"All of my colours, they turn to blue.." (out of the blue)

My love is cruel as the night,

she steals the sun and shuts out the light.

All of my colours they turn to blue

win or lose.

She does it slow dancing,

slow dancing...

all night long.

Scarlet eyes and a see-through heart,

she saw me coming right from the start.

She picked me up, but had me down on my knees

just a beggin' her, beggin' her please

Take me slow dancing, slow dancing

She took me slow dancing...

all night long.

And I don't know a man

search for himself in his lovers' eyes.

NO I DON'T KNOW WHY A MAN

SEES THE TRUTH BUT NEEDS THE LIES.

My love is restless as the wind,

she moves like a shadow across my skin.

She left with my conscience, I don't want it back.

It just gets in the way

If you wanna go slow...dancing...

ΝΙΝ/JA concert Athens

"Βύρωνα, Θέατρο Βράχων" είπα στον ταξιτζή, καθώς έμπαινα μέσα.

"Έχει κάποια συναυλία εκεί?" με ρώτησε καθώς έβγαινε απ'τα ΚΤΕΛ. Τι να του πεις τώρα, και να του πεις θα καταλάβει??
"Κάτι ξένες μπάντες" απάντησα περιληπτικά.
Και η αλήθεια είναι, πώς πρόκειται να καταλάβει κάποιος τι εστί Nine Inch Nails και Jane's Addiction, όταν και συ ο ίδιος δυσκολεύεσαι να τους περιγράψεις μουσικά, κυρίως για τους πρώτους. Τους NIN τους γνώρισα πριν 2 χρόνια, με το "The hand that feeds", ενώ τους άλλους δεν έχει λίγους μήνες, κι αυτό γιατί θα έπαιρναν μέρος στη συναυλία. Μπορούσα να αναγνωρίσω ομως ανάμεσά τους τον κιθαρίστα Νavarro...
Mε το που πήγα ξεκίνησαν οι Jane's Addiction. Το setlist τους ήταν σαν ένα best of, γεγονός που δε με χάλασε, μιας και μόνο αυτό μπόρεσα να ακούσω στο μεσοδιάστημα. Η μπάντα ήταν ξεσηκωτική, με εξαίρεση τις στιγμές που μιλούσε ή κουνιόταν ο τραγουδιστής. Εμένα προσωπικά με ξενέρωνε. Πάνω που έμπαινα στο κλίμα, τσουπ ξενέρα, και μετά άντε να ξαναμπώ στο κλίμα. Εκεί ήταν που αποφάσισα να χαζεύω Navarro. Παρ'ολα αυτά, συνειδητοποίησα πως αν ο Navarro ήταν η "μούρη" της μπάντας, ο πραγματικός μάγκας εκεί μέσα ήταν ο μπασίστας, μιας και τα τραγούδια στηρίζονταν όλα στο μπάσο του. Πολύς κόσμος τους χάρηκε και "χτυπήθηκε" με τα τραγούδια τους (γεγονός που βρήκα περίεργο εγώ), και πέρα απο κάποιες ελλείψεις που έκαναν μπαμ σε μένα (''just because" κ "superhero") η συναυλία τους ήταν πολύ καλή! Αυτό που σκεφτόμουν στο τέλος της συναυλίας ήταν πως απ'τον τραγουδιστή αυτό που έλειπε ήταν το γούστο -γούστο στο ντύσιμο, γούστο για το πώς να ερμηνεύσει καλύτερα τα τραγούδια (μιας και μερικές φορές στα πλαίσια της live εκτέλεσης ερμήνευε κάααπως διαφορετικά σε σημεία που πέθαινες να τ'ακούσεις live) και χαλούσε το τραγούδι, γούστο για το ποιά τραγούδια θα παραλείψει (γκουχ, γχουχ, ε μου κακοφάνηκε!μη στραβοκοιτάτε...). Μ'αρεσαν όμως οι εισαγωγές που έκανε πριν τα τραγούδια -το 'φερνε απο'δω, το 'φερνε απο κει, και κάπως κατέληγε στον τίτλο του κομματιού.

Μετά βγήκαν οι Nine Inch Nails, και απ'το πρώτο λεπτό απέδειξαν πόσες κλάσεις ανώτερες ήταν απ'τους προηγούμενους. Πραγματικά στο πρώτο λεπτό κατάλαβα πως πρόκειται για μια μεγάλη μπάντα και πως ξέρουν να τα δίνουν όλα και να "τα σπάνε"- ναι, απ'την αρχή της συναυλίας. 'Ο,τι δουλειά έκανε ποτέ ο Reznor δεν ήταν για να εμπορικοποιηθεί στο κοινό, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αγαπηθεί απο ένα σχετικά μεγάλο κοινό, και απ'την άλλη να ξεδιπλώσει στο έπακρο το ταλέντο του. Απο τη δουλειά του που είχα ακούσει μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ενός ανθρώπου κλειστοφοβικού και τελειομανή, οπότε για τη συναυλία είχα ανεβάσει τον πήχη στο τέλειο. Οι ΝΙΝ τον ξεπέρασαν.
Το setlist προερχόταν κυρίως απο το album The Downward Spiral, χωρίς να σημαίνει πως αρκέστηκαν μόνο σ'αυτό. Παίξαν κομμάτια σχεδόν απ'όλα τα album, γεγονός που ενίσχυε τον "Wave Goodbye" τίτλο της tour. Όσο παίζαν σκεφτόμουν πως δεν είναι δυνατόν να'ναι η τελευταία περιοδεία τους, μιας και αυτή η μπάντα ήταν φτιαγμένη για να παίζει live. Υπέροχος ήχος, αψεγάδιαστες εκτελέσεις που ηλέκτριζαν το κοινό με τη τρομερή ενέργειά τους, ακόμα και σε τραγούδια όπως το "Hurt". Kαι οι τέσσερις εντυπωσίασαν με τις μουσικές τους ικανότητες, μιας και όλοι δοκίμασαν και κάποιο διαφορετικό μουσικό όργανο πέρα απο το στανταρ τους. Μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία που δε ξέρω αν θα ξαναπαρακολουθήσω όμοιά της και που με άφησε σε τέτοια έκπληξη, που ακόμα σκέφτομαι αποσβολωμένη "πωω ρε τί ήταν αυτό!!".

Eναρκτήριο λάκτισμα: Home (η μελωδία της κιθάρας στην αρχή με στοιχειώνει ακόμα και τώρα)

Τerrible lie


Eπίλογος: Hurt

O Trent Reznor μας έδειξε προχθές ένα κομμάτι απ'τη ψυχή του- σκοτεινό, γεμάτο ενέργεια, πάθος, γεμάτος απο απίστευτες μελωδίες που διέπουν όλα τα κομμάτια του και όλες τις κραυγές του πίσω απο έναν τρομερό θόρυβο. Κάτι σα μυσταγωγία, και σε συνέπαιρνε ολόκληρο.