Ξεκαθαρίζω και δηλώνω ότι αγαπώ τις ταινίες και τον κινηματογράφο. Από παλιότερες αναρτήσεις δε γίνεται να μη το 'χετε καταλάβει. Κι εδώ δε γίνεται να μη πω ότι λατρεύω και καινούριες και παλιές. Ακόμα και παλιές τύπου δεκαετίας 1910 και διάρκειας 10 λεπτών. Ελάχιστοι θα καταλάβουν τι βρίσκω σ'αυτές τις παλιατζούρες, και στο άκουσμα "παλιές ταινίες" σκέφτονται του 2000. Κι αλήθεια, πως να εξηγήσεις σε κάποιον πόσο μπροστά της εποχής του ήταν το "A trip to the Moon (Le Voyage dans la Lune)" του 1902 (αλλά και πόσο μαγικό, ακόμα και σήμερα), και πως να εξηγήσεις, εξαιρώντας τις καμιά φορά αστείες ερμηνείες του βωβού κινηματογράφου στο "Nosferatu" του 1922, την ανατριχίλα που νιώθεις όταν ο Nosferatu ανεβαίνει τη σκάλα δεν την έχεις ξανανιώσει σε ταινία τρόμου;
Πρέπει άραγε να γεμίζεις μια ταινία με διαλόγους για να παρακολουθήσεις τη ροή της ταινίας, και για να νιώσεις τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή; Και επειδή έχει γυριστεί μια ταινία τουλάχιστον 50 χρόνια πριν, δε μπορεί να είναι ένα οπτικό, ηχητικό και σεναριακό αριστούργημα, και πολλές φορές να παραμένει ακόμα επίκαιρη; Προσωπικά δε μπορώ να ηρεμήσω στη σκέψη ότι υπάρχουν ταινίες αριστουργήματα και δεν τις έχω ακούσει ποτέ επειδή θεωρούνται ξεπερασμένες-τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι! Γι'αυτό θα αρχίσω να γράφω για ταινίες που μου κάνουν εντύπωση, ακόμα και κάποιες παλιές (εκεί ήθελα να καταλήξω). Έχει χρονικά πλαίσια η μαγεία;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου