...είναι ο τίτλος του πρώτου cd των arctic monkeys. Τότε μου είχε φανεί "χα!καλό", τώρα συνειδητοποιώ οτι αρχίζει και με χαρακτηρίζει. Πώς είναι δυνατόν τα πιο κοντινά σου άτομα να μη βλέπουν αυτό ακριβώς που είμαι? Όχι μόνο να βλέπουν κάτι σε μένα που δεν είμαι, πράγμα που μου'ρχεται κάπως (δηλαδή μετά απ'όλα αυτά τα χρόνια αυτό κατάλαβες για μένα?), αλλά και τα λάθος συμπεράσματα. Πώς μία θεωρητική κουβέντα μπορεί να αναιρέσει εύκολα μερικά χρόνια έμπρακτου αντιθέτου αυτής? και τόσο εύκολα... Κι όμως, εγώ βλέπω μέσα μου άλλα τόσα κι ακόμα παραπάνω καλά, γιατί δε τα βλέπουν και οι άλλοι? Άραγε θα τα δουν ποτέ...? I guess όμως ήδη μετράει που ΕΓΩ η ίδια πιστεύω σε μένα. Μετά απο όλα αυτά τα χρόνια ενα βήμα μπροστά. Έχω κουραστεί να προσπαθώ να εξηγήσω τί άνθρωπος και χαρακτήρας είμαι. Τί, επειδή δεν έχω την ικανότητα (κατά τα άλλους μετριοφροσύνη) να μιλήσω για τα καλά που έχω και περιμένω τους άλλους να τα ανακαλύψουν? Αλλά αν δεν λειτουργεί έτσι? Αν δεν μπορούν να τα ανακλύψουν μόνοι τους? Η αλήθεια πάντα λάμπει λένε.
Ή μήπως όλα αυτά είναι δημιούργημα της φαντασίας μου και παραλογίζομαι??
Ή μήπως όλα αυτά είναι δημιούργημα της φαντασίας μου και παραλογίζομαι??
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου