Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Καρναβαλάκι


Τσικνοπέμπτη, στη σχολή. Ο καιρός θαυμάσιος (πέρα απο το κρύο) μ'έκανε να θυμηθώ πως πριν 3 χρόνια είχα πάει για εγγραφή σ'ένα "απαγορευμένο" μάθημα για φοιτητή 1ου έτους, μόνο και μόνο επειδή ο αγαπημένος μου καθηγητής θα βγαινε σε σύνταξη. Λογοτεχνία 18ου αιώνα, Ρουσώ, Ντιντερό, Βολταίρος σε παρόμοια απογεύματα, απ' αυτά που σου ανοίγουν καινούριους ορίζοντες. Και μια κοπέλα που έγινε φίλη μου και ήταν τότε 3ο έτος, σα και μένα τώρα. Είχε πάρει εκείνη τη μέρα μια βενετσιάνικη μάσκα. Μ αρέσουν οι βενετσιάνικες μάσκες, αλλά μ'αρέσει περισσότερο να μασκαρεύομαι. Για μια μέρα να γίνω πχ κάτι απ' αυτά που έβλεπα και βλέπω σε ταινίες, να γίνω ήρωϊδα ενός σεναρίου. Μια πλευρά του εαυτού μου που θα θελα πολύ να μπορούσα να είμαι, που δεν είμαι εγώ, και που όμως δε παύει πάντα να είναι πλευρά του εαυτού μου. Σε μπέρδεψα?? :-)


Τα πρωϊνά ξυπνάω πλέον νωρίς. Έτσι και σήμερα ξύπνησα και άνοιξα τηλεόραση σε light προγραμματα (για πρωί σε σχέση με τα άλλα) της ψηφιακής κρατικής. Ε η ώρα πέρασε, και πέτυχα εκπομπή της Oprah σε άλλο κανάλι. Είχε θέμα τον καρκίνο του μαστού, άκρως ενδιαφέρον που σε ταρακουνούσε για τα καλά. (Αυτή ήταν η heavy συνέχεια μάλλον). Και ήταν ανάμεσα σε πολλές μια κοπέλα η οποία επιβίωσε απ' όλο αυτό και είπε κάτι που με προβλημάτισε.

Σε κάποια στιγμή λοιπόν της θεραπείας της, ήταν στα πρόθυρα να παρατήσει κάθε προσπάθεια και ελπίδα. Εκείνη τη στιγμή ήρθε η μητέρα της να της δώσει κουράγιο μέσα απο μια συζήτηση. Αυτό που είπε ήταν το εξής.

Όλες οι γυναίκες έχουν πολλούς ρόλους να ανταπεξέλθουν, στη δουλειά, ως σύζυγοι, ως μητέρες κλπ. Και οι περισσότερες κρύβονται πίσω απο μία μάσκα, τη μάσκα της τέλειας, που μπορεί να καταφέρει τα πάντα (γιατί πρέπει να καταφέρει τα πάντα). Επιτυχημένη, όμορφη, η μάσκα του μακιγιαζ, η μάσκα της εμφάνισης, η μάσκα της επιτυχίας, η μάσκα της δυνατής, η μάσκα της τέλειας. Και είπε πως εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά άφησε πίσω όλες τις μάσκες και βγήκε ο πραγματικός εαυτός της. Γιατί η ομορφιά ενός ανθρώπου είναι σ'αυτά που έχει μέσα του.


Θα πείτε "ε αυτά είναι δεδομένα". Είναι?? Πρέπει να σου τύχει κάτι τέτοιο για να συνειδητοποιήσεις τι μετράει στη ζωή σου? Για να καταλάβεις τον εαυτό σου αφήνοντας πίσω τις φοβίες και τις ανασφάλειες?


Στην υγειά!

Δεν υπάρχουν σχόλια: