Σαν σήμερα…

Τρίτη 21 Ιουλίου 1992..

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Ευαίσθητο παιδί, χωρίς κανένα ψυχολογικό πρόβλημα, που αντιμετώπιζε την ψύχραιμα την στρατιωτική θητεία, έλεγαν για τον 19χρονο Νίκο Παπαδημητρίου από την Αθήνα, συγγενείς και φίλοι που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο νεαρός τελείωσε την ζωή του "βουτώντας" από τον τέταρτο όροφο ξενοδοχείου του Κιλκίς, λίγες ώρες πριν παρουσιαστεί στο Εκπαιδευτικό Κέντρο της περιοχής. Στις 4:30 χθες τα ξημερώματα σύμφωνα με την αστυνομική ανακοίνωση ο 19χρονος βγήκε στο μπαλκόνι και πήδηξε στο κενό. Τραυματίστηκε θανάσιμα.
Ξεψύχησε πριν το ασθενοφόρο φτάσει στο νοσοκομείο. Η νεκροψία έδειξε ότι από την πτώση προκλήθηκε ρήξη σπλάχνων και ακατάσχετη αιμορραγία. Τα σπλάχνα του στάλθηκαν στο τοξικολογικό εργαστήριο για να εξακριβωθεί αν βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ ή άλλης ουσίας. Ο Παπαδημητρίου είχε φτάσει στο Κιλκίς το πρωί της Κυριακής. Είχε ταξιδέψει με πτήση της "Ολυμπιακής" μέχρι την Θεσσαλονίκη και από εκεί οδικά στο Κιλκίς.
Οι μετακινήσεις με αεροπλάνο ήταν ανάμεσα στις συμφωνίες που έκανε με τους δικούς του... Όπως είπε η μητέρα του στους αστυνομικούς που ασχολούνται με το θέμα τρεις μέρες πριν φτάσει στο Κιλκίς είχαν πάει σε ταβέρνα και συμφώνησαν όταν θα έπαιρνε άδειες να γυρίζει στο σπίτι αεροπορικώς. "Αντιμετώπιζε το θέμα της θητείας ψύχραιμα. Είχαμε συμφωνήσει για όλα και δεν καταλαβαίνω, γιατί;", αναρωτιόταν η μάνα.
Ο 19χρονος θα παρουσιάζονταν στο Κέντρο Νεοσύλλεκτων στο 604 Τάγμα Πεζικού λίγο έξω από το Κιλκίς. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί πολύτεκνης οικογένειας και θα υπηρετούσε ένα χρόνο.

Ένα τραγούδι από τους Ωχρά Σπειροχαίτη!

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ

Νύχτα Γενάρη μαθητικά
πόλη που καίγεται λουλούδι π' ανθίζει
μάτια που χαίρονται ανταύγειες του χάους
σκιάχτρα σκιαγμένα τυράννων υπάλληλοι

Στο χαλασμό ο Νίκος με βρίσκει
με τραβάει απ' το χέρι βόλτα να πάμε
στην Κάνιγγος λέει ο μπάτσοι συντονίζονται
να δούμε πρώτα και μετά να τα "χώσουμε"

Βραχνή η φωνή βραχνή και η βόλτα
στην πλατεία μας στρίμωξαν στα χέρια μας κόζαραν
μας πέταξαν κούτσουρα σε καπνισμένους ματάδες
χτυπάγαν γελώντας οι παρακρατικοί

Σφίξε το χέρι μου ματωμένος μη γελάς
το πείσμα δεν τσακίζεται μα σε χτυπήσανε πολύ

Ο χρόνος κύλησε χωρίς περιστροφές
τον Νίκο διέκρινες μέσα στους αρνητές
δεκαεννιάχρονα κείμενα και φωνές
φιγούρα που διαγράφονταν από τις φωτιές

Μπροστά του βγήκε ραντεβού με τον στρατό
κλαγγή γνωστή ταπείνωσης κάλεσμα
νωρίς για το Νίκο συνείδησης παίδεμα
ρημάδα απόφαση γι' ανάπηρους δρόμους

Ολόκληρους μήνες έξη φαγώθηκε
η βραχνή του σάλπιγγα σαρακώθηκε
είπε θα πάω κι ας πάει στο διάολο
παράταιρη πίστη στο μέλλον που ράγιζε

Σφίξε το χέρι μου καθώς βαραίνει ο ουρανός
ο κίνδυνος σαρκώνεται όταν εμείς κοιτάμε αλλού

Βουβή συναίνεση μπροστά στο χαρτί
Κιλκίς ορίστηκε η δύσκολη στιγμή
οι γονείς γελούσαν ξεχρέωναν νωρίς, όμως
στην "καθώς πρέπει" μοίρα ο εφιάλτης κυριαρχεί

Η απόφαση έπεισε όλους τους άλλους
μα ο Νίκος δε χωρούσε πια πουθενά
στο ξενοδοχείο αφήνει τα πράγματα
κι η βόλτα στην πόλη χακί μέγγενη

Το ξημέρωμα φέρνει βιασμό ανελέητο
η κουστωδία δημίων έχει παραταχθεί
μα ο Νίκος πυρακτωμένος στο δικό του οδόφραγμα
απ' το δώμα γελάει κι απογειώνεται

Σφίξε το χέρι μου ματωμένος μη γελάς
Σε κανένα δεν χαρίστηκες κι αμήχανους μας χαιρετάς

Άλλο ένα θύμα της πιο χυδαίας ανθρώπινης μηχανής, του στρατού. Ο Νίκος είναι άλλος ένας απ’αυτους που έπεσαν στη μάχη. Μια μάχη προσωπική, μια μάχη με τη θέληση, την ιδεολογία, την πίστη, το μέλλον. Και σίγουρα είναι πιο σκληρή από μια μάχη με κουμπουριές και μπόμπες! Πόσοι ακόμα πρέπει να δώσουν τη ζωή τους, πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να καταλάβουμε ότι το μέλλον θα βρυχάτε πάντα απειλητικά αν δεν καταργήσουμε τους στρατούς; Κάθε χρόνο ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΟΛΛΟΙ νέοι αυτοκτονούν σε στρατώνες… Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσει αυτό; Εσύ; Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!