το μεσημεράκι, μου στέλνει μήνυμα μια καλή μου φίλη που είχα δυο μήνες να τη δω, και μου λέει:"..για σήμερα έχω δωρεάν πρόσκληση για μέγαρο!Θυμάσαι που μου χες πει πως δεν έχεις δει απο κοντά ορχήστρα?Θα είναι μια ταινία και παράλληλα θα παίζει ορχήστρα!.." Μπορούσε η μέρα μου να γινει καλύτερη?Πόσους μήνες προσπαθώ να βρω εισιτήρια για παραστάσεις που μ'ενδιαφέρουν στο 5' απ'το σπίτι μου Μέγαρο Μουσικής,και πάντα δε προλαβαίνω να κλείσω έγκαιρα(εξανεμίζονται σα τρελά!)Την βρήκα στα ταμεία, όπου με ενημέρωσε λίγο για τη ταινία. Θωρηκτό Ποτέμκιν, βουβή ασπρόμαυρη! Παιδιά τι να πω, μοναδική εμπειρία!Η ταινία φανταστική, η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης τέλεια.Και το να ακούς ορχήστρα με άτομο που σπουδάζει στο Μουσικό ήταν πολύ κατατοπιστικό, στο να σου λέει "τώρα κάνουν αυτό, αυτό το κανε ο μαέστρος για αυτόν τον λόγο" κλπ.Aυτό που υποπτευόμουν τόσο καιρό, και συνειδητοποίησα χθες, ήταν πως για μια κινηματογραφική εμπειρία, τα χρώματα και ο ήχος είναι περιττά. Αν και ασπρόμαυρη, ο σκηνοθέτης απέδιδε εξαίσια τη μέρα, τη νύχτα, την ομίχλη. Ευρηματική σκηνοθεσία, όπου με την εναλλαγή σκηνών σου περνά όλη τη δράση και όλο το μήνυμα. Για παράδειγμα, η σκηνή όπου το θωρηκτό,μετά την επίθεση του στρατού στους επαναστάτες στη ξηρά, αρχίζει να ρίχνει στην έδρα του στρατηγείου, και έχει τρία πλάνα αγαλμάτινων λιονταριών μετά την εκπυρσοκρότηση,που μαρτυρά την αφύπνισή οτι τους γίνεται επίθεση(ω πόσο χάρηκα που παρατήρησα εξ'αρχής αυτόν το συμβολισμό και μετά τον βρήκα και σε σχολιασμο αργότερα!), αλλά και η σκηνή όπου στο πρώτο πλάνο μια γυναίκα στέκεται μπροστά στους στρατιώτες και παρακαλά για τη ζωή της,το δεύτερο πλάνο απ'ότι θυμάμαι είναι οι στρατιώτες και στο τρίτο στην δείχνει πυροβολημένη.
Ωραία εποχή για τον κινηματογράφο, όπου τα λόγια είναι περιττά και οι κινήσεις και οι εκφράσεις, τόσο έντονες, αναλαμβάνουν τα πάντα. Ρεαλιστικές ερμηνείες, όπου τότε δεν ένοιαζε ιδιαίτερα τους σκηνοθέτες να βάζουν "όμορφα πρόσωπα". Η ορχήστρα ανέλαβε τον ήχο.Αρμονικά συγχρονισμένη με τις σκηνές που εκτυλίσονταν, πότε ήταν πομπώδης, πότε έπαιζε θρηνητικά, εναλλαγές ανάλογες με την ατμόσφαιρα της ταινίας κάθε φορά.Δεν ήταν λίγες οι φορές που παράλληλα δημιουργούσε ήχους όπως ο κανονιοβολισμός, ο πυροβολισμός, η τρομπέτα, το πώς ακούγεται ο ήχος του μεταλικού όταν χτυπάει...Κάθε φορά που τέλειωνε μια πράξη(ναι, για τόσο παλιά ταινία μιλάμε) δε περίμενες πως θα μπορούσε να γίνει ακόμα καλύτερο.Στο τέλος, το κρεσέντο των κρουστών ιδιαίτερα, που κρατούσε για πόση ώρα ούτε εγώ ξέρω, ενώ περίμεναν επίθεση απο τα άλλα θωρηκτά, ήταν ανεκδιήγητο. Αυτή η εμπειρία ενισχύει την άποψη μου πως η μουσική είναι εικόνες, είναι συναισθήματα. Στη σκηνή όπου οι κάτοικοι της Οδησσού έχουν ξεσηκωθεί μετά την επανάσταση στο θωρηκτό, και μπαίνουν σε καράβια και ξεχύνονται στη θάλασσα να το συναντήσουν, η μουσική ήταν τέτοια που έίμαι απολύτως σίγουρη πως αν την άκουγα μόνο, θα μου δημιουργούσε μια τέτοια εικόνα θάλασσας, λιακάδας, χαράς.
Ωραία εποχή για τον κινηματογράφο, όπου τα λόγια είναι περιττά και οι κινήσεις και οι εκφράσεις, τόσο έντονες, αναλαμβάνουν τα πάντα. Ρεαλιστικές ερμηνείες, όπου τότε δεν ένοιαζε ιδιαίτερα τους σκηνοθέτες να βάζουν "όμορφα πρόσωπα". Η ορχήστρα ανέλαβε τον ήχο.Αρμονικά συγχρονισμένη με τις σκηνές που εκτυλίσονταν, πότε ήταν πομπώδης, πότε έπαιζε θρηνητικά, εναλλαγές ανάλογες με την ατμόσφαιρα της ταινίας κάθε φορά.Δεν ήταν λίγες οι φορές που παράλληλα δημιουργούσε ήχους όπως ο κανονιοβολισμός, ο πυροβολισμός, η τρομπέτα, το πώς ακούγεται ο ήχος του μεταλικού όταν χτυπάει...Κάθε φορά που τέλειωνε μια πράξη(ναι, για τόσο παλιά ταινία μιλάμε) δε περίμενες πως θα μπορούσε να γίνει ακόμα καλύτερο.Στο τέλος, το κρεσέντο των κρουστών ιδιαίτερα, που κρατούσε για πόση ώρα ούτε εγώ ξέρω, ενώ περίμεναν επίθεση απο τα άλλα θωρηκτά, ήταν ανεκδιήγητο. Αυτή η εμπειρία ενισχύει την άποψη μου πως η μουσική είναι εικόνες, είναι συναισθήματα. Στη σκηνή όπου οι κάτοικοι της Οδησσού έχουν ξεσηκωθεί μετά την επανάσταση στο θωρηκτό, και μπαίνουν σε καράβια και ξεχύνονται στη θάλασσα να το συναντήσουν, η μουσική ήταν τέτοια που έίμαι απολύτως σίγουρη πως αν την άκουγα μόνο, θα μου δημιουργούσε μια τέτοια εικόνα θάλασσας, λιακάδας, χαράς.Όπως και να χει,αλλίως είναι να βλέπεις παλιές,μεγάλες ταινίες σε σκοτεινή αίθουσα(και με τέτοιο ήχο!!!)Απόλυτα ευχαριστημένη και ξεσηκωμένη απο τώρα για μια επόμενη παρόμια εμπειρία, στεναχωριέμαι που κάτι τέτοια γεγονότα, όπως και μεγάλα γεγονότα(πχ Καρυοθραύστη),δεν τα βρίσκεις στο πρόγραμμα του Μεγάρου,άλλά τα μαθαίνεις (συνήθως αργά) απο αφίσες.
ps.Nίκο είμαι σίγουρη πως θα σ'άρεζε πολύ,επανάσταση,ξεσηκωμός, εξέγερση... :-D
